"Mütaliənin bizə məhrəm
olan psixoloji mündəricəsi dəyişilib
-
Elçin müəllim, bir anlıq
düşünmüsünüzmü ki, gərək mən
başqa peşə ilə məşğul olaydım? Çünki ədəbiyyat
xalis şəkildə fərdi bir hadisə olmayıb, həm
də ictimai bir hadisədir. Yalnız insanın
özündən asılı deyil, həm də zamandan və
eləcə də onlarla faktordan asılıdır. Mirzə
Cəlil deyirdi ki, yazmaq istəyirəm, amma inanmıram bir
oxuyan ola. O məsələnin bir tərəfini
deyir. Kafka ölüm ayağında yazdıqlarının
yandırılmağını istəmişdi. Görkəmli rejissor Kieslovski də demişdi ki, gərək
rejissor olmayaydım. Siz
peşmançılıq yaşayırsınızmı?
- Xeyr. Mən o vaxt peşman olardım ki, hər hansı
bir bədii yazımdan xəcalət çəkim. Bu yazıların bəlkə də yarısından
çoxu Sovet dövründə yazılıb. Həmin yazıların, hətta tənqidi məqalələrimin
bir cümləsini belə dəyişmədən
bugünkü oxucularıma təqdim edə bilərəm.
Bugünkü oxucu ilə Sovet vaxtının
oxucusu eyni deyil, axı. Söhbət
müstəqil Azərbaycan oxucusundan gedir. Müstəqil
Azərbaycan oxucusunun amalı da, siyasi və bədii-estetik tələbatı
da başqadır. Mən bir söz dəyişmədən
həmin vaxt yazdığım hekayələri, povestləri,
romanları müasir oxucuya təqdim edirəm. Tənqid Sovet dövründə hakim ideologiyanın
bir hissəsi idi. Mən tənqidi məqalələri,
hətta namizədlik dissertasiyamı bir sitat da pozmadan ədəbi
ictimaiyyətə təqdim edə bilirəm. Yəni mənim bir yazıçı kimi problemim,
daxili mənəvi sarsıntım yoxdur. Buna
görə də peşmançılıq hissi keçirmirəm.
Əlbəttə, mən də istəyərdim
ki, gecə-gündüz yazıb-yaratmaq əvəzinə
başqa bir ixtisas sahibi olum. Başqaları
kimi mən də ağır bir yükdən azad olum,
işimin konkret başlayan və qurtaran vaxtı olsun, ancaq hərənin
öz taleyi var.
-
Bütün dünyada kitab nəşri artır. Amma bununla belə, bəşəriyyət sanki bir
fikir dolanbacına düşüb. Bu
gün insanların həyatına sosial media daha güclü təsir
edir, nəinki kitab və ya qəzet. Dünya
heç bir zaman olmadığı qədər "səhralaşır".
- Yox, mən
dediklərinlə razı deyiləm. Oxumaq həvəsinin
itməsi ilə də razı deyiləm. Çünki
gördüklərimi deyirəm. Sadəcə
oxuduğumuz predmetin, kitabın forması dəyişib. Mən hesab edirəm ki, bəşəriyyətin ən
böyük kəşfi kitabdır. Ancaq
artıq yeni bir dünya əmələ gəlir. Dünya dəyişir deyəndə, məndə belə
bir fikir formalaşır ki, sivilizasiyalar dəyişir. Yeni sivilisaziya gəlir. Rəqəmsal
dünyanın insanları gəlir. Mənim
kitabxanamda minlərlə kitab var. Bu qədər kitabı
görən müasir oxucu darıxır. Və
onun klassik kitab formasına nə mənəvi, nə də
vizual ehtiyacı var. Çünki onun mənəvi
ehtiyacını kompüteri, notbuku tamamilə təmin edir.
Bildiyi dillərdə istədiyi kitabxanaya daxil
olaraq, maraqlandığı əsərləri oxuyur. Ümumiyyətlə, yazılı ədəbiyyat
yaranandan etibarən oxuyanlar və oxumayanlar var. Oxumayanlar bu
gün də öz genetik ənənələrinə sadiqdirlər.
Əgər bu gün bizdə kitabın
satışı aşağı səviyyədədirsə,
bu, müvəqqəti bir şeydir. Belə
şeylər həmişə olub. Ədəbiyyat
canlı bir orqanizmdir. Bəzən həmin
canlı xəstələnir, soyuq dəyir, yatağa
düşür, ancaq sağalır, inkişafından
qalmır. Mənim fikrimcə, ədəbiyyata
o vaxt sonuncu nöqtə qoyulacaq ki, onda ümumiyyətlə, bəşəriyyət
dağılacaq.
