Məsuliyyətimizi nə
üçün janrın boynuna atırıq? - I məqalə
TƏNQİDİMİZ
VƏ ƏDƏBİ PROSESİMİZ ƏTRAFINDA BİR
NEÇƏ SÖZ
Mən bu
qeydləri sadə bir sualla başlamaq istəyirəm: tənqidçi
kimdir və o, özünü necə təsdiq edir (ya da etməlidir)?
Bənna necə hörürsə, yazıçı da
sözləri o cür ölçüb-biçərək,
cümlələri bir-birinə bağlayaraq, öz
düşüncələrinin, hiss-həyəcanlarının
bütöv bədii mətnini yaradır və tənqidçi
həmin mətnə nəzəri-estetik qiymət verir. Ədəbiyyat vampirdir, o,
ağ kağızda yazıçının bütün
enerjisini - cismani enerjidən qat-qat artıq dərəcədə
ruhi enerjisini - özünə necə çəkirsə, həmin
mətn də əsl tənqidçinin enerjisini eləcə
özünə çəkir, hər halda,
düşünürəm ki, belə olmalıdır və
yazıçının özünüifadəsi onu bir sənətkar
kimi necə təsdiq edirsə, tənqidçinin da
yazdıqları onu o cür təsdiq edir.
Xatirimə
gəlir, Vadim Kojinov yazırdı ki, “yazıçı anadan
olur, tənqidçi isə sonradan yetişir (təşəkkül
tapır)”, ancaq doğrusunu deyim ki, belə bir müqayisə,
məncə, tənqidçidəki (və tənqidçilikdəki!)
fitrilik amilini azaldır, hərçənd elə fitrilik
baxımından Kojinov özü mənim üçün
Sovet dövrü rus tənqidinin çox maraqlı və eyni
zamanda, ziddiyyətli simalarından biri idi.
Tənqidçidə
fitri Sindibad ehtirası olmalıdır və Sindibad hər gəmi
qəzasından sonra yenidən səyahətə
çıxdığı kimi, tənqidçi də “bədii
maklatura” çoxluğu içində, həmin “bədii
maklaturaya” qiymət verən “tənqid maklaturası” ədəbi
prosesi ələ aldığı bir dövrdə belə,
ruhdan düşməməlidir, çünki ədəbi
prosesin məsuliyyətini o daşıyır, maklaturaçı
yox.
“Tənqid
ölüb” - deyənlərə Əsəd Cahangir Rosselini ilə
Hiçkok arasındakı məşhur və indiki halda
yaxşı yerinə düşən mükaliməni misal gətirir:
“Rosselini kinodan televiziyaya keçir və bu addımını
belə əsaslandırır ki, kino ölüb. Bunu eşidən
Hiçkok deyir: “Kino ölməyib, Rosselini ölüb”.
Təxminən
eyni fikri Fellini də deyib: həyatının sonlarına
yaxın, ondan soruşublar ki, nə üçün daha film
çəkmir? “Çünki, mənim
tamaşaçılarım ölüb!” - deyib, ancaq görürsüz, bu günün
özündə də tamaşaçılar bəlkə əvvəlkindən
də artıq bir maraqla onun filmlərinə baxır.
Yəni
janrda təqsir yoxdur - bu baxımdan, bizdə sadəcə, tənqidçi
qıtlığıdır və olsun ki, “tənqidçi
qıtlığı” ifadəsi vəziyyəti tam ehtiva etmir,
bu cür desək, elə bilirəm ki, daha dəqiq olar: bizim ədəbi
prosesdə bəsit, diletant, bəzən də xalis qrafoman
mülahizələri kəmiyyət etibarilə professional tənqidçinin
fikrini (yəni ictimai fikrin mühüm bir hissəsini) xeyli dərəcədə
üstələyib, “tənqidçi qıtlığı”
yox, professional tənqidçi qıtlığıdır.
Bu gün Azərbaycan mətbuatında dərc olunan məqalələrin
mütləq əksəriyyəti, yumşaq şəkildə
desəm, həvəskarların yazdıqlarıdır - bədii
zövqü bunlar formalaşdıracaq? Təsəvvür etmək
olar ki, həvəskar pilot olsun və 250 sərnişini olan təyyarənin
sükanı arxasında otursun?
Rus-Ukrayna
yazıçısı Platon Besedin müasir rus ədəbiyyatının
deqradasiyaya uğradığını deyir və bunun əsas
səbəblərindən birini onda görür ki, nə az, nə çox: “tənqid institutu məhv
edilib” (bax: “Literaturnaya qazeta”, 17 oktyabr 2017).
Güman
edirəm ki, müasir rus ədəbiyyatı və ədəbi
tənqidi barədə bu cür sərt və qəti iddia
hissə qapılmağın ifadəsidir və xoşbəxtlikdən,
biz hissə qapılsaq belə, müasir ədəbiyyatımızın
deqradasiyaya uğradığını, “tənqid institutunun”
isə “məhv edildiyini” söyləsək, heç vəchlə
obyektiv söz demiş olmarıq, çünki məsələ
yenə gəlib kəmiyyətə dirənir: yuxarıda tənqid
barədə dediyim kimi, bu gün ədəbiyyatımızda
da ciddi əsərlər yaranır, ancaq ümumi “bədii
maklatura” axını müqabilində bu əsərlər
mütləq (!) azlıq təşkil edir və əsas məsələ
burasındadır ki, tənqid bu axının
qarşısını kəsməkdə acizlik göstərir
- bir tərəfdən, görünür, ədəbiyyat
mücadiləsi ilə bağlı stimul azalıb, o biri tərəfdən
isə, “tənqid maklaturası” bu axını ədəbi
prosesin bəh-bəh ilə qəbul edilən predmetinə
çevirir.
Nəticədə nə olur? Oxucunun bədii zövqü
korşalır, təfəkkür mədəniyyəti
primitivləşir və siz çox satılan kitabların
siyahısına fikir verin: orada Şekispirə də, Tolstoya,
Prusta da, bizim klassiklərə də yer yoxdur. Belə
bir vəziyyət yalnız bizim mənəvi problemimiz deyil və
mən bu yaxınlarda oxudum ki, Rusiyada “Rusiyanın böyük
adları” adlı sorğu keçirilib və həmin
sorğuda, misal üçün, Dostoyevskinin adı çəkilməyib.
