Tanıyaq və tanıdaq: Fərman Fərzi Mövlan
Əziz oxucular, "525-ci qəzet"də
"Günümüzün Güney Azərbaycan ədəbiyyatı - Poeziya"
adlı guşə açılıb.
Guşədə İran İslam İnqilabından
(1979) sonra ədəbiyyata
gəlmiş, Güney
Azərbaycanda 1960-cı ildə
və daha sonra doğulub boya-başa çatmış
və sənətdə
öz sözünü
demiş Güney şairlərinin arasında
heç bir fərq qoymadan, incə və həssas ruhlarına toxunmadan, yaratdıqları
möhtəşəm poeziya
örnəklərini incələmədən
onların ana dilində fərqli janr və üslublarda
qələmə aldığı
şeir və poemalara, yaxud da həmin əsərlərdən
müəyyən hissələrə
yer verəcəyik.
Bu əsərlər günümüzün
Güney ədəbiyyatında
baş verən yeniliklərin, ədəbi
prosesin incəliklərini
bir az
da yaxından izləmək,
həyata, insanlığa,
yazarların ictimai-siyasi
və milli məsələlərə baxışlarını
öyrənmək baxımından
diqqətəlayiqdir...
Türkiyənin ünlü filosof-yazarı
Cəmil Meriç
"Qərb kültürün
vətənidir, Şərq
irfanın. Nə Qərbi tanıyırıq,
nə Şərqi, ən az tanıdığımız
isə özümüz..."
deyirdi.
Güney Azərbaycanda son çağın
dinamik inkişaf edən ədəbiyyata, özəlliklə poeziyaya
nəzər saldıqda
burada yaşayan xalqın özünəməxsus
kültürü, ədəbiyyatı,
kitab mədəniyyəti,
sözyaratma qüdrətinin
nə qədər yüksək olduğu yansıyır. Möhtəşəm
mədəniyyət yaradan
bir xalq, susmayan dili, özünü, kimliyini, tarixini öyrənmək istəyən şairləri
olan xalq isə dünya tarixindən heç vaxt silinmir, əbədiyaşarlıq qazanır...
Beləliklə, özümüzü, Güneyimizi daha yaxından tanımaq, həm də daha çox sevmək üçün,
dəyərli yazarların
yaratdıqları bənzərsiz
poetik dünyanın qapıları üzünüzə
açılır, əziz
oxucular!
Esmira Fuad
Filologiya
elmləri doktoru
FƏRMAN
FƏRZİ MÖVLAN
1978-ci ildə Kəleybərin
Mövlan kəndində
dünyaya göz açıb. İlk və
orta məktəb təhsilini həmin kənddə başa vurduqdan sonra, 1997-ci ildə Təbriz Universitetinin hüquq fakültəsinə daxil olub. Bakalavr dərəcəsini əldə etdikdən sonra isə, həmin sahədə doktorluq dərəcəsini
Tehran Universitetində alıb.
Şeir və incəsənətdə
istedadı elə uşaqlıq çağlarından
aşkara çıxıb,
şeir örnəkləri
1991-ci ildən yerli gündəliklərdə "Yorğun"
təxəllüsü ilə
çap edilib. Şairin bu
günə kimi 7 kitabı işıq üzü görüb.
Fərman Fərzi musiqi sahəsində də fəaldır. 1996-cı ildə
Sulduz şəhərində
"Mahnı" musiqi
mərkəzini qurub, dörd il
ərzində aşıq
musiqisinə maraqlı
olan çoxlu gənclər yetişdirib.
2000-ci ildə Təbrizdə "Sevgi"
musiqi qrupunu, 2012-ci ildə isə böyük və çoxsaylı sənətkarları
özündə birləşdirən
"Ozan" qrupunu yaradıb.
Hazırda Təbrizdə "Füzulişunaslıq"
tədbirlərinin sorumlusu
və şərhçisi
olmaqla yanaşı, universitet müəllimi və fəsillik "Neçə mədəniyyətlilik"
jurnalının sorumlu
müdiridir.
Bəlkə də ölülər
bizə ağlayır
Görən hara gedir başındakılar
adamlar başların yerə qoyanda?
Görəsən, darıxmır məzar
içində
üstünə daş töküb, torpaq yayanda?
Basıb
bağrımıza bir
məzar daşın
ölən ölülərə
biz ağlayanda
Bəlkə də ölülər bizə ağlayır?
