Edam ərəfəsində yazılanlar
VƏ YA FƏLSƏFƏ NECƏ
TƏSƏLLİ VERİR
Taleh EMİNOĞLU
"Günəş işığı
düşməyən zindanda
oturub edam ediləcəyi
günü gözləyən
insan nə edər" sualına, yəqin ki, çoxunuz "keçmişdəki
xoş günlərini
xatırlayar" deyəcəksiniz. Amma 475-525-ci illər
arasında yaşamış
romalı filosof Boesius sizinlə razılaşmazdı. Çünki
özü edamını
gözləyərkən düşünmüş
və ən məşhur əsəri olan "Fəlsəfənin
təsəllisi"ni yazmışdı.
Sonuncu Roma filosofu
olan Boesius dövrünün məşhur
insanlarından idi. Ailəsinin
nüfuzu, o dövrə
görə aldığı
yaxşı təhsil
sayəsində Ostqot kralı Teodorikin etibarını qazanmış,
Romanın konsulu təyin edilmiş və ölümündən
beş il
əvvəl "Magister officioum"
(Rütbələrin ən
ucası) rütbəsinə
yüksəldilmişdi. Dövlət
işləri ilə yanaşı, özünün
fəlsəfi düşüncələrini
də qələmə
alan Boesius,
bununla yanaşı, Platonun, Aristotelin bir çox əsərini latın dilinə tərcümə
etmişdi. Boesiusun fəlsəfəsi daha çox din üzərində
qurulmuşdu və elə buna görədir
ki, özündən əvvəlki Yunan-Roma filosofları ilə ondan sonra qərb
dünyasını təsiri
altına salan xristianlıq və onun fəlsəfəsi arasında körpü rolunu oynamışdı.
"Fəlsəfənin təsəllisi"ndə
də yazdığı
kimi, insanın bu gün şanslı
olması, sabah
da şanslı olacağı demək deyil. Onun da şansı
bir gün ondan üz döndərir.
Kral Teodorikə qəsddə və dövlət sirrini düşmənə
verməkdə ittiham olunaraq edama məhkum edilir. Öldürüləcəyi günü gözləyə-gözləyə
tanrının, alın
yazısının axtarışına
çıxır və
məlum əsəri qələmə alır.
"Fəlsəfənin təsəllisi"
beş hissədən
ibarətdir və yarışeir-yarıproza şəklində
qələmə alınmışdır.
Əsər Boesiusun zindanın
bir küncündə
qəm dəryasına
batdığı zaman
gözünə əynində
nimdaş paltar, bir əlində hökmdar əsası, digər əlində isə kitablar olan qadının görünməsi ilə
başlayır. Bu qadın fəlsəfənin
obrazlaşdırılmış şəklidir. O, Boesiusa
onu unutduğu üçün qəzəblidir.
Onun yanına gəlmə səbəbi isə yaşadıqları qarşısında
necə reaksiya verəcəyini ona öyrətməkdir. Kitabın qalan
hissələri Boesius
ilə qadın (fəlsəfə) arasında
tanrı və bəxt ilə bağlı edilən söhbət şəklində
qurulub.
Fəlsəfə ona bəxtindən küsməməli olduğunu
deyir. Çünki bəxt hər
zaman insanın yanında olmur. Bu gün səninlə dostdursa, sabah
düşmənin ola
bilər. İnsanlar xoşbəxtliklərini bəxtə bağladıqları
üçün özlərini
tapa bilmir, həyatlarını boşa
yaşayırlar. Həqiqi xoşbəxtlik
insanın içindədir
və insan tərəfindən idarə
edilə bilən şeylərdən gəlir.
Pis və ya yaxşı
şans yoxdur. Çünki pis və yaxşı deyə bir şey yoxdur.
Bizim pis adlandırdığımız
şeylər özlüyündə
pis deyil, sadəcə biz onun haqqında elə düşünürük. Bir sözlə, xoşbəxtlik
bəxt, şans məsələsi deyil.
Fəlsəfənin Boesiusdan istədiyi tək şey öz içinə qayıtmasıdır. Öləcəyini
bilsə, ölümü
gözləsə də,
xoşbəxt ola bilər. Bu günə qədər
böyük vəzifələrdə
işləmiş, kralın
sevimlisi olan şəxs xoşbəxtliyini
belə fani şeylərdə axtarmamalıdır.
Xoşbəxtlik dünyəvi bir
şey deyildi. Ona görə də Boesius onu tanrıda
və ya yaxşılıqda tapmalıydı.
Düşünə bilirsəniz ki,
Boesius onsuz da xristian idi,
tanrıya inanırdı
və xoşbəxtliyi
onda tapması elə də çətin olmayacaqdı.
Amma unutmamalıyıq ki, Boesius "Fəlsəfənin
təsəllisi"ndə xristianlıqdan
bəhs etmir, onun Fəlsəfənin dili ilə qeyd
etdiyi tanrı və ya yaxşılıq
anlayışları Platonun
"tanrısı" idi.
