Ədəbiyyat və yumor
Xeyr, komediya
haqqında deyil. Ədəbiyyatın insanları dəyişmək
iddiasını ən
yaxşı təzahür
etdirən bir janr var - satira.
Günümüzdə bir az buna uyğun qara yumor anlayışı da səslənir. Amma arada bir neçə
fərq gözümüzdən
qaçmır. Öncə satira
haqqında bir neçə cümlə danışaq. Satiranın şablon
tərifini bir daha səsləndirsək
(cəmiyyətin tənqidi
və “öldürücü
gülüş”lə təsviri),
ədəbiyyatın kütləyə
həqiqətləri çatdırması
prinsipini yadımıza
salmış olarıq.
Əslində, bu belədirmi? Təbii ki, ədəbiyyat
sənətdir və onun mayasında heç şübhəsiz
və “amma”sız həqiqət dayanır.
Satira isə ədəbiyyatın
həqiqəti duyurmaqdan
daha çox, o həqiqətlə əylənməsi,
bu və ya başqa formada
olanı, yaşananı
pərdə arxasından
səhnəyə çıxarmasıdır. Seyid Əzimdən, Sabirdən,
Əli Nəzmidən,
Mirzə Cəlildən, Haqverdiyevdən
və keçən əsrin ilk on illiyindəki
yaradılmış nümunələrdən
öyrəndiklərimizdi bunlar.
Ədəbiyyatın heç vaxt
mövcud problemə həll yolu tapmaq kimi bir
məcburi missiyası
yoxdur. Onun işi hər
şeyə, hətta problemə belə estetika verib oxucuya təqdim etməkdi. Orta Şərqin insanı, qafqazlılar, Qərb adlandırdığımız Avropanın orta sinfi gülməyə meyllidir. Səbəb isə çox sadədir.
Tarix həmişə öz mənfur üzünü bu bölgələrdə göstərib
və adamlar bu qədər, klassik dildə danışsaq, kədər
yükünün altında
əzilib.
Gülmək onların bumeranq
zərbəsidir. Onlar həyata bu
cür güclü olduqlarını nümayiş
etdirirlər. Gözəlim ədəbiyyat da bu adamların mənfi obrazlarını,
yanlışlıqlarını məhz onlara güldürərək çatdırır.
Məsələ dəyişən bir şey varmı,
yoxdumu, onu müəyyən etmək.
Siyasətə, dinə, məişətə,
sənətin özünə
belə ironiya, sarkazmla yanaşmaq söz sənətində
diqqət tələb
etdiyi kimi, oxucuda da müəyyən
səviyyədə intellekt
və yumor hissi arzulayır. Deməli, ədəbiyyatın
yumor “tərəfi” kütləvi deyil, kifayət qədər ciddi və planlıdır. Satira və ironiya arasındakı fərq bəlkə də burdadır elə. İroniya edilən şey problem deyil.
Son dövrlərin məşhur
imzalarında ironiyanın
çox üslublu, səliqəli nümayişini
görürük. Amerika ədəbiyyatının
məşhur müəlliflərindən
biri olan Corc Sanders dövrümüzün
ən yaxşı romançılarından biridir. “10 Dekabr” hekayələr toplusunda, yaxud “Buker” qazanmış “Linkoln Bardoda” romanı tarixə və Amerikanın keçmişinə xəfif
və “şübhəli”
təbəssüm göstərir.
Mark Tvendən sonra onu Amerika
ədəbiyyatının ən
yaxşı satiriki adlandırırlar həm də. Və ya daha məşhur bir imza - Culian Barns. Bu yazıçının “10
1/2 bölümdə dünya
tarixi”, “Aqibət duyğusu” kimi romanları da özündən əvvələ,
hətta çox-çox
əvvələ yeni baxış bucağından
baxır.
Conatan Safran Foerin romanlarında açıq
gülüş hədəfləri
və bəzən ironiya, satira üslubunda deyil, elə məhz komedik hadisələrə
rast gəlmək olur. Dini və sosial
mətnlər də ədəbiyyatın “zarafat”
ünvanı olur.
Tez-tez adı çəkilən
və böyük ajiotaj yaratmış “Şeytan ayətləri” (Salman Rüşdi) buna misaldır. Türkiyə ədəbiyyatında isə Əhməd Həmdi Tanpınarın romanları, xüsusilə
“Saatları nizamlama institutu” romanı bu qəbildəndi. Mövcud şəraitdəki sistemə,
məmur təbəqəyə
göndərmələrlə yadda qalan roman modern türk ədəbiyyatının
ən yaxşılarındandı.
