Var ilə Yox arasında
Kamal Abdulla-70
(Xalq yazıçısı Kamal
Abdullanın əsərlərində "Yox"un ontologiyasına qısa bir baxış)
II YAZI
Yazar bunu "Sirlərin sərgüzəşti"ndəki
Adı özündən uzun Gülü qah-qah xanımın
ikiləşməsinin timsalında çarpıcı bir
şəkildə gözlərimiz önünə sərir.
"Bunları
düşünə-düşünə köhnə Adı
özündən uzun Gülü qah-qah xanım
başını döndərib təzə Adı
özündən uzun Gülü qah-qah xanımı
sınayıcı nəzərlə süzdü... Onların hər biri özünü Köhnə
Adı özündən uzun Gülü qah-qah xanım
sanırdı" (246-247).
Və bu paralellik insanın bəzən varoluşu
üçün ehtiyac duyduğu mütəmadi, kəsintisiz
oyununu təmin edən bir şərtdir. Bəlkə
elə bu səbəbdən də insan həyatda, oxucu kitabda,
seyrçi isə filmdə şüurunun ən dərin
qatında oyunun bitməməsini istəyir. Və yaxşı yazıçı da oxucusunu
yaxşı tanıyır.
"Dinib-danışmırdıq. Rüstəm kişinin
köhnə məhlədə kiməsə vermək istədiyi
suallar barədə, pəncərədən
işığı gəlməyən ikinci mərtəbə
barədə nə biz Muraddan bir kəlmə söz
soruşduq, nə də o bizə bir kəlmə söz
dedi" (323).
Əsərlərdə
"var"la "yox"un paralelliyinin ən
gözəl təcəssümü Sirdir. Yazıçı
Sirrə can, qan, nəfəs verir, eynilə
"yox"a verdiyi kimi. Əslində, əsərlərin sətirləri
arasında gəzdikcə, yazıçının demək
olar ki, bütün əsərlərinin qəhrəmanına
çevrilmiş "Sirr" elə içinə can
üfürülmüş "yox"un,
geniş anlamda isə bilgisizliyin, məntiqsizliyin, düzənsizliyin,
anlamsızlığın özü olduğunu
görürük. Lakin bu sirrin özündə
də "yox" "var"dan ayrı mövcud deyildir.
Var olan, yəni mövcud olan Sirr əslində,
mahiyyəti etibarilə özündə bir "yox", bir
inkar daşıyır. Lakin bu "yox"
"vara" (geniş anlamda isə bilgisizlik bilgiyə, məntiqsizlik
isə məntiqə) çevrildiyi an, yəni sirr
açılar-açılmaz, o, yox olur. Deməli,
Sirrin varlığı yoxluğunu, yoxluğu isə
varlığını şərtləndirir.
Sirri bir çox əsərinin baş qəhrəmanı
edən yazar Sirrin insanlıq üzərində
hegemonluğunun metaforunu qurur (Axtarırıq. Həyatımızın
mənası axtarışda, arayışda keçir (və
bunun belə olmasını özümüz istəyirik).
Tapdığımız, kəşf etdiyimiz an
isə həyat sanki sönür. Yeni
axtarış həvəsi ilə alovlanmağı
arzulayırıq. Bir
qığılcıma olan ehtiyacımız dağlar, dərələr
aşacaq qədər güclüdür. Sirrə
meyilliyik. Olayların arxasında məntiq
yerinə mistika, kəhanət aramaq, beynimizin və ruhumuzun tənbəlliyi
olsa da, təbiətimizin bir parçasıdır. Sirr ehtiyacımızdır). Ehtiyacımız
olan Sirr bizi yönləndirir. Və deməli,
Sirr bizdən daha güclüdür, daha müqtədirdir.
"...
sirr də adam kimi doğulur, adam kimi
yaşayır və adam kimi yox olur. Amma belə
olarkən adamdakı kimi sirrin ruhu da cismi ilə əlaqəsini
adamın ölümündən sonra bilmərrə kəsməlidir.
Halbuki sirrin ruhu ölümdən sonra da öz yaşamağına
davam edir..." (22).
Kamal
Abdulla "var" ilə "yox"un da
maraqlı oyunlarını qurur. Bəzən var-yox paralelliyi
çoxqatlıdır: bir obrazın və ya bir obyektin
varlığı ilə yoxluğunun eyniləşdirilməsi
iki və ya bir neçə fərqli müstəvi üzərində
reallaşır. Və bəzən bu müstəvilərdən
biri metaforik də ola bilər, yəni əslində,
"yox" olmayıb, sadəcə "yox" sayıla bilər.