-
Antiutopiya romanlarına baxanda hamısında ortaq xüsusiyyət
görürük ki, yeni dünyada ədəbiyyat yoxdur. Deyirsiz ki, ədəbiyyat o vaxt olmayacaq ki, insan da
olmayacaq. Əslində isə bu gün
tanıdığımız o insan belə yoxdur. İnsanın həqiqət axtarışları
tükənib. Yapışqanla divara bərkidilmiş
bananın incəsənətə çevrildiyi bir dövrə
gəlib çıxmışıq.
- Məncə,
çox olsun ki, bizim öyrəşdiyimiz ədəbiyyatın,
sənətin vizual forması dəyişəcək. Sənin dediyin o banan təhtəlşüur
axtarışların ifadəsidir. Və
ya elə kəşflər olacaq ki, orada ədəbiyyat, sənət
öz missiyasını tamamilə başqa formada yerinə
yetirəcək. Mənim dediyim ədəbiyyat
bəşəriyyətlə birlikdə yaranıb. Ana balasına layla deməyə
başladığı vaxtdan ədəbiyyat yaranıb. Və ədəbiyyat sonacan gedəcək. Bəşəriyyət yaranandan insanın daxilində
Xeyir və Şər mübarizəsi gedir. Ədəbiyyat da bu mübarizədə hər zaman
Xeyirin müttəfiqi olub. Amma hələ
ki, Şərə qalib gəlməyib. Əgər
nə vaxtsa qalib gələ bilsə, onda da nöqtə
qoyulacaq. Ədəbiyyata ehtiyac qalmayacaq.
Ancaq mən belə bir qələbəyə
inanmıram.
- Sizin ən
sevdiyiniz yazıçı Tolstoydur. Tolstoyun mənəvi-əxlaqi
idealları cəmiyyət baxımından XXI əsr
üçün bir xeyli qəribə görünmür ki?
Məncə, Tolstoy dövrümüzdə
yaşasaydı, XIX əsrə qayıtmaq istəyərdi.
- Tolstoy dəfələrlə
müraciət etdiyim, oxuduğum yazıçıdır. Şekspir də "mənim dramaturqumdur" və
onu bəşəriyyətin ən böyük
dühalarından biri hesab edirəm. Ancaq Tolstoy
Şekspiri yazıçı hesab etmirdi ki, o, öz əsərlərini
intibah novellalarından götürüb... Tolstoy
nəhənglikdə yazıçı, Şekspir nəhənglikdə
yazıçını qəbul etməyib. Bizim ədəbiyyatda da olub. Axundov
- Füzuli məsələsi. Ancaq mən
sənin dediyin kimi düşünmürəm. Cəmiyyət öz ideallarını itiribsə, demək,
vəhşiləşib. Bir dəfə bir
dostumla başqa planetlərdəki həyat barədə
danışırdıq. Dedi ki, başqa planetdə
oksigen yoxdursa, həyat da yoxdur. Mən də dedim ki, bəlkə
orada həyat üçün heç oksigen lazım deyil. Yəni hər şey nisbidir. Həm
dəyərlər, həm də dəyərlərə
münasibət nisbidir. Mən
dünyadakı hər şeyə nisbi yanaşıram. Mütləq heç nə yoxdur. Ədəbiyyat da belədir. O, öz
missiyasını yerinə yetirəcək. Amma
bunu hansı şəkildə edəcəyi, min ildən sonra
necə olacağı məlum deyil.
- Siz
tanınmış yazıçı və dramaturqun oğlu
kimi doğulmusunuz. Uşaq vaxtından belə
bir mənəvi mühitdə yaşamısınız. Sualım da bu haqdadır. Sizcə,
insan necə yazıçı olur? Yazıçını
digər insanlardan fərqləndirən cəhətlər nədir?
- Bir insan
necə yazıçı olduğunu bilirsə, mən onun
yazıçılığına şübhə edirəm. Məsələn, mən deyə bilmərəm ki, nə
vaxt başlamışam yazmağa. Yadıma
gəlmir. Balaca uşaq idim özümdən
nağıllar, hekayələr uydururdum. 4-5
yaşımdan əlifbanı bilirdim. Yazdığım
yazıları jurnalın arasına qoyub nənəmə
oxuyurdum ki, guya jurnaldakı yazını oxuyuram. Yəni mən necə oldu ki, yazıçı
olduğumu deyə bilmərəm. Ümumiyyətlə,
Azərbaycanda bu məsələ unikaldır. Bir dəfə rəhmətlik Heydər Əliyev də
adbaad demişdi ki, bizdə bir sıra məşhur
yazıçıların övladları da
yazıçıdır. Bizdə həqiqətən
belədir. Amma bu, aydın məsələdir,
mütləq bir şey deyil. Dünya
yazıçılarının ümumi sayının 99
faizinin atası yazıçı deyil. Təbii
ki, mühitin təsiri var. Mən gözümü
açıb evdə kitab görmüşəm. Amma adını çəkmək istəmədiyim
bir nəfər vardı, o da məşhur bir
yazıçının oğlu idi. Evlərində olan
kitablar da bizim evdəki kitablardan az deyildi,
ancaq kitab oxumaqla qəti arası yox idi.
