"Sonda özünə qayıtmaq
üçün gərək heç vaxt özündən
getməyəsən"
XALQ YAZIÇISI ANAR: "ELƏ
MƏNƏVİ DƏYƏRLƏR VAR Kİ, HANSI QURULUŞ
OLUR-OLSUN, DƏYİŞMƏZ QALMALIDIR"
AZƏRABAYCAN YAZIÇILAR
BİRLİYİNİN SƏDRİ, XALQ YAZIÇISI ANARLA
SÖHBƏT
- Anar
müəllim, insan nə keçmişsiz yaşaya bilir, nə
də gələcəksiz. Rahatlıqla
keçmişə boylana bilərsiniz?
-
Rahatlıqla, amma həm də nisgillə, kədərlə. Keçmişin elə günləri, anları var
ki, onları bir daha yaşamaq istərdim.
- Siz
tarixin övladısınız. Çox zəngin
yaradıcılığınız var. Bu
yaradıcılığınız müqabilində qazancınız
nədir?
- Barəmdə
və yaradıcılığım haqqında dediyiniz xoş
sözlər üçün sağ olun. Yaradıcılığımın
müqabilində nə isə qazanacağım haqqında
heç vaxt düşünməmişəm və heç
vaxt yazı-pozumdan nə isə qazanmaq niyyətim olmayıb.
- Sizin
yaradıcılığa başladığınız
dövr həm məsuliyyətli, həm də çətin
bir dövr idi. Ona görə ki, R.Rza kimi,
S.Rüstəm kimi, S.Rəhimov kimi, M.İbrahimov kimi ədəbiyyat
nəhənglərinə əsər bəyəndirmək,
onların əlindən ədəbiyyata vəsiqə almaq hər
kəsə nəsib olmurdu.
- Mənim
ilk oxucularım atam Rəsul Rza, anam Nigar Rəfibəyli, əmim
Ənvər Məmmədxanlı olub. "Kiminsə əlindən
ədəbiyyata vəsiqə almaq" bir az
mübahisəli məsələdir. Vəsiqəni,
yəni Yazıçılar Birliyinə üzvlük biletini mənə
1964-cü ildə Mehdi Hüseyn təqdim edib. İlk
hekayələrimi düz altmış il
bundan qabaq "Azərbaycan" jurnalının 1960-cı il
dekabr nömrəsində jurnalın redaktoru Əbülhəsən
çap edib. Yaşlı nəsildən Məmməd Arifin,
Mirzə İbrahimovun, Sabit Rəhmanın, Həmid
Araslının haqqımda xoşniyyətli
yazılarını, Süleyman Rüstəmin Şəki
teatrında tamaşaya qoyulmuş "Adamın adamı"
komediyam haqqında, Süleyman Rəhimovun rus teatrında
"Şəhərin yay günləri" pyesim haqqında,
İlyas Əfəndiyevin "Sizsiz" xatirə romanım
haqqında mənə dedikləri xoş sözləri də
minnətdarlıq hissiylə xatırlayıram.
- Anar və
"altmışıncılar" ədəbiyyatın
axarını dəyişdilər. Bunun
üçünsə yəqin ki, özündən əvvəlki
nəslin inkarı vacib idi. Kimlərdən
imtina etdiniz və kimlərdən bəhrələndiniz?
- Ədəbiyyatın axarını
"altmışıncılar" yox, Zaman dəyişdi. 1953-cü ildə
Stalinin ölümündən və 56-cı ilin hadisələrindən
sonra Zaman əhəmiyyətli dərəcədə
başqalaşdı və Mirzə Cəlil Məmmədquluzadə
demiş, "bir nəfəs genliyi" əmələ gəldi.
Və yenə də Mirzə Cəlili xatırlayaraq, onun
"Molla Nəsrəddin"i Zəmanə yaratdı"
fikrini altımışıncılara da aid etmək olar. Bizləri də zaman yaratdı. Amma
əvvəlki nəsli inkar etmədik. Həm də kim idi axı bilavasitə bizdən əvvəlki
nəsil? İsmayıl Şıxlı, İsa Hüseynov, Bəxtiyar
Vahabzadə, Qabil... Biz onları necə inkar edə
bilərdik və niyə inkar etməliydik?
