Alimliklə kamilliyin vəhdəti
Akademik Nizami Cəfərovun 60
yaşına
Qədim
bir əsatirə inansaq, nə vaxtsa insanların bəsirət
gözünün olduğunu deyirlərmiş. Bu göz adama
istənilən hadisəni daha dəqiq görməyə, həyata
geniş və aydın nəzərlərlə baxmağa, gələcək
barədə irəlicədən dürüst nəticələr
çıxarmağa imkan verərmiş.
Zaman keçdikcə insan övladı hansısa səbəblərin
təsiri ilə yavaş-yavaş həmin gözünü
itirməyə başlayır. Nəticədə bəsirət
gözü, tamamən görünməz olur. Təbii, insan bununla qeyri-adi qabiliyyətlərini də
əldən verir.
Əlbəttə, bu bir əfsanədir, reallıqlardan
daha çox xalqımızın mifik təfəkkür
dünyasından gəlir.
Amma günü bu gün də aramızda elə insanlar
yaşayır ki, onları yaxından tanıdıqca, kəlmə
kəsdikcə, həyata, insanlara, reallıqlara bənzərsiz
münasibətlərinə şahid olduqca, belələrinin,
həqiqətən, bəsirət gözünün olmasına
özünü inandırmaya bilmirsən.
Qəribəsi budur ki, onun haqqında belə bir qənaətə
gələndə yaşı heç 40-ı
adlamamışdı, bu günsə 60 yaşlı insan
haqqında düşüncələrimi qələmə
alıram. O,
elə yaxından tanımağa başladığım
vaxtlardan belə idi. Aradan keçən illərsə
o işıqlı təfəkkürdən, dünyaya fəzadan
baxa bilmə istedadından, yaşı xeyli qabaqlayan
müdriklikdən heç nəyi əskiltməyib. Əksinə, həyatın
qazandırdığı təcrübə, elmə-yaradıcılığa,
ictimai fəaliyyətə həsr olunmuş mənalı
ömrün dərsləri bu qabiliyyəti bir qədər də
gücləndirib, bəsirət gözünü daha da
genişləndirib.
Bənzərsiz
adam
Bir
neçə il əvvəlin söhbətidir:
televiziya kanallarından birində Molla Pənah Vaqif haqqında
veriliş gedirdi. Proqramın özəlliyi onda
idi ki, ədəbiyyat tariximizdə, ana dilimizin
inkişafında özünəməxsus xidmətləri
olmuş böyük şairin
yaradıcılığından daha çox, həyatının
təftişinə həsr olunmuşdu. Studiyadakı
ziyalılarımız bu mövzuda iki qütbə
bölünmüşdülər. Bir qismi
Vaqif şəxsiyyətini təqdir edirdi. Digərləri
isə daha çox tənqidi yönümlü fikirlər səsləndirirdilər.
Verilişdə onu da görüb fikirləşdim ki, elmi
yaradıcılığında Vaqifin şeir dilinin tədqiqi
xüsusi yer tutan və dilçiliyin, ədəbiyyatın bir
çox sahələri kimi Vaqifin həyat və
yaradıcılığını əzbər bilən alim
kimi, o, indi şairi müdafiə etməkdən ötrü
elmi dəlillər gətirəcək, müxtəlif mənbələrə
müraciət edəcək. Amma o, bunların
çoxuna lüzum görmədi. Eləcə
verilişin sonuna yaxın folklorumuzdakı "Hər oxuyan
Molla Pənah olmaz" ata sözümüzü yada salmaqla
bütün opponentlərini yaxşı mənada
bağladı. Və müzakirələrin
nöqtəsini elə məntiqi bir tərzdə qoydu ki, bunu
ancaq o edə bilərdi.
O,
olduğu hər yerdə özünəməxsusdur,
orijinaldır, insanlara, məsələlərə yanaşma tərzi
ilə bənzərsizdir.
Belə
qeyri-adi keyfiyyət sənətindən, peşəsindən
asılı olmayaraq taleyin sevib-seçdiyi çox adamlara qismət
ola bilər. Bunun bir alim
şəxsiyyətində özünü büruzə verməsi
isə misilsiz xoşbəxtlik deməkdir. Kifayət qədər
geniş təfəkkürə, yüksək istedada malik olub,
öz imkanlarını düzgün dəyərləndirə
bilməyən və ömrünü elmdən,
yaradıcılıqdan kənar sahələrdə boşuna xərcləyən
o qədər adamlar görmüşük ki...