Dodaq çürüyəndə, üz
çürüyəndə
görəsən, çürüyür
öpüşləri də?
Bir damla yağ
kimi göz əriyəndə
görəsən, əriyir
görüşləri də?
Kim deyir ölümlə ölür insanın
ağlamaqları da, gülüşləri
də?
Hər gün qəbristanda nə qədər diri
nə qədər ölünün daşında
gəzir.
Hələ çox dirilər
arzularını
ölən ölülərin
yaşında gəzir.
Fikir ver! Nə qədər
ölü papağı
nə qədər dirinin başında gəzir
Bəlkə də ölülər bizə ağlayır.
Bəlkə ağac kimi biz
boy atanda
onlar boyumuzu bükülmüş görür?
Biz tikən evləri bəlkə də onlar
baxır kərpic-kərpic
sökülmüş görür?
Bəlkə bu dünyada onlar da bizi
heç diri bilməyir, lap ölmüş
görür?
Bəlkə də ölülər bizə ağlayır.
Başımız, dişimiz ağrıyan
zaman,
Tumar telimizi darayan zaman
Hərdən bu həyatda yarımayanda
Hərdən də həyatda
yarıyan zaman
Canımız ağrıdan çürüyən
zaman
Gözümüzün yaşı quruyan zaman
Bəlkə də ölülər bizə ağlayır?
Biz görən bu dünya onlara tanış
Onlar görən dünya bizlərə yuxu
Bəlkə də ölülər
hər səhər-axşam
bizi diri görüb ağlayır
çoxu
Yağış ölülərin göz
yaşlarıdır
Hər yağış yağanda
kim bilir
axı?
Bəlkə də ölülər bizə ağlayır?
Əslində, ağlamaq dirininkidir
Hər zaman dolanda göz,
ağlayırıq
Oyur ürəyimizi söz, ağlayırıq
Titrəyir yollarda diz, ağlayırıq
Kim deyir ağlayan
göz bizimkidir?
Biz elə bilirik biz ağlayırıq
Bəlkə də ölülər ağlayır bizə?
Bəlkə də ölülər
öləndən sora
bizə hökm edirlər Allah adına,
Bəlkə deyirlər bəs
heç ölməyiblər
Heç
kimin öldüyü
gəlmir yadına
Bir sonsuz həyatın yanğısı ilə
yanan ürəyimizin
baxıb oduna
Bəlkə də ölülər bizə ağlayır?
Torpağın altında sandıqlarımız
Göylərin üstündə pəridi
bəlkə?
Nə vaxtsa məzardan özləri köçüb
qalan ölülərin
yeridi bəlkə?
Hələ nə bilirik ölülər ölüb?
Bütün bu ölənlər diridi bəlkə?
Bəlkə də ölülər
sonra dirilir
Ünvanın gizləyir, adın
gizləyir
Bəlkə də dirilik ölümdən başlır
Ölülər birbəbir bizi özləyir
Ölülər bir daha ölməyəcəklər
Amma diriləri ölüm gözləyir
Bəlkə də ölülər bizə ağlayır?
Bəlkə heç dirilər
diri deyildir
Ömür dəftərində yaş
tökür ancaq
Bəlkə də ölünü diridən seçmir
Qəbirlər üstünə daş tökür ancaq
Bəlkə biz öləndə qəbrimiz üstə
dirilər ağlamır,
yaş tökür ancaq
Bəlkə də ölülər bizə ağlayır?
Ölülər doğrudan ölmüş
olsa da,
dirilərin yaxın
sirdaşı olur.
Hər kəsin
dünyada dərdin deyəsi
ona ağlayası bir daşı olur.
Hardasa şəhərin qəbristanında
hər kəsin bir qəbir yoldaşı olur,
Yəqin ki ölülər bizə ağlayır.
Könlümə keç
Könlümə keç,
Səhər çağı koldan süzən meh kimi.
Könlümə keç,
Yarpaq üstə
dandan qalan şeh kimi.
Könlümə keç,
Qapalağı ayaqlayan quzu kimi.
Könlümə keç,
Sevgilimin
üzü kimi...
Könlümə keç, Narın
yağan yağış
ilə,
Könlümə keç, Bir istəkli baxış ilə....
Esmira Fuad
525-ci qəzet.- 2020.-
24 iyul.- S.15.