Tatlar
Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında
Qeyri-Hökumət Təşkilatlarına Dövlət Dəstəyi
Şurasının maliyyə dəstəyi ilə Jurnalist
Ekspert Mərkəzi İctimai Birliyi (JEM) "Azərbaycanda
yaşayan xalqları yaxından tanıyaq" layihəsinin
icrasına başlayıb.
İyul-noyabr
ayları ərzində icra olunacaq layihə Şuranın
2019-cu il dördüncü qrant müsabiqəsində
"Azərbaycanda yaşayan milli azlıqların mədəni
irsinin təbliğinə dair təşəbbüslər"
istiqaməti üzrə qalib olub.
Layihə
çərçivəsində Azərbaycanda yaşayan ləzgi,
tat, udi, Şahdağ xalqları, avar, ingiloy, yəhudi,
talış, saxur, kürd xalqlarının tarixi, dili, mədəniyyəti,
müasir yaşayış tərzləri barədə konkret
faktlara əsaslanan yazılar "525-ci qəzet"də dərc
edilir.
Məqalələr Azərbaycan Milli Elmlər
Akademiyasının Arxeologiya və Etnoqrafiya İnstitutu nəzdindəki
Antropologiya Mərkəzinin əməkdaşları tərəfindən
hazırlanır.
10 yazının mətbuat orqanı vasitəsilə
oxuculara təqdim olunması prosesi başa çatdıqdan
sonra həmin məqalələrdən ibarət kitabça nəşr
edilərək, KİV orqanlarına hədiyyə veriləcək.
Sizə layihənin doqquzuncu yazısını təqdim
edirik. Yazı tatlar haqqındadır. Birinci
məqalə ləzgi, ikinci məqalə udi,
üçüncü məqalə saxur, dördüncü məqalə
avar, beşinci məqalə Şahdağ, altıncı məqalə
yəhudi, yeddinci məqalə ingiloy, səkkizinci məqalə
kürd xalqlarına həsr olunmuşdu.
Azərbaycan respublikasının şimal-şərq ərazilərinin
böyük bir hissəsində zəngin etnik tarixə və
mədəniyyətə məxsus olan tatların
yaşayış arealı yerləşir. Tatlar Quba,
Xaçmaz, Şabran, Siyəzən, Xızı, Şamaxı
rayonlarında və Abşeron yarımadasında
yaşayırlar. Dini baxımdan tatlar
müsəlmandır. Tatların qədim nəsilləri
eramızın V-VI əsrlərində Sasanilər
dövründə şimal tayfalarının hücumunun
qarşısını almaq üçün Daryal dərəsinə
Dərbənd tərəfə İrandan
köçürülüblər və burada hərbiləşmiş
yaşayış yerləri salıblar. Bir
çox alimlər hesab edir ki, "tat" istilahı etnik səciyyə
daşımır və ümumilikdə türklərin oturaq
irandilli əhaliyə verdiyi addır. Təsadüfi
deyil ki, tat əhalisinin müxtəlif qrupları özlərini
fərqli adlandırırlar. Məsələn,
Balaxanı və Suraxanı kimi Abşeron kəndlərinin
sakinləri özlərini pars, İsmayıllı rayonunun
Lahıc qəsəbəsinin sakinləri özlərini lohuc
adlandırırlar. Quba-Xaçmaz bölgəsində
yaşayan tatlar isə özlərini qubalı və ya
dağlı kimi təqdim edirlər. Tatların
kompakt halda məskunlaşdığı ərazilər
qonşuları azərbaycanlılar tərəfindən
"tatbasar" adlandırılmışdır ki, bu da həmin
ərazilərdə əhalini başlıca olaraq tatlardan ibarət
olduğunu göstərir.
Tatların
dili Hind-Avropa dil ailəsinin İran qrupuna aiddir və fars dilinə çox yaxındır. Müxtəlif ərazilərdə yaşayan Azərbaycan
tatlarının dilləri arasında müəyyən fərqlər
mövcuddur. Məsələn, Abşeron, Şamaxı
tatları ilə Quba, Xızı tatlarının dillərində
dialekt və ləhcə fərqləri müşahidə
olunur. Məhz bu səbəbdən tatların dilini
üç qrupa bölürlər. Birinci
qrupa Quba, Şabran, Qonaqkənd ərazisində yaşayan tat əhalisi
daxildir. Bu qrup həm də tat dilinin Şimal ləhcəsi
adlandırılır. İkinci qrup mərkəz
ləhcəsi adlanır ki, bura Xızı rayonu ərazisində
yaşayan tatlar aid edilir. Və nəhayət,
üçüncü qrup cənub ləhcəsi adlanır.
Buraya Abşeron, Lahıc və Şamaxının tat əhalisi
daxildir.
Uzun sürən tarixi birgəyaşayış nəticəsində
tatlarla azərbaycanlılar arasında təsərrüfatda, mədəniyyətdə
və məişətdə çox sayda ümumi cəhətlər
formalaşıb.
