Sirlərin bədii və elmi sərgüzəştləri
- Kamal Abdullanın 70 illiyinə
Düz 36
il bundan əvvəl, 1984-cü ildə dil problemlərindən
bəhs edən məqalələri, xüsusən "Dədə
Qorqud"la bağlı orijinal fikir və mülahizələri,
eləcə də müasir bədii ədəbiyyat
haqqındakı yazıları ilə artıq oxucuların da,
ədəbi ictimaiyyətin də diqqətini cəlb etmiş,
cavan, hələ dən düşməmiş saçları
alnına tökülmüş indiki yubilyarımız - 70
yaşlı (!) Kamal Abdulla ilə üzbəüz
oturub, onun nəşrə hazırladığı ilk
kitabının makinadan çıxmış
varaqlarını çevirə-çevirə fikir mübadiləsi
aparırdıq.
Ancaq o kitaba keçməzdən əvvəl 70 yaşdan
sonrakı həmin nida işarəsi barədə bir kəlmə
demək istəyirəm. Bu yaxınlarda bir ədəbi toplantıda
saçları ağappaq ağarmış Kamalla yenə
üzbəüz oturmuşduq və o ağappaq saçlara
baxmayaraq, Kamal indinin özündə də mənim üçün
elə 36 il bundan əvvəlki o
Kamaldır.
İndi isə dediyim həmin ilk kitab haqqında.
Məsələ
burasındaydı ki, mən həmin kitabın redaktoru idim və
bir müddətdən sonra, 1985-ci ildə Kamalın
"Müəllif - əsər - oxucu" kitabı mənim
ön sözümlə nəşr olundu və mən o ön
sözdə yazırdım: "Kamal Abdulla Azərbaycan tənqidçilərinin
gənc nəslinə mənsubdur, o nəslə ki, özlərini
və özləri ilə birlikdə haqqında bəhs etdikləri
ədəbiyyatı 70-ci illərin sonlarından etibarən
ifadə etməyə başlamışlar, ancaq bu qısa
müddətdə özlərinin ifadələri ilə həm
də özlərini təsdiq də bilmişlər... və
Kamalın bu kitabı onun təmsil etdiyi tənqidçilər
nəslinin ilk kitablarındandır. Bu, əlbəttə,
fərəhli, həm də məsuliyyətli bir
işdir".
Mən bu
sitatı ona görə gətirdim ki, bu gün Kamalla
bağlı 36 il bundan əvvəlki o fərəh hissi artaraq,
yüksələrək
"Yarımçıq əlyazma",
"Unudulmağa kimsə yox", "Sehirbazlar dərəsi",
"Sirlərin sərgüzəşti" kimi romanları,
bir çox hekayələri oxumuş oxucuların da, "Cəsus",
yaxud "Bir, iki, bizimki..." kimi pyeslərin tamaşalarına
baxmış tamaşaçıların da, Kamalın elmi əsərlərinə
və ilk növbədə "Dədə Qorqud" tədqiqatlarına
görə elmi ictimaiyyətin də fərəh hissinə
çevrilib, çünki bu gün Kamal Abdulla görkəmli
bir alim olmaqla bərabər, görkəmli də bir
yazıçıdır (bu cür də yazmaq olar: görkəmli
bir yazıçı olmaqla bərabər, görkəmli də
bir alimdir). Onun əsərləri tərcümə
olunaraq xarici ölkələrdə nəşr edilir və bu əsərlər
də Azərbaycan ədəbiyyatını müasir dövr ədəbiyyatının
layiqli tərkib hissəsi olduğunu göstərir.
Kamal hələ cavan çağlarından Azərbaycan
folklorunu uca tuturdu və bu ucalıq bu gün də onun
yaradıcılıq aurasının içindədir. O, bu folklorun elmi-nəzəri
təsnifatı naminə xüsusi bir ehtiras və şövq
ilə çalışır və onun bədii
yaradıcılığı da ən sıxı tellərlə
folklora - bunu bir daha təkrar edirəm - ilk növbədə də
"Dədə Qorqud"a bağlıdır. El ədəbiyyatına
bağlılıq Kamal Abdullanın fərdi bədii-estetik
zövqünün formalaşmasında mühüm rol
oynayıb və ən əsası isə, bu gün ədəbi
prosesi, bir sıra radio və televiziya kanallarını
bürümüş bayağılıq, sənətlə
bağlı sosial şəbəkədə tez-tez
rastlaşdığımız primitivlik içində
oxucuların bədii zövqünün pozulmaması
baxımında əhəmiyyətli rol oynayır.