Başqa
ölkələrdə də bu və bunun kimi sorğular bizim
üçün, aydın məsələdir, heç vəchlə
təskinlik deyil və belə bir vəziyyəti aradan
qaldırmaq, heç olmasa yüngülləşdirmək
üçün bir əlac, çarə varsa, o da, məncə,
ədəbi prosesdə professional tənqidin elmi-nəzəri
harayıdır - yüksək enerjinin və təəssübkeşliyin,
barışmazlığın yaratdığı mütəşəkkil
və mütəmadi haray.
Professonal
tənqidimiz yeni mərhələyə qədəm qoyur,
çünki sosrealizm və eybəcər senzura (bədnam
Qlavlit!) dövrünü adlamış bədii ədəbiyyatımız,
az-çox, hər halda yeni mövzulu, yeni nəfəsli
nümunələrini meydana çıxarır və bu
yaradıcılıq həmin yeni mövzunu, yeni nəfəsi
görə və onun ədəbi prosesdə analitik qiymətini
verə bilən professional qələm tələb edir.
Bizim istedadlı və enerjili tənqidçimiz Elnarə
Akimova yazır ki, “tənqidi bir elm kimi qəbul ediriksə və
təhlil predmetinə çevirdiyimiz mətnə yüksək
elmi-nəzəri səviyyədən nəzər yetirməyi
məqsədə çeviririksə, məncə, konseptual
yanaşmanı əsas götürməliyik”.
Əslində, belə bir məqsəd tənqidin
mayasını təşkil edir və dediyim həmin
harayın da əsasında yəqin ki, məhz elə bu məqsəd
dayanmalıdır. Elnarənin bu mülahizəsində mübahisəli bir
nüans da var: ədəbi tənqid formalaşdığı
dövrlərdən etibarən onun elm olub-olmaması barədə
mübahisələr gedir və üstünlük buna verilir
ki, ədəbi tənqid ədəbiyyatşünaslıq ilə
bədii ədəbiyyatın (sənətin)
arasındadır, ancaq konkret olaraq, nədir? - bu
sualın cavabı elə tənqidçilərin özlərinin
yaratdığı müxtəlif təriflərdən ibarətdir.
1970-ci illərin
sonunda rus tənqidçisi Yevgeni Sidorovun Moskvada məqalələr
toplusu nəşr olunmuşdu, mən də “Literaturnaya qazeta”nın xahişi ilə o kitab haqqında məqalə
yazmışdım (“22 noyabr 1978) və Sidorov hələ o
zaman sosrealizm nəzəriyyəçilərindən fərqli
olaraq, ədəbi tənqidi ədəbiyyatşünaslığın
yox, estetikanın da yox, ədəbiyyatın bir hissəsi hesab
edirdi.
Sosrealizm
nəzəriyyəçiləri isə ədə
biyyatşünaslığı üç hissəyə
ayırırdı:
- ədəbiyyat nəzəriyyəsi;
- ədəbiyyat tarixi;
- ədəbi tənqid.
Yəni ədəbi
tənqid müstəqil bir janr hesab olunmurdu və uzun illər
tənqidin problemləri ilə maraqlanan (bəzən də
bununla məşğul olan) bir adam kimi, mənim
düşüncəmə görə, elm, o cümlədən
də ədəbiyyatşünaslıq elmi dəqiq faktlara
söykənir, faktları izah edir, yoxlayır, onun
üçün tarixilik əsas faktorlardan biridir, o,
klassikanı tarixi kontekstdə “yerbəyer” edir, ədəbi tənqid
isə - improvizasiyadır, onun üçün müasirlik əsas
faktordur, o, klassikanı ədəbi
prosesin predmetinə, hətta faktına çevirə bilir və
“tənqidi elm kimi qəbul etmək” prinsipi, doğrusu, mənə
şübhəli görünür. Tənqidlə estetika
arasında ən sıxı və doğma bir əlaqə
var, ancaq, ədəbiyyatşünaslıqla
estetika arasında bu dərəcədə əlaqə və
doğmalıq olduğunu deyə bilmərik.
Tənqid
ədəbiyyatşünaslığın da, estetikanın da,
fəlsəfənin də nəzəri-faktiki müddəalarına
əsaslanır, ancaq onun ədəbiyyatşünaslıqdan
tamam fərqli olaraq, subyektiv improvizasiya imkanı (və
ixtiyarı!) var və o yerdə ki, elm zamanlar (epoxalar)
kontekstində əsəri qiymətləndirir, diqqət mərkəzinə
çəkir, o, tənqidə yaxınlaşır, ancaq eyniləşmir,
çünki tənqid sərbəstdir, bədii-estetik cərəyanları
müəyyənləşdirir, surətləri, üslubu, bədii
təsvir vasitələrini və s. müxtəlif cür
yozur. Tənqiddə subyektivlik amili qat-qat
artıq dərəcədə rol oynayır, emossionaldır və
elm illərin (və tənqidin!) təcrübəsindən
istifadə edərək, bədii obyekti zamanın çərçivələri
daxilində tədqiq edirsə, tənqid onu
yarandığı vaxt təhlil edir, qiymətləndirir.
Hətta Edqar Po, yaxud da Frans Kafka kimi vaxtında qiymətləndirilməyən
yazıçıları da illərdən sonra tənqid
üzə çıxarır, onları ədəbi prosesə
gətirir, ədəbiyyatşünaslıq isə məhz tənqidin
təqdimindən bəhrələnərək, bu
yazıçıları ədəbiyyat tarixində boş
qalmış layiqli yerlərində oturdur.