Satira isə Əziz Nesin qələmindən yazılırdı. Və eynən Azərbaycan ədəbiyyatında olduğu
kimi, Türkiyə ədəbiyyatında da satira ustaları kütlə tərəfindən
qəbul olunmur, “daşlanırdı”.
Postmodern ədəbiyyat bu cür yumora
həmişə qapılarını
taybatay açıb. Keçmiş mətnlərin dekanstruksiyası,
məna yükünün
azaldılması və
ya artırılması,
ideyanı baş-ayaq çevirməyin özü
də oxucuda bir heyrət, bəzən gülüş
yarada bilir. Ekonun məşhur “Qızılgülün
adı” postmodern romanındakı
hadisələr günümüzdəki
(Ekonun günündəki)
reallıqlarla yaxşıca
qarışdırılıb süfrəyə verilir.
Eyni zamanda, rus nəsrinin
məşhur imzası
Pelevinin reklamçılığa
həsr etdiyi onlarla hekayə və romanlarda dövrünün mənfi
situasiyalarına aydınlıq
gətirməyə çalışır,
eyni zamanda da güldürə bilir. Çağdaş
Azərbaycan ədəbiyyatında
Elçinin “Baş” romanındakı, Kamal Abdullanın “Yarımçıq
əlyazma”sındakı bəzi
nüanslar, göndərmələr
də bu qəbildən misallardır.
Əgər komediyanın ümumi strukturu gülüş, güldürmək üzərində qurulursa, əgər satira tərbiyə etmək prinsipiylə güldürürsə, mətnlərdəki ironiya, sarkazm, qara yumor əhval-ruhiyyəni dəyişmək, bir az şübhə qatmaq vəzifəsini görür. ən dramatik anda belə hər hansı məsələyə ironik yanaşma oxucunun düşdüyü atmosferi dağıda bilər. İdeyanı dəyişmədən, məzmuna toxunmadan əsərə yumor qatmaq peşəkarlıq tələb edir. Həm də bu elə baş verməlidir ki, həmin anı - güldürən (və ya buna çalışan) hadisəni mətndən çıxaranda nəsə natamamlıq yaşansın. Bədii əsər canlı bir orqanizmdir. Deməli, yumoru bu orqanizmdən kəsib atanda zədələnmə baş verməlidir. Pazl kimi qurulur yumor əsərə.
Bəs bu vacibdirmi? Ədəbi materialın yumor təsiri də bağışlaması “məcburidirmi”? Təbii ki, sənət konteksində heç nə mütləq deyil. Dövrün tələbi isə bu gün həssas, duyğusu “dozadan artıq”, sonu lirik, dramatik bitən əsərlər yox, ümidverici, inam doğuran nümunələrdir. Əgər mətnlər kütləyə hesablanacaqsa, ya da daha peşəkar formada desək, kütlənin zövqünü formalaşdırmağa yönələcəksə, o zaman əsərin təqdim olunduğu mühitin tələblərinə cavab verməlidir. Müəllifin qəbul etdiyi iki şeydən biri istedadıdırsa (buna yazmaq potensialı adını verək), ikincisi aid olduğu toplumu tanımaq, onu təxəyyülündən keçirməkdir. Belə olan halda yazıçı nə qədər ciddi (xarakter olaraq), nə qədər estetik mətn yazmağa meylli olsa da, bir qədər yazdıqlarını təqdim etmək üçün yumor bacarığını da işə salmalıdır. Oxucu səliqəli, “ütülü” yazıları qeyri-səmimi qəbul edə bilər. Ki bu çox vaxt məhz belə də olur. Yazıçı və oxucu münasibətlərinin “sərin” olması üçün yumor önəmlidir. Özünü mətnin içində tapmaq, ona “güvənmək” istəyər oxucu. Müasir romançılıq, esseistika buna çalışır.
Güldürərək düşündürmək.
Əsas iş budur. Kinoda, fotoqrafiyada, ədəbiyyatda
və sənətin bütün
otaqlarından gülüş səsi gəlirsə,
deməli, birinci pilləni - kütləyə
çatmağı, aradakı
möhkəm həqiqəti keçə bilmişik. Bu yumora məna və ideya
yükləmək isə qalır müəllifin istedadına
və insafına.
Rəvan
CAVİD
525-ci qəzet.- 2019.- 26 yanvar.- S.13.