Kimlər kimi yazmamaq, kimləri təkrarlamamaq, onları
inkar etmək, xidmətlərini danmaq demək deyil. Kimlərdən
bəhrələndiyimizə gəldikdə isə
altmışıncılara ən çox təsir göstərmiş
iki yazıçının adını çəkə bilərəm
- biri dahi klassikimiz Mirzə Cəlil Məmmədquluzadə,
biri bizim nəslin ağsaqqalı, nasir İsa Hüseynov.
Şeirdə də altmışıncılar ədəbiyyatına
ən çox təsir edən şairin Rəsul Rza
olduğunu desəm, bunu qeyri-təvazökarlıq
saymasınlar. Bu, artıq təsdiq
olunmuş ədəbi faktdır.
- Sizin ədəbi
nəslin müzakirə məkanı haraydı? Harda toplaşırdınız? Kimləri
oxuyurdunuz? Təbii ki, "qadağan
olunmuş" ələbiyyatdan söhbət gedir.
- Desəm
ki, əsasən mənim Vaqif küçəsində 30
nömrəli evdəki yarı zirzəmi mənzilimdə
toplaşırdıq, bu, Sizə qəribə gəlməsin. Çox vaxt bulvarda "Sahil" adlanan çayxanada
görüşərdik, məhz restoranda yox, çayxanada.
Qadağan olunmuş ədəbiyyata gəlincə,
mən Moskvada ssenari kurslarında təhsil alarkən o vaxt
çap olunmamış bəzi əsərlərin
üzünü makinada köçürüb Bakıya gətirmişdim.
Yadımda qalanlar Kafkanın "Proses", Heminqueyin
"Çan kiminçün çalınır", Kamyunun
"Yabançı", Pasternakın "Həkim Jivaqo"
romanları idi. Bu gətirdiklərimlə dostlarımdan
başqa atam, Ənvər Məmmədxanlı da tanış olmuşdular. Böyük bəstəkarımız
Qara Qarayev də Heminqueyin həmin romanıyla mənim gətirdiyim
nüsxə vasitəsiylə tanış
oldu və eşitdiyimə görə, əsər haqqında
xeyli qeydlər edibmiş. Hardadır indi o qeydlər?
Tapılsaydı, çox maraqlı olardı.
- Yunis
İmrənin bir beyti var:
Məni məndə
demə, məndə deyiləm
Bir mən vardır məndə, məndən içəri.
Bəzən zahiri "mən"lə içəridə
olan "mən"in əbədi savaşında insan
özünü axtarır, bu zaman suallar qarşısında
dayanmalı olur. Sizdə belə məqam olubmu?
- Təbii
ki, olub və olur. İnsan ömrü, özəlliklə
yazıçı ömrü elə öz özüylə
daxili dialoqdan ibarət deyilmi?
- Sizin bəxtinizə
nə düşdü? Bir quruluşun digəri ilə əvəzlənməsi...
Başqa quruluşda, başqa ruhda tərbiyə
almışdınız. Necə ki, XX əsrin əvvəlində
yaşamış sənətkarlar sosalist quruluşunu daxildən
qəbul etmirdilər, oxşar proses XX əsrin sonunda da baş
verdi. 1991-ci ildə rəsmən
kapitalizm quruluşuna keçdik. Artıq
yeni zövqü, dünyagörüşü, həyata
baxışı fərqli bir nəsil dünyaya gəldi.
- Sizin bu
sualınıza öz sözlərimlə deyil, başqa
birisinin sözləriylə, mənim bütünlüklə
paylaşdığım bir fikirlə cavab verəcəm.
Deyirlər: "Sovet təbliğatı bizə sosializm
haqqında nə deyirdisə, hamısı yalan
çıxdı, amma kapitalizm haqqında nə deyirdisə,
düz imiş..." Doğrudan da elədir.
