Bir şəhid ailənin
tarixçəsi
AMEA-nın
Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat
İnstitutunun şöbə müdiri, filologiya elmləri
1925-ci il
yanvarın 14-də Moskvada Şərqşünaslıq
İnstitutunda SSRİ Mərkəzi İcraiyyə Komitəsinin
sədri Nəriman Nərimanovun ədəbi-ictimai fəaliyyətinin
30 illiyi təntənə ilə keçirildi, ümumittifaq mətbuatında
geniş əks-səda doğurdu.
"Nadir şah" tarixi faciəsinin tamaşası
moskvalıların marağı ilə qarşılandı. N.Nərimanovun
bədii əsərləri öz tərcüməsində rus
dilində dərc olunub yayıldı. Hər yerdən -
respublikalardan və xarici ölkələrdən təbrik
teleqramları gəlirdi...
***
Aramsız
yağan qar yolu-izi tutmuşdu: geniş prospekt, meydanlar və
parklar tanınmaz olmuşdu. Hər axşam
şaxta düşürdü. İşdən
axşam qayıdan Nəriman Nərimanov yeməkdən sonra
geniş isti otaqlarda fikirli-fikirli gəzib dolaşır, divanda
əyləşib dincələndə 6 yaşına yenicə
çatmış Nəcəflə söhbət edərdi.
Son
günlər ürəktutmaları ara
vermirdi. Gülsüm xanım onun iş otağına bir qayda
olaraq, kiçik qrafində su, stəkan, ürək dərmanı
- məcməyidə aparıb stolun sol küncünə
qoyardı. Gecə yarıyadək Nərimanov nə
isə yazırdı. Hərdən papiros
çəkər, fikirli-fikirli düşünərdi. Bu narahatlığın SSRİ Mərkəzi Komitəsində
çaxnaşma ilə əlaqəli olduğunu bilən
arvadı ondan heç nə soruşmazdı.
1925-ci il yanvarın 28-də N.Nərimanov 6
yaşlı Nəcəfə məktubunu - ata nəsihəti və
məsləhətini yazmağa başladı. Ertəsi
gün Gülsüm xanım yarımçıq əlyazmanı
oxuyub çox üzüldü. Ərinin mənəvi
aləmində baş verən sıxıntının səbəblərindən
xəbər tutdu. Yanaqlarını isladan
göz yaşını sağ əlinin arxası ilə sildi.
Vanna otağına gedib yuyundu. Sonra otağa keçib divanda əyləşdi.
Məktubdakı fikirlər Gülsüm xanımı tərk
etmirdi: Leninin ölümündən sonra Nərimanov Mərkəzi
Komitədə başı dedi-qodulara qarışıb vacib
işləri əldən buraxan görkəmli rəhbərlərin
hakimiyyəti uçuruma apardıqlarını görür,
onlarla barışmırdı... Oğluna müraciətlə
yazırdı: "İndi bu sətirləri sənə
yazdığım vaxt işimiz o yerə çatıb ki, ən
yaxın kommunist dostlar Lenindən sonra özlərini onun qanuni
varisi adlandıran şəxslərin dövləti idarə edə
bilməmələrindən yaranan nöqsanlarımız barədə
bir-birilə danışa bilmirlər...
Bunları sən mənim MK-dakı geniş məruzəmdən
öyrənəcəksən. Həmin məruzə
sənə bütün bunlardan baş çıxarmağa
imkan yaradacaq və elə bu məruzədən də öyrənəcəksən
ki, çoxları öz vəzifə-mənsəblərini
itirə biləcəkləri qorxusundan dinmədikləri halda,
sənin atan bu barədə cəsarətlə
danışırdı".
N.Nərimanov əqidəsi, vicdanı
qarşısında MK-da qeyri-rus xalqların, eləcə də
imperialistlərin əsarətinə və təxribatına məruz
qalan Şərq xalqlarının taleyinə biganəlik
göstərən hakimiyyət düşkünlərinə
qarşı şüurlu olaraq tarana gedirdi. N.Nərimanovu
fikrindən döndərmək çətin idi.
Kremldə,
Sov. İKP MK bürosunun 1925-ci il martın
19-da saat 3-də başlanan iclası axşam başa
çatdı. Cari məsələlərdən
sonra N.Nərimanovun məruzəsi ətrafında
çıxışlar gərgin keçdi.