Məsələn, "Sirlərin sərgüzəşti"ndəki
Alzheimer xəstəliyinə tutulmuş Həsən müəllim
həm var (cismən yaşayır), həm də yoxdur
(metaforik şəkildə (yəni bunu yaşamaq hesab etmək
olarmı?). Lakin Həsən müəllimin var-yox
paralelliyi iki fərqli müstəvidə cərəyan edir: o,
elə başqa bir müstəvidə də həm vardır,
həm də yoxdur (və buradakı var-yox paralelliyi artıq
metaforik deyil, realdır). O gah Həsən müəllimdir, gah
da Hacı Mir Həsən ağa Səyyah.
"Doğma övladlarını tanımağa
gücü çatmayan bu qoca kişi (Həsən müəllim)
bütün ruhu ilə artıq keçmişin ilıq bir
guşəsinə sığınmış, orada özünə
rahat bir sığınacaq düzəltmişdi. Zaman və məkanın
kəsişdiyi belə bir guşədə könül
xoşluğu ilə ömür sürən Həsən
müəllim həyatından xeyli razı idi. Burada hər şey onun ürəyincə idi. Ömür boyu arzusunda olduğu təkliyə və
qəlbində yaşatdığı tənhalığa o, nəhayət
ki, bu ahıl yaşında və məhz bu kəsişmə
nöqtəsində qovuşa bilmişdi. Bir
məsələdən isə onun özünün də xəbəri
yox idi. O bilmirdi (bilməyi mümkün də deyildi) ki,
bu kəsişmə nöqtəsində onun ruhu Hacı Mir Həsən
ağa Səyyahın hücrəsinə
sığınıb qalmışdı" (10).
Bəzən yazarın təqdim etdiyi "yox"
implisitdir; onu "var"la oynanan gizlənpaç oyunu
içində görmək, aşkar etmək oxucunun boynuna
düşür.
"Bir də baxıb gördü ki, yeni mətnin
başlanğıcı bir başqa şəkildə
yazılmışdır, əvvəlki ilə həm eyni
cür idi, həm də eyni cür deyildi" (21).
Bəzən isə "yox" dinamikdir. Yazıçı bəzən
"yox"un mövcudiyyətsizlik alqısına
qarşı "'yox'" mövcuddur, canlıdır,
yaşayır, hərəkət edir, gözümüzün
önündə min dəfə ora-bura gedib-gəlir" demək
istəyir sanki.
"Hacı Mir Həsən ağa Səyyahın nə
zamansa yazdıqları indi burada Həsən müəllimin
kabinetində işıq üzü görürdü. Əgər Səyyah
özü də oturduğu otaqda bir az əvvəl
yazdığı kağızları qaldırıb baxsa idi,
görərdi ki, yazdığı yazı indi artıq
kağızın üzərində yoxdur. O, hansısa sirli
bir şəkildə yazılandan sonra yox olur və
yazılmış kağız yenə də özünün
ilkin ağlığına qayıdır. Haman hərflər, haman sözlər zamanın burulğanından
keçib, fırlana-fırlana gəlib Həsən müəllimin
kabinetində onun yazı masasının üstündəki
kağızda zühur edirlər. Sonra da yox olurlar" (s. 71).
Kamal Abdulla oxucusunu daim axtarış-oyun meydanına dəvət
edir.
Sonluğun qeyri-müəyyən olması, sonun
tamamlanmasının oxucunun öhdəsinə
buraxılması və s. ədəbiyyatda yeni bir metod deyil təbii
ki. Lakin bu metodun klassik tərzi əsərin ta
başından izlənilən bir xəttin mərhələ-mərhələ
inkişaf etdikdən sonra birdən-birə
qırılması, tamamlanmaması, bir nöqtəyə
varmamasıdır. Kamal Abdullanın
axtarış-oyun strategiyası isə belə bir xətt
üzərindən keçmir. O, belə bir xəttin
olacağını oxucusuna sadəcə vəd edir və hər
şey elə oradaca bitir. Əsas (və fərqli) olan da budur:
müəllif oyunun bünövrəsini qoyar-qoymaz oyundan
çəkilir və özü bir seyrçiyə
çevrilir. Oyun isə oxucunun məntiqi və
təxəyyülü arasında inkişaf edir.
"... Məktubda
adı keçən Yasəminin isə kim
olduğunu Samid gecə yarıyacan yataq otağında o
baş-bu başa var-gəl edə-edə, sonra da
yatağında o tərəf bu tərəfə çevrilə-çevrilə
nə qədər xatırlamağa çalışdısa
da, xatırlaya bilmədi" (Bir Sevgi Hekayəsi).
Var ilə yox arasındakı oyunları izlədikcə,
sətiraltılar bəzən bizi sosial mahiyyət
daşıyan yorumlara da çəkir. Kamal
Abdullanın əsərlərində sadəcə psixoloji
metamorfozları, sırf fəlsəfi-ontoloji məqamları
axtarmaqla kifayətlənmənin doğru
olmadığını düşünürəm. Bu var-yox polifoniyasında əslində, sosial və
sosial-psixoloji məsələlərin qarşımıza
çıxardığı suallara aranan cavablar da (bəzən
implisit, bəzənsə eksplisit) yox deyil. Başda elə kimlik, özünüdərk,
özünü və başqasını alqılama ilə
bağlı düşüncələrimiz olmaqla.
Uşaqlıq illərindən başlayaraq öncə ailədə,
sonra məktəbdə, sonra isə müxtəlif ideoloji
diskurslar çərçivəsində bizə təlqin edilən
kimliyin pəncərələri üzərindəki pərdəni
yavaşca aralayıb özümüzdən kənara baxma istəyi
də var bu paralelliyi ortaya qoyma meylində; "məndə
yalnız öz görmək istədiyini görmə
(sakın) - məndə sənin gördüyündən və
görmək istədiyindən başqa biri və biriləri də
vardır" üsyanı da... Biz bizə təlqin
edilən kimliyimiz kontekstində həm varıq, həm də
yoxuq. Biz həm onların
konstruksiyalaşdırdığı, həm də öz
gördüyümüz, anladığımız
"öz"ük. Digər tərəfdən
də biz həm öz gördüyümüz,
anladığımız, həm də əslində, heç
görmədiyimiz və dərk etmədiyimiz
"öz"ük. Və yazar əsərlərində
bu məqamları çox gözə vurğulayır. Məsələn, "Köhnə Məhlə"
hekayəsində var-yox paralelliyini sosial kimlik kontekstində incələyə
bilirik. Biz həm, cəmiyyətin bizdə görmək
istədiyinə uyğun olaraq, axşamlar içib sərxoş
olan, ətrafda baş verənlərə nərdtaxta üzərindən
baxaraq çox şeyi anlamayan, hiss etməyən, dərk etməyən;
həm də, cəmiyyətin bizdə görmək istədiyindən
fərqli olaraq, dərin hisslər girdabında boğulmağa
hazır, qəlbi zərif, ruhu təmiz, xəyalpərəst,
beyni yaradan, çözən, düzüb-qoşan Rüstəmlər,
Əbülfətlər, Muradlar, Etimadlar, Vahidlərik və Mətləblərik.
Bu ikisi bir-biri ilə nə birləşir, nə
də bir-biri ilə mübarizə aparır. Bu ikisi qarşılıqlı anlayış,
sayqı çərçivəsində bərabərcə
içimizdə yaşayır.
"Bir-birimizin dalınca həyətə
çıxdıq. Səma artıq ağarır, ulduzlar
orda-burda yavaş-yavaş əriyirdi. ...Hamımız
fikirli-fikirli siqaretə güc vermişdik. Nə
o vaxt, nə də sonra bunu birimiz də boynumuza almadıq, amma
ulduzların yavaş-yavaş əriməyə
başladığı o səhər hər birimizin xəyalı
öz köhnə birmərtəbəli məhləsinə
uçub getdi. O məhlələrdə həyatımızın
ən əziz günləri, bir-birinə qısılan balaca, əyri-üyrü
evlərin qapısı ağzında qurulmuş zivələrdən
ağ paltarlar kimi asılıb qalmışdı" (322).
Var-Yox paralelliyinin əslində, varoluşsal bir özəlliyi
vardır. Bu
paralellik insanın nihilizmə yuvarlanmasının
qarşısını alan bir əngəldir.
Atasını heç bir zaman görməyən
Nazirin Mustafa əmini atasına oxşatması (və deməli,
atasının sırf yoxluğunu inkar edərək onun həm
var, həm də yox olmasını qəbul etməsi) onu
yaşamının ən güclü
motivasiyalarındandır.
"- Mustafa əmi səninçün, görürəm,
çox əziz adamdı. Bu kişiyə niyə belə
bağlanmısan?..
- Necə
deyim bunu sənə?! Atama oxşayır. Onunçün.
...
"Dayan,
dayan, o axı demişdi ki, atamı, anamı görməmişəm."
...
- Hə,
sən düz fikirləşirsən, mən atamı görməmişəm.
Amma... heç nə eliyə bilmirəm. Yaman oxşayır atama" (400-401).
Və nəticə
olaraq yazarın üzərindən öz əsərlərində
bu var-yox polifoniyası bizə vermək istədiyi mənim
fikrimcə, çox nikbin bir mesaj var: yoxun varoluşu, varın
varoluşu qədər güclü ola bilər.
Və biz, insanlar, yoxdan var yarada biləcək qədər
qüvvətliyik...
"Yox olmadan var olmanın yolu yox" (Neyzen Tevfik).
Jalə QƏRİBOVA
525-ci qəzet.- 2020.- 7 mart.- S.16.