Yaxud alim kimi yetərincə yüksək titulları,
çoxsaylı əsərləri olsa da, zəkasının
hüdudları son dərəcə dar görünən,
kamilliklə, müdrikliklə yaxından-uzaqdan əlaqəsi
olmayan şəxslər azmı çıxıb
qarşımıza?!
Bir alimlə
bir insana xas ən üstün cəhətlər çox az hallarda eyni adamda qovuşanda isə o adamlardan
biri mütləq Nizami Cəfərov adlanır.
Ömürdən
sətirlər
Yubiley yazısında, adətən, şəxsin həyat
yoluna qısaca nəzər salırlar. Bu adəti
pozmaq istəməzdim. Amma yazımın
davamında belə bir ənənənin özünə dair
kiçicik qeydim də olacaq.
Hələliksə
60 il əvvəldən başlayaq...
Nizami Qulu oğlu Cəfərov 1959-cu ilin 21
sentyabrında Ağstafa rayonunun Zəlimxan kəndində
doğulub. Azərbaycan Dövlət Universitetinin Filologiya
fakültəsini bitirib.
1985-ci ildən
Azərbaycan Elmlər Akademiyasının Nəsimi adına Dilçilik İnstitutunun elmi
işçisi olub. 1987-ci ildən "Ədəbiyyat
və incəsənət" qəzetinin şöbə
müdiri, 1991-ci ildən Bakı Dövlət Universitetinin
Türkologiya kafedrasının müəllimi, professoru,
Filologiya fakültəsinin dekanı vəzifələrində
çalışıb. 2001-2015-ci illərdə
Bakı Dövlət Universitetinin kafedra müdiri olub.
Azərbaycan Respublikası Təhsil Nazirliyi Elmi-Metodik
Şurasının "Azərbaycan dili və ədəbiyyatı"
bölməsinin üzvü kimi orta ümumtəhsil məktəbləri
üçün Azərbaycan dili proqramlarının, dərsliklərinin
hazırlanmasında yaxından iştirak edib. Dilçilik
sahəsi üzrə elmi fəaliyyəti ilə yanaşı,
hələ tələbəlik illərindən ədəbiyyatşünaslıqla
da ciddi şəkildə məşğul olub. Ədəbi-tənqidi məzmunlu yazıları onu
dövrümüzün görkəmli ədəbiyyat tənqidçilərindən
biri kimi tanıdıb. Azərbaycan
Yazıçılar Birliyinin üzvüdür.
1995-1996-cı
illərdə Azərbaycan Respublikası Ali Attestasiya
Komisiyasının (AAK) filologiya elmləri üzrə Ekspert
Şurasının üzvü, 1997-ci ildə isə Azərbaycan
Respublikasının Prezidenti yanında Ali Attestasiya
Komissiyasının(AAK) Dilçilik üzrə
ixtisaslaşmış Doktorluq Şurasının üzvü
olub. Azərbaycan Respublikası Təhsil Nazirliyi
Elmi-Metodik Şurasının "Azərbaycan dili və ədəbiyyatı"
bölməsinin sədri təyin edilib.
1998-ci ildə Ali Attestasiya Komissiyasının
dilçilik üzrə ixtisaslaşmış Doktorluq
Şurasının sədri seçilib. 1999-cu ildə
Filologiya fakültəsində "Dədə Qorqud" elmi-tədqiqat
laboratoriyasını yaradaraq ona rəhbərlik edib. 2003-cü ildə AAK-ın filologiya elmləri üzrə
Ekspert Şurasının sədri olub. Azərbaycan
Milli Elmlər Akademiyasının həqiqi üzvüdür.
2001-ci ildən Azərbaycanda Atatürk Mərkəzinin rəhbəri,
Dünya Alpaqut Federasiyasının Prezidentidir. Yeni Azərbaycan
Partiyasında təmsil olunur. 2000-ci ildən
Azərbaycan Respublikası Milli Məclisinin deputatıdır.
Milli Məclisdə Azərbaycan-Türkiyə
parlamentlərarası əlaqələr üzrə
işçi qrupuna rəhbərlik edib. Azərbaycan-Qazaxıstan,
Azərbaycan-Qırğızıstan, Azərbaycan-Küveyt
parlamentlərarası əlaqələr üzrə
işçi qruplarının üzvüdür.