- Mənə
elə gəlir ki, Elçinin gəncliyində
yazdığı hekayələr, misal üçün,
"Qatar. Pikasso. Latur. 1968", "Şuşaya duman gəlib"
insanların yaddaşına, ruhuna çox hopub. Amma sonrakı hekayələr sanki elə deyil. Bu, nəylə bağlıdır?
- Mən
bunu hiss etməmişəm. Amma sənin dediyin
bu tendensiyanı doğuran oxucular varsa, onlar 20 ildən sonra
başqa cür düşünəcəklər. Yaşları artacaq, təcrübələri və
dünyagörüşləri genişlənəcək və
başqa cür düşünəcəklər.
-
Elçin müəllim, siz həmişə yüksək
dövlət postlarında çalışmısınız.
Buna baxmayaraq, altmışıncılar nəsli
arasında ən çox yazan, ən məhsuldar
yazıçısınız. Əslində,
əksi gözlənilirdi ki, dövlət işində
yazmağa elə də vaxtınız olmaz. Doğrudanmı sizdə yazmaq daxili bir tələbatdır?
Sizin digər qələm yoldaşlarınız isə beş ildən, on ildən bir əsər
çap etdirirlər.
- Daxili tələbat
olmasa, necə yazmaq olar? Mən
yazıçıyam. Vəzifəyə gələnə
qədər hansı Elçin idimsə, vəzifədə də
həmin Elçin olmuşam, indi də həmin Elçinəm,
nə bir az aşağı, nə də
bir az yuxarı. Bayaq dedim ki, yazıçı kimi
peşmançılığım, utanacağım bir
şey yoxdur. İctimai və dövlət xadimi
kimi də içimdə elə bir şey yoxdur ki,
nigarançılıq çəkəm, peşman olam.
- Bir tənqidçi
kimi Azərbaycan ədəbiyyatında ümumi tendensiyanı
necə qiymətləndirirsiniz?
- Təkrar
edirəm ki, ədəbiyyat canlı bir orqanizmdir. Onun xəstələnməyi də, sağlam
dövrü də olur. Bu mərhələlər
bir-birini əvəz edə-edə gedir. Okeanda
qabarma-çəkilmə olduğu kimi, ədəbiyyatda da belədir.
Bugünkü Azərbaycan ədəbiyyatı
da çəkilmə mərhələsindən sonrakı irəliləmə
dövründədir. Amma hələ tam irəliləyə
bilməyib.
- 2008-ci
ildə bir müsahibə vermişdiniz. Orada bir
cümlə var idi. Son on ildə Azərbaycan
ədəbiyyatında mənim mənəvi dünyama təsir
edən, mənəvi dünyamı sarsıdan əsər
oxumamışam. Bu fikrinizin üzərindən on il də keçib. Eyni sualı
vermək istəyirəm. Hələ də
elə bir əsər oxumamısınız?
-
Sarsıtmaq çətin məsələdir. Məni
Şekspir sarsıda bilər, Servantes, Tolstoy, İbsen
sarsıda bilər. Amma bu günün
özündə də yaxşı əsərlər meydana
çıxır, o cümlədən də bizdə. Bu günlərdə Kamal Abdullanın iki
kitabını oxudum, "Sirlər xəzinəsi"
romanını və "Mənim Füzulim" silsilə
esselərini. Ayrı-ayrı janrlardır, ancaq hər
ikisinin arasında maraqlı bir doğmalıq var.
Dünyagörüşü doğmalığı, bədii-estetik
və elmi-estetik təfəkkürün eyni dərəcədə
orijinallığı və məxsusiliyi, heç kimin yox, məhz
"mənim", yəni Kamalın olmağı. Kamalın yaradıcılığının
başlıca cəhəti budur ki, onun istedadı ədəbiyyatın
qollu-budaqlı, çoxşaxəli magistralında öz məxsusi
yolunu salmağı bacarıb, uğurlarının da səbəbi,
bax, elə bu mühüm cəhətdir. Yaxınlarda
cavan yazıçılarımızdan Mirmehdinin hekayələrini
də oxudum. Xoşuma gəldi. Əsasən də, onun öz yazdığına
inamı, yəni ürəklə yazmağı, səmimiyyəti
və təhkiyəsi. Yaxşı
yazıçı müşahidələri var. Bizim görkəmli
yazıçılarımız Afaq Məsudun, Aqil Abbasin, Vaqif
Nəsibin son hekayələri əsl ədəbiyyat nümunələridir.