Axşam saat 8-də N.Nərimanov Kremlin Spask
darvazasından çıxıb Qızıl meydana sarı,
oradan Moskva çayına tərəf getdi. Nəfəsi
təngiyirdi, ürəyi sancırdı. Moskva
çayı körpüsünə yaxınlaşıb sağ
əli ilə məhəccərdən tutub dayandı: gözlərini
yummuşdu, ağır-ağır nəfəs alırdı,
ürək tutması sakitləşmək bilmirdi. Kreml xəstəxanasının şəfqət
bacısı Tanya, Nərimanovu tanıdı. Sol qolundan
tutanda N.Nərimanov gözlərini açdı:
-
Yoldaş Nərimanov, toxtayın, maşın
çağırım, - deyə yaxındakı telefon
budkasına yaxınlaşdı - sonra geri qayıtdı. Təcili yardım tez gəldi. Tanya
Nərimanovun qolundan tutub onu həkimlərin köməyi ilə
avtomobilə çıxardılar. Təzyiqini
ölçüb profilaktik tədbir gördülər. Kreml xəstəxanasına çatar-çatmaz Nərimanov
müvazinətini itirdi. Sağ əlini ürəyinin
üstünə qoyub, gözlərini əbədi yumdu.
N.Nərimanov
1925-ci il martın 19-da, axşam saat 8:30-da ürək
partlamasından qəflətən vəfat etdi.
Bu xəbər ildırım sürəti ilə
yayıldı.
N.Nərimanovun
cənazəsi İttifaq Evinin sütunlu salonuna qoyuldu (19 mart
1925-ci il). Həmin gün saat 1-dən
etibarən Moskva şəhərindəki bütün dövlət
müəssisələrində iş
dayandırılmışdı. Matəm
günü bütün tamaşalar, konsertlər, kino və
digər əyləncələr ləğv edilmişdi.
N.Nərimanovun cənazəsi ətrafında
saysız-hesabsız əklillər içərisində Rusiya
Kommunist Bolşevik partiyasının adından qoyulmuş əklildə
yazılmışdı: "Şərq xalqlarının
inqilabi rəhbərinə və imperializm zülmü
altında olanların tam azadlığı uğrunda
çarpışmış mübarizə".
Q.K.Orconikidze
çıxışında demişdir: "...Nərimanov
Zaqafqaziya üçün milli sülh uğrunda yorulmaz
mübarizlərdən biri idi. Nərimanov
yoldaş partiyamızın ən yaxşı mübariz
bayraqdarı idi. Nərimanov yoldaş azad
olunmaqda olan Şərqin simvoludur".
Trotski
göndərdiyi teleqramda yazmışdı: "Şərq
xalqlarının azadlıq mübarizəsinin şanlı rəhbəri
yoldaş Nərimanovun ölümündən
sarsıldım".
1925-ci il
martın 22-də Nəriman Nərimanov Moskvada Qızıl
meydanda Kreml divarı önündə dəfn edilərkən,
matəm mitinqində M.İ.Kalinin öz nitqində "Nərimanov
şəxsində Qızıl meydan Şərq xalqlarından
ilk qurbanı qəbul edir..." deməsi təsadüf
deyildi.
Dəfn vaxtı SSR İttifaqının ərazisində
və xarici dövlətlərin səlahiyyətli nümayəndəliklərində
bütün dövlət bayraqları 5 dəqiqə endirilmişdir. N.Nərimanov torpağa
tapşırılarkən Moskva vaxtı ilə saat 13:00-da
Qızıl Ordunun bütün qarnizonlarında toplardan
yaylım atəşi açılmışdır.
N.Nərimanovun qardaşı və bacısı
uşaqları da matəmdə iştirak edirdilər. Onlar
sarsıntı keçirən Gülsüm xanımın və
Nəcəfin yanında qalır, dərdinə şərik
olurlar. Hər gün Qızıl meydanda əklillərlə
əhatə olunmuş N.Nərimanovun məzarına baş
çəkir, xısın-xısın ağlaşırlar.
Qonşu qadınlar hər gün xəstəhal
Gülsüm xanıma baş çəkirlər.
Poçtalyon N.Nərimanovun yaşadığı ünvana (Moskva,
Komitern küçəsi, ev 4, mənzil
24) hər gün yığın-yığın məktub və
teleqram gətirirdi.
Gülsüm xanım ailə faciəsinə dözə
bilmirdi. Ciddi mənəvi sarsıntı keçirmişdi, həkimlərin
nəzarəti altında müalicə olunurdu. Səhhəti yaxşılaşdıqca o, oğlu Nəcəfin
taleyini - böyüdüb ərsəyə
çatdırılmasını düşünürdü.