Tənqid canlıdır, dinamikdir, onda tərəddüd
var, elmdə isə belə bir dinamikliyə heç ehtiyac da
yoxdur, tərəddüd isə elmin mahiyyətinə ziddir və
elə burada da deyim ki, bizim ədəbi tənqiddə bu
gün məhz belə bir nəzəri-estetik dinamika
çatışmır. Həmin canlılığın,
dinamikanın bir səbəbi də, görünür, dediyim
o subyektivlikdən doğur, yəni mətnlə ilk təmasın
biləvasitə şəxsi düşüncəyə gətirdiyi
impulsivlik (şahmatdakı blislər kimi), sonrakı tərəddüd
və götür-qoylar da tənqiddəki (və ədəbi
prosesdəki) o dinamikanın yaranması üçün
effektli bir stimula çevrilir. Ən
mühüm cəhətlərdən biri də odur ki, ədəbiyyatşünaslıq
öyrədir, tənqid isə bədii zövqü
formalaşdırır (hər halda,
formalaşdırmalıdır!).
O ki,
qaldı “konseptual yanaşma” məsələsinə, bu,
doğru və məlum fikirdir ki, elm “konseptual yanaşma” tələb
etdiyi kimi, ədəbi tənqid üçün də belə
bir yanaşma vacibdir - konseptuallıq dediyim həmin
improvizasiyaya (yozuma) ciddilik, nəzəri-estetik sanbal gətirir
və bu baxımından sovet dövrü tənqidində məhz
konseptuallıq çatışmırdı, çünki
sosrealizm tənqidinin normativ prinsipləri var idi. “Sovet marksist tənqidindən”
ədəbiyyata partiyalıq və xəlqiliklə
bağlı Lenin doqmaları ilə yanaşmaq, onun
“Partiyalı təşkilat və partiyalı ədəbiyyat”
məqaləsindəki, Tolstoy və Gersen haqqındakı məqalələrindəki
müddəaları əsas götürmək tələb
olunurdu və bu başqa məsələ ki, bizim sovet
dövrü, ümumiyyətlə, XX əsrin görkəmli ədəbiyyatşünas
və tənqidçiləri də (Mirzə Feyzulla
Qasımzadə, Həmid Araslı, Məmməd Cəfər Cəfərov,
Məmməd Arif, Mir Cəlal, Mehdi Hüseyn, Mirzəağa
Quluzadə, Cəfər Cəfərov, Mikayıl Rəfili,
Əliəjdər Seyidzadə, Məmməd Hüseyn Təhmasib,
Əli Sultanlı, Cəfər Xəndan, Mübariz Əlizadə,
Abbas Zamanov, Əziz Mirəhmədov, Kamal Talıbzadə, Hidayət
Əfəndiyev, Əkbər Ağayev və b.) marksizm-leninizm
klassiklərindən, partiya sənədlərindən sitatlar gətirirdilər,
ancaq mühüm milli-mənəvi əhəmiyyətə
malik olan bir çox əsərlərdə bu sitatlar, bu
istinadlar, obrazlı şəkildə desək, vaqonları həqiqi
elmi-ədəbi yük daşıyan qatarın paravozundakı
yanacaq rolunu oynayırdı.
Həmin
sitatlar, istisnalar o qatarı irəli çəkib,
bu günə gətirib çıxartdı və bir anlıq
təsəvvür etsək ki, adlarını çəkdiyim
o qələm sahiblərinin tədqiqatları
aparılmayıb, monoqrafiyaları, məqalələri
yazılmayıb, bizim ədəbiyyatşünaslığımız
və tənqidimiz nədən ibarət olacaqdı? Firudin bəyin və repressiya qurbanlarının
kasıb irsi ilə kifayətlənəcəkdik, elə
deyilmi?
Bu tədqiqatlar,
bu əsərlər (sovet dövründə
yaradılmış irs) Lenin prinsiplərinin tələb etdiyi
kimi, “burjua ideologiyasına” qarşı çevrilmiş silah
deyildi və o rəhmətliklər çox zaman Marksdan,
Engelsdən, Lenindən, Stalindən, Xuruşşovdan, Brejnevdən,
partiya sənədlərindən sitatlar gətirə-gətirə,
əslində, hakim ideologiyaya yox, milli ədəbiyyata xidmət
ediblər, onların milli-ictimai fikrin formalaşmasında
mühüm rolları olub. Əlbəttə, sovet dönəmində
əvvəldən axıra kimi “burjua ideologiyasına”
qarşı tuşlanmış “silahlar” da az deyildi, ancaq onlar
zamanın sınağından çıxmayıb və bu
gün heç kimə lazım deyil.
Ancaq biz biləvasitə öz söhbətimizə
qayıdaq.
Polemik fikirlərini söyləməkdən çəkinməyən
Əsəd Cahangir Vaqif Yusiflidən bəhs edərək,
yazır ki, o, “hələ də Belinski tənqidi meyarları
ilə düşünür və yazır. Halbuki Belinskidən
sonra mətnin təhlilində nə qədər mərhələlər
bir-birini əvəz edib. Təkcə elə
iyirminci əsrdə psixoanalitik, strukturalist, poststukturalist,
postmodernist təhlil metodları meydana çıxıb”.
Məsələ
burasındadır ki, bu təhlil metodları millətindən
və zamanından asılı olmayaraq, məhz belinskilərin
meydana çıxardığı bədii-estetik meyarlar sayəsində
yaranıb, inkişaf edib, özünü doğruldanı da
olub, doğrultmayanı da, ancaq əlbəttə, Belinskidə
“ilişib qalmaq” - zamanla ayaqlaşmamaq deməkdir,
çünki tənqid cəmiyyətin inkişafı və
siması ilə ən yaxın təmasdadır, hətta mən
deyərdim ki, ədəbi tənqid - cəmiyyətin göstəricilərindən
(güzgülərindən) biridir və buna görə də
cəmiyyətin vəziyyəti ədəbi prosesdə öz əksini
tapır.
