1971-ci ildə Təbrizin Hesar məhəlləsində doğulub.

Təhsil almaq üçün məktəbə getdiyində müəllimləri ona və sinif yoldaşlarına bütün dərsləri yalnız fars dilində keçib, fars dili və ədəbiyyatını öyrədiblər.

Məktəbə getməzdən öncə isə türkcə yazıb-oxumağı atasından öyrənib mənimsəyib, bir çox şairlərin şeirlərini əzbərləyib.

Şeir oxumağı və oxuduğu şeirləri əzbərləməyi çox sevdiyindən, getdiyi yerlərdə hamıya şeir oxuyub.

Təbrizdə xalq və sənətkarlar tərəfindən düzənlənən musiqi tədbirlərinin bir çoxunun aparıcısı olmaq ona həvalə edilib. Beləliklə də kitab ola bilməyən şeirlərini səhnələrdən xalqına canlı-canlı çatdırıb. Azəryar insanların qulağına xoş gələn məlahətli səsini də Tanrının neməti sayır. Bu səs onu canlı şeir kitabı kimi yaşamağa doğru çəkir və bulunduğu hər yerdə insanlara sevə-sevə şeir oxumaqla Vətənə olan övladlıq borcumu ödəməyə çalışır...

Ssenari, pyes, şeir,eləcə də mahnı sözləri yazmaq və aparıcılıq etmək onun illər boyu əsas fəaliyyəti, həm də ən sevimli məşğuliyyəti olub. Bütün qadağanlara rəğmən səhnədə saysız-hesabsız çıxışları olur, qələmə aldığı ssenarilər teatr səhnəsində tamaşalara dönüşüb. Təbriz televiziyası üçün bir neçə serial (dizi) mətni yazıb. İctimai motivli şeirləri ona böyük ədəbi hörmət qazandırıb.

Lalam mən

Yenə payız şəhərimə çəkdi rəng,

İl başladı, mədərsələr çaldı zəng,

Haray gəldi mədrəsədən dəng-dəng,

Çantamı mən götürmüşəm əlimdə,

Eyvay, yenə dilim qaldı evimdə...

Dərs verilir dünyanın hər yerində

Uşaqlara öz ana dillərində...

Hərə oxur öz baba tarixində

Mən də burda özgə dildə ağlıram.

Dəftərimi tərsədən varaqlıram,

Ey vay, indi dilim evdə darıxır.

Bu sayqısızlıq onu hətmən sıxır,

Tez-tez divardaki saata baxır

Yolumu gözləyir evə qayıdım,

Yatmış dilimi yuxudan ayıldım.

Yenə bu gun suya deyəcəyəm “ab”,

Necə verəcəyəm dərslərə cavab?!

Titrəyəcək əlim, düşəcək kitab,

Uşaqlar hay çəkib güləcək mənə,

Döyünəcək kiçik ürəyim yenə...

Evdə anam səslər ay dilli balam

Yazıq bilmir mədrəsədə mən lalam

Elə ancaq dərslərdə iyirmi alam.

Yoxsa nə mən mənəm, nə də mədrəsəm,

Niyə gərək indi belə tələsəm?

Film kimi o günü görrəm hərdən,

Əvvəl günü düşdü dilim dəyərdən,

Atalara “pedər” deyildi birdən,

Mənim dilim oldu gülmək ağacı,

Hər bir şeyi öyrənirəm qıyqacı.

Ana oldu “maadər”, yuxu oldu “xab”,

Hər sözümə tərsədən aldım cavab,

Başlandı fikrimdə o gündən əzab.

Anam yalançıdır, yoxsa müəllim?!

Doğrusunda hansıdır mənim dilim?!

Bu gündə başladı yenə mehrayı,

Bu ildə bilirəm hər ilin tayı,

Əzab çəkib gözləyəcəyəm yayı.

Yayda bəlkə danışım öz dilimdə...

Eyvay, yenə dilim qaldı evimdə!

Dərd bir olsa, iki olsa dözərəm!

Qarşımda yol dəniz olsa üzərəm,

Ceyran olub dağ-dərəni gəzərəm,

Amma deyənmərəm özgəyə ana!

Önümdə öz anam od tutub yana!

Mənim anam “madər” deyil, anadır,

Hamı dil bir yana, o, bir yanadır,

Fəxri dünyalara,nə İranadır...

Nədən yasaq olub mənim öz adım?!

Niyə çatmır elə, səsim, fəryadım?!

Qolçaq kimi köklənibdir müəllim,

Ayağımı bağlır mənim öz əlim!

Susub baxır buna mehriban elim.

Bir də Nəsimi soyulur dəridən

Ayaq deyil, dildi bizi yeridən!

Azəryaram, öz dilimə bağlıyam,

Yeri vardır, vay deyəm, qan ağlıyam,

Bu dərdə mən bir ömürdür dağlıyam.

Odda yanır ayım, günüm, ilim də!

Eyvay, yenə dilim qaldı evimdə!

Azəryar Danişvər

525-ci qəzet.- 2019.- 25 oktyabr.- S. 15.