Bütün dialoqlar boyu Fəlsəfə
əslində, ona bildiklərini deyir, bildiklərini xatırladırdı. O,
azadlığını, işini, mövqeyini, şöhrətini,
etibarını itirmişdi. Bunların fani şeylər olduğunu
bilirdi. Əsas məsələ bütün bunlar baş verərkən onun
verəcəyi reaksiya, tutacağı mövqe idi. Bunlar isə ondan
asılı idi. Həqiqətənmi ondan asılı idi?
Çünki bir xristian olaraq
tanrıya sonsuz inamı olan
Boesiusu bir sual düşündürürdü:
Biz tanrını hər şeyi
bilən və görən kimi xarakterizə
edirik. O zaman bir dəqiqə sonra nə
edəcəyimi bilir. Əgər elədirsə,
bu o deməkdir ki, öz
azadlığım daxilində atdığımı düşündüyüm heç
bir addımı öz
iradəmlə atmıram deməkdir. Bəs onda
Boesius beş verənlər
qarşısında verəcəyi reaksiyanı,
tutacağı mövqeni öz
iradəsi daxilindəmi edəcəkdi? O, heçnəyi boynuma almayacam, sona qədər mübarizə aparacam
düşündüyü zaman, tanrı ondan öncə
"Boesius heçnəyi boynuna
almayacaq, sona qədər
mübarizə aparacaq" deyə
düşünürsə, burda
azadlıqdan və azad iradədən
danışmaq olarmı? Bu suallar ardınca bu gün belə aktual olan və filosofların paradoks
adlandırdığı bir sualı daha gətirir: Yaşadığımız
hər şey əvvəlcədən
hazırlanıbsa, yazılıbsa, bizim
iradəmiz xaricindədirsə, o zaman etdiklərimizə görə cəzalandırılmağımız
(cəhənnəm) və ya
mükafatlandırılmağımız (cənnət) nə
qədər doğrudur?
"Tanrının mənim hansı
addımı atacağımı bilməsi və mənim o addımı azad iradəm
ilə atmağım mümkün deyil" - də deyə bilərsiniz. Bu yerdə tanrıya olan sonsuz inam meydana
çıxır.
Fəlsəfənin isə Boesiusa
bu suallar
qarşısında verəcək cavabı var
idi: İnsan həqiqətən
də azad iradəyə sahibdir.
Bəli, tanrı nə edəcəyimizi qabaqcadan
bilir, amma bu o demək deyil ki, həyatımız
boyunca yaşayacaqlarımız əvvəldən
yazılıb. Sadə dillə ifadə etsək, insanlar tanrını özləri, yəni insan kimi dərk etməyə
çalışırlar. Halbuki tanrı
zamansızdır. Onun üçün
keçmiş, indi, gələcək
yoxdur. O, bunların hamısını bir görür. Bu o deməkdir ki, tanrı hər şeyi
eyni anda dərk edir. İnsan üçün hadisələr zəncirvari baş verir. Tanrı üçün isə belə deyil.
"Fəlsəfənin təsəllisi"nin əsasını təşkil edən "əgər tanrı nə edəcəyimi bilirsə, mən necə deyə bilərəm ki, azad iradəm var?" sualı Aristoteli də düşündürmüşdü. Boesius da əslində, əsərində bu suala cavab verməyə çalışmışdı. Əgər onun cavabını gündəlik həyatımızda baş verən hadisədən yola çıxaraq dərk etməyə çalışsaq, Borsiusun cavabda nə demək istədiyini daha rahat anlaya bilərik.
Məsələn, mən, işdə oturub, evə gedəndən sonra oxuduğunuz yazını yazmalı və ya onun əvəzinə kitab oxumalı olduğumu düşünürəm. Nəticədə, işdən sonra yazı yazmağı seçirəm. Aristotelin nəzəriyyəsindən baxsaq, mən sonda yazı yazmağı seçirəmsə, deməli, əvvəldən bunu bilirdim və kitab oxumaq seçimim həqiqətdə yox idi. Boesiusa görə Aristotel nəzəriyyəsi üzərindən verdiyimiz cavab dəqiq deyil. Boesius nəzəriyyəsindən baxanda isə mənim yazmağı seçəcəyimi tanrı artıq mən işdə iki seçim haqqında düşündüyüm an bilirdi. Çünki o, zamansızdır və dünyada keçmişdə, indidə baş verənləri və gələcəkdə olacaqları eyni anda görür və dərk edir.
Bu gün belə bir çox filosof bu sual ətrafında fikir yürüdür. Onlardan ən məşhuru tanrının mənim yazı yazacağımı və ya kitab oxuyacağımı seçəcəyimi bilməməsidir. Çünki mən bu iki seçimi sadəcə düşünmüşəm, o an hələki heç birini reallaşdırmamışam. Bir sözlə, əgər tanrı varsa, hansı seçimi edəcəyimə son ana qədər qərar vermədiyim üçün ortada onun biləcəyi heçnə yoxdur.
Boesiusun cavabını qısaltsam, onu belə ifadə edə bilərəm: Tanrı bizim azad düşüncələrimizi və fəaliyyətlərimizi əvvəlcədən bilir. Çünki zamansız olan tanrı gələcəyi belə indi kimi bilir və görür. Onun işi insanların alın yazısını yazmaq deyil, azad iradə ilə atdıqları hər addımı əvvəlcədən görmək və bilməkdir.