İndi guya ki, yaşadığımız
kapitalist sistemi sənətə, ədəbiyyata, mənəviyyata
qarşı ən azı laqeyd, biganə münasibətiylə
seçilir. Kitaba marağın
azalmasından danışırıq. Marağın
azalması bir yana dursun, kitabın təhqir
olunmasına şahid oluruq. Görmüsünüzmü,
Bakının bir çox restoranlarında divarlara klassiklərin
və müasirlərin kitabları düzülür. Oxunmaqçün yox, sadəcə, dekorativ element
kimi. Bir restoranda - təbii bunu özüm
görə bilməzdim - amma eşitdim ki, qadın tualetinə
Çexovun əsərlərini düzüblər. Kitaba bundan artıq həqarət olarmı? Sonra da deyirik ki gənc nəsil ədəbiyyatı
yetərincə dəyərləndirmir. Çexovla
tualetdə tanış olanlardan nə
gözləyəsən? Yeni nəslin
zövqü, dünyagörüşü, həyata
baxışı fərqlidirsə, çox gözəl, belə
də olmalıdır. Amma elə mənəvi
dəyərlər var ki - ədəbiyyata münasibət də,
o cümlədən - hansı quruluş, hansı texniki tərəqqi
olur-olsun, dəyişməz qalmalıdır.
- Azərbaycan
xalqının mənəviyyatını, psixologiyasını
sizin qədər hiss edən, duyan ikinci bir qələm sahibinə
rast gəlinməz. Qəhrəmanlarınız
xalqın içindən çıxmış adamlardır.
Yaratdığınız ən sadə adamlar elə
zahirən adi adamlar kimi görünsələr də, daxili aləmləri
zəngindir. Bir kiçik hekayədə,
bir xırda essedə bir neçə problem
qaldırırsınız. Və ən əsası
bu problemləri vaxtında qaldırırsınız. Hansı yazılarınızda sizi görmək olar?
- Əvvəla, haqqımda dediyiniz xoş sözlərçün
təşəkkür edirəm. Sözlərinizdə
mübaliğə varsa da, yenə bunları eşitmək kimə
xoş gəlməz? Verdiyiniz qiymətlər arasında ən
çox ürəyimə yatan bu fikrinizdir: "Qəhrəmanlarınız
xalqın içindən çıxmış
adamlardır". Niyə bu fikir ürəyimcədi?
Çünki uzun zaman ədəbi həyatda belə
bir təsəvvür vardı ki, xalqın içindən
çıxan adamlar yalnız kənddə yaşayanlardır.
Kənddə yaşayanları və onlar
haqqında həqiqəti yazan
yazıçılarımızı yüksək dəyərləndirirəm,
amma şəhər əhlinin, ən adi şəhər sakinlərinin
guya xalqın içindən
çıxmadığını demək də ədalətsizlikdir.
Bəs ziyalılar - həkimlər, müəllimlər,
sənətkarlar - xalqın içindən
çıxmayıb, hardan çıxıblar? Aydan, ya Marsdan gəliblər? Oralarda
ki həyat yoxdur. "Hansı yazılarımda məni
görmək olar" sualınıza isə belə cavab verərdim:
"hamısında".
- Deyirlər,
Anar müəllim kifayət qədər qapalı adamdır. Obrazınızı yazmış olsaydınız,
necə xarakterizə edərdiniz özünüzü?
- Bilmirəm
mənim haqqımda bu mif nəyə əsaslanır, məni
niyə qapalı adam sayırlar? Məni yaxından tanıyanlar təsdiq edə bilərlər
ki, mən maraqlı söhbətə, səmimi ünsiyyətə,
etibarlı dostluğa çox açıq olan bir insanam.
İntəhası heç tanımadığın, ya ilk dəfə
təsadüfən küçədə rast gəldiyim adama
ürəyimi açası deyiləm ki... Son zamanlar dəb
düşmüş şəkil çəkdirmək
modası isə, məni doğrusu, üzür, lap
yaxşı niyyətlə olsa da. Heç kəsin
könlünü qırmaq istəmirəm, amma otuz doqquz dəfə
çəkilməyə razı olub, qırxıncı dəfə
imtina edəndə, "yox, artıq bu gün şəklimi
çəkdirmisəm" deyəndə məndən inciməsinlər,
nəzakətsizlik kimi, qapalılıq kimi qəbul etməsinlər.