Əsədin
konkret olaraq, Vaqif Yusifli haqqında dediyini mən ədalətli
hesab etmirəm və qəbul da etmirəm, ancaq ümumilikdə
götürəndə, metodoloji baxımdan onun - bu gün
Belinski kimi yazmaq olmaz - fikri zaman faktorunun vacibliyindən, hətta
mən deyərdim ki, mütləqliyindən doğur və bu,
elə həqiqətdir ki, mübahisəyə yer yoxdur. 1990-cı illərdə, 2000-ci illərin əvvəllərində
tənqidçi Andrey Nemzer rus ədəbi prosesinin ən
istedadlı və aktiv qəhrəmanlarından biri, bəlkə
də birincisi idi. Bu gün rus ədəbi prosesinin
başqa bir qəhrəmanı - Pavel Basinski - Nemzerin fundamental
filoloji biliyə malik olduğunu, onun enerjisini, tənqidçi
şövqünü, özünəinamını xüsusi
qeyd edərək, yazır ki, ancaq “o, Belinskinin yerini tuta bilmədi”.
Nə üçün? Basinski bu suala
çox maraqlı cavab verir: “Ona görə yox ki,
bacarmadı, onun böyük imkanları var idi. Sadəcə
həmin yer keçmişdə qalıb” (“LQ”, 25 iyul 2018).
Keçmişdə
qalan Belinskinin 200 ilə yaxın bir dövr bundan əvvəlki
rus ədəbi prosesindəki yeridir - o yer ki, oranı
tutmağı ədəbiyyat tələb edirdi, ədəbiyyatın
o yerə ehtiyacı var idi, ancaq bu illər ərzində ədəbiyyatın
da bədii-estetik mənzərəsi, tənqidin də nəzəri-estetik
mənzərəsi xeyli dərəcədə dəyişib,
ancaq Belinskinin ədəbiyyat təəssübkeşliyi,
Belinski səriştəsi, Belinski zövqü və
intuisiyası dəyişməzdir və bu gün də
Belinskinin əsərlərinin aktual olduğunu yazan tənqidçilər
onun kimi yazmağı yox, “Belinskinin Puşkinini”, “Belinskinin
Qoqolunu”, “Belinskinin Lermontovunu” nəzərdə tuturlar.
Belinski nəhəng
idi və bu gün Belinski kimi öz ədəbiyyatına xidmət
etmək, onu qaldırmaq üçün, Əsədin dediyi həmin
“bir-birini əvəz edən mərhələlərə”
aşina olmaq, “mətnin təhlilində” bu “mərhələlərin”
əldə etdiyi nəzəri-estetik dəyər və
meyarları tənqidə tətbiq etmək lazımdır,
çünki bu - günün tələbi, hətta
sifarişidir.
Mətləbi
bir az sadələşdirsək, söhbət,
sadəcə, ondan gedir ki, tənqidçi geniş mənada
savadlı - yəni həm ixtisas, həm də ümumiyyətlə,
dünyagörüşü etibarilə hazırlıqlı
olmalıdır və savadsızlıq istedadlı
yazıçını harasa qədər apara bilər, tənqidçini
isə ancaq dayandığı yerdə saxlayar. Bədii ədəbiyyatın
əsas şərti istedad, istedadın tərkib hissəsi kimi
fəhm, sonra savaddırsa, tənqiddə “sonra” yoxdur: istedad +
fəhm + savad.
Ancaq bu
kontestdə mən bir cəhəti (bəlkə də təhlükəni)
ayrıca qeyd etmək istəyirəm: import iqtisadiyyatı
canlandıran, bəzi məqamlarda dirçəldən amillərdən
biridir, ancaq o vaxta qədər ki, ondan asılı olmayasan və
belə demək mümkünsə, bədii və nəzəri-estetik
import da milli ədəbiyyatın və ədəbi tənqidin
inkişafında rol oynayan mühüm amillərdən biridir,
ancaq o vaxta qədər ki, bədiiyyatı milli koloritindən
ayırmasın, təqlidçiliyə (misal
üçün, hərdən kitablarda, mətbuatımızda
rast gəldiyim “limonovçuluq”, “sarokinçilik”,
“pelevinçilik” kimi), yaxud da bədii-estetik mündəricatı
bomboş olan “izm”lərə çevrilməsin; həmin mərhələləri
süni şəkildə tənqidə gətirməyəsən,
yalançı (boş) “izm”ləri görə və göstərə,
həqiqi “izm”ləri isə qiymətləndirə, həmin “mərhələlər”in
meyarı ilə təhlil etdiyin əsərin həqiqi dəyərinə,
yaxud dəyərsizliyinə inandıra biləsən,
yalançı xəlqiləklə həqiqi xəlqiliyi
bir-birindən ayırasan, tənqidi fikri “primitiv millidən”
qoruyasan.
Bizdə
qəribə (qəribə olduğu qədər də mənasız
və gülünc!) bir tendensiya yaranıb: müəllif
özü öz yazısının estetik profilini müəyyənləşdirir
- “mən postmodernist roman” yazmışam, “mənim hekayələrim
sürrealizm nümunələridir” və s. - ancaq bu
yazıları gözdən keçirəndə görürsən
ki, postmodernizmə də açıq-aşkar böhtan
atılıb, sürrealizmə də, o biri “izm”ə də.
Yazıçı
oturub ədəbi nəzəriyyələri öyrənməyə
borclu deyil və yalnız bədii ədəbiyyatla məşğuldursa,
yaxud həvəsi yoxdursa, heç öyrənmir də, ancaq tənqidçi
nəzəri-estetik cəhətdən hazırlıqlı
olduğu, müasir “izm”lərin mahiyyətinə vara bildiyi
kimi, klassikanı da - həm milli, həm də dünya ədəbiyyatı
klassiklərini dərindən mənimsəməli, ədəbi
prosesə gətirməlidir və bu, əlbəttə,
müasir ədəbiyyatın hesabına olmamalıdır.
Baxın, bu gün tənqid hətta Nikolay Leskovu öz
dövrünü 70 il qabaqlamış
postmodernist kimi rus ədəbi prosesinə gətirir. Bir
sözlə, bir az təmtəraqlı çıxsa da,
düşünürəm ki, Klaassın külü Til
Ulenşpigelin ürəyində necə
döyünürdüsə, milli və bəşəri bədii
irsin də mövcudluğu və təcrübəsi ədəbi
tənqidin “qəlbində” eləcə döyünməlidir.