Nizami Cəfərov
elmi nəticələrinə və təhsil quruculuğu sahəsindəki
xidmətlərinə görə 2000-ci ildə Azərbaycan
Respublikasının "Əməkdar elm xadimi" fəxri adına layiq görülüb. 2004-cü ildə
Azərbaycan "Bilik" Maarifçilik Cəmiyyətinin qərarı
ilə "Yusif Məmmədəliyev adına
medal"la təltif edilib.
"Keçən
günlərin dastanı"
Bunlar bir elm adamının, müəllimin, ictimai xadimin
ömründən qısa sətirlərdir,
hamısını ümumiləşdirəndə,
göründüyü kimi, xırda bir mətn alınır. Amma bu cümlələrin
hər birinin arxasında böyük bir ömrün son dərəcə
maraqlı hekayəti var.
Hər cümlə bir ömür dastanına bələdçidir.
Elə yubiley yazılarındakı ənənəviliklə
bağlı toxunmaq istədiyim məqam da bununla bağlı
olacaq. Adətən, haqqında yazılan insanın həyat
yolunu bu cür qısa mətnlərdən, çox quru
informasiya verən cümlələrdən oxuyuruq. Bu cümlələrin arxasındakı maraqlı təfərrüatlar,
talelər, həyatın maraqlı sınaqları isə diqqətdən
kənarda qalır. Haqqında oxuduğumuz
şəxsi onların çoxundan xəbərsiz
tanıyırıq. Nizami Cəfərov isə
nə yaxşı ki, özü vaxt tapıb bu hekayətlərin
heç olmasa müəyyən bir qismini qələmə ala
bilib. Kitab halında bir yerə toplayıb və
adını da qoyub: "Keçən günlərin
dastanı".
Kitabdakı ayrı-ayrı fraqmentləri oxuduqca Nizami Cəfərov
kimi şəxslərin yaşadıqları ömürdən
keçənlərin, əslində, bir fərdə aid
olmadığını düşünürsən. Bu
ömürdə ayrı-ayrı hadisələr, faktlar, şəxsiyyətlərlə
bağlı toplanmış xatirələrin ümumən
xalqın, cəmiyyətin tarixinin bir parçasına
çevrildiyini görürsən.
Bu ona görə belədir ki, Nizami Cəfərov öz
ömrünü təkbaşına, özünə, bir fərdin
cari məişət qayğılarına qapanaraq
yaşamayıb. O, maraqlı bir dastan kimi qələmə
aldığı tərcümeyi-halını,
özünün də qeyd etdiyi kimi, yaşadığı cəmiyyətlə,
əhatə olunduğu mühitlə bir yerdə qazanıb. Cəmiyyətdə baş verənlərə
heç zaman biganə qalmayıb. Ziyalı
vicdanı, alim istedadı, yazar qələmi ilə hər
zaman hadisələrin içində nəzərə
çarpıb, gözə görünüb. Azərbaycan xalqının Ümummilli lideri, Ulu
Öndər Heydər Əliyevin müəllifliyi ilə əsası
qoyulan və bu gün Azərbaycan Respublikasının
Prezidenti cənab İlham Əliyev tərəfindən davam
etdirilən müstəqil dövlət quruculuğu tariximizin
kənar seyrçilərindən deyil, fəal
iştirakçılarından olub.
Qulu
müəllimin oğlu
Nizami Cəfərovun
ömür yolunu vərəqlədikcə həyatının
böyük hissəsi təhsillə bağlı olmuş adam kimi bir məqam xüsusilə diqqətimi
çəkir. İnsanın
formalaşmasında, təkcə məktəbdə deyil, evdə
də yaradılmış təhsil mühitinin nə qədər
önəmli rol oynadığını dərk edirəm.
Əgər imkanım olsaydı, evdə
övlad böyüdən və ciyərparasının gələcəyini
aydın görmək istəyən bütün valideynlərə
səslənib bu sətirləri oxumağı, oxuduqdan sonra isə
nümunə götürməyi tövsiyə edərdim.
Çox erkən itirdiyi atası Qulu müəllimin əlifba
dərslərindən yazır müəllif:
"Atam
Qulu müəllim əlifbanı mənə beş
yaşımda öyrətdi. "Koroğlu"
kitabının 50-ci illər nəşrini oxuda-oxuda... Əvvəl bir qolun məzmununu
danışırdı, şeirləri əzbər deyirdi,
sonra həmin qolu oxudurdu. Mən bilirdim ki,
bu səhifədən o səhifəyə qədər nə
yazılıb, ancaq hərflər tez-tez yadımdan
çıxdığına görə konkret olaraq nəyin
harada yazıldığını
çaşdırırdım. Ancaq bu,
çox çəkmədi.