Öz obrazım isə, əvvəlki
sualınıza cavab olaraq dediyim kimi, bütün
yazdıqlarımda var.
- Bir dəfə
yazmışdınız ki, üç şey çətindir:
soyuqda dənizə girmək, səhər yuxudan durmaq və
yazıya başlamaq...
- İndi dördüncüsünü də əlavə
edə bilərəm. Müsahibə üçün verilən
suallara vaxtında cavab vermək.
-
Qarabağla bağlı əsassız iddialar başlanandan bəri
Azərbaycan Yazıçılar təşkilatı
xalqımızın haqq səsini dünyaya
çatdırmaqçün ardıcıl fəaliyyət
göstərib. Bu barədə...
- Bilirsiz,
mən bu barədə dəfələrlə
danışmışam, yazmışam, elə
çıxmasın ki, gördüyümüz az-çox
işləri daima reklam etməklə məşğulam,
Qarabağ məsələsi başlanan ilk günlərdən
bu məsələyə fəal müdaxilə etməyimiz xal
qazanmaqçün deyildi, bizim vətəndaşlıq və
yazıçılıq borcumuz idi. Amma madam ki,
sual verirsiniz, bir daha xatırladım. Parisdə akademik
Aqanbekyanın Dağlıq Qarabağın Ermənistana
qatılması barədə bəyanatı haqqında xəbər
çatan kimi Yazıçılar Birliyində
toplaşdıq, Qarabağın tarixi, əzəldən bəri
Azərbaycana məxsusluğu haqqında Qorbaçova konkret
faktlarla dolu məktub göndərdik. Bir neçə gündən
sonra o vaxt Azərbaycan KP MK-nın ikinci katibi işləyən
Konovalov mənə telefon edib dedi ki, Qorbaçov məktubunuzu
alıb və Azərbaycan yazıçılarını əmin
edir ki, heç bir sərhəd dəyişikliyindən
söhbət gedə bilməz. Bu sözləri
Qorbaçov dəfələrlə, o cümlədən,
akademik Müdhət Abbasov, akademik Adilə xanım Namazova və
mənimlə şəxsi görüşümüz
zamanı da təkrar edirdi. Amma söz bir, əməl
ayrı.
O vaxt
Kommunist partiyasına etibar qalmamışdı, başqa
partiyalar da hələ yox idi. Hamı, o cümlədən,
qaçqınlar və köçkünlər
Yazıçılar Birliyinə üz tuturdular və biz də
bacardığımız qədər problemlərini həll
etməyə çalışırdıq. Yazıçıların Şüvəlandakı
yaradıcılıq evində qaçqınları yerləşdirdik...
1990-cı ilin Qara yanvarı haqqında Moskva mətbuatında
- "Pravda" qəzetində çıxan ilk yazı mənimlə
müsahibə idi. Xocalı faciəsi
haqqında Moskva mətbuatında "İzvestiya" qəzetində
dərc olunmuş ilk məlumat Yazıçılar Birliyimizin
SSRİ yazıçılarına müraciətində
verildi. SSRİ Xalq deputatı kimi Ali Sovetin
sessiyalarında, Moskva və Türkiyə televiziya
kanallarında, Bakıda olduğum zaman mitinqlərdə
Qarabağ məsələsi barəsində dəfələrlə
çıxışlar etmişəm. Qara
yanvar günlərində Akademiyada ilk toplantını mən
aparırdım. Elə həmin gün Bəxtiyar
Vahabzadə radioyla deputatları iclasa çağırdı.
Gecə Fövqəladə vəziyyət şəraitində
Azərbaycan Ali Sovetinin iclasını İsmayıl
Şıxlı apardı. Mənim
yazdığım və kürsüdən səsləndirdiyim
bəyanatlar beynəlxalq təşkilatlara göndərildi.