Məskunlaşdığı təbii-coğrafi şəraitdən
asılı olaraq. Azərbaycan tatları başlıca olaraq
əkinçilik, bağçılıq,
bostançılıq, qismən maldarlıq, habelə sənətkarlıqla
məşğul olublar. Tat kəndlərində əhalinin
başlıca məşğuliyyətini əkinçilik təşkil
edirdi. Təsadüfi deyil ki, Bərmək, Gəndob
buğdası Quba-Xaçmaz bölgəsində məşhur
idi. Əkinçilik təsərrüfatından
əlavə, tatların məişətində
bağçılıq və bostançılıq da
aparıcı məşğuliyyət sayılır. Bu sahələrdə də tatların qədim ənənələri
mövcud olub. Məsələn, onlar meyvələrin
qurudulması və tədarükündə xüsusi vərdişlərə,
ənənələrə malik idilər. Tatlar
arasında alma və armudun "killə"
vasitəsilə qurutma üsulu başqa bölgələrdə
qeydə alınmayıb. Etnoqrafik materiallar təsdiq
edir ki, keçmişdə hər bir tat ailəsinin 50-dən
bir neçə yüzədək killəsi olardı.
Uzunluğu təqribən 40-50 sm, eni 10-15 sm, dərinliyi 10 sm
olub palçıqla samanın
qarışdırılmasından hazırlanan killəyə
meyvə düzülərək, təndirə qoyular və
burada qurudulardı. Qurudulmuş meyvə (qax)
qış aylarında əhalinin yemək və çərəz
süfrəsində mühüm yer tuturdu.
Tatların məşğuliyyət formalarından biri də
sənətkarlıq olub. Lahıc, Əhən,
Zarat, Dəmirçilər, Afurça, Xaltan, Zıxır,
Rustov kəndlərində əhalinin xeyli hissəsi dəmirçilik,
miskərlik, ağaçişləmə sənətləri
ilə məşğul olurdu. Lahıc qəsəbəsi
nəinki Azərbaycanda, hətta Qafqazda və Yaxın Şərqdə
miskərlik sənətinin mərkəzi kimi məşhur idi.
Tatların məşğuliyyətindən bəhs edərkən
xalçaçılıq sənətini xüsusi ilə qeyd
etmək lazımdır. Tatların məskunlaşdığı məskənlər,
xüsusilə, Quba-Xaçmaz bölgəsinin Cimi,
Ördüc, Çiçi, Pirəbədil, Qonaqkənd,
Abşeronun Suraxanı, İsmayıllının Zarat,
Lahıc kəndləri bütün Azərbaycanda
xalçaçılıq sənətinin mərkəzlərindən
sayılırdı. Təsadüfi deyil ki, tat qadınları
tərəfindən toxunan "Pirəbədil",
"Güllü Çiçi", "Ağqol
Çiçi" çeşniləri Azərbaycan
xalça sənətinin ən yüksək nümunələrindən
sayılır. Tat kəndlərində
xalçaçılığın bütün sahələri
və eləcə də çeşid-çeşid
corabların toxunması böyükdən kiçiyədək
qadınların ənənəvi vərdişinə
çevrilib.
Tatların
ənənəvi yeməkləri əsasən sacın
üstündə bişən nazik lavaşdan, gil
təndirdə bişirilən üstünə yumurta
sarısı sürtülmüş xaşxaşlı təndir
çörəyindən, bozbaş, piti, xaşıl, xəngəl,
plov, bəzən də kababdan ibarətdir. Tatlar xüsusilə
xəmir xörəklərini çox sevir, undan müxtəlif
adlı xörəklər bişirirlər: əriştə,
ardava (südlü və südsüz), umac, xaşıl, xəngəl.
Tatlar adətən ət az yeyirlər. Kənd yerlərində ət evə qonaq gələndə,
yaxud qonşuda heyvan kəsiləndə olur. Bunlar uzun
müddət olmadıqda isə bütün kənd və ya
bir neçə qonşu birləşərək birinin qoyun,
inək və ya öküzünü kəsər, öz
aralarında bölüşdürərlər, əvəzində
pul (yaxud onu əvəz edən və qonşuda olmayan başqa
bir təsərrüfat məhsulu - un,
yumurta, yun və s.) verərlər.
Tatların mədəniyyəti də müəyyən
spesifik cizgilərə də malikdir. Məsələn,
tatların dini baxışlarının tarixini üç mərhələyə
bölmək olar. Birinci mərhələ
- islamaqədərki dövr. Bu zaman
bütpəsərtliyin, müxtəlif təbiət qüvvələrinə,
ruhlara sitayişin hökm sürdüyü dövrdür.