Baxın, Rəşad Məcidin "11 sentyabr"ını
neçə il əvvəl oxumuşam,
ancaq indiyəcən fikrimdədir. Yaşar yaxşı hekayələr
yazır, ancaq az yazır. Bizim
elə yazıçılarımız da var ki, onlar
istedadlarına layiq şəkildə özlərini tanıda
bilməyiblər. Az yazıblar və
ya onları az oxuyublar. Məsələn, mən
Saday Budaqlını çox istedadlı yazıçı
hesab edirəm. Onun "Zədə"
romanı, "Şəbəkə" povesti son illərin bədii
uğurlarındandır. Yeri düşmüşkən,
Saday Budaqlının, Baba Vəziroğlunun, Rafiq
Tağının, Vaqif Cəbrayılzadənin, Rəhim
Əliyevin, Vaqif Yusiflinin, Kamal Abdullanın və
başqalarının ilk kitablarının redaktoru olmuşam,
ön sözünü yazmışam. Mən
altmışıncılar nəsli arasında Sabir
Süleymanovu istedadlı və lazımınca qiymətləndirilməmiş
yazıçı sayıram. Onun
kitabını çap etdik və mən ön söz
yazdım. Eləcə də, Çingiz
Ələkbərzadənin çox yaxşı qələmi
var idi. Təəssüf ki, o,
yaradıcılığını bir küll halında cəmləşdirə
bilmədi, pərakəndə yazdı. Onun
yaxşı satirik qələmi var idi. Arif
Abdullazadənin də adını çəkmək istəyirəm,
İsa İsmayılzadənin də, Ələkbər Salahzadənin
də.
-
Elçin müəllim, son dövrlər ədəbiyyat dərsliklərində
də bu tendensiya müşahidə olunur. Həmin dərsliklərdəki
müəlliflər də Azərbaycan ədəbiyyatının
ümumi mənzərəsini əks etdirmir...
- Bu, əlbəttə,
ciddi məsələdir. Ancaq istedadlı
yazıçı olduğu kimi, istedadlı oxucular da olur.
Təskinlik bundadır ki, istedadlı oxucuya hətta
dərslik belə təsir eləyə bilmir. Sovet vaxtı hakim ideologiyanın Dostoyevskidən
xoşu gəlmirdi, ancaq onun əsərləri istedadlı
oxucunun mizüstü kitabları idi. Amma
rus ədəbiyyatında elə yazıçılar da var idi
ki, adları yalnız indi ədəbi prosesdə bərpa
olunur. Mən həmin müəllifləri
aspirant vaxtı Moskvada Lenin kitabxanasında oxuyurdum.
- Sizin
haqqınızda həmişə belə deyirlər ki,
Latın Amerikası nəsrindən daha çox təsirlənmisiniz.
Bu fikirlə razısınızmı?
-
Latın Amerikası nəsri ədəbiyyatda hadisədir. Cavanlıqda çox xoşuma gələn
yazıçılar var idi. Hal-hazırda
da yüksək qiymətləndirirəm. Amma
nədənsə Latın Amerikası deyən kimi hər kəsin
ağlına birinci Markes, ya Borxes gəlir. Onlar doğrudan da, böyük
yazıçılardır. "Yüz
ilin tənhalığı" XX əsr nəsrinin şah əsərlərindən
biridir. Eləcə də bir sıra
başqa məşhur adlar. Amma mən təəssüf
edirəm ki, bu adların arasında, misal üçün,
Jorj Amadunun adını çəkmirlər. Jorj Amadu Latın Amerikası ədəbiyyatının
ən yüksəkdə dayanan yazıçılarından
biridir. Onun "Dona Flor və onun iki əri"
romanı XX əsr romanının, mənim fikrimcə, ən
yaxşı nümunələrindən biridir. Amma Nobel almadı. Svetlana
Aleksiyeviç aldı, adını unutduğum Bard aldı,
Jorj Amadu almadı. Bilirsiniz, Nobel almaq əlbəttə
ki, böyük uğurdur. Bütün ədəbiyyat
aləmi səni və əsərlərini təsdiqləyir.
Lakin bu o demək deyil ki, bu mükafatdan kənarda
qalan əsərlər zəifdir. Mən hələ
neçə il bundan əvvəl
yazmışdım ki, bəlkə də müqayisə etsək,
mükafat almayanların bədii çəkisi daha
ağır gələr. Məsələn, Pamuk, əlbəttə,
istedadlı yazıçıdır. Amma Türkiyədə
Yaşar Kamal, Əziz Nesin də var, Nazim də var. Yaxud
Tolstoyu xatırlayaq.
