Ağ gündə dünyaya
gələn şair...
Şamxal Rüstəmin xatirəsinə
Bu
gecə sosial şəbəkəni, saytları ələk-vələk
elədim, sözünü, söhbətini, şeirlərini
axtardım. İllərdi səndən, həyatın
eniş-yoxuşlarında yaşadığın
özəl həyatından
xəbərsizdim.
İldırım sürətilə ötən
amansız zaman içində əriyib gedən unudulmaz tələbəlik çağlarımızın
xəyalımda həsrətlə
izlədiyim bütün
kadrlarında həyəcanla,
narahat bir ovqatla səni axtardım, Şamxal. Asta, sakit,
bəzən də lap
pıçıltılıya bənzər səsini eşitmək istədim.
O bəxtəvər çağımızda
gözdə-könüldə sevgi duyğuları oyadan, ruhumuzu ağ buludların
arasında gəzdirən
bənövşə ətirli
şeirlərini elə
öz ifanda xatırlamağa çalışdım...
Tanrı
sənə vəhy təki, işıq təki poetik dil, təfəkkür bəxş etmişdi.
Bizlər sənin sevgilə süslənmiş
çöl-çəmən ətirli, bir az da qəmgin ovqat yaradan (belə ovqatın da öz ruhsallığı
var), ürəyimizi əsdirən, sızladan şeirlərinin havasından
ayrıla bilmirdik...
Birdən-birə çəkildin, yox oldun, narahat qaldıq. Elə hamımız səni axtarırdıq, bir-birimizdən
səni soruşurduq: Nə vaxtdı Şamxaldan xəbər yoxdu, səsi gəlmir, haralardadı görən? Başımızdan yağış təki
axıb-tökülən, ürəyimizdən
yük kimi asılan qayğıların
içində çabalayır,
ömür sürürdük.
Daha hal-vaxtmı vardı Şamxalı axtarmağa... Amma bu axşam, bir neçə saat əvvəl sənə bolluca əziyyətlər yaşadan,
ədəbi yüksəlişini,
sevincini əlindən
alan həyatdan
köçdüyünü eşidəndə varımdan
oldum. Yox ki sən, ya hansı birimizsə
bu dünyanı dördəlli tutub-duracaqdıq.
Məni yandıran o idi ki, Tanrının ürəyinə, çiyninə
qoyduğu missiyanı
daşımağa gücün
yetmədi. Bəlkə kimsə
səni "qarğıdı",
hansı qüvvəsə
işığını, coşqunu,
səyini aldı, həvəsini öldürdü,
bu dünyaya niyə gəldiyini sənə unutdurdu? İndi məni korun-korun yandıran, sızladan da bunlardı, bəxtikəmliyindi,
qardaş...
Amansız və qəddar zaman bir göz
qırpımında "oğurladı"
hər şeyimizi, göz açıb-yumunca
ötən günlərimizi,
yaşadığımız təravətli, qaynar çağlarımızı itirdik. Amma Tanrıya asi
olmadıq, hər halımızda da şükür etdik. Şamxal da hardasa taleyinin
kəmliyindən, amansızlığından,
heç bəlkə də rəncidə deyilmiş, özəl həyatını birtəhər
yaşayırmış. Amma Fələk bu birtəhər yaşamını da ona çox gördü...
Bu gecə xəyalımda
Lirik düşüncələrilə
qaranlıqda donub-qalmış
Şamxalın obrazını
axtardım. Onu aydınlıqda görmək,
təsvir etməkdən
ötrü gəncliyimizə
boylandım. Yoxsa,
bu səssiz gecədə nəmin bəbəklərimə pərdə
çəkdiyi anlarda
sinəmdə alışıb-yanan
kədərimlə söz-zözə,
göz-gözə dayanıb
özümə suallar
yağdırmazdım ki!
Əlataşda, vaxtilə
çox az sayda mətbuata verdiyi müsahibələri,
bir neçə il əvvəl tələbə yoldaşımız
Səməd Məlikzadənin
haqqında yazdığı
(bəlkə bu yazıdan heç özünün də xəbərin olmadı) çox
yanğılı, ürəyimi
oyan esse-məqaləni
həyəcan içində
oxudum...
İndi
qəlbimin sızıltısı
yandırıb-yaxır məni,
hələ ki kədərimin canı istidi, onçun da aldığım acı xəbərə heç vəchlə inanmaq istəmirəm, uşaqtək aldadıram,
daha doğrusu, aldatmaq isəyirəm özümü...
Onu bilirəm
ki, elə pərakəndə yaşamısan
ki, bu dağınıqlıqda
ədəbi varidatın
da it-bata düşüb. Nə yaxşı ki,
vaxtilə radioda çalışmısan, orada
şeirlərin səslənib,
sözlərinə yazılmış
mahnılar "qızıl
fond"da saxlanılır.
Bir də nə yaxşı ki, şeirlərinin bir qismi də dildə-ağızda
oxunaraq yaddaşlardan yaddaşa keçib, sevilərək oxunub, yaşayıb, unudulmayıb.
Yuxarıda adlarını
çəkdiyim şeirlərin
vaxtilə (elə indi də!) şox populyar olub, sevgililər bir-birinə göndərdiyi
gül ətirli məktublarında sənin
məhəbbət şeirlərinlə
ruhlarını alışdırıblar...
Şamxalın "Tələbə" şeiri o illərdə radioda
"Tələbə-gənclər" proqramında verilişə
giriş kimi hər gün səslənirdi. İndi o
şeirdən iki misra hələ də yaddaşımdan silinmir, hərdən xəyalən tələbəlik
çağlarıma qayıdanda
yaddaşımda ilk olaraq
bu misralar közərir: Tələbəyəm,
hələ mehəm,
Bu günümə, sabahıma
cavabdehəm...