... Bir dəfə
anam gəldi ki, hələ tikilib qurtarmamış təzə
evimizin kölgəsinə kilim sərib atamla oturmuşuq,
ağır işdən sonra mən "Koroğlu ilə
Kürdoğlunun qolu"nu oxuyuram; o yerdəyik ki, Kürdoğlu
Koroğlunu iki dəfə yıxıb, indi ata
tanımadığı oğlunu məcbur edir ki, onunla
üçüncü dəfə güləşsin... Gözümün yaşı kitabın səhifələrinə
tökülürdü, ancaq davam eləyirdim. Anam əlindəki
çaydanı yerə qoyub gülə-gülə:
- Sizə
nə olub, niyə ağlaşırsınız, - deyəndə
başımı qaldırdım, gördüm ki, atam da əməlli-başlı
kövrəlib.
Və mən məzmundan mətnə, mətndən məzmuna
rahat keçməyin inersiyasını "Koroğlu"dan
(və atamdan!) öyrəndim".
Yaxud bu
cümlələr: "Babam nəvələrinə Nizami
kişi! Şahin kişi! Daşdəmir
kişi!.. deyə
müraciət edərdi. Ən kiçiyimizə də
"Aslan kişi!" deyərdi... Bizim də
kişi olmaqdan başqa çarəmiz qalmırdı".
Bir
uşağı şəxsiyyət kimi yetişdirməyin
bundan gözəl örnəyi ola bilərmi?!
"Xoşbəxtəm
ki..."
Nizami Cəfərovun həyat yolu yaşadığı
məkandan, sənətindən, peşəsindən,
statusundan asılı olmayaraq bu xalqın
övladlarının şəxsiyyət kimi yetişməsini
istəyən, onları belə bir ucalıqda görməyi
arzulayan işıqlı insanlar qalereyasıdır sanki. Bu mənzərə
onun Bakı Dövlət Universitetnin Filologiya fakültəsində
keçmiş tələbəlik illərində də davam
edir. Nizami Cəfərovun 60 illik
ömür yolunda, ziyalı taleyində böyük rol
oynamış şəxsiyyətlərin nurlu obrazında
öz əksini tapır. Alimin bu insanlara
sevgi və rəğbətində görünür.
"Tələbələrə kurs işi
mövzuları paylamışdı - hər dərsin birinci,
ya ikinci hissəsində bir-iki nəfəri qaldırıb
soruşurdu ki, "sənin əsərinin mövzusu nədir?" Hamının
üzündə təbəssüm əmələ gəlirdi,
bizim cızmaqaralarımıza "əsər" deməsi,
özü də belə böyük yazıçı-ədəbiyyatşünasın,
əlbəttə, qəribə idi".
Nizami Cəfərovun öz xatirələrində sevgi ilə
andığı həmin müəllim onun kimi onlarla
ziyalımızın yetişməsində böyük əməyi
olmuş görkəmli ədib, professor Mir Cəlaldır. Onun hələ yolun
başında olan tələbələrinin hər birini indidən
alim kimi görməsi ilə Nizami Cəfərovun babası
Əziz kişinin körpə nəvələrinin hər
birini indidən əsl kişi əxlaqında,
kişi dəyanətində görməsi bir-birini tamamlayan
eyni münasibətdir. Əsl şəxsiyyətləri
belə valideynlər, belə müəllimlər
yetişdirir. Xalq da belələrinin tərbiyəsində
ucalır, böyüyür, irəli gedir.
Belə insanlardan görüb götürmək, dərs
almaq, öyrənmək 60 yaşlı Nizami Cəfərovun ən
böyük xoşbəxtliyidir. Və bunu ilk elə özü etiraf
edir: "Mən xoşbəxtəm ki, həm orta məktəbdə,
həm də xüsusilə Universitetdə çox
böyük dilçi müəllimlərdən dərs
almışam; onların yalnız bəzilərinin (və mənim
üçün doğma!) adlarını çəkmək
kifayətdir ki, şair demiş, "qəziyyə məlum"
olsun: Muxtar Hüseynzadə, Əlövsət Abdullayev, Nəsir
Məmmədov, Ağamusa Axundov, Yusif Seyidov, Fərhad Zeynalov,
Tofiq Hacıyev, Abdulla Vəliyev, Musa Adilov, Samət Əlizadə,
Zinyət Əlizadə, Aydın Məmmədov, Kamil Vəliyev,
Firudin Cəlilov...