Mən qırx il bundan əvvəl, olsun ki, bu fikri
yazmazdım, görünür, bu fikrin yetişməyinə
qırx ilin mütaliəsi və düşüncələri
lazım imiş və fikirləşirəm ki, belə olduqda
yeni dövrün (müstəqillik dövrünün!) tənqidi
məcburi sosrealizm mərhələsində keçdiyi yolu
daha aydın görəcək, bu yolu daha obyektiv qiymətləndirəcək.
Sosrealizm tənqidinin (və ədəbiyyatının) bədii
surətlərlə (insanlarla!) bağlı mənfi-müsbət
bölgüsü bədii-estetik meyarları vulqar sosiologizmlə
əvəz edirdi və bu gün xislətin xarakterinə
tamamilə yad olan bu süni bölgü sosrealizmin özü
kimi keçmişdə qaldı. Xislətin mürəkkəbliyi,
birmənalı olmaması, ziddiyyəti mənfi-müsbət
bölgüsünün çərçivələrinə
heç vəchlə sığışmır və bunu ilk
növbədə elə bədii ədəbiyyatın
özü sübut edir.
Məlum
həqiqəti bir daha təkrar edirəm: həyat birrəngli
olmadığı üçün, ədəbiyyat da,
aydın məsələdi, birrəngli ola bilməz, həyatdakı
şərtilik, Səməd Mənsur demişkən, hər
şeyin rəng olması həmişə Böyük ədəbiyyatın
daxilində əsas hədəflərdən biri olub və
yazıçı olan kəsin qələmi həmin nisbiliyi dərk
və hiss etməli, duymalıdır. Mənim
düşüncəmə görə, tənqid də bədii
ədəbiyyatı qiymətləndirərkən, xislətin
doğurduğu hisslərdəki, münasibətlərdəki,
hərəkətlərdəki nisbiliyi görməli, bunu nəzəri-estetik
meyarlardan biri səviyyəsinə qaldırmağı
bacarmalıdır. Mütləqlik (obsolyut)
xislətin mürəkkəbliyi və ziddiyyəti ilə
heç vəchlə uyuşmadığı
üçün bədii məğlubiyyətə aparıb
çıxarır və mən bütün bunları nə
üçün yazıram? Bu gün biz bədiiliyə
ciddi xələl toxunduran bir tendensiya ilə
rastlaşırıq: “bizimkilər” - mütləq “müsbət
qəhrəman”dır, əks tərəf isə - mütləq
“mənfi qəhrəman”dır və bizim ədəbi tənqid
təəssüf ki, bu vacib cəhətdən - primitiv
patriotizmin (yəni xalqın problemlərini həll etməyə
qadir olmayan “patriotizmin”) meydana çıxardığı
yazılardkı sosrealizm ənənəsindən sərf-nəzər
etməkdədir.
Düzdür,
Böyük ədəbiyyatda mütləq tiplər var, misal
üçün Şeyx Nəsrullah, yaxud Tenardiye və Jan
Valjan, ancaq bu - ədəbiyyatın getdiyi yolda bir mərhələnin
ifadəsidir, onun daimi yolçusu deyil və bir halda ki,
söhbət “Səfillər”dən düşdü, ədəbiyyatın
daimi yolçusu - tərəddüdlər içində
boğulan, mənəvi əzablarının intihara gətirib
çıxartdığı Javerdir, eləcə də
Hamletdir, Otellodur, Katyuşa Maslova ilə bağlı iztirab və
sarsıntılar keçirən Dmitri Nexlyudovdur (“Dirilmə”),
alçaq Brexunovdur ki, gözlənilmədən Nikitanın həyatını
xilas edir (“Sahib və işçi”), hətta idealist - mən
bilərəkdən fanatik yox, idealist yazıram -
inqilabçı Arturdur (“Ovod”).
Məlumdur
ki, estetikanın kateqoriyalarından biri də gözəllik -
çirkinlikdir, ancaq bədii ədəbiyyatın da, xüsusən
də ədəbi tənqidin tarixi və təcrübəsi
onu göstərir ki, bu kateqoriya antonim kimi qəbul və tətbiq
edilsə, yaradıcı məğlubiyyət ehtimalı da
xeyli dərəcədə artıq olacaq, çünki xislətin
mahiyyəti elədir ki, bəzən orada gözəllik
çirkinliyə (ya da əksinə) çevrilə bilər,
onların arasındakı bədii keçid mərhələsi
çox həssasdır və istedad bunun öhdəsindən
gəlirsə - həmin həssaslıq üzərində
akvarellə işləyə bilirsə, bədii qələbə
əldə edə bilir.
Bir neçə söz də ədəbi tənqiddə
tənqid və tərif barədə.
“Tənqid
təhqir deyil” - təəssüf ki, bu gün bizim ədəbi
prosesdə belə bir şikayətlərlə tez-tez
rastlaşırıq - təhqir, kin-küdurət,
qarayaxdı, “ədəbi böhtan” - əslində, Salyeri
sindromu ilə yoğrulmuş bu “ədəbi xəstəlik”,
Mirzə Fətəli, yaxud Mirzə Cəlillə
bağlı, yaxud da “Molla Nəsrəddin” kimi mənəvi vətəndaş
tribunasına qarşı əsassız, kökündən
yanlış iddialar müstəqillik dövrü ədəbi
prosesimizin gerçəkliyidir və bu xəstəliyin
müqabilində fərdi cavablar yazılır, ancaq mən bu
“ədəbi xəstəliyə” professional tənqidin
prinsipiallıqla, analitik təhlillə ətraflı
müdaxiləsinə hələ rast gəlməmişəm
- bu, elə bilirəm ki, ədəbi təəssübkeşlik
baxımından tənqidimizin inert cəhətlərindən
biridir.
Represiyalar dövründə hakim ideologiya və
administrasiya ədəbi tənqidi cəzalandırma alətinə
çevirmişdi və 37-38-ci illərdə qəzet və
jurnallarda dərc edilən məqalələr, resenziyalar -
ifşa materialları - sübut kimi KQB-dəki cinayət işlərinə
daxil edilirdi.
İndi - müstəqillik dövrümüzdə eyni
medalın o biri üzünü görürük, tənqid isə
ötəri istisnaları nəzərə almasaq, susur və
fakt budur ki, ədəbi prosesə sahib çıxmır.