Bu fikir onun qəlbində elə bil ki, analıq
borcunu artırmışdı. Nəcəf gecələr
yuxuya gedəndən sonra Nərimanovun kabinetində stol
arxasında əyləşər, Nərimanovun
qarşıdakı divarda canlı fotoşəklinə baxar,
yanaqlarını isladan göz yaşlarını siləndən
sonra toxdayar, xəyalən həyatını qurban verən -
şəhid ömür yoldaşı, sirdaşı, ümidi
Nərimanla xəyalən dərdləşər, məsləhətləşərdi.
Gülsüm xanım kiçik yaşlarında ailə
şəraitində təhsil almışdı. Gənc
yaşlarında N.Nərimanovla ailə həyatı qurandan
sonra, 1916-1917-ci illərdə Bakıda gizli-inqilabi fəaliyyətlə
məşğul olmuşdur. O, Nərimanovun
tapşırığı ilə qadın hərəkatına
qoşulmuş, müsəlman qadınlar arasında qeyri-leqal ədəbiyyat,
inqilabi vərəqələr yaymışdır. 1918-1919-cu
illərdə Həştərxanda N.Nərimanovun "Xalq
universitetləri"nin və "Ağ
çiçək" mərasimlərinin təşkilində
yaxın köməkçisi olmuşdur.
Moskva dövründə - 1919-cu ildə Nəcəfin
anadan olması Nərimanovlar ailəsinə sevinc bəxş
etmişdi. 1920-1921-ci ildə N.Nərimanov Bakıda xalq
komissarları sovetinin sədri işlədiyi gərgin vaxtlarda
Gülsüm xanım Bakıda ilk əlillər evinin, körpələr
evinin və uşaq bağçalarının təşkilində
fəal iştirak etmişdir.
Eyni zamanda, müsəlman qadınlarının ümumtəhsil
kurslarında təhsil almışdır. 1922-1925-ci illərdə
Moskvada ailə şəraiti Gülsüm xanımın
işləməsinə imkan verməmişdir.
İndi Gülsüm xanım işləməyə məcbur
idi. Onun pessimizmə qapılmasına, xəstələnməyə
haqqı yox idi. N.Nərimanov ona Nəcəfi
sağlam, cəmiyyətə, atasına layiq övlad kimi
böyütməyi tapşırmışdı.
N.Nərimanovun
oğluna yarımçıq məktubunda Nəcəfə
yazdığı sözlər bir an da
yaddan çıxmırdı: "Əziz oğlum Nəcəf!
Əgər ömür vəfa qılsa,
çalışacağam səni elə hazırlayım ki, bəşəriyyət
üçün daha çox iş görəsən. Ancaq taleyin hökmülə tezliklə əbədi
məskənə köçəsi olsam, onda səndən
xahişim bu olur ki, heç olmasa daim özgələrin dərd-sərini
çəkən atan kimi cüzi işləri yerinə yetirəsən".
N.Nərimanovun oğluna nəsihəti Gülsüm
xanım üçün məsləhət, ata-analıq borcu
idi ki, onu yerinə yetirmək onun öhdəsinə düşürdü.
Moskvada ərzaq çatışmazlığı,
qıtlıq idi. Gülsüm xanımın təqaüdü
və Kreml yeməkxanasından göndərilən gündəlik
xörəklə ana-bala təmin olunurdular. N.Nərimanovun
vəfatından üç il keçdikdən
sonra Nəcəf orta məktəbin birinci sinfində təhsil
aldığı bir vaxtda 1928-ci il oktyabrın 24-də SSRİ
Mərkəzi İcraiyyə Komitəsinin qərarı ilə
ona həddi-buluğa çatanadək təqaüd verilməsi
qərara alınmışdı.
Amma
Gülsüm xanım bilirdi ki, Nəcəfi boya-başa
çatdırmaq, onun gələcəkdə mükəmməl
təhsil almasına və atasının arzuladığı
kimi "bəşəriyyət üçün daha çox
iş görməsi" səviyyəsində
bilikli, qabiliyyətli ziyalı kimi ərsəyə gəlməsinə,
dolanacaqlarına ancaq çatan təqaüd kifayət etməzdi.
Ona görə də əmək fəaliyyətini
davam etdirməli idi. O, niyyətini həyata keçirməkdən
ötrü, birinci növbədə, ümumtəhsilini
artırmaq məqsədi ilə Moskvada Pakrovski adına
sosial-iqtisadi təmayüllü fəhlə fakültəsinə
daxil olur. Bütün gücünü səfərbərliyə
alıb mütaliə edir, öz düşüncələrini,
xatirələrini yazırdı. Qaynar
ictimai həyatda duruş gətirmək üçün ciddi
hazırlaşırdı. Bununla belə, Nəcəfin
istirahəti, gündəlik dərsləri ilə ciddi məşğul
olurdu.