O vaxt
sovet siyasətinə əsas etiraz forması kimi Xalq Cəbhəsinin
yaradılması haqqında dörd yazıçımız bəyanat
verdi: İsmayıl Şıxlı, Məmməd
Araz, Yusif Səmədoğlu, Sabir Rüstəmxanlı. Sabir Rüstəmxanlı mitinqlərin əsas
aparıcılarından idi, Meydan Bəxtiyar Vahabzadənin, Xəlil
Rzanın çıxışlarını hərarətlə
qarşılayırdı. Yeri gəlmişkən,
Xəlil Rza həbs olunanda Yazıçılar Birliyində
onu Müdafiə Komitəsi yaratdıq və mən Moskvada
Lefortova türməsində Xəlillə
görüşdüm. Dövlət Təhlükəsizlik
Komitəsinin sədri Kryuçkova Xəlil Rzanın azad
olunması barədə deputat blankında məktub yazdım.
Az sonra Xəlil azad edildi.
- Gənclərimizin
içində "bizdən əvvəl ədəbiyyat
olmayıb" deyənlər var. Siz nə deyirsiniz?
-
Yüngülvari naxoşluqdur. Zökəm kimi.
Keçib gedər inşallah. Özü də bilirsiz haçan sağalacaqlar?
O vaxt ki, daha gənc nəsil gələcək və
onların arasında da "bizdən əvvəl ədəbiyyat
olmayıb" deyənlər tapılacaq. Ümmiyyətlə,
iddiayla istedad tərs mütənasibdirlər. Biri az olanda o biri çox olur və tərsinə.
- Sizi
türkçülükdə ittiham ediblər, müsahibələrinizin
birində "Türkçülük damğası"
"həmişə ailəmizin üstündə olub"
deyirsiniz.
- Bu
sözü deməyə əsasım var ki, deyirəm. Həm də ailəmizin bir neçə nəslinə
türkçülük, millətçilik
"damğasını", əsasən, daşnak ruhlu ermənilər
vurub. Ancaq faktlar: Ulu babam, Azərbaycanda ilk siyasi
partiyanın - "Difai" partiyasının Gəncədə
yaradıcısı Ələkbər bəy Rəfibəylini
erməni millətçiləri əsas düşmənləri
sayırdılar. Rotmistr Astroyantsın raportunda Difai
partiyası və şəxsən Ələkbər bəy
çar rejiminə asi olan, milli maraqlara
xidmət edən, İranda Səttərxan hərəkatına
silah göndərilməsinin təşkilatçısı
kimi suçlandırılırdı. Ələkbər bəyin
oğlu, babam, cərrah Xudadat bəy Rəfibəyli Gəncədə
Nuru paşanı, Mürsəl paşanı qarşılayan
şəxs (birgə foto şəkilləri durur), Azərbaycan
Cümhuriyyətinin Fətəli xan Xoyski hökumətində
ilk səhiyyə naziri, sonralar Gəncənin general-qubernatoru
idi, bolşeviklər hakimiyyətə gələndə həbs
olundu. Tədqiqatçılar Gəncə
üsyanının səbəblərindən biri kimi Xudadat bəyin
həbsini göstərirlər. İstintaq
zamanı Xudadat bəyi ermənilərə qarşı hərəkətlərinə
görə ittiham edirlər. Xudadat bəy
bunu qətiyyətlə rədd edir və "imkan versəydilər
sənədlərlə bu ittihamları təkzib edərdim"
deyir. İttihamlar isə yalnız erməni
millətindən olan "şahidlər" tərəfindən
verilib. Ancaq və yalnız bu "şəhadətlərin"
əsasında erməni müstəntiqlər Xudadat bəyi
ölüm cəzasına məhkum ediblər və o, Nargin
adasında güllələnib.
Sovetin sonrakı illərində də ailəmizə
qarşı bu "daşnak siyasəti" davam edib.