SSRİ -
nəhəng bir imperiya - gözlənilməz bir sürətlə
(və şərəfsizcəsinə!) çökdü,
siyasi aləmdə olduğu kimi, ictimai fikirdə də
yaranmış kataklizm ədəbi prosesi sarsıtdı, bundan
bəhrələnən həmin qrafoman nifrəti,
natamamlıq kompleksinin ifadəsi, həmin primitiv aqressiya ədəbi
prosesin nəzəri-estetik səviyyəsini minimuma endirdi və
bu, yalnız bizim ədəbi prosesin hadisəsi deyil,
bütün postsovet respublikalarında da eyni vəziyyətdir.
Ümumiyyətlə, qrafoman nifrəti, primitiv
aqressiya yalnız kataklizmləri gözləmir, o, əslində,
milli və coğrafi sərhədləri tanımır, beynəlmiləldir,
bütün dövrlərdə fürsət axtarır, imkan
tapan kimi istifadə edir. Mənim çox xoşuma gələn
tarixi bir hadisə yadıma düşür: “Qulliverin səyahətləri”
yaranandan sonra, həmin Salyeri kompleksi əsərə cidd-cəhdlə
qara yaxmağa başladı, hətta Svifti ədəbi prosesə
ağlını itirmiş adam, dəli
kimi təqdim etdi və baxın, bu da Sviftin “ədəbi cəhalət
və nadanlığa” cavabı: o, bütün
varidatını İrlandiyada psixi xəstəxananın
yaradılmasına sərf olunmağını vəsiyyət
edir, yəni Mirzə Cəlil demişkən, kimdir dəli? Mən, ya siz? - indi gedin və
mənim xəstəxanamda müalicə olunun.
Bu, İrlandiyada açılan ilk psixi xəstəliklər
xəstəxanası idi.
Söhbət XVIII əsrin birinci yarısı,
Böyük Britaniya ədəbi prosesindən gedir.
İndi isə XXI əsrdir və söhbət Azərbaycan
ədəbi prosesindən gedir.
Ancaq görürsünüz, aşağı-yuxarı,
eyni ədəbi mənzərədir.
Rus tənqidinin
uzun fasilədən sonra ədəbi prosesə gətirdiyi
Boris Zamyatinin məşhur bir sözü var: “Dağları
yerindən oynatmaq istəyən insanlar, adətən aranda
yaşayırlar”. Ədəbiyyatda Zamyatinin
dediyi o dağları yerindən oynatmağı bacarmaq
üçün, gərək o dağlardan da güclü tərəf-müqabil
olasan.
Tez-tez
rast gəldiyimiz, eşitdiyimiz şikayətlərdən biri də
budur ki, “bizdə tənqid yoxdur, ancaq tərifdir” və hərgah
söhbət “tənqid məmulatı”nın
öz səviyyəsindəki yazılardan vəcdə gələrək,
əttökən “bəh-bəh”lərdən gedirsə - bu
iradın biləvasitə ünvanı professional tənqid
deyil; yox, əgər söhbət professional tənqiddən
gedirsə, yaddan çıxarmayaq ki, tərif də ədəbi
tənqidin daxili kütləsinin bir hissəsidir. Ədəbi
tənqidin klassik nümunələrini yox, lap elə yaxın
keçmişimizin ədəbi hadisələrini
xatırlayaq: misal üçün, 1950-ci illərin
sonlarında fransız şairi və esseisti Lui Araqon heç
kimin tanımadığı gənc bir qırğız
yazıçısının kiçik “Cəmilə”
povestini təriflədi, ancaq bu tərifin səviyyəsi və
tərif edənin qazanmış olduğu ədəbi
nüfuzu elə idi ki, Çingiz Aytmatov ilk yazılarından
yalnız Sovet deyil, dünya ədəbi prosesinə daxil oldu.
Yəni tərif
primitiv “bəh-bəh” yox, analitik nəzəri-estetik təfəkkürün
məhsuludursa, obyektivdirsə, arxasında merkantil məqsədlər
yoxdursa və oxucuları inandırır, onları əsərin
göstərdiyi istiqamətə yönəldirsə - elə
bunun özünə bizim ədəbi tənqidin ehtiyacı az
deyil, çünki onun dərinliyindən xəbər verəcək,
nüfuzunu artıracaq.
Ancaq burası da həqiqətdir ki, mən müstəqillik
illərində ədəbi prosesimizdə professional tənqidimizin
hansısa bir əsər haqqında analitik tənqidi
münasibətinə rast gəlməmişəm və belə
nəticə çıxaraq ki, professional ədəbiyyatın
bu dövrdə yaranmış bütün nümunələri
yalnız kamil əsərlərdən ibarətdir? Bu - obyektiv nəticə
olmaz.
Bir cəhəti də xatırladaq ki, tənqid o zaman hərtərəfli
ehtivaya malik olur ki, ədəbi-bədii
yaradıcılığı (elə ədəbi tənqidin
özü də daxil olmaqla) küll halında əhatə
edir, heç bir sahə, misal üçün, bizdə bədii
tərcümə sahəsində olduğu kimi, onun diqqətindən
yayınmır.