1931-1935-ci
illərdə Gülsüm xanım Timiryazev adına
Moskva Universitetinə daxil olur. Tələbəlik
illərində həmkarlar komitəsi tərkibində fəal
ictimai işə cəlb olunur. Tələbələrin
təhsil və məişət şəraitinin
yaxşılaşdırılmasına yardım edir.
Universitetin kənd təmayüllü fakültəsindən
könüllü tələbələri
Qaragülçülük institutuna göndərəndə
Gülsüm Nərimanova da dövlətin böyük diqqət
yetirdiyi bu sahəyə maraq göstərir.
Hər il payızda qışa hazırlıq ərəfəsində
institutun tələbələrini Qərbi Sibir və Özbəkistana
yenicə təşkil edilən kolxoz və sovxozlara köməyə
göndərərdilər. İstehsalat təcrübəsi
keçmək adı ilə ezamiyyətə gedən tələbələr
iki ay fəhləlik edib əməkhaqqı alırdılar.
Tələbələr fəhlə briqadasında ot yığır, silos üçün
şırımlar qazırdılar. Gecələr at belində
sosialist mülkiyyətini qoruyurdular: əkilmiş tarlalara, ot tayalarına, anbarlara keşik çəkirdilər.
Gülsüm xanım ağır əmək fəaliyyəti
dövründə kolxoz və sovxoz fəhlələrinə
kömək məqsədi ilə fürsət tapıb
elmi-kütləvi kitabçalar da yazmışdır:
"Vacib yem bazası"; "Silos kampaniyasında
güclü dönüş yaradılması";
"Kollektivləşmə qadını azad edir";
"Qüllə, qala və şırımlar uğrunda"
və sairə. Gülsüm xanım maraqlı
uşaq nağıl və hekayələrini də burada, təbiətin
ecazkar qoynunda müşahidə etdiyi həyat hadisələri
əsasında qələmə almışdı.
Gülsüm
xanım "Tərcümeyi-hal"ında yazır:
"1932-ci ildə institut məni Özbəkistana
"Mübarək" sovxozuna növbəti ezamiyyətə
göndərdi. Orada daha ağır şərtlər
altında işləməli olurdum. Süni
mayalanma ilə 70 kiloqramlıq qoyun yetişdirilən sovxozda
işləyirdim və burada basmaçılar at oynadırdı.
Vəziyyət elə idi ki, bir müddətdən
sonra əsəblərim o qədər pozuldu, ciddi müalicə
üçün təcili evə, Moskvaya qayıtmalı
oldum".
Əsəbdən,
soyuqdəymədən bir neçə xəstəliyin əlamətlərini
güman edən Kreml Müalicə Mərkəzinin həkimləri
onun ev şəraitində müalicəsini
təyin etdilər. Gülsüm xanıma zehni və
fiziki əməklə məşğul olmasına icazə
verilmirdi. Tibb bacıları və
müalicə həkiminin ciddi nəzarəti altında
müalicə olunurdu.
1938-ci ildə
orta məktəbi uğurla başa vuran Nəcəfin Leninqrad
tank məktəbinə daxil olması Gülsüm
xanımı sevindirsə də, onun qəlbində
nigarançılıq doğurdu. Gözünün
ağı-qarası, bir balası ondan ayrı
yaşayacaqdı. Evdə tənhalıq
ilk gündən onu sıxırdı. Onun
fikri-zikri oğlunun yanında idi. Nəcəf
orta məktəbdə son zəngdən sonra sinif
yoldaşları ilə çəkdirdiyi fotoşəkli
böyütdürüb çərçivədə qonaq
otağının divarından asmışdı.
Gülsüm xanım hər gün şən ovqatla, iftixar
duyğusu ilə fotoşəklə baxardı: 19
yaşlı, qarabuğdayı, ortaboy, gülərüzlü
Nəcəfi bir dəstə sarışın həmyaşıdları
necə də əhatə etmişdir.
"Mənim balam, gözümün işığı
- Nəcəfim" - sözlərini fikrindən keçirən
ananın qəlbində xoş duyğu oyanır,
şükranlıq edirdi. Oğlunun tez-tez məktub göndərməsi
Gülsüm xanıma toxtaqlıq vermişdi...
O, məktubları
maraq və riqqətlə oxuyanda sanki Nəcəfin şaqraq səsini
də eşidirdi. Oğlu anasının səhhəti,
gün-güzəranı ilə maraqlanırdı. Nigaran qalmaması üçün anasına öz
gündəlik həyatı barədə xoş sözlər
yazırdı.
