Həyat və ya
"cəfəngiyyatın qaynağı"
İnsan
övladının əsrlərdir
müxtəlif yollarla
cavabını axtardığı
bir sual var: "Həyatın mənası nədir?"
Hər kəsin bu suala
verəcəyi bir cavab var, sözsüz
ki. Onları aşağı-yuxarı təxmin
etmək elə də çətin deyil: həzz almaqdır, hər şeyə rəğmən
yaşamaqdır, sevməkdir,
yaratmaqdır və sair. Lakin çox
az insan
öz cavabını əsaslandıra, dediklərinin
arxasında dura bilir.
Avtomobil
qəzasında ölməyi
absurd, mənasız hesab
edən, amma sonda cibində qatar bileti ilə
elə avtomobil qəzasında ölən
Alber Kamü üçün həyat boşluqdan, cəfəngiyyatdan
başqa bir şey deyildi. Kamünün həyatı "cəfəngiyat", "mənasızlıq"la
eyniləşdirərkən nəyi nəzərdə tutduğunun üzərində
dayanmaq lazımdır.
Öncə onu qeyd etməliyəm ki, Alber Kamü cəfəngiyyatı (mənasızlığı),
insanın halı, dövrün geniş yayılmış həssaslığı
və həyata yüklədiyimiz mənaların
öz şüurumuzdan
başqa heç yerdə mövcud olmadığını dərk
etdiyimiz zaman keçirdiyimiz hiss kimi tərifləndirir. Bütün əsərlərində
insanın varlığının
mənasızlığını qabardan Kamü, "Sizif əfsanəsi"ndə
həyatın cəfəngiyyatdan
başqa bir şey olmadığını
daha dərin şəkildə ortaya qoyur.
Xatırladım ki, Sizif yunan mifologiyasında tanrılar tərəfindən
sonsuzadək böyük
qaya parçasını
dağın zirvəsinə
qaldırmağa məhkum
edilmiş kraldır. Zirvəyə çatdıqda işə
qaya parçası aşağı diyirlənir
və Sizif onu yenidən zirvəyə qaldırmalı
olur. Alber Kamü insan
övladını Siziflə
müqayisə edirdi -
sonsuzadək həyatı
(qayanı) zirvəyə
qaldırmağa çalışan
insan. Yaşadığımız
monotonluğu, dejavü
kimi təkrarlanan gündəlik ritualları
gözönünə gətirsək,
həyatın bundan gözəl tərifi, bənzətməsi ola bilməzdi. Sizif adının "sophos"
(müdrik) sözü
ilə eyniləşdirildiyini
nəzərə alsaq,
deyə bilərəm
ki, mürdiklər belə bu cəfəngiyyatdan
yaxalarını kənara
çəkə bilmirlər.
İnsan dilə gətirməsə
də, həyatın gözəl olduğunu vurğulasa da, əslində, onun cəfəng, mənasız
olduğunu bilir, amma Sizif kimi
eyni şeyi təkrarlamaqdan, yaşamaqdan
başqa əlindən
bir şey gəlmir. Albur Kamünun da
dediyi kimi, bu halımızı görmək, dərk etmək, amma ona qarşı heçnə edə bilməmək necə də qəribədir.
Bəzən insan bu cəfəngiyyatdan
qurtulmaq üçün
ölümü seçir. Həyat insanı
öz mənasızlığı
ilə qorxudur. İnsan isə bu qorxudan
ya ölümü ilə, ya da
həyata yarınmaqla
(başqalarına, heyvanlara,
təbiətə qayşı
göstərməklə, sevməklə,
sevilməklə və
s.) yaxa qurtarmağa çalışır. Amma bu, çıxış yolu deyil. Bu nöqtədə
atılacaq ən doğru addım həyata onun mənasızlığından qorxmamağı göstərməkdir.
Kamü bunu belə ifadə edirdi: "Həyatın cəfəngiyyat olduğunu
bilən insan bu cəfəngiyyatı
"qucaqlamalıdır".
Ona sarılmalı
və onunla yaşamağı bacarmalıyıq. Bununla o qorxuya
meydana oxuya və həyat qarşısında dik dayana bilərik. İnsan övladı nə olursa-olsun cəfəngiyyatı canlı
saxlamalıdır: "Yaşamaq,
cəfəngiyyatı canlı
saxlamaqdır. Onu canlı saxlamaq isə hər şeydən əvvəl onu ən dərin
şəkildə düşünməkdir.
Cəfəngiyyat yalnız biz ona
üz çevirdiyimiz
zaman (qucaqladığımız)
yox olur. Elə buna görədir ki, nadir fəlsəfi pozisiyalardan biri də üsyandır.
Bu insanla, onun
bilinməzliyi, gizliliyi
arasında davamlı üzləşmədir. Dünyaya
hər keçən an təkrar meydan
oxumaqdır".
"Cəfəngiyyatın qaynağı nədir?" sualına Kamü əminliklə "şüur", deyə cavab verir. Şüurumuz və varlığımız arasındakı münasibətlərin nəticəsi kimi cəfəngiyyat yaranır və biz həyatın da elə olduğunu dərk edirik. Şüur elə insanın özü olduğundan deməli insan özü də cəfəngiyyatdır. "Cəfəngiyyat insanın özüdür. Hər şeyi əldə etmək, hər şeyi yaşamaq istəyən bu fərd, boş cəhdlərin, gücsüz inadların və mənasız ziddiyyətlərdən ibarətdir", - deyir Kamü. Bu düşüncəni açaq: İnsan şüurun köməyi ilə həyata qarşı hansı mövqə sərgiləyəcəyini, baş verənləri, digər insanları necə mənalandıracağını düşünməyə başlayır. Bu nöqtədə şüur dərk edir ki, həyata, insanlara yeni mənalar yükləmək uğursuz cəhddən başqa heçnə ifadə etmir. Bir sözlə, həyatın cəfəngiyyat olduğunun fərqinə varır. Yuxarıda qeyd etdiyim həyatın, insanı cəfəngiyyat olması ilə qorxutması məsələsi ortaya çıxır. Yeni mənalar qazandırmağın itirilmiş zaman, boş cəhd olduğunu bilən şüur (insan), varlığının yoxolma təhlükəsi qarşısında olduğundan şübhələnməyə və zamanla çarəsizliyini qəbul etməyə başlayır. Varlığının yox olmaq təhlükəsi qarşısında şübhəsinə isə ona görə qapılır ki, var olmaq həyata məna verən şeyləri reallaşdırmaq deməkdir. Cəfəngiyyatı görən və qəbul edən insan, reallaşdırmağa çalışdığı şeylərinə onun içinə daxil edərək çarəsizliyə yuvarlanır.
Çarəzislik isə onu həyatın quluna, oyuncağına çevirir. Sadəcə bu çarəsizliyi "qucaqlayanlar" həyat qarşısında dik dayana, köləlikdən xilas ola və hətta azad yaşaya bilir.
"Həyatın mənası nədir?"
sualına verdiyimiz cavablar
o zaman həqiqət və
doğruluq payı daşıyır ki, həyatın cəfəngiyyat, özümüzün isə onun
qarşısında çarəsiz olduğumuzu
təkcə dərk etmir, həm də həyatı
bu xüsusiyyətinə rəğmən
"qucaqlaya" bilirik.
Taleh
EMİNOĞLU
525-ci qəzet.- 2019.- 23 noyabr.- S.14.