Və bir də ona görə xoşbəxtəm ki, bu
böyük dilçi-müəllimlər nə yazdılarsa,
demək olar, hamısını oxudum, nə dedilərsə,
hamısını anlamağa çalışdım. Həm Universitetdə təhsil
aldığım illərdə, həm də sonralar
onların hər birindən qayğı, kömək, hörmət
(və müdafiə!) gördüm..."
Əslində, bu, öz müəllimlərindən eyni
münasibəti görmüş, qarşıya qoyduğu hədəflərə
onların dəstəyi ilə yetişmiş, həyatın
ilk böyük maneələrini onların kömək
üçün uzanmış güclü əllərindən
tutaraq büdrəmədən adlaya bilmiş hər birimizin
xoşbəxtliyimizdir.
Həyat
bələdçisi
Nizami Cəfərov aspiranturaya qəbul zamanı üzləşdiyi
bir çətinliyi özünəməxsus publisistik
üslubla detallı təsvir edir. Universiteti fərqlənmə diplomu
ilə başa vursa da, aspiranturaya qəbul üçün 2
illik iş stajı tələb olunduğundan rektor onun sənədinə
qol çəkmir. 2 ildən sonra gəlməyi
tövsiyə edir. İlk baxışdan
xırda məsələdir. Amma bu 2 illik
zaman itkisi elmi tədqiqat şövqü ilə alışan
istedadlı bir gəncin bütün həyatını,
taleyini dəyişə bilər. Və
rektoratlıqdan kor-peşman Filologiya fakültəsinə
qayıdanda dəhlizdə təsadüfən, müəllimlərindən
professor Əlövsət Abdullayevə rast gəlir.
Professor onun məyusluğunu görüb vəziyyəti
öyrənincə, "- Hələ bir dayan görək.
Arxamca gəl!.." deyib qabağa
düşür. Bir tələbənin gələcək
karyerası qarşısında dağ kimi dayanmış imza
problemini şəxsi nüfuzunun gücü ilə ikicə dəqiqəyə
həll edərək onun yolunu açır.
... Tərcümeyi-halımı varaqladıqca görürəm
ki, çox adama borcluyam. Nə bilmək olar, bəlkə
də, ən çox Əlövsət Abdullayevə borcluyam
ki, hara gedəcəyimi bilmədiyim bir vaxtda qabağa
düşdü... Və mənə "arxamca gəl!"
dedi...
Ən müstəqil bir həyat yolçusunun da
hansısa məqamda belə bir sözə (və hərəkətə!)
ehtiyacı olur".
Bu gün Nizami Cəfərov özü də onun kimi
eyni çətinliklərlə üzləşən onlarla gənc
üçün "Arxamca gəl..." deyib qabağa
düşən həyat bələdçisidir. Bu gənclərin
yollarındakı maneələri şəxsi nüfuzunun
gücü ilə aradan qaldıran, onları gələcəyə
doğru uğurlayan təmənnasız xeyirxahdır.
Bu, keçmiş günlərin xoş xatirələrində
əbədiyyət ömrü yaşayan işıqlı
şəxsiyyətlərdən, müəllimlərdən əxz
olunmuş ən gərəkli dərsdir.
Bu gün
Nizami Cəfərovu o şəxsiyyətlərlə birləşdirən
bir dəyər də məhz budur: əsl ziyalı mənəviyyatı.
Belə bir mənəviyyatın saldığı
işıqla o, yeni tədqiqatçılara həyan olur,
onların araşdırmalarına elmi rəhbərlik edir, yol
göstərir, düzgün istiqamət verir. Elmi müzakirələrdə,
müdafiə proseslərində opponent kimi, yaxud peşəkar
mütəxəssis rəyləri ilə,
çıxışları ilə dəstəyini əsirgəmir.
Bir gəncin gələcəyi xatirinə yeri gələndə
kiməsə zəng etməyi, bağlı qapıları
ad-sanının, şəxsiyyətinə olan rəğbətin
gücü ilə döyməyi özünə zəhmət,
şəninə əskiklik bilmir.
Nizami Cəfərovun bir çoxlarından fərqi də
elə budur ki, o məsələlərə strateji mənzərədə
baxa bilir. Problemlərə, qayğılara, proseslərə
cari planda yanaşmır. Onlara onilliklərin,
əsrlərin hüdudlarında nəzər salır və
buna görə davranır. Bu, XIX əsrin
sonu, XX əsrin əvvəllərində
yaşayıb-yaratmış böyük maarifçilərimizin,
işıqlı mütəfəkkirlərimizin tərzidir.