-
Elçin müəllim, gündəlik ədəbi məşğuliyyətiniz
necədir? Hər gün oxuyub
yazırsınızmı?
- Mən
cavanlığımdan çox tez oyanıram. İşə
getdiyim vaxtlar saat 5-dən 8-ə kimi, indi isə 9-10-a kimi, bəzən
daha artıq olur, yazı-pozuyla məşğul oluram.
Oxumaq isə - nə vaxt oldu... Oxuduğumu da həmişə
qələmlə oxuyuram.
- Bəli,
bunu hiss etmək olur. Yazılarınızda bir
alim dəqiqliyi ilə faktlara rast gəlmək olur.
- Bir məqam
yadıma düşdü. "Mahmud və Məryəm"
"Azərbaycan"da çıxanda rəhmətlik Ənvər
Məmmədxanlı məni təbrik etdi ki, oxudum, çox
xoşuma gəldi. O da həmişə qeydlərini
karandaşla yazırdı. Soruşdum ki, qeydləriniz
var? Dedi ki, hə, var. Aldım ki, həmin qeydləri
oxuyum. "Azərbaycan" jurnalının
qırağına çox səliqəli və maraqlı
qeydlər yazmışdı. Tez-tez
soruşurdu deyə jurnalı özünə qaytarmalı
oldum. Təəssüf ki, indi o jurnal bilmirəm
hardadı. "Mahmud və Məryəm"
haqqında çox yazılıb. Ancaq
Ənvər müəllimin o qeydlərinin yeri ayrı idi.
- O qeydlərdən
yadınızda qalanı varmı?
- İstəməzdim özünütərif kimi
çıxsın. Çox hərarətli və xoş
sözlər yazmışdı. Amma bəzi
yerlərdə tarixlə bağlı yazılmışdı
ki, "Elçin, bunu düz yazmamısan". Yadıma gəlir ki, romanın sonunda da üç
nida işarəsi qoymuşdu.
-
Elçin müəllim, yazdıqlarınızı redaktəyə
verirsinizmi?
- Xeyr. Nə redaktə? Heç vaxt.
- Amma
oxumaq üçün verirsiniz...
- Əlbəttə, fikir öyrənmək
üçün. Ancaq eyni zamanda, kiminsə fikri də mənim
üçün Quran ayəsi deyil. Məndə
həmişə ədəbiyyatla bağlı vasvasılıq
olub. Bir ara obıvatel söhbəti
qulağıma dəyirdi ki, Elçin teatrları monopoliyaya
götürüb. Mən həmişə bir
pyesi zövqünə inandığım 5-10 nəfərə
oxutdururam. Məndə zərrə qədər
şübhə yaransa ki, bu əsərdə nəsə
çatışmazlıq var, heç vaxt qoymaram ki, o şəkildə
tamaşaya qoyulsun, ya da çap olunsun.
- Yazı
prosesiniz necədir? Sürətli
yazırsınız? Onu bilirəm ki,
"Mahmud və Məryəm"i 18 günə
yazmışdınız.
- Ona
görə ki, "Mahmud və Məryəm"i yazanda mənim
elə bir kabinetim var idi ki, dünyanın
heç bir yazıçısının o cür gözəl
kabineti olmayıb. Onda Yazıçılar
İttifaqında işləyirdim. Bakıda
o romanı heç cürə yaza bilmirdim. Bir aylıq məzuniyyətə çıxdım.
Bir dəfə Talıstan kəndindən
keçmişdim. Çox xoşuma gəlmişdi.
Birdən yadıma düşdü. Ağlıma gəldi ki, Talıstana gedim. Bu hadisənin şahidi Musa Yaqubdur. Onda İsmayıllı qəzetinin redaktoru idi.
Musaya zəng elədim ki, Talıstanda mənə bir ev kirayələ, amma gəlişimdən
heç kimin xəbəri olmasın. Bir gün sonra Musa zəng
vurdu ki, ev tapmışam, gələ bilərsən.
Ailəmi də götürüb getdim ora,
traktorçu Əlləzinin evinə. Sonra onunla dost
olduq. Orda evin həyətində bir alma
ağacı var idi. Ağac o qədər bar gətirmişdi
ki, budaqlarının ucu torpağa dəyirdi. Altında çətir kimi bir yer əmələ gəlmişdi.
Orda özümə yazmaq üçün yer
düzəltdim. Əlləzigilin ətrafımda
dolaşan toyuq-cücəsinin qaqqıltısı altında
gün çıxandan gün batana qədər orda
yazırdım. Beləcə, "Mahmud və
Məryəmi" 17 günə yazıb bitirdim.