Əsasən
1920-ci illərin ikinci yarısından etibarən, Azərbaycanda
bədii tərcümə sahəsində böyük canlanma,
hətta mən deyərdim ki, böyük ruh yüksəkliyi,
coşğunluq yarandı və düzdür, bədii cəhətdən
zəif əsərlər də ideoloji sövq nəticəsində
dilimizə çevrildi, marksizm-leninizm klassiklərinin əsərləri
də tərcümə edildi (ancaq unutmayaq ki, bunun
özünün də tərcüməçiliyimizin
siyasi-ictimai təcrübə toplamasında rolu da az
olmadı), Azərbaycan oxucusu dünya klassikasını
doğma dilində oxumaq imkanı əldə etdi. O tərcümələrin
bəzilərini xatırlatmaq istəyirəm, çünki bu
gün həmin miqyası göstərməyə, elə bilirəm
ki, ciddi ehtiyac var: Şekspirin pyesləri və lirikası
(Əhməd Cavad, Cəfər Cabbarlı, Mirzə
İbrahimov, Tələt Əyyubov, Anar, Sabir Mustafa və b.),
Molyerin komediyaları (Ənvər Məmmədxanlı,
Elçin və b.), “İlahi komediya” (Əliağa
Kürçaylı), “Şahnamə” (Mübariz Əlizadə),
“Dekameron” (Beydulla Musayev), “Don Kixot” (Məmməd Arif, Pənah
Xəlilov), “Qulliver” (Abdulla Şaiq, Mikayıl Rzaquluzadə),
“Robinzon Kruzo”, “Taraskonlu Tartaren” (Əkbər Ağayev), “Faust”
(Əhməd Cəmil), Bayronun “Şərq poeması” (Aslan
Aslanov), “Abidos gəlini” (Bəxtiyar Vahabzadə), “Hərb və
sülh” (Məmməd Arif, Beydulla Musayev), “Hacı Murad”
(Mustafa Əfəndiyev), “Səfillər” (Mikayıl Rəfili),
“Sakit Don” (Cahanbaxış), “Başsız atlı” (Cabbar Məcnunbəyov),
Nizaminin “Xəmsə”sinin Azərbaycan dilinə çevrilməsi
kimi nəhəng və mühüm bir iş, Xaqaninin, Məhsətinin
əsərlərinin, Nəsiminin, Füzulinin fars və ərəb
divanlarının tərcüməsi, sənətə,
estetikaya aid Aristotelin “Poeziya haqqında” (Aslan Aslanov), Bualonun
“Poeziya sənəti” (Əkbər Ağayev) kimi məşhur əsərlər
- mən yalnız xatırladığım və öz
kitabxanamda gözümə dəyən kitabların
adlarını çəkirəm - və dünya
klassikasının bir çox digər nümunələrinin
tərcüməsi, onların müəlliflərini (dünya
klassiklərini!) geniş miqyaslı ədəbiyyat-oxucu
ünsiyyəti baxımından az qala Azərbaycan ədəbiyyatının
faktına (!) çevirmişdi.
Belə bir doğmalığın nəticəsi idi ki,
vaxtilə yazdığım kimi (Söz azadlığı tənqidimizə
nə verib?
Bakı, “Təhsil”, 2017, səh.27), azərbaycanlı valideynlər
uşaqlarına Hamlet, Maqbet, Ofelya, Elmira, Artur, hətta Otello
kimi adlar qoyurdu və sırf millilik baxımından yəqin məqbul
sayılmasa da, indiki halda söhbət dünya
klassikasının xalqın məişətinə daxil
olmasından gedir.
Bəs,
bu gün - müxtəlif ədəbi cərəyanlar, estetik
təmayüllərlə (“burjua ədəbiyyatı cərəyan
və təmayülləri” ilə!) bağlı ideoloji
basqı və qadağalar aradan qalxdıqdan sonra, yəni son
iyirmi beş ildə vəziyyət necədir?
Nələr və necə tərcümə
olunur? Vaxtilə tərcümə
edilmiş (o cümlədən, yuxarıda adını çəkdiyim
tərcümələrin bir qismi), ancaq ədəbi-bədii
dilimizin aradan keçən dövr ərzindəki
inkişafı ilə bağlı daha səviyyəli tərcümələrinə
ehtiyac nəzərə alınırmı (misal
üçün “Xəmsə”nin tərcüməsi)?”
- və s.
kimi suallara ədəbi tənqidin cavabı necədir və
ümumiyyətlə, belə bir cavab varmı?
Əlbəttə,
ilk növbədə Tərcümə Mərkəzinin
yaradılması və Afaq Məsudun topladığı
istedadlı yaradıcı kollektivin gördüyü iş
yada düşür. Böyl, Akutaqava, Tomas Vulf, Moravia, Leonid
Andreyev, İvo Andriç, Vesos, İsiqura və bir sıra
başqa müəlliflər - Mərkəzin hazırlayıb
nəşr etdiyi bu müəlliflərin kitablarının
coğrafiyasına və bədii-estetik müxtəlifliyinə
fikir verin, o zaman son illərin tərcümə sahəsində
uğurlarını görmək, güman edirəm ki, elə
də çətin məsələ deyil. Olsun ki, bu
kitabların bəzisində dillə, stilistika ilə
bağlı qüsurlara rast gəlmək mümkündür,
ancaq bir küll halında bu nəşrlər bu gün o
işi görür ki, keçən əsrin əvvəllərində
bizim maarifçilərimiz bu işə
başlamışdı, sovet dövrü qələm sahiblərimiz
məlum məhdudiyyətlərə baxmayaraq, bu işi nəinki
davam, onu böyük dərəcədə inkişaf etdirmişdilər.
Mən də,
şübhəm yoxdur ki, bir çox başqa oxucular kimi, hər
rübün sonunda “Xəzər” jurnalını gözləyirəm
və jurnal çıxdıqdan sonra belə bir “maarifləndirici
gözlənti” özünü doğruldur.
Bütün
bunlar çox yaxşıdır və elə bilirəm ki, ədəbi
tənqid də bunları görməli və qiymətləndirməlidir,
ancaq xarici ədəbiyyatın nəşri ilə başqa
özəl nəşriyyatlar da məşğul olur və bu
nəşrlərin də arasında uğurlu (gərəkli!)
kitablar az deyil, ancaq eyni zamanda, nə qədər də
qüsurlu, hətta bərbad tərcümələrə,
bayağı və primitiv nəşrlərə, bulvar ədəbiyyatına,
ilahiyyat adı altında (əslində isə ilahiyyatın
aliliyinə dəxli olmayan!) avam yazılara rast gəlirik.