O illərdə Şamxalın
şeirləri, sözlərinə
bəstələnmiş mahnılar
könülləri duyğulandırb,
ehtizaza gətirdiyindən
hamı onu görmək, yaxından tanımaq istəyirdi. Amma Şamxal utancaq davranışı ilə
bir daldaya çəkilir, göz qabağında olmaq istəmirdi. Qızlarla salamlaşıb,
hal-əhval tutanda da elə astadan,
sakitcə dillənirdi
ki, sanki salamını, sözünü
də pıçıltı
ilə deyirdi. Abrına, həyasına söykənən, az danışan bir oğlan idi. Mühazirələrdə arxa sıralarda
əyləşər, sanki
gözlərdən gizlənər,
diqqəti cəlb etmək istəməzdi.
İndi düşünürəm
ki, həmin vaxtlarda o, ruhunu sarmış poetik aləmindən qopa bilmirmiş...
Adını anmadığım babamın,
nənəminmi,
Oduna yanmadığım qonşu
qız Sənəminmi,
Eh, qəlbini qırdığım
nə bilim, yüzmü, minmi? -
Bircə biləydim məni kimin qarğışı
tutdu.
Yetməmişəm çətində
çox doğmamım
dadına,
Çoxunu unutmuşam, çoxu
gəlmir yadıma,
Bir quzu kəsilibmiş doğulanda adıma,
Bircə biləydim məni kimin qarğışı
tutdu.
Hər çiçəyi, hər
gülü leysan yağışı tutmaz,
Xəta hər ömrə gəlməz, bəla hər başı tutmaz.
Süd əmmişəm döşündən,
ana qarğışı
tutmaz,
Bircə biləydim məni kimin qarğışı
tutdu.
Taleyimiz bir alın yazısıdı,
qardaş. Amma o da var ki, özündə də bir ruh
düşkünlüyü, ovqat acılığı
oldu. Bu halından
qopa bilmədin, bir vaxtlar şeirlərindən
ürək dolusu zövq alan
ustad qələm dostların da səni küskünlüyün
havasından almadılar,
sənə sahib şıxmadılar.
O zaman sevənlərin
könül dəftərində
qızılgül rəsmləri
ilə haşiyələnmiş
belə bir şeirin dillər əzbəriydi: "Belə
qəmli dayanma..."
Hər dəfə bu mahnını eşidəndə içimdə
acı bir həsrət alışır:
Görüşünə gəlmişəm,
Sən ey gözü bənövşəm.
Gözü nəmli dayanma,
Belə
qəmli dayanma...
Var soyuğu, var odu
Bu yol sevgi yoludu.
Ürək sözlə doludu
Belə
qəmli dayanma...
Hansı
birini xatırlayım,
hansından söz açım... Şeirlərinin toplusu, bir kitabın da olmadı ki, onların ideyasından məzmun-mahiyyətindən sevərək
bəhs edim. Səni yaddaşlarda közərdim, tanımayanlara
tanıdım... Eh, dünyaya
gəlişi "ağ
günə" düşən
də qara tale yaşayarmı...
Bəs deyirdin
"Siz məni heç yana tələsdirməyin..."
Vaxtında gəlibdi ürəyə
ağrı,
Saçımın dəni də vaxtına düşüb.
Dünyada heç nədən
gileylənmərəm,
Dünyaya gəlişim ağ günə düşüb -
Siz məni heç nəyə tələsdirməyin...
Heyif səndən, Şamxal Rüstəm... Çox istedadlı şair idin. Şeirlərin ötən əsrin 70-ci illərində radio dalğalarında tez-tez səslənir, gənclərin dilindən düşmürdü. Xüsusən də "Tələbəyəm", "Elə qəmli dayanma", "Bircə biləydim...", "Siz məni heç nəyə tələsdirməyin", "Quşlar çöp daşıyır yuva qurmağa", "Bu dünyanın ölümü var min cürə", "Niyə qopdu tufan", "Torpaq" ... yadıma düşəndə indi də ruhum alışır... Hamımızın sakin olacağımız dünyaya sən bəlkə də daha çox ağrılarla getdin. Həyatda o qədər acılar, uğursuz tale yaşadın ki... Ədəbi mühitin söz-ixtiyar sahibləri sənə yiyə durmadılar. Poetik incilərinə yol açmadılar. Bu dar macalda böyük Mirzə Cəlilin o zaman çoxdan səsi-sədası gəlməyən Əli Nəzmidən nigaran qaldığından: "Molla Nəsrəddin"də "Sijimqulu"nu axtarıram..." deyib haray çəkdiyi yadıma düşür... Səni isə axtarmadılar. Amma nə qəm, bilirəm ki, Ana torpaq bəxtikəm övladını nəvazişlə isti qucağına aldı. Rahatlıq tapdınmı, qardaş?..
Daha heç
nə yaza bilmirəm, bayaqdan
gözlərimdə torlanmış nəm, indi
aramsız damcılara dönüb
yanaqlarımı yandırır... Allah sənə
rəhmət eləsin, ağrı-acılarını,
iztirablarını, bütün
uğursuzluqlarını - bir şələ
mənəvi yükünü ürəyinə,
çiyninə alıb əbədi evinə köçdün.
Ruhun şad, yerin behişt olsun. Yeni mənzilin
mübarək, Şamxal Rüstəm!..
Şəfəq NASİR
Filologiya
üzrə fəlsəfə doktoru
525-ci qəzet.- 2019.- 16 noyabr.- S.23.