- Bəs,
"Ölüm hökmü"nü necə yazdınız?
- Mən
o əsəri başlayanda özümə söz vermişdim
ki, içimdəki senzuranı tamamilə yox edəcəm. Elədim də. Ona görə də
bu romanı çap etməyə qəti ümidim yox idi.
Ancaq mən əsəri yazıb bitirəndə
artıq yenidənqurma prosesi başlamışdı. Beləcə, əsər 1988-ci ildə çap
olundu. Adətən əsərləri
qısa müddətdə yazıram. Amma
"Ölüm hökmü" üzərində ən
çox işlədiyim romanımdır. 1984-ün
mayında başladım, 88-in yanvarında bitirdim.
- Bəs
çap olunandan sonra reaksiyalar necə oldu? Şəxsən,
mənim üçün "Ölüm hökmü"
romanı ən qiymətli əsərlərdən biridir.
Azərbaycan ədəbiyyatı bəlkə də
Sovet dövründə yaxşı imtahan vermədi. Amma Azərbaycan ədəbiyyatı "Ölüm
hökmü" romanı ilə Sovet dövrü ilə
çox görkəmli və deyərdim ki, çox ləyaqətli
şəkildə vidalaşdı. 30-cu illərdə
Hadrutta vəba epidemiyası həqiqətən olub?
- Bəli,
əlbəttə. Epidemiya ilə mübarizəyə
Moskvadan professor Zilber gəlmişdi. O, məşhur rus ədəbiyyatı
klassiklərindən sayılan Kaverinin qardaşı idi. Roman Moskvada çap olunandan sonra, Kaverin mənə
böyük bir təşəkkür məktubu
yazmışdı. Həmin məktub indi də
arxivimdədir. Zilber 1937-ci ildə həbs
olundu, amma öldürmədilər. Yenidən
azadlığa çıxdı. Məşəqqətli
bir həyat yaşamışdı.
- Pyes
yazmağa sonradan başlamısınız?
- İlk pyesimi 25 yaşımda yazmışam -
"Poçt şöbəsində xəyal". O pyes senzuradan keçmədi
və tamaşaya qoymadılar. Mən də bunun protest kimi, bir
cümləsinə də dəymədən, remarkaları
çıxarmaqla adını dramatik povest qoydum. Moskvada və Bakıda çap olundu, xarici dillərə
çevrildi. Rəhmətlik İlyas
Əfəndiyev həmişə deyirdi ki, sən pyes yaz,
dialoqların canlıdır. 20 Yanvar hadisələrindən
çox sarsılmışdım. Uzun
müddət nə yaza bilirdim, nə də oxuya. İlyas Əfəndiyev mənə ad günümdə
Molyerin üçcildliyini bağışlamışdı, təbii
ki, vaxtilə hamısını oxumuşdum. Təsəvvür
et, Molyer hara, 20 Yanvar hara? Həqiqətən,
komediya ilə faciə bir-birinin davamıdır. Yaradıcılıq psixologiyası da bir
sirri-xudadır. Birdən yadıma düşdü, yenidən
oxumağa başladım və iki pyesini tərcümə
etdim: "Jorj Danden" və "Skapenin kələkləri".
Sonradan məlum oldu ki, o pyeslərin başqa tərcümələri
də var. Amma mənim üçün fərqi yox idi. Bundan sonra başladım yazı yazmağa. O
üç pyesi yazdım: "Ah Paris, Paris", "Mənim
sevimli dəlim", "Mənim ərim dəlidir". Eləcə
də, Rus Dram Teatrı üçün "Mən sizin
dayınızam" pyesini yazdım
- İlyas Əfəndiyev sizin yazıları bəyənirdimi?
- Hər
halda bəyəndikləri az deyildi.
İlyas Əfəndiyev çox mütaliəli adam idi. Bizim tez-tez ədəbi
mövzularda mübahisələrimiz də olurdu. Məsələn, o, Stendalı çox yüksək
qiymətləndirirdi, deyirdi ki, Balzak səviyyəli bir
yazıçıdır. Mənim aləmimdə
isə Stendal yaradıcılığında macəraçılıq
var. Onun İtaliya oçerkləri, Napoleon haqqında
yazdıqları daha yaxşıdır. Mən
hələ də bu fikrimdəyəm ki, XIX əsr Fransa ədəbiyyatının
zirvəsi Emil Zolyadır. Amma İlyas
Əfəndiyev deyirdi ki, yox, Zolya ilə bir dövrdə
yazıb-yaradan Floberdir. Bu cür söhbətlərimiz
olurdu.
-
Başqa nələr barədə söhbət edirdiniz?
