O gün uzaq deyil...

1968-ci ildə Güney Azərbaycanın Xiyav şəhərində anadan olub. İlk və orta təhsilini doğma şəhərində alıb. Ali təhsilini isə dil və ədəbiyyat sahəsində davam etdirib. Xiyav şəhər okulunda müəllim işləyir.

İstər Bakıda, istərsə də İranda fərqli dərgi, toplu və internet portallarında yayımlanan şeirləri, eləcə də "...Və qadın danışır" adlı kitabı Səhərə geniş oxucu auditoriyasının sevgisini qazandırıb.

Qızıl qəfəsin təkliyində kal darıxm alarım

kəndir asmış boğur məni;

göyün mavi köksündə

qiha çəkib

azad qanad çalan quşlarda həsrətli baxışlarım;

zəhər olsun bu dən, bu su

başım azıdan torlar, tələlər!!

Aaa...x qadir ovçu

Aç əl-ayağımdan bu ağır qandalları!

Gözlərimdən sonsuz axan yağmurlar

İsladıb qartallığımın qanadlarını;

elə ağırlaşmışam ki, uça bilmirəm bunsuz da;

amma inanma dinc oturacam

mən boğaz-boğaz al günəşi çağıracam,

işıqlığı çığıracam.

Əminəm bir gün fəryadım

yırtacaq gecənin qara örpəyin;

boğazımdan canıxmış qan fışqıracaq üzünə,

günəş qonaq gələcək yurdumuza,

qurudacaq islaq qanadlarımı

və bir dişi qartalın öncül uçuşun

hamı barmaqla görsədəcək!!

O gün uzaq deyil...

Azərin iyirmi biri

Sazaqlı bir gundə Təbriz şəhərin,

Gəzirəm yadınla dolanbadolan.

Sən oldun ana dil, vətən sevgisin

Duyğu əllərinlə könlümə salan.

Sarı əmniyətə gömülübdü vay,

Çırtmak vur diksinsin pəncərəm yenə!

Könlümün sərçəsi nə yaman uyub

Bu kor tələlərə səpilmiş dənə!

Necə mən sevincdən, sevgidən yazım?!

Doğranır dilimdə anamın dili.

Saat qabağından keçən zamanı

Əyilir içimdə atamın beli.

Bərnovlar şaqqıldır əfsərlər düşür,

Qar ustə sürünür gül yanaqları.

Ağapbaq köynəklər qana bürünür

Baltalar doğrayır gül budaqları.

Necə arsız yazım sarı sevgidən?!

Güllə-güllə yanır ürəyim başı.

Gördükcə bu şəhid söyüdləri mən

Kəsmədən tökülür gözümün yaşı.

Yanılır türkücə kitablarımız,

Azər də qor çəkir içimdən mənim.

Kitablar alışır kəlməbəkəlmə

Yoxsa sellül-sellül bədənim mənim?!

Bir ildə qurulmuş şanlı sərgini

Xəzan tez sovurdu, apardı külək.

Qoymadı doyunca bir tamsınaraq

Bu dilin, bu elin şanını görək.

Sevgilim bağışla, bağışla məni!

Mən sənə yarayan yoldaş olmadım.

Əkdinsə qəlbimdə gül-çiçəkləri

Bu bağa vəfalı bağman qalmadım!

Azərin bu qəmli, sazaqlı günü,

İyirmi bir gülləylə könlümü yaxın!

Suçlayın, hovlayın bu ğirtəsizi

Asılmış gövdəmə əl çalın, baxın!

Səhvən alışdım sizlərə!..

Bir yanlış kimi dünyanızın söz dəftərində

qabarıq durdum!

Bir yanlış kimi

dövrəmə qırmızı cızıq çəkdiniz

qara yamaq kimi,

vuruldum dünyanızın sarı köynəyinə!

His tutmuş deyə,

saraltmaq zorunda oldunuz məni!

Mən boyda bir payızı

yaşıl yarpaqlarınız qucaqladılar!

Çeynəyib-çeynəyib tüpürdülər sonra

ayaqlarım başmaqlarınıza gah böyük,

gah da kiçik gəldi!

Başmaqları buraxıb ayaqlarını düzəlt dediniz!

Sümük kimi qalmışdım boğazınızda əlbət;

toylarınızda həzin səs kimi

soxulurdum mahnılarınıza!

Yanlış kimi,

söz dəftərinizdə qabarıq durdum!

Dövrəmə qırmızı cızıq çəkdiniz!

Beləcə doğuldum!..

Beləcə yaşadım...

Səhvən!!

Əllərin yamyaşıl ağac

əlini qəlbimə əkdim,

bulud-bulud göz yaşımı

ayağın altına tökdüm.

Budaq-budaq qol atıbsan,

damarımda gəzir əlin

xısın-xısın sızır qələm

dəftərimə süzür dilin.

Gözlərin baxır gözümdən,

çırpınır urəyin məndə.

Sənsən məndə doğulubsan,

Yoxsa ki bu mənim səndə

əllərindədi gilənar

gəl bu məndən "məni" qopar

barmağının izi günəş

gəl məni bir də şeirləş...

Gözlərin qaranlıq gecələrdə

sehirli meşə

çək məni içinə,

itir məni dar-dolaşıq ayaq ça tmaz yerlərində

quyla məni gözündə

gözlərin tufanlı dəniz

mənimsə ruhum yelkənsiz gəmi

tapşır məni dəli dalğalara

çək məni burulğanlara

qərq et məni gözündə

qoy qəzetlər heyran qalsın

necə olduğuma

və itkin adlanım həmişə xəbərlərdə!

Hanı o yüngül qanad, kəpənək kimin qız uşağı?!

O, həmişə xəyallarda gəzən?

Gecələr ulduzaları dərmək arzusuyla yatan qız

bəlkə bağışladı saçlarının qaralığın gecəyə,

baxışının işıltısın ulduzlara,

bəhanəsiz gülüşlərin güllərə,

gözlərinin yaşın buludlara,

əllərinin suçsuzluğun bulaqlara,

bəlkə uçurtmasının quyruğunda getdi yellərə?!

Bəlkə köçüb gəlin balasıynan

evciklər şəhərinə?!

Kimdir?

Kimdir bu qadın, tozlu güzgüdə?!

Buz bağalmış baxışla baxır üzümə

analıq ağırlığı çiynində,

yorğun çöküb dizə,

çən düşüb gözlərinə,

zaman xətti çəkilmiş alnına,

nə yad gəlir mənə!

Hanı o yüngül qanad, kəpənək kimin qız uşağı?!

İsnişmədim heç!..

Mən yuva qursam da budaqlarında,