"Dədə
Qorqud" Kamal üçün bir sirdir və o, cavan
vaxtlarında yazdığı "Dədə Qorqud" nəsrinin
spesifik xüsusiyyətləri", "Dədə Qorqud"
şeirləri", "Kitabi-Dədə Qorqud"
dastanlarının dilində mifoloji təfəkkürün
izləri" kimi məqalələrindən tutmuş
"Gizli "Dədə Qorqud", bunun davamı olaraq
"Sirr içində dastan və yaxud gizli "Dədə
Qorqud", bunun da davamı olaraq "Mifdən yazıya və
yaxud gizli "Dədə Qorqud" kimi sanballı tədqiqatlarına
qədər həmin sirri açmaqla məşğuldur.
Ədəbiyyatşünaslıqla,
tənqidlə bədii ədəbiyyat bir-birinə nə dərəcədə
yaxındırsa, bundan artıq dərəcədə bir-birindən
uzaqdır və bu iki yolu uğurla davam etdirmək, yəni
elmi təfəkkürlə bədii təfəkkürün vəhdətinə
nail olmaq, eyni professionallıqla həm elmi söz, həm də
bədii söz demək tez-tez təsadüf edilən hadisə
deyil.
Bu dediklərimdən
belə çıxmasın ki, Kamal Abdullanın həm elmi, həm
də bədii yaradıcılığı yalnız folklorla
məhdudlaşır və əlbəttə, belə deyil, mən,
misal üçün, onun böyük bir esse kimi
yazılmış "Mənim Füzulim" əsərini
"gizli" "Dədə Qorqud"ları, yaxud da
"Sirlərin sərgüzəşti" romanı qədər
bir maraqla oxudum. Oxucuların (o cümlədən də mənim) Şekspir,
Servantes, Tolstoy kimi öz Füzulisi - "mənim
Füzulim"i var və Kamalın Füzulisində
razılaşdığım və
razılaşmadığım, mənim üçün
doğma və yaxud da nisbətən uzaq olan fikir və
mülahizələr var, ancaq əsas məsələ
burasındadır ki, bu fikir və mülahizələr
(razılaşmadıqlarımla bərabər!) məni bir
küll halında Füzuli dünyasının səmimi və
səmimi olduğu qədər də səriştəli hisslər,
düşüncələr aləminə apardı.
Kamal
Abdulla ara-sıra hekayələr yazsa da, o, ilk romanı -
"Yarımçıq əlyazma" ilə müasir Azərbaycan
nəsrinə geniş mənada birdən-birə daxil oldu və
elə bu ilk romanla da bir yazıçı kimi
özünü təsdiq etdi. "Yarımçıq
əlyazma" bizim ədəbi prosesi canlandırdı, bu
roman haqqında məqalələr yazıldı və bunun səbəbi
o idi ki, roman açıq qapını döymürdü, yeni
nəfəslə, yeni mövzu, məxsusi stil və yeni
düşüncələrlə qələmə
alınmışdı.
Yəqin
ki, oxucular Kamalın yaradıcılığındakı
qabarıq "sirr", "gizli", "sehr" anlayışlarına
fikir verib, hətta onun tərcümələrdən ibarət
kitabı da "Gümüş dövrün sirləri"dir və ümumiyyətlə,
dünyanın sirri həmişə ədəbiyyatla, sənətlə
birlikdə olub, bədii-estetik predmetə çevrilib. Yadıma gəlir, mən haçansa
yazmışdım ki, Kafkanın bircə səhifəlik
"Qanun qapıları" ("Qanun darvazası" da
adlandırmaq olar) miniatürü (əslində, bədii
müəmması!) onun bütün
yaradıcılığının epiqrafıdır. Bu
miniatür də "Monna Liza"nın təbəssümü
kimi, yüzilliklər boyu açılmayan Ferma teoreminə bənzəyir
və yəqin ki, bu tipli teoremlər açılacaq, ancaq sənətin
bəhs və ifadə etdiyi sirlər - dünyanın sirləri
əvvəli və axırı olmayan rəqəmlər kimi əbədidir.
Mən desəm ki, bu mənada "sirr" məfhumu
Kamalın bütün yaradıcılığının
enerji mühərrikidir, güman ki, səhv etmərəm. "Sirr",
"gizli", "sehr" anlayışları Kamal Abdulla
üçün, əgər belə demək olarsa (məncə,
olar), ümumiləşdirilmiş obrazlardır və onun bədii
əsərlərindəki bu obrazlar yalnız "Dədə
Qorqud"un sirri, sehrbazların, sərgüzəştlərin
sirri deyil, bu - həyatın, yaşayışın, dünyanın,
kainatın sirridir.