Nizami Cəfərov da bu işığı
öz kimliyində, təfəkküründə yaşadan
ziyalılarımızdandır.
32
yaşlı elmlər doktoru
Birinci
dünya müharibəsində (1914-1918) iştirak edən,
sonralar isə Rusiya vətəndaş müharibəsi
(1917-1922) və Sovet-Polşa müharibəsinin (1919-1921)
tanınmış komandanlarından olan Sovet İttifaqı
Marşalı Mixail Tuxaçevski haqqında maraqlı bir hekayət
var. Çox keşməkeşli həyat və tale
yaşamış, sonunda Stalin repressiyasının qurbanı
olmuş bu gənc sərkərdə deyilənə görə,
yeniyetmə çağlarında tez-tez güzgünün
qarşısında dayanar, 30 yaşına qədər general
olacağını, bunu bacarmayacağı təqdirdə isə
intihar edəcəyini özünə söz verərmiş. Bu yüksək rütbəyə çatanda isə
onun heç 29 yaşı da tamam olmamışdı.
Nizami Cəfərov haqqında yubiley yazısında bu
faktı xatırlamağım səbəbsiz deyil. Hər bir məkanın
da, insanın da özünəməxsus hekayələrinin,
ilklərinin, hansısa fərqli birinciliklərinin olması
çox önəmlidir. Akademik Nizami Cəfərov
da bu baxımdan istisna deyil. O, bütün keçmiş
SSRİ məkanında filologiya sahəsi üzrə elmlər
doktoru dərəcəsi əldə etmiş ən gənc
alim olub. Bu məqsədinə 1991-ci ildə, cəmi
32 yaşında çatıb. Bundan da
maraqlısı isə Nizami Cəfərovu belə bir rekorda
motivasiya edən səbəbdir. Ona qədər
bu birinciliyi dilçilik elmimizin görkəmli nümayəndələrindən
olan akademik Ağamusa Axundov əldə etmişdi. O da 32
yaşında filologiya elmləri doktoru olmuşdu. Yaxınlarının dediyinə görə, Nizami Cəfərov
da hələ tələbə, aspirant və sonra artıq elmlər
namizədi ikən bu göstəricini ən azı təkrarlayacağına,
müəllimindən geri qalmayacağına özünə
söz verirmiş. Nəticədə o,
elmlər doktoru alimlik dərəcəsini Ağamusa müəllimdən
də üç ay tez əldə etmiş olur.
Əlbəttə, hansısa təfərrüatlarda, bəlkə,
yanıla bilərəm. Amma faktın özü maraqlıdır.
Bunlar, Ağamusa müəllim, Nizami Cəfərov
kimi böyük alimlərdən nümunə götürən
gənc tədqiqatçılar üçün çox
böyük motivasiya gücüdür. Belə
alimlərin əzmkarlığının, məqsədyönlülüyünün,
alın təri ilə yoğrulan istedadının, zəhmətinin
yaratdığı örnəkdir.
Sağlam
düşüncə
Nizami Cəfərov yüksək səriştəli təşkilatçıdır
həm də.
Tale elə gətirib ki, biz onunla bu sahədə
birgə çalışmışıq. Bakı Dövlət Universitetinin rəhbərliyində
təmsil olunduğum zamanlarda Nizami Cəfərov da çox gənc
yaşlarından BDU-nun Filologiya fakültəsinin dekanı
idi. Mənəvi mühiti o qədər də
sadə olmayan, bir zamanlar ona dərs demiş görkəmli
alimlərin çalışdığı, zəngin tarixi ənənələrə,
bir çox elm adamlarına xas özünəməxsus daxili
ixtilaflara malik bu fakültəni idarə eləmək bir elə
də asan deyildi.
Amma Nizami Cəfərov bunu bacarırdı. Özü də
maraqlıdır ki, bu çətin işin öhdəsindən
gəlməkdə onun əsas istinad mənbəyi hər
hansı sərt inzibati metodlar deyil, xarakterindəki demokratizm,
sadəlik, səmimiyyət idi. Məhz bu keyfiyyətlərin
gücü idi ki, fakültənin tələbələri
çox qısa zamandan sonra onu özlərinə doğma bir
qardaş, dost kimi qəbul etmişdilər. Nizami
Cəfərov tələbələr üçün həqiqətən
dekan, müəllim yox, həmişə onların yanında
olan, bütün qayğılarını, problemlərini
bölüşüb kömək istəyəcəkləri əziz
bir insana çevrilmişdi. Bu, fakültənin
bir çox müəllimləri ilə münasibətdə də
belə idi.