1939-1940-cı illərdə Nəcəf Kiyev tank məktəbində
təhsilini davam etdirdi. Burada da öz bilik və
bacarığı ilə müdavimlər arasında hörmət
qazanmışdı. Hərbi məktəbin
ictimai işlərində fəal iştirak edirdi. Nəcəf
Kiyevdən anasına göndərdiyi məktublardan birində
yazırdı: "Ana, maşınların sirrini yaxşı
bilməliyəm ki, rotam qabaqcıl olsun. Sonra Akademiyaya
girəcəyəm. Mənə avtomobillər,
traktorlar, tanklar, bu maşınların təmiri haqqında,
benzin və sürtgü yağları haqqında ədəbiyyat
göndər. Kitab mağazasına gedib
avtomobil, traktor və yanacaq barəsində nə varsa al. Həmin
kitabları səbirsizliklə gözləyirəm".
Nəcəfin hərbi texnikaya dərindən yiyələnmək
cəhdi hədər getmirdi. Kiyev tank məktəbini bitirəndə
ona verilən xasiyyətnamədə deyilirdi:
"Tapşırıqları layiqincə yerinə
yetirir.
Namusludur... Döyüş və nəqliyyat
maşınlarını əla sürür. Komandirlik məharətinə mükəmməl yiyələnmişdir".
1940-cı ilin oktyabr ayında Nəcəf Nərimanov Qərbi
Ukraynaya hərbi tank diviziyasının polklarının birinə
hərbi xidmətə göndərildi. Karpat
dağlarının ətəyində havalar soyumuşdu,
arabir qar yağır, yolu-izi görünməz edirdi.
Nəcəf şəraiti olan yaraşıqlı,
münasib bir otaqda qalırdı. Rəsmi qeydiyyatdan
sonra otağında dincəlirdi. Onu qərargaha
çağırdılar.
Ertəsi, istirahət günü hava açıq idi,
qar yağmırdı. Nəcəf səhər yeməyindən
sonra yeni heyətlə yaxında görünən qəsəbəyə
doğru getdilər. Qarşıda dağətəyi
meşəyə sığınmış
yaraşıqlı qəsəbə evlərinin bacalarından
tüstü burula-burula göyə sarı qalxırdı.
Taxta hasara alınmış həyətlərdə su quyusu, ot tayaları, tövlə
görünürdü. Qəsəbənin mərkəzində
geniş meydan ətrafında dükanlar, bir az
aralı döngədə ikimərtəbəli qəsəbə
sovetinin binasının qülləsində iri
qırmızı bayraq başıaşağı
dayanmışdı.
Hava soyuq idi. Əsgər çəkmələri
altında donmuş qar xışıltısı
eşidilirdi. Onlar mədəniyyət
evinin qarşısından keçib restorana daxil oldular.
Səhər
erkən yuxudan ayılan Nəcəf saata baxdı: ayağa
qalxıb çaynikə su doldurub
qızdırıcının üstünə qoydu. Yuyundu. Stolun üstündəki məktubu
konvertə qoyub yeni ünvanı yazdı. Səhər
yeməyindən sonra paltarını geyinib hərbi zavoda getdi.
Nəcəf anasına üç gündən
bir ətraflı məktubda öz təəssüratını,
anasının suallarına cavabı yazırdı.
Zaman öz axarında idi. Gözlənilmədən
yaz gəldi. Hava
açılmışdı. Günəşin
ilıq şəfəqlərindən dağətəyi
yamaclar, sıx orman zümrüd örtüyə
bürünmüşdü. Zakarpatiya
füsunkar gözəlliyi ilə insanları heyrətləndirirdi.
Talalardan əlvan rəngbərəng
çiçəklərin xoş ətri gəlirdi. Meşədə quşlar səs-səsə
vermişdi. Nəcəf məktubunda
gözəl məkanı təfsilatı ilə təsvir etməyə
çalışırdı ki, anasında bu yerlərə gəlmək
həvəsi oyatsın. O, anasını görmək istəyirdi,
bərk darıxmışdı. "Tank ustaları" kimi
ixtisaslaşmış hərbçiləri hərdənbir
şəhərə ezam edirdilər. Nəcəfin
anasına yazdığı məktublardan bunu aydın görmək
olar.