Nəhayət,
tərcümə ilə bağlı ciddi və bu gün
çox aktual olan bir problem: ədəbi prosesdə Azərbaycan
ədəbiyyatının xarici dillərə, o cümlədən,
rus dilinə tərcümə edilməsi ilə bağlı tənqidin
münasibətinə rast gəlmək mümkün deyil,
halbuki klassik (Nəsimidən, Füzulidən tutmuş Mirzə
Fətəliyə, Mirzə Cəlilə, Sabirə qədər
- yeni və daha keyfiyyətli tərcümələrin
vacibliyini nəzərdə tuturam) və müasir ədəbiyyatımız
tənqidin nəinki diqqətinə, yenə də dediyim elə
bir harayına möhtacdır. Sovet dönəmində
folklorumuz da, klassiklərimiz və müasirlərimizin əsərləri
də rus dilinə tərcümə edilirdi və onların da
az bir qismi (sayma qismi!) rus dilindən
başqa dillərə çevrilir, nəşr olunurdu.
Bəli,
rus dili ədəbiyyatımızın müxtəlif dilli
auditoriyasının genişlənməsində böyük
rol oynadı və bu, həqiqətdir, ancaq burası da var ki,
eyni zamanda, tərcüməçiliyimiz birtərəfli
inkişaf etdi, orijinaldan, yəni Azərbaycan dilindən
başqa dillərə tərcümə sahəsində milli məktəb
yaranmadı, bu da bir sıra bədii fəsadlara gətirib
çıxartdı, hətta rus dilinin özünə də,
xüsusən klassiklərimizin tərcüməsi bəzən
uğursuz alınırdı - kolorit itirdi, milli-ədəbi ənənələrdən
doğan estetik xüsusiyyətlər solğun vəziyyətə
düşürdü və s. Misal üçün, Sergey
Vasilyev tanınmış rus şairi idi, “Hophopnamə”ni rus
dilinə tərcümə edirdi və xalturaçı
olmadığı üçün tez-tez Bakıya gəlirdi,
sətri tərcümələri yoxladırdı,
sabirşünaslarla məsləhətləşirdi, Sabirin
bioqrafiyasını öyrənirdi, bir sözlə, məsuliyyət
hiss edirdi və nəhayət “Hophopnamə” onun tərcüməsində
Moskvada nəşr olundu - dil səlist, qafiyələr təbii,
forma saxlanılıb, ancaq Sabir koloriti, Sabir duzu, Sabir qəhrəmanlarının
spesifikası, orijinallığı yox idi, çünki yenə
də misal üçün, rəhmətlik Vladimr Qafarov, yaxud
Alla Axundova folkloru necə hiss edib, rus dilinə
çevirmişdisə, Sergey Vasilyev Sabiri o cür hiss edə
bilməmişdi. Bax, bu obyektiv
çatışmazlığa görə, mən “milli məktəb”
məsələsini xüsusi qeyd etdim.
Tərcümə
sahəsində həqiqətən ağır bir vəziyyət
yaranıb və mən hələ başqa (və çox
mühüm!) dilləri demirəm, elə rus dilinə
professional milli tərcüməçilərimizi barmaqla saymaq
olar və bu yerdə söhbət artıq yalnız ədəbiyyatımızla
yox, ümumiyyətlə, milli varlığımızla
bağlı böyük çatışmazlıqdan gedir, tənqid
isə bundan sərf-nəzər edir, belə bir vəziyyətin fərqinə
varmır, milli mənliyimiz üçün taleyüklü
olan bu məsələni ədəbi prossesin predmetinə
çevirmir.
Bu sözləri yaza-yaza fikirləşirəm ki, tənqidlə
bağlı tələblər (iradlar) çox
olmadımı, axı mən burasını da deyirəm ki,
professional tənqidimizin yeni bir mərhələyə qədəm
qoyduğu hiss olunur?
Yox,
çox deyil, əksinə, bunlar hamısı elə o yeni mərhələnin
tələbləri və iradlarıdır və “ədəbiyyat
maklaturasının” ədəbi prosesə gətirdiyi “tənqid
maklaturası” axının, toxunduğumuz digər problemlərin
qarşısını, bir az pafoslu səslənsə də,
300 spartaçı bəlkə də yüz minlərlə
persə qarşı hansı bir inamla, təəssübkeşliklə,
enerji ilə döyüşürdüsə, professional tənqid
də o cür mücadilə aparıb, “ədəbi təmizləmə”
işi görməlidir.
Nəhayət, mən yuxarıda ötəri qeyd etdiyim bir məsələyə - tənqidçi fəhmi məsələsinə də toxunmaq istəyirəm: böyük ədəbiyyat nümunələri olan memuarlar, xatirələr, gündəliklər, məktublaşmalar az deyil (yalnız elə Tolstoyun “Uşaqlıq”, “İlk gənclik” və “Gənclik”ini, yaxud Bayronun məktublarını, yaxud da Heminqueyin “Həmişə mənimlə birlikdə olan bayram”ını xatırlasaq bəsdir) və bu avtobioqrafik ədəbiyyatın əsasında müəllifin öz həyatına, zəmanəsinə və ümumiyyətlə, dünyaya, taleyə subyektiv baxışı, münasibəti durur. Biz məlum bir fikri yada salsaq ki, əslində, yazıçı bütün əsərlərində özünü yazır, deməl,i romanlarımızdan tutmuş şeirlərimizəcən nəhəng bir bədii ifadə - subyektiv özünüifadəmizin nəticəsidir və bu baxımdan, əgər 1812-ci il müharibəsindən on altı il sonra dünyaya gəlmiş Lev Tolstoy həmin müharibə səhifələrini o cür inandırıcı (elə bil, özü o müharibədə iştirak edib və Napoleonla da görüşüb!) təsvir edə, yaza bilməzdi, yaxud eyni adlı povestdə qılınc Hacı Muradın başını elə üzür ki, elə bil, haçansa müəllifin özünün də başı kəsilib - bunun öhdəsindən özünüifadənin doğurduğu yazıçı fəhmi (istedadın tərkib hissəsi olan fəhm!) gəlir.
Belə bir yazıçı fəhmi kimi, tənqidçi fəhmi də çox mühüm amillərdən biridir və tənqidçi axtarır, tapırsa - bu, onun fəhminin nəticəsi və göstəricisidir.
Ancaq bu barədə növbəti məqaləmizdə.
ELÇİN
525-ci qəzet.- 2019.- 2 mart.- S.10-11-12.