Sonralar
Milli Məclisin deputatı olanda da, Azərbaycan Atatürk Mərkəzinə,
parlamentin Mədəniyyət Komitəsinə rəhbərlik
edəndə də onun iş metodlarını,
davranışlarını, insanlara münasibətini izləmək
imkanım oldu. Gördüm ki, Nizami Cəfərov
öz xarakterini zərrə qədər də olsun dəyişməyib.
Nə vəzifə, nə yüksələn
status, nə getdikcə sırası genişlənən elmi
titullar, ictimai nüfuz ona zərrə qədər də olsun
təsir göstərə bilməyib. Başqalarına
yuxarıdan aşağı baxmaq, təkəbbür bir
addım da yaxınına düşməyib. O, yenə də
mənim on illər əvvəl görüb ehtiram bəslədiyim,
sadə, təvazökar, səmimi, dostcanlı oğlandır.
Hətta bu illər ərzində geyim
üslubunu belə dəyişmədi. Yenə çox az adam onu boynunda qalstuk, tam rəsmi qiyafədə
görə bildi.
Düşünürəm ki, bu, insan şəxsiyyətinin
gücüdür. İnsan şəxsiyyət etibarilə
yetkin və özünə əmin olanda, öz mənliyini dərk
edəndə, cılız duyğulardan ucalarda dayanmağı
bacaranda mənfi keyfiyyətlər ondan yan keçir. Bundan ötrü isə insanın düşüncəsi
sağlam olmalıdır.
Və Nizami Cəfərov mənim
tanıdığım ən sağlam düşüncəli
ziyalılarımızdan biridir.
Nizami Cəfərov
qələmi
Yazmaq, düşüncələrini sözlərin,
cümlələrin dili ilə ipə-sapa düzmək Nizami Cəfərovda
fitri bir istedaddır. Dilə az-çox bələd olan istənilən adam yazı texnikasını müəyyən
vərdişlərlə tədricən mənimsəyib fikirlərini
yazılı dildə ifadə edə bilər. Amma
Nizami Cəfərov kimi yazmağı adama heç bir məktəb,
müəllim, kitab öyrədə bilmir. Bu, insanın ruhundan gələn ilahi bir enerjidir.
İstənilən yazısını oxuyanda bu enerjini hiss
edirsən. Hətta yazıda imzası olmayanda
belə fərdi üslubundan, fikirlərinin ifadə tərzindən,
analitik təfəkkür gücündən, ən əsası
isə ruhundan hiss edirsən ki, bu, Nizami Cəfərovun qələmindən
çıxıb.
Nizami Cəfərov ədəbiyyatşünaslıq
elmimizə ən çox töhfələr verən,
müasir ədəbi prosesin istiqamətlənməsində
xidmətləri olan görkəmli dilçi alimlərimizdəndir. Həm namizədlik,
həm doktorluq dissertasiyaları sırf dilçiliyə həsr
olunmuş alimin ədəbiyyatşünaslığı bu qədər
gözəl bilməsi, onun filoloq həmkarlarında da
böyük maraq və heyrət doğurur. Təsadüfi deyil ki, Nizami Cəfərova elmi
sferalarda böyük nüfuz qazandıran ilk əsərlərindən
biri - "Füzulidən Vaqifə qədər" əsəri
də məhz ədəbiyyatşünaslıqdan olub.
Alimin "Azərbaycanşünaslığa giriş",
türk xalqları ədəbiyyatının qədim, orta,
yeni və ən yeni dövrlərini əhatə edən 4
cildlik fundamental "Türk xalqları ədəbiyyatı"
da elmdə əsl hadisəyə çevrilmişdi.
O, dil
tarixi, ümumi dilçilik sahələrində də
sanballı məqalələr yazıb. Məşhur
İsveçrə dilçisi Ferdinand de Sössürün əsərlərini
dilimizə çevirib. Ayrı-ayrı
şəxsiyyətlərimiz haqqında maraqlı əsərləri
var. Avtobioqrafik janrda qələmə aldığı xatirə
kitabları isə Nizami Cəfərovun daha bir
istedadını ortaya qoydu. Kitabların təhkiyəsindən,
dil-üslub xüsusiyyətlərindən, mətnin su kimi
içilməsindən belə məlum oldu ki, ədəbiyyatımız
bu illər ərzində alimliyi, publisistliyi qədər də
yazıçılıq qüdrətinə malik bir
istedadını az qala itirəcəkmiş.
