36 ölçülü
xoşbəxtlik...
Esse
Uzun müddətdir,
elə bil, depressiyadayam. Səbəb də üst-üstə
gələn problemlərdir,
qayğılardır, əsəbdir
və daha nələrdir. İnanmıram,
biri çıxıb
desin ki, məndə hər şey normaldır.
Depressiya ən geniş yayılmış əsəb
pozuntusudur. Hər beş nəfərdən
biri ömründə,
heç olmasa, bir dəfə depressiyaya düşür
yəqin ki. Adi emosional dəyişikliklərdən
fərqli olaraq depressiyada əhval-ruhiyyənin
enməsi və digər emosional pozuntular davamlı hal alır. Heç kim
depressiyadan sığortalana
bilmir. Bəzən o, səbəbsiz-filansız gəlib səni yaxalayır. İnsanlar
zaman-zaman özlərini
hüznlü və bədbəxt hiss edirlər.
İşindən ayrılmaq,
sevdiyini itirmək və ya müvəffəqiyyətli
ola bilməmək
hüznə gətirib
çıxarır. Qısaca, hüzn
normal həyatın bir
parçasıdır. Ancaq bu hüznlü vəziyyətin uzanması
və səbəbsiz ortaya çıxması ruh sağlamlığı
problemidir. Depressiya duyğu,
düşüncə və
davranışa təsir
edir. Müalicə edilməyəndə isə aylarla, illərlə, bəzən
lap ömür boyu qala bilir. Belə olanda el arasında deyirlər ki, bir az arsız ol, heç nəyi dərd eləmə.
Maddi və mənəvi problemləri
özünə dərd
eləməyən insanın
həyatı da xoş keçər, canı da sağlam
olar. Son zamanlar belə insanlara həsəd aparıram.
Arsız olmaq?! Bunu bacarmaq da bir istedad istəyir.
Məcbur da olsa, öyrənməliyəm. Çünki həyatım yetmir,
ömrüm yetmir adi məişət problemlərinə, maddi sıxıntılara, mənəvi
aşınmalara. Özümdən başqa hər kəsə - dosta, bacı-qardaşa, sevgiyə,
tanışlara yetişirəm.
Sonda ovucumda xəyal qırıqlığı, yalan
gülüşlər, vədlər,
kürəyimdə hiss etdiyim
ağır sancılar
qalır. Buna görə
də hər səfərində özümdən
üzr istəyirəm:
İnsanlara layiq olduqlarından çox dəyər verib özümü məhv etdiyim üçün. Başqasının qəlbi qırılmasın
deyə, öz qəlbimi parçaladığım
üçün. Başqalarının imdadına tələsib, öz imdadıma gecikdiyim üçün.
Hər kəsi xoşbəxt etməyə çalışarkən,
öz xoşbəxtliyimi
unutduğum üçün.
Kim bilir, bəlkə
də, seçimlərimdə,
ətrafımda, duyğularımda
yanılmışam.
Başa düşürəm
ki, ananın canından qopub
dünyaya göz açan insan ömür boyu həyat
mübarizəsi ilə yol gedir
- zülmətdən işığa doğru.
Bəlkə də, depressiya həyatımızın
ən ağır sınaqlarından birini
bizə yaşadır. Bu vəziyyətdən
çıxmaq isə elə də asan olmur. Çıxmadıqca batırsan,
doğmaların, yaxınların, əzizlərin sənə yad gəlir. Mən bunları yaşasam
da, heç vaxt depressiyaya düşdüyümü qəbullanmamışam.
Həmişə bir çıxış
yolu axtarmışam, bir
işığa boylanmışam, bir əldə
isinmişəm. Bəzən isə hər şey
fərqli olub. Qadınlar kişilərdən
fərqli olaraq alış-verişdə
yaxşıca stress atıb, dincəlirlər.
Elə mənim son depressiyadan
çıxışıma səbəb olan
ayaqqabım kimi - 36 ölçülü...
Böyüyünü
tapmadığım üçün, məni
incidəcəyini bilə-bilə aldım. O qədər
gözəl və cazibədar görünürdü
ki... Düşünürdüm,
sanki onu geyinsəm, hər
şey bitəcək, daha
xoşbəxt olacağam. O xoşbəxtlik,
dar olsa da, 36 ölçüyə sığdı. Arada incitdiyinə görə, ayağımdan üzr istəyirəm. Məni yaşadan
qəlbimdir. Amma bir məqam
var, gələcəkdə ayaqlarım
ağrı tapanda, ürək də sevinə
bilməyəcək. Artıq o cazibədar,
gözəl ayaqqabı gözlərimdə elə möhtəşəm
işıldamayacaq. Bəlkə də, elə bu
36 ölçülü ayaqqabılara
sığışdırdıq deyə, həyat bizə
ağır, acımasız gəldi. Geniş,
rahat həyatımızı daha da gözəlləşdirmək
naminə onu çox
yüklədik. Kim bilir...
Günel YAZ
525-ci qəzet.- 2019.- 30 oktyabr.-
S.24.