Qərbi
Ukraynadan anasına yazırdı: "Bu gün istirahət
günüdür, gözəl hava var. Buranın hər yerində
kilsələr zəng çalır. Maraqlıdır,
eləmi? Məni "pan zabit" deyə
çağırırlar. Ev sahibi deyir ki,
yəhudilər Sovet hakimiyyəti qurulanadək çox əzab
çəkmişlər. Axşam saat 8-dən
sonra şəhərə çıxmağa onlara icazə
verilmirdi. İndi hər şey dəyişmişdir.
Onlar azadlığa çıxdıqlarına
görə çox sevinirlər".
"Soyuqlar düşür. Lakin Leninqrad
yaxınlığındakı güclü şaxtaları
görəndən sonra buranın soyuqları vecimə deyil.
Leninqradda 40 dərəcə şaxtada işləmək
lazım gəlirdi. Ana, mənim mənzilimin
eyvanından şəhər parkına gözəl mənzərə
açılır. Hava bugünkü kimi
aydın olanda Karpat dağlarının qarlı zirvələri
yaxşı görünür. Bu dağlar
Macarıstan sərhədinədək uzanır. Sağda Almaniya yerləşir".
"Yerləşdiyimiz şəhər bir az
kiçikdir.
Amma sənaye müəssisələri
çoxdur. Bu şəhərin yaxınlığında
kurort yerləri vardır. Ətraf
dağlıqdır. Hər tərəfdə
şam ağacları və qumluq görünür.
Havası gözəldir..."
Nəcəfin yazdığı bu məktublar ananı məmnun
etmirdi. O,
oğlu haqqında hər şeyi bilmək istəyirdi. 19 il pərvanə kimi başına dolanıb ərsəyə
gətirdiyi oğlunun həyat tərzini arzu etdiyi kimi,
düşündüyü kimi görmək istəyirdi. Onun narahatçılığı buradan
qaynaqlanırdı. Gülsüm xanım Nəcəfə
yazırdı: "Nəcəf, çox xahiş edirəm
yaz, öz vaxtını necə keçirirsən, hansı qəzetləri,
jurnalları, hansı kitabları alırsan, onları müntəzəmmi
oxuyursan, haralara gedirsən, öz təhsilin ilə məşğul
olursanmı? Mən məsələn, "Pravda" qəzetinə
yazılmışam, Lenin kitabxanasına getmək
üçün daimi biletim var. Çox yaxşı
kitabxanadır... İndi mən tez-tez "Təşviqatçının
yaddaşı" jurnalını alıram. Gözəl jurnaldır. Çox
yaxşı materialları olur. Hərdən
divar qəzetləri üçün materiallar yazanda istifadə
etmək olur. "Oqonyok", "Krokodil",
"Rabotnitsa" jurnallarını da oxuyuram... Əgər
imkanım olsaydı, bütün günü kitabxanadan
çıxmazdım. Qiraətxanada şəraitin
özü adamı oxumağa vadar edir. Tam
sakitlik hökm sürür. Təmiz hava,
gözəl qayda vardır. Şəxsən
mən kitab oxuyanda hər şeyi unudub dincəlirəm. Kitabxanaya gələn adamlar da maraqlı
adamlardır, mədəni adamlardır. Onların
çoxu tələbədir. Elmi-tədqiqat
işçiləri üçün ayrıca salon var. Ora
yalnız alimlər gedirlər. Tez-tez
rayonumuzun partiya kabinetinə gedirəm. Beynəlxalq
vəziyyət haqqındakı mülahizələrə qulaq
asıram. Bəzən kinoya baxıram.
Heyif ki, səhhətim yaxşı deyil..."
Gülsüm xanımın yazdığı məktubun
son cümləsi Nəcəfi narahat etdi. O, dərhal anasına cavab məktubunda
onun Soçiyə müalicəyə getməsini təkidlə
xahiş etdi.
Gülsüm xanım Soçiyə kurorta getdi. İki həftə
ərzində sağlamlaşdı, əhval-ruhiyyəsi
düzəldi. Sonra oğlundan sarı xəbərsizliyə
dözə bilmədi, təcili Moskvaya qayıtdı. Soçidə oğluna yazdığı məktubun
cavabını gözlədi. İki
gün keçməmiş poçtalyon Gülsüm
xanımı sevindirdi. Nəcəf bir
neçə vərəqdə anasına məktub
yazmışdı. Ana məktubu həyəcanla
dönə-dönə oxudu, öpdü, sinəsinə
sıxdı. Onun gözləri sevincdən
yaşarmışdı.
Nəcəf öz məktubunda anasının Soçi
kurortunda yaxşı müalicə olunmasına sevindiyini
bildirir. Sonra bir aya yaxındır ki, Lvovda Tank diviziyasında
xidmət etdiyini, yeni ünvanını xəbər verir.