40-cı
illərin ikinci yarısında Təhlükəsizlik Komitəsi
sədrinin müavini Xoren Qriqoryanın Mir Cəfər
Bağırova ünvanlandığı təqdimatda atası
"müsavatçı" kimi güllələnən,
mühacir qardaşı Türkiyədə SSRİ-yə
qarşı mübarizə aparan Nigar Rəfibəylinin və
anasının sovet düşmənləri kimi sürgün
edilmələri təklif olunurdu. M.C.Bağırovun
dərkənarı ilə ailəmiz bu bəladan xilas oldu.
70-ci illərdə
Sero Xanzadyanın Moskvaya göndərdiyi danosda Rəsul Rza
pantürkist, millətçi, Lenin milli siyasətinin
düşməni adlandırılırdı və Heydər
Əliyevin onu Sosialist Əməyi Qəhrəmanı adına
təqdim etməsi qınanırdı. Rəsul
Rzanın ilk redaktoru olduğu Azərbaycan Ensiklopediyasında
guya ki millətçilik, türkçülük təmayüllərinin
olmasına qarşı Moskvadan başlanan təxribatın əsasını
S.Şaumyanın oğlu Levon Şaumyan qoymuşdu.
Mənim
redaktoru olduğum "Qobustan" toplusu haqqında
"özümüzkülərin" danoslarında bu nəşrin
türk sözləriylə doldurulması, ruhu etibarıyla
türkçü olması haqqında "xəbərdarlıq"
edilirdi. Bu xəbərdarlıqların da
qarşısını Heydər Əliyev almışdı.
Sonrakı illərdə Ermənistan
Yazıçılar İttifaqının o vaxtkı sədri
Vardges Petrosyan deputatların Qorbaçovun yanında
görüşündə məlumat vermişdi ki, Azərbaycanda
antierməni əhval-ruhiyyəsini yaradan Anardır. O vaxt mən deputat deyildim və
o görüşdə iştirak etməmişdim. O
görüşdə Vardgesin cavabını Mirzə
İbrahimov vermişdi. Ermənistan Yazıçılar
İttifaqının Vardgesdən sonrakı rəhbərliyi də
Moskvaya, SSRİ Yazıçılar İttifaqına məktub
göndərmişdi ki, Anar millətçidir, ermənilərin
düşmənidir, dünya mətbuatında sovet milli siyasətinə
zidd olan yazılar çap etdirir, məsələsini SSRİ
Yazıçılar İttifaqının rəhbərliyində
və partiya təşkilatında müzakirə etmək, onu
cəzalandırmaq lazımdır. Kifayətdir?
Yetər? Ya məni
ölümlə hədələyən erməni məktublarından
və telefon zənglərindən, ASALA terror təşkilatının
qətl siyahısına salınmağımdan da yazım?
- Bu
yaşda adam keçən ömrü,
ötən günləri yada salır. İtirdiyiniz
doğmalarınızdan danışın.
- Niyə
tez tez yaşımı xatırladıb məni kədərləndirirsiniz?
İstəyirsiniz cavab verim ki, nə qədər
qoca olsam da, dəyərəm min cavana? Yox,
belə təkəbbürlü cavab vermək istəmirəm.
Hər yaşın öz gözəlliyi var.
Mark Tven demiş, vacib yaş deyil, insanın ona münasibətidir.
Mən indi hər gün gənclik illərimdən
daha çox işləyirəm, yazılar yazıram, ancaq ona
heyfislənirəm ki, cavanlığımda kompyuter olmayıb.
Bir də bəzən yazmaq vaxtımı
yaşamaq vaxtına qurban verdiyimə təəssüflənirəm.
İtirdiyim doğmalardan kifayət qədər
yazmışam. Valideynlərim, onların
bir-biriylə münasibətləri haqqında "Sizsiz"
adlı sənədli romanımda, əmim Ənvər Məmmədxanlı
haqqında "Həyatım ağrıyır" adlı sənədli
povestimdə yazmışam. Dünyadan
köçmüş dostlarım haqqında onların xatirəsinə
həsr etdiyim yazılarda bəhs etmişəm. Yenidən burda bir-iki kəlməylə söhbət
açmağa ehtiyac yoxdur.