Və bu da təbiidir ki, həmin "sirr"in mürəkkəb
daxili kütləsi, mündəricatı təzadlardan (xislət
təzadları) ibarətdir və bu mənada Kamal Abdulla təzadlar
yazıçısıdır. Əgər qələmi
canlı bir varlıq (!) kimi qəbul etsək, onun qələmi
bu bədii-estetik təzadların içində
özünü eyni dərəcədə rahat hiss edir, yəni
Kamal bir tərəfdən həyati təzadları qələmə
alırsa, o biri tərəfdən də təzadlar müstəqim
olaraq onun yaradıcılığında özünün bədii
ifadəsini tapır.
Nasir Kamal ovqat yarananda şeir də yazır və mən
təzadlarla bağlı fikrimi daha da aydınlaşdırmaq
üçün, onun şeiri ilə nəsri arasında şərti
bir müqayisə aparmaq istəyirəm. Baxın, onun
şeirləri "üzü aşağı yağmaz
yağışlar" deyir, nəsri isə etiraz edərək,
"yağar" deyir; şeiri "ölü quş olub, daş
kimi düşmək"dən bəhs edir, nəsrində isə
o quşlar diri, canlı olur; şeiri "qəribədir,
deyilmi?" - soruşur, nəsri isə
"qəribə deyil, sirlidir" deyir; şeiri "sən
yenə yoxsan" deyir, nəsri isə "sən yenə
varsan" deyir; şeirinin bənzətməsi "köhnə
nağıl tək"dir, nəsri isə "yox, sirli miflər
kimidir" deyir və s.
Mən keçən il bizim Akademik Dram Teatrının kiçik səhnəsində Kamalın pyesi əsasında "Bir, iki, bizimki..." tamaşasına baxdım və əslində, daxili bir monoloq olan bu pyes insan tənhalığından bəhs edir. Bəs heç bir müstəqimliyi, birbaşalığı (bizi bezdirmiş primitiv "ay aman, mən tənhayam" müstəqimliyi) olmayan bu tənhalığın səbəbi nədir? Səbəb yoxdur, çünki bu - sirdir. Yalnız kimsəsiz, yalnız imkansız, yalnız məhkum, yalnız qürbətdə yaşayanan və s., adam yox, ailəsi, dostu-tanışı, yeyib-içməyi olan, vətəndə yaşayan bir insan da tənha ola bilər, çünki xislət - başdan-başa sirdir.
Həyatın sirrindən bəhs etmək, bu sirri açmaq demək deyil (çünki bu, heç mümkün də deyil!), ancaq deyilmişlərin təkrarı ilə sirdən bəhs etmək, "dünyanın qəribəliklərinə" bayağı heyranlıq bədii məğlubiyyəti sığortalayır və bu mənada Kamalın nəsrinin uğurları bu nəsrin bədii orijinallığındadır.
Yenə 36 il bundan əvvəlki o ilk kitaba qayıdıram və mən həmin ön sözdə yazmışdım: "Kamal... öz fikirlərini, ədəbiyyata münasibətini aydınlaşdırmaq üçün, bir tərəfdən "Dədə Qorqud"a, Azərbaycan folkloruna, Azərbaycan klassik ədəbiyyatına üz tutursa, o biri tərəfdən də Remark, Böyl, Markes kimi müasir Qərb yazıçılarının, ya da Stendalın yaradıcılıq təcrübələrinə müraciət edir və ən başlıcası isə, bütün bunlar məlumatfüruşluq naminə edilmir, təhlilin daxili məzmunundan doğur, buna görə də səriştəli və inandırıcıdır".
Mənim üçün çox xoşdur ki, bu mülahizə ötən dövr boyu Kamal Abdullanın bədii və elmi yaradıcılığında yazıçı və alim dünyagörüşünün genişliyi, səriştə və professionallığı, inandırıcılıq təsiri (ilk növbədə də bədii-emossional təsiri) ildən-ilə artıb və o, romanlarında, hekayə və pyeslərində də, monoqrafiya və məqalələrində də həmin "təhlil məzmununun" dərinlərinə enməyi bacarıb.
Bu kiçik yazının sonunda yenə Kamalın ağappaq ağarmış saçları yadıma düşür və yəqin ona görə ki, bu ağlıq - sadəcə saçların ağlığı deyil, illər boyu davam edən düşüncələrin və yaradıcılıq əzminin ifadəsidir.
10 oktyabr 2020.
Bilgəh.
ELÇİN
525-ci qəzet.- 2020.- 5 dekabr.- S.10.