-
Çox şey barədə, İrandan-Turandan, həyatdan,
ölüm-itimdən. Məsələn, onun
"Geriyə baxma, qoca", "Üçatılan"
romanlarındakı uşaqlıq, yeniyetməlik əhvalatlarından.
Kənar bir oxucu kimi deyə bilərəm ki,
"Geriyə baxma, qoca" da, "Üçatılan"
da Azərbaycan ədəbiyyatında ən yaxşı əsərlərdəndir.
- Oxu vərdişiniz
necədir? Hər gün oxuyursunuzmu?
-
Oxumadığım günlər tək-tük ola
bilər. Oxumaq da yazmaq kimi mənim həyat tərzimdir.
Son zamanlar, xüsusilə, son 5-6 ildir, sənədli
əsərləri daha çox oxuyuram, nəinki bədii.
Həyatımın böyük hissəsi Sovet
İttifaqında keçib. Bu yaxınlarda
"Ədəbiyyat qəzeti"ndə "Stalin" pyesimdən
hissələr çıxdı. Onu Rus
Teatrına vermişəm, Moskvadan rejissor gəlib, məşqləri
başlayıb. O hökuməti quranlar kimlər idi? İndi Stalin, Lenin, Trotski, bizdə Bağırov
haqqında çox yazırlar, Siyasi Büronun stenoqramları
çap olunur. Hələ 1985-ci ildə
ilk dəfə Amerikaya gedəndə oradan rus dilində
Trotskinin Stalin haqqında ikicildliyini gətirmişdim. Yəni əvvəllər də mənim
üçün memuarlar, epistolyar janr maraqlı idi. İndi də mənim mütaliəm daha çox sənədli,
elmi yazılardır. Həm də təkcə
Sovet tarixini nəzərdə tutmuram.
- Məzuniyyətdə
olanda da bu temp dəyişmir?
- Mən
məzuniyyətə gedəndə özümlə bir
çamadan kitab aparıram. Çünki bəzi
kitabları, jurnalları oxumağı çatdırmıram,
ayırıb kənara qoyuram. Gedəndə
aparıram oxumağa. Məzuniyyətdə
yazmaqdan qat-qat artıq oxuyuram.
- Bu
gün cəmiyyətimizdə mütaliə mədəniyyəti
ilə bağlı ciddi problem var. Sizcə, bunu düzəltmək
üçün nə etmək lazımdır?
- Süni
şəkildə heç nə etmək olmaz. Həqiqətlərlə
barışmaq lazımdır. Rəqəmsal
dünya tamamilə ayrı bir sivilizasiyadır. O şeyləri
ki, biz kitab şəklində oxuyurduq, indi onlara internetdə,
televiziyada baxa bilirlər. Nə qədər
filmlər çəkilir. Əvvəllər
kinoteatra gedib filmə baxmaq böyük bir hadisə
sayılırdı. İndi isə insan əlində
telefon istədiyi tamaşanı, filmi tapıb baxa bilir. Dünyada istədiyi kitabxanadan istədiyi əsərin
elektron variantını tapıb oxuyur. Yəni
mütaliə prosesinin forması, bizə məhrəm olan
psixoloji mündəricəsi dəyişilib və get-gedə
yadlaşır.
-
Deyirsiniz ki, əvvəllər hər hansı kitabı
rahatlıqla əldə etmək çətin idi. İstərdinizmi bu dövrdə - informasiya
bolluğunda doğulasınız?
- Bu barədə
heç fikirləşməmişəm. Fikirləşib
deyərəm (Gülür.)
- Filmlə
aranız necədir? Sovet dövründə
baxdınız hansı filmlər daha çox yadınızda
qalıb?
- Sovet
filmlərindən "Hamlet", "Kral Lir", "Don
Kixot", "Durnalar uçur", "41-ci", "Sakit
Don", "Əsgər haqqında ballada",
Bondarçukun "Hərb və sülh"ü və digərləri.
Çarli Çaplin nəhəng sənətkardır.
Onun balaca Çarlisi mənim üçün
komik yox, tragik bir obrazdır. Filmlərinin
hamısı əvvəldən axıra kimi tragediyadır.
İtalyan neoromantizmini çox bəyənirdim.
Elə indi də bəyənirəm.
-
Elçin müəllim, son dövrlər Mirzə Cəlil
haqqında çoxlu fikirlər səsləndirilir. Onlardan çoxu da nə ədəbiyyata, estetikaya, nə
də əxlaqın və mənəviyyətin sərhəddinə
sığır. Bu barədə nə
düşünürsünüz?