Uzun-uzadı Lvov şəhərinin təbiətini,
ab-havasını, insanlarını tərifləyirdi. "Ana, Lvova gəl - deyirdi. - Çox
darıxmışam, tez yanıma gəl. Yola
düşməzdən əvvəl teleqram göndər.
Əgər qarşılaya bilməsəm, bir nömrəli
tramvaya minib Lıçakovskaya küçəsinə get,
müqəddəs Pyotr küçəsinin tinində
düş. Bağın yanında 86 nömrəli ev görəcəksən. Oradan
məni soruş. Lvovda bağlar
çiçək açır, havalar gözəldir. Məni avqustun 20-də məzuniyyətə
buraxacaqlarına söz vermişlər. Gəl,
bir-iki ay yanımda qalarsan, Moskvaya bəlkə də birlikdə
getdik".
Nəcəfin anasını israrla Lvova dəvət etməsi
təkcə onun anası üçün darıxması,
Lvovda bir-iki ay yanında anasına qayğı göstərməsində
deyildi. O, evlənmək
istəyirdi, sevdiyi qızı anasına göstərmək,
onun razılığını almaq istəyirdi. O, məktublarının
birində Gülsüm xanıma yazmışdı:
"İstəyirəm evlənəm... Gəl, səni
yaxşı qızla tanış edəcəyəm.
Çox mehriban qızdır. Pianinoda çalır, alman dilini əla bilir".
Nəcəfin birdən-birə bu fikrə gəlməsi
Gülsüm xanımı narahat etmişdi. O
düşünürdü ki, Nəcəf Hərbi
Akademiyanı bitirəndən sonra, onu Moskvada
tanıdıqları bir ailənin qızı ilə evləndirmək
daha yaxşı olar. Yoxsa... Oğlunun ailə məsələsində
yanıla biləcəyindən çox qorxurdu.
Gülsüm xanımın oğluna həyəcanla
yazdığı məktubdan da bu aydın hiss olunur.
Gülsüm xanım oğlu Nəcəfə yazırdı:
"Məncə, hələ tezdir, tələsirsən,
qardaş. Axı, bu, çay içmək, ya da nahar eləmək
deyil. Evlənməyi asan iş sayma. Bu, həyat
məsələsidir. O da, sən də müstəqil həyata
hazır olmalısınız. Bir-birinizə hörmət etməli,
bir-birinizi səmimi sevməli, hər hansı bir anda, hər
hansı bir şəraitdə o sənin yerində
durmağı, sənə yoldaş, dost olmağı
bacarmalıdır. Onun sənəti
olmalıdır ki, səninlə əl-ələ verərək
işləsin, yeni həyat qursun, başqalarından kömək
gözləməsin.
Siz yalnız özünüzə bel
bağlamalısınız, axı, indi beynəlxalq vəziyyət
mürəkkəbdir. Siz bütün bunlara
hazırsınızmı? Ürəyin istəməyi
başqa, ağılla götür-qoy etmək başqa
şeydir. Hər şey barədə fikirləş.
Amma xahiş edirəm, ağlına gətirmə
ki, səni evlənməkdən çəkindirirəm - mən
sənin ailəni görməyi çox istəyirəm.
İndi özün komandirsən, yəni
özünün və öz taleyinin müstəqil sahibisən.
Özün qət et, amma fikirləş. Mən sənə yalnız məsləhət verə
bilərəm. Uşaqlarınız olacaq,
onları tərbiyə edib boya-başa çatdırmaq
lazımdır. Bu, böyük işdir.
Nəcəf, hər şeyi götür-qoy et,
sonra addım at. Sən yaşda adamların
ürəyindəkilər ağlındakılara adətən
qalib gəlir. Amma elə etmək
lazımdır ki, sonra peşman olmayasan. Texnika
təkmilləşir, sən öz üzərində ciddi
işləməli, geri qalmamalısan, Nəcəf. Geri
qalanları vururlar. Xüsusilə indi,
mürəkkəb beynəlxalq şərait adamların öz
üzərində xeyli işləmələrini tələb
edir. Görünür, hər cür təsadüflərə
tam hazırlıqlı olmaq lazımdır. Necə bir dövrdə
yaşadığımızı yaxşı bilirsən.
Qardaş, çox ağır dövrdür.
Həmişə, hər şeydə mənimlə məsləhətləş,
axı, mən sənin doğma ananam, yeganə oğlumu cəmiyyət
üçün tərbiyə etməyə bütün gəncliyimi
vermişəm. Uğursuzluğunu görmək mənə
çox ağır olar. Sənə
müvəffəqiyyət arzulayıram, xoşbəxt ol,
müstəqil həyatda Vətənə fayda ver. Öpürəm
bərk-bərk. Sənin anan".