İkinci mərhələ - eramızın ilk əsrləri,
Sasanilər imperiyasının hökmranlığı
dövründə tatlar arasında zərdüştlüyün
geniş yayılması ilə səciyyələnir. Və
nəhayət, VII əsrdən başlayaraq Azərbaycan ərazisində
islam yayılmağa başlayır. Buna baxmayaraq, tatların adət və ənənələrində
islamiyyətdən xeyli əvvəlki dövrlərin izləri
müşahidə olunur. Bu da tatların atəşpərəstlik
etiqadları ilə bağlıdır. Onlar islam dinini qəbul etsələr də, uzun illər
atəşpərəstlik ənənələrini aradan
çıxarmamış, əksinə, ailə çərçivəsində
olsa da onlara əməl etmişlər. Məsələn,
əsasında Zərdüşt dininin qalıqları duran
ölünün mənzildən götürüldüyü
yerdə üç gün müddətində çıraq
yandırma, habelə bir qab su qoyulması adətləri
tatların məişətində indiyədək
saxlanmaqdadır. Və yaxud tatlarda ocaqda
odun sönməsi, qonşudan odun istəməsi yaxşı əlamət
sayılmır. Ona görə də tatlar
ocaqlarının odunu söndürməməyə, onu
mühafizə etməyə çalışırlar. Ocaq tatlar üçün son dərəcə
müqəddəsdir.
Tatların səma cisimlərinə etiqadı, onların
dərdlərə şəfa verə biləcək inamı
çox maraqlıdır. Tatların əqidəsinə
görə Günəş kimi Ay və ulduzlar da ilahi qüvvəyə
malikdirlər. Ağır dərdə, ruhi
sarsıntıya düçar olmuş xəstələri
müalicə etmək üçün tatlar gecə su və
ya süd tökülmüş qabı evin damı
üstünə, yaxud həyətə çıxarır, xəstə
adam həmin qabın içinə
baxır, Ayın, ya da ulduzların əksini orada görən
kimi xəstə qabın içindəki su və ya
südü başına çəkib birnəfəsə
içməlidir. Guya xəstə bundan sonra
şəfa tapacaqdır. Burada heç
şübhəsiz, qədim dindən qalmış bir adət
- səma cisimlərinin sakral gücünə inam etiqadı
öz əksini tapıb.
Tatların
adət və ənənələrində,
dünyagörüşlərində "cin", "pəri",
"div", "əjdaha", "hal" kimi fövqəltəbii
varlıqlar özünü göstərir. Tatların
ənənəvi dünyagörüşlərinə əsasən,
adamlar içərisində son dərəcə pis nəzəri
olanlar vardır ki, bunlar "hər şeyi gözə gətirər,
hətta daşa da "yaxşı" desə, onu
çatladıb torpağa döndərə bilər".
Adətən hər kəndin özünəməxsus "pis
gözə malik" adamı var. Tatlar çox vaxt
yaxşı tanımadıqları adama öz
uşaqlarını, yorğa atını, çox süd verən
inəyini, arı pətəyini və s. göstərməkdən
çəkinir, ehtiyat edirlər. Belə "pis nəzərə"
məruz qalmış heyvanın, uşağın "nəzərini
almaq lazımdır" onlar uşağın boyuna ip
ölçür, "müqəddəs kitaba" baxır,
orada göstərildiyi kimi, məsələn, ipi dua oxuya-oxuya
bir kasa suya salır, aparıb qəbiristanlıqda
basdırır, uşağa və ya heyvana "göz
duası" yazdırıb boynundan asırlar.
Tatların
fikrincə, gecə yaşıl ağacın altında yatmaq
çox qorxuludur, belə halda adam gecə
pis yuxular görər, narahat yatar, guya həmin adamı qorxunc
qüvvələr boğmağa çalışacaq, o, gecə
səhərə qədər bu qüvvələrlə
vuruşacaq, ağacın altında yatan səhər qan-tər
içində oyanacaqdır.
Qeyd edildiyi kimi, bu gün harada məskunlaşmasından
asılı olmayaraq, tatlar özlərini azərbaycanlılardan
ayırmır.
Bu təkcə sözdə deyil, hər iki
etnosun əslində, vahid maddi və mənəvi mədəniyyətə
nail olmasında özünü göstərir.
1990-cı
il dekabrın 14-də Azərbaycan SSR
Ədliyyə Nazirliyinin kollegiya iclasında tat dilinin, onun
tarixinin və etnoqrafiyasının öyrənilməsi və
inkişaf etdirilməsi üzrə "Azəri" mədəni-maarif
cəmiyyəti qeydə alınıb. O vaxtdan tat dilində əlifba
kitabı, dərslik, müəllif əsərləri və
folklor nümunələri nəşr edilir.
Yazı Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyasının Arxeologiya və Etnoqrafiya İnstitutu nəzdindəki Antropologiya Mərkəzi tərəfindən Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Qeyri-Hökumət Təşkilatlarına Dövlət Dəstəyi Şurasına təqdim edilmək üçün hazırlanıb.
525-ci qəzet.- 2019.- 14 sentyabr.-
S.21.