- Gəlin,
bir anlıq təsəvvür edək ki, Azərbaycan ədəbiyyatında
Mirzə Cəlilin hekayələri, dahiyanə
"Ölülər" pyesi, eləcə də Azərbaycan
ictimai fikrində "Molla Nəsrəddin" jurnalı
yoxdur. Belə olan halda görün nələr
itiririk. Nə qədər kasıb
görünərik. Axundov barədə də
bu cür fikirlər səsləndirirlər. Çar Rusiyası üçün işləməyini
tənqid edirlər. Birincisi, onun vəzifəsi
çox balaca idi. İkincisi də Axundovun
əsərlərinə baxmaq lazımdır. Mənim ən çox bəyəndiyim
yazıçılardan biri Knut Hamsundur. Hamsun
hitlerçi idi. Onda deməliyik ki, onu pozub
çıxardaq ədəbiyyatdan? Və
ya Şoloxov Lenini, Stalini tərifləyirdi. Amma ortada həm də "Sakit Don" əsəri
var. "Sakit Don" XX əsr dünya ədəbiyyatının
şedevrlərindən biridir. Yəni bu
cür yanaşma düzgün deyil. Mirzə
Fətəlinin ədəbiyyatımızın, mədəniyyətimizin,
ictimai fikrimizin, dilimizin inkişafında müstəsna xidmətləri
bar.
- Sovet
vaxtı məşhur ifadə vardı:
"Yazıçı vicdanı". Sizcə
müasir dövrdə həmin vicdan susubmu?
- "Yazıçı vicdanı" nədir? Bədii həqiqət! Sovet hakim ideologiyası yazıçını
partiyanın təbliğatçısı kimi qəbul edirdi.
O yazıçı "vicdanlı yazıçı", yəni
əsl yazıçı idi ki, yazdıqlarını bu
gün də çap etdirir.
- Sizcə,
Yazıçılar Birliyinin indiki fəaliyyəti
günün, zamanın tələblərinə uyğundurmu?
- Yazıçılar Birliyində ədəbiyyat
yaranmır. Yazıçılar Birliyində heç kim oturub
hekayə, əsər yazmır. Bunlar məlum məsələdir.
Onu Sovet vaxtındakı Yazıçılar İttifaqı ilə
də müqayisə etmək olmaz. Çünki onların
imkanları bu gün yoxdur. Həmin vaxt İttifaq partiyanın
əsas tribunalarından biri idi. Sanki partiyanın
yaratdığı böyük bir ədəbiyyat nazirliyi idi.
Orada yazıçıların yaşayışı
üçün böyük imkanlar var idi.
Yazıçılar ezamiyyətlərə gedirdilər,
yaxşı qonorar, ev alırdılar. Bugünkü
Yazıçılar Birliyindən onu gözləmək
düzgün deyil. Bu barədə fikirləşmək olar ki,
dövrün tələblərinə uyğun olaraq Birlik
artıq özü müxtəlif şirkətlər
yaratsın, kredit alıb özü evlər tikdirsin. Tikdirdiyi evlərin bir hissəsini
yazıçılara verəcəksə, bir qismini
satışa çıxara bilər, krediti ödəyə
bilər, Ədəbiyyat Fondunun maddi imkanlarını gücləndirər.
Şəffaf olaraq bu işləri həyata keçirmək,
düşünürəm ki, mümkündür. Bu
dediklərim sadəcə, gələcəkdə katiblikdəki
dostlarımızın götür-qoy etməsi
üçün fikirlərdir ki, deyirəm. 90-cı illərdə
Birliyin vəziyyəti ağır idi. Jurnallar, qəzetlər
bağlanmışdı. Rəhmətlik Heydər Əliyev gələndən
sonra, Birliyin vəziyyəti xeyli yaxşılaşdı. Heydər
Əliyev ədəbiyyatın, konkret olaraq
yazıçıların böyük dostu idi. Bu gün də
bizim dövlətin Yazıçılar Birliyinə köməyi,
imtiyazı başqa ölkələrdə yoxdur.
- Sizi nə vaxtsa
Yazıçılar Birliyinin sədri kimi görə bilərikmi?
- Yox, əlbəttə. Yazıçılar Birliyinin sədri var. Mən müxtəlif işlərdə işləmişəm. Və hamısında da məsuliyyətlə çalışmışam. İndi yazı-pozuyla məşğulam. Qurultayda sədrliyə cavanlar da iddialıdırlar. Bunu çox yaxşı qarşılayıram. Amma bu o demək deyil ki, yaşlı adam sədr olmaq istəyirsə olmasın, namizədliyini verməsin. Bu, düzgün deyil. Bir müddət əvvəl bu barədə ətraflı müsahibə verdiyim üçün, təkrar etmək istəmirəm. Ancaq bir daha deyirəm ki, bu mövzuda ajiotaj yaratmaq yaxşı iş deyil.
Qan Turalı
525-ci qəzet.- 2020.- 8 fevral.- S.8-9.