Nəcəfin evlənmək istəyi Gülsüm
xanımın ana qəlbində sevinclə kədər
qarışıq anlaşılmaz duyğu
yaratmışdı. Həyəcanla düşünürdü: 22
yaşlı balamın ağlına bu fikir haradan gəlmişdir?
O,
hökmən Nəcəflə görüşmək, onu bu
yoldan çəkindirmək istəyirdi.
Axşam
yorğun, qayğılı halda işdən qayıdan
Gülsüm xanım dincini almamış, Nərimanın
iş kabinetinə keçib kresloda əyləşdi. Nərimanın portretinə baxanda qəhərləndi.
Başını stolun üstündə -
qolları arasına aldı, sakitləşənə qədər
tərpənmədi. Sonra durub mətbəxə
keçib əl-üzünü yudu, "özünə gəldi",
yenidən geri qayıtdı: Nərimanla ürəyində dərdləşdi,
qəti fikrə gəldi: Yox, Nəriman razı deyil
Ertəsi gün Nəcəfə teleqram vurdu. Axşam qatarı
ilə Lvova yola düşdü.
Qərbi Ukraynanın ən böyük elmi, mədəni
mərkəzi Lvov tarixən qədim, multikultural irsi olan əzəmətli
şəhərdir. Burada polyak, alman, yəhudi, rus,
avstriyalı və digər millətlərin nümayəndələri
yaşayırdı. Geniş küçələrdə
rus arxitekturası və Avstriya moderninin stili möhtəşəm
binalar üçün tipik olsa da, amma renessans, barokko və
klassisizm dövrləri şəhərin arxitekturasında qədərincə
təqdim olunmuşdur. Yaşıllığa
bürünmüş xiyabanlar və meydanlar, elm, təhsil
müəssisələri, kilsələr, muzeylər, opera və
teatr binaları əzəməti ilə göz
oxşayırdı. Lvov şəhərinin "Avropa
tacının mirvarisi", "Kiçik Paris", "Şəhər
muzey", "Ukraynanın mədəni mərkəzi...”
adlanması təsadüfi deyildi.
Gülsüm xanım Lvova gəldiyi ilk günlərdən
şəhərə məftun olmuşdu. Muzey və sərgilərdə
ukraynalıların, banderlərin tarixi, həyat tərzi,
mübarizəsi və mədəniyyəti ilə tanış olurdu.
İstirahət günləri Nəcəf anasını
şəhərin görməli yerlərinə gəzintiyə
aparır, məlumatlı bələdçilər kimi bildiklərini
danışardı. Onlar hərdən opera tamaşalarına,
konsertlərə də gedərdilər. Lvovda
günləri xoş keçirdi.
Lvov şəhəri 1939-cu ildə Sovetlər Birliyi və
Almaniya arasında razılaşma əsasında Polşadan
alınıb Sovet Ukraynası tərkibinə daxil edilmişdi. Avropa ölkələri
ilə sərhəd zonasına yaxın yerləşən Lvov
şəhəri kənarında sovet hərbi bazası yerləşdirilmişdi.
Onun ərazisində tank istehsal edən nəhəng zavodda sutka
ərzində növbəli iş rejimi
yaradılmışdı. Qvardiya baş texnik
leytenantı Nəcəf Nərimanov birinci növbədə -
səhərdən axşama öz vzvodu ilə tank
motorlarını təmir edirdi. O, son dərəcə təşəbbüskar
komandir kimi tanınmışdı. Batalyonda
motorların əsaslı təmirinin yüksək keyfiyyətlə
vaxtından əvvəl yerinə yetirilməsi onun biliyi,
"motorların yonulma və cilalanma üsulu ilə bərpa
edilməsinin mürəkkəb növünü təşkil
etməsilə" başa gəlirdi. Onun
bir neçə səmərələşdirici təklifi bəyənilmişdi.
1941-ci ilin mayından komandir Nəcəf Nərimanovun
tank briqadası Lvov hərbi zavodunda səhərdən
axşama çalışırdılar. Dairə hərbi
komandanlığının əmri ilə təmir işlərini
yüksək keyfiyyətlə vaxtından əvvəl yerinə
yetirdiyinə görə komandir Nəcəf Nərimanova
avqustun birindən ay yarımlıq məzuniyyət və pul
mükafatı verilmişdi. Bu xəbər Nəcəfi
sevindirdi: anası Gülsüm xanımla Soçi
sanatoriyasına müalicