Sən də Bakıdasan,

mən də Bakıda.

Sən sol səkidəsən,

mən sağ səkidə.

Bəlkə dərdlərimiz eyni biçimdə,

Bəlkə hisslərimiz eyni çəkidə.

Axşam bəlli olur elə səhərdə,

Qəribə şəhərin qərib adamı.

Belə itirməzlər bu boz şəhərdə,

Gur yağış altına sərib, adamı.

Gəzdim - xəyalının tutub əlindən...

Yol-yol, döngə-döngə gözümə doldun.

Adın küçə-küçə keçdi dilimdən,

Dönüb gözlərimdə bir Bakı oldun.

Sən, ey ürəyimin zalım elçisi,

Quru nəfəsini izləməkdəyəm.

Mənəm məmləkətin tək dilənçisi,

Sən adlı şəhəri gözləməkdəyəm.

Bəlkə də bu anda yanımdan keçən

Adamlar halıma baxıb gülürlər.

Onlar nə bilir ki, eşqə susayan

Sevənlər qaydasız-qansız ölürlər.

Görüblər sevənin üzünə gülüş,

Əlinə sarmaşıq həvəsi hopar,

Hardan bilsinlər ki, dərdi görünməz,

Həsrətin qaysağı içindən qopar.

Bu ağrı çəkiyə, ölçüyə gəlməz,

Onun tərəzisi ancaq qəlb olar.

Təkcə sevgidir ki, uymaz hesaba,

İkidən bir çıxsan sıfırı qalar.

Gözlərim havalı baxır ətrafa,

Necə rahat olsun bu sərsəri can.

Sən də Bakıdasan,

mən də Bakıda.

Bəs niyə tapmıram səni, hardasan?

***

Şərab içirsən, sözüm yox,

Sərxoşsan,

həm aludəsən.

Qarışdırıb şeirləri qəzəllərə,

qarmaq atıb gözəllərə,

dəm tutursan ləpə-ləpə...

Hər gecə muğamdan girib,

Atdanırsan caza, repə...

Endiribsən başı önə,

Çarpazlanıb əl qoltuğa,

Fikir enib dağdan düzə -

qaranlığa,

cinsi itmiş bataqlığa...

Yaddan çıxıb düşmən, yağı,

Yadına salan da yoxdur

bəxti itən Qarabağı.

Sözüm yoxdu, bu merət nəfs

elə çəkici meyil ki...

Bir də axı

Bu ölkədə

Kim sənin kimi deyil ki...

***

Günəş doğmaz pəncərəmə

daha mənə olan oldu.

Yaşılyarpaq çəmən idim,

sağdan-sola, soldan-sağa

nəyim vardı alıb getdin,

məndən məndə nə qaldısa

solan oldu...

Kim vardı ki, məndən gözəl,

səndən dəli,

ruhum candan çıxıb getdi,

əl üzəli.

Bir çağlayan bulaq idim

gecə-gündüz zümzüməli.

o şərqilər, o nəğmələr

yalan oldu...

Qızınırsan qollarında

bilmirəm ki, hansı yadın,

ürəyimin divarında yara kimi qalıb adın...

Qəfil gəldin, qəfil getdin, yağmaladın -

qəfəsdə can

talan oldu...

Mən sənə yaradan demirəm -

günahdı,

yaşadan bir sənsən, bir də Allahdı,

alıb-verdiyim nəfəs deyil, quruca ahdı -

sən verdin, mən alan oldum...

***

Dünən gözəl bir haldaydım,

Bu gün o hala qar yağıb.

Həyat necə də acıymış,

Şəkərə, bala qar yağıb.

Bir nöqtədə cəm olmuşdum,

Elə şad-xürrəm olmuşdum,

Sevincimdən dəm olmuşdum,

Gör necə əla qar yağıb.

Verim bu dərdi neçəyə,

Ağrıdım üzü gecəyə,

Qaldığım evə, küçəyə,

Getdiyim yola qar yağıb.

Münəccimlər gətirdi bəd,

Titrədi diz, büküldü qədd.

Uçmaz dediyim o məbəd,

Uçdu o qala... qar yağıb.

Üz çevirib getdi hamı,

Tərk etmədim heç inamı,

Yuxuda gördüm anamı,

Söylədi: bala, qar yağıb...

Yazma, mənə bu günahı,

Bitir, dilimdəki ahı,

Dön bir mənə bax, İlahi,

Gör ki, bu qula qar yağıb.

***

İnsanlar hər oda sığdı,

Ocağa sığa bilmədi.

Qorxusu Kitaba sığdı,

Sevgisi sığa bilmədi.

Qəm göyərən çağdı yenə,

Qara saçlar ağdı yenə,

Bulud doldu, yağdı yenə,

Göz doldu, yağa bilmədi.

Şəri kim əkdi, kim doğdu,

Yerdən çıxdı, göydən yağdı?

Qardaş qardaşını boğdu,

Nəfsini boğa bilmədi.

Əli çirkli ruh həkimi...

Göy çəkimi, yer çəkimi...

Ay kimi batdı, Gün kimi

Bir adam doğa bilmədi.

Şöhrətli, həm şanlı oldu,

Ömrü kəhkəşanlı oldu.

Ölümə nişanlı oldu,

Qovuşdu ağa, bilmədi...

***

Hansı mahnıdan çıxıb gəldin,

hansı şeirin bəndindən qopdun, adam?!

Sükutu sinəmdən,

möhürü dilimdən qopardın.

Hara apardın

külək rəngli axşamları,

həsrət qoxulu,

kirpikləri yağışlı gecələri,

bir ucu yanıq şeirləri?!

Sən gələli göyqurşağı kimi

püxtə nəğmələr gəldi

bu xam dilimə.

Sevgi qoxulu təranələr axdı

muğam könlümə.

Bütün hüznləri atdım,

mən səndə

çoxdan itirdiyim özümü tapdım.

Sən sevirsən deyə,

şaqraq gülüşlərimə su küsdü...

Sən mənə üç sözdən ibarət bir cümlə,

mən sənə bir ömrün kitabını susdum...

Hansı mahnıdan çıxıb gəldin,

hansı şeirin bəndindən qopdun, adam?!

Hardan düşdün qəlbimə,

necə qaldın yadımda -

dünyanın dönən vaxtı...

Adilə NƏZƏR

525-ci qəzet.-2020.- 4 mart. – S.23