Ona
görə Azərbaycanın xalq yazıçısı
Elçin "Nizami-60: gənclik və müdriklik yaxud,
Nizami, bəs roman nə oldu?" adlı məqaləsində
yazır: "Yazıçılarımızın yox, onun
timsalında alimlərimizin sırası bir nəfər də
artmış oldu.
Ancaq mən
Nizaminin xatirələrini, mənim də yaxşı
tanıdığım və xatirələrini əziz
tutduğum dilçilər (Muxtar Hüseynzadə, Fərhad
Zeynalov, Ağamusa Axundov, Əlövsət Abdullayev, Yusif
Seyidov, Tofiq Hacıyev, Ağamalı Həsənov və b.)
haqqında yazdığı sənədli əsərini
oxuyandan sonra hiss etdim ki, hələ hər şey irəlidədir.
Yəni "Nizami-70", "Nizami-80", "90",
"100" qeyd olunanda - söhbət görkəmli alim-tənqidçi
ilə bərabər, görkəmli bir
yazıçının da yubileyindən gedəcək.
Buna
görə də, mən hər dəfə onu görəndə
soruşuram:
- Nizami, bəs roman nə oldu?"
İlahi yüksək yumor hissini, söhbətcilliyi də
ondan əsirgəməyib. Onunla eyni məclisdə
olmaq, duzlu-məzəli söhbətlərini dinləmək
böyük bir zövqdür. Nizami Cəfərovla birgə
vaxtın necə ötdüyünü hiss etmirsən. Maraqlıdır ki, o, çox yüksək peşəkarlıqla
zarafatlarına da elmi məzmun qatır. Demək
istədiklərini bəzən yumorun, incə
atmacalarının dili ilə çatdırır. Onun yerinə, məqamına uyğun zarafatları
kimsənin qəlbinə toxunmur, əksinə, mənəvi
qidaya çevrilib insanlara xoş ovqat bəxş edir, öyrədir,
tərbiyələndirir. Ona görə
Nizami Cəfərovun olduğu bütün məclislər,
apardığı bütün tədbirlər
iştirakçıların yaddaşında xoş bir xatirəyə
çevrilir. Hər dəfə onun bu
istedadına şahid olduqca, yaddaş saxlancından
çıxarıb dinləyicilərin diqqətini
ovsunladığı maraqlı əhvalatlarını
eşitdikcə qədim eposlarımızı, bu eposları
yaddaşında yaşadan ozanlarımızı
xatırlayıram. El məclislərində
saatlarla dastanlar, rəvayətlər söyləyib dinləyiciləri
sözün sehrində saxlayan aşıqlarımızın,
nağılçılarımızın cazibəsi
düşür yadıma. Və
anlayıram ki, Nizami Cəfərov da bu təfəkkürdən
gəlir.
"Çox
böyük bir professor"
İllərin zəhməti, qələmlə
qırılmaz ünsiyyəti ona çox yüksək
titullar, böyük mükafatlar qazandırıb. Bu mükafatlardan
ən yüksəyi isə Ulu Öndər Heydər
Əliyevin Türkiyədəki tədbirlərdən birində
onun haqqında dilə gətirdiyi "Çox böyük
bir professor" qiymətidir. Özü bu haqda belə
yazır: "Çox keçmədi ki, Mərkəz fəaliyyətə
başladı. Və Azərbaycan xalqının ümummilli
liderinin bütün göstərişlərini həyata
keçirməyə çalışdıq...
Türkiyənin
dövlət xadimləri ilə görüşlərin birində
Heydər Əliyevin Mərkəzin başqanı haqqında
işlətdiyi "çox böyük bir professor" ifadəsi
mənim üçün indiyə qədər
aldığım (və bundan sonra alacağım) adların ən
böyüyü oldu...
Günlər keçir. Ancaq izsiz yox... Tərcümeyi-hal
(və Tarix!) yarada-yarada.
Biz də arzu edirik ki, bu tarix ömrün 60-cı zirvəsindən
üzü o tərəfə də hələ uzun müddət
davam etsin. Və keçən günlərin dastanının
yeni-yeni boyları yaransın.
Misir MƏRDANOV
AMEA Riyaziyyat və Mexanika
İnstitutunun direktoru, fizika-riyaziyyat elmləri doktoru, professor
525-ci qəzet.-
2019.- 25 may.- S.10-11.