- Moskvada
tələbəlik həyatınızdan danışın.
Vaqif Səmədoğlu, Fikrət Qoca...
- Vaqifin
"Günün baxtı" adlı şeiri var. İlin də
bəxti olurmuş və bizim bəxtimizə
düşübmüş. Çünki bizim Moskavada Ali
ssenari kurslarında oxuduğumuz illər - 1962-1964-cü illər
SSRİ tarixinin nisbətən mülayim illəri idi və
kurslara da bütün respublikalardan, Moskvadan, Leninqraddan ən
açıqfikirli, demokratik, azad düşüncəli gənclər
qəbul olunmuşdu. Amma elə bizim təhsil
dövrümüzün ortasında - 1963-cü ilin
dekabrında Xruşşovu Manejdə avanqardist rəssamların
sərgisinə apardılar. Təsviri sənətdən
(elə başqa sənətlərdən də) xəbəri
olmayan Xruşşov cin atına minmişdi. Necə ola bilər ki, onun rəhbərlik etdiyi ölkədə
abstrakt burjua sənətinə imkan yaransın. Və
mərəkə qopdu. Sənəti
sıxmağa, boğmağa başladılar. Dəqiq
bir söz var: Moskvada dırnaq tutanda əyalətlərdə
barmaq kəsirlər. Azərbaycanda bu
"abstrakt" sənətlə mübarizə kampaniyası
Rəsul Rzanın yenicə nəşr olunmuş "Rənglər"
silsiləsindən başlandı. Atam
"Ədəbiyyat" qəzetini Moskvaya mənə abunə
yazdırmışdı. Hər həftə
qəzet gəlirdi və hər nömrədə "Rənglər"
haqqında bir-birindən iyrənc, nadan yazılar dərc
olunurdu.
Vaqif və Fikrət haqqında isə dəfələrlə
yazmışam, o cümlədən, Moskvada tələbəlik
illərimiz haqqında da. Bəlkə bu müsahibəmiz bir az da reklam xarakterli olsun. Bu
yazılarımı (və təbii ki, başqa
yazılarımı da) oxumayanlar oxusunlar.
- Özünüzü peşəkar şair
hesab etmirsiniz, amma kitabda toplanan şeirlərdə həqiqi
poeziya örnəkləri var. Musiqişünas alim, akademik
Zemfira Səfərova ömür-gün
yoldaşınızdır, "Ən gözəl əsərimsən"
şeiri necə yarandı?
-
Şeirlərimə verdiyiniz qiymət üçün sağ
olun. "Şair deyiləm" deyəndə peşəkar
şairləri qıcıqlandırmamaq üçün belə
deyirəm. Bir az da təvazökarlıqdan. Amma Bəxtiyar
Vahabzadə, Fikrət Qoca, Vaqif Səmədoğlu, Ramiz
Rövşən kimi ustad şairlər şeirlərimi bəyəniblərsə,
özümü bir az da şair saymağa haqqım
çatır. Həyat yoldaşım Zemfira xanımla 75 ildir
tanışıq, yəni 1945-ci ildə musiqi məktəbinin
birinci sinfindən bir yerdə oxumuşuq, 58 ildi evliyik. Zemfiraya
şeirim isə 2002-cı ilin 27 yanvarında, toyumuzun qırx
illiyi günü yazılıb.
- Bu qədər
gərgin iş rejimi sizi yormur?
- Məni
işləyə bilmədiyim günlər yorur.
- İnsan ömrü yoldur deyirsiniz. Ancaq bu yolun
sonunacan insan haralardan keçmir? Yollar
insanı hara aparırsa, sonda özünə qaytarır.
Ən düzgün yol hansıdır?
- Sonda özünə qayıtmaq üçün gərək heç vaxt özündən getməyəsən. Bu ifadənin hər iki mənasında. Ən düzgün yolu isə bir Allah bilir.
Saminə
HİDAYƏTQIZI
525-ci qəzet.- 2020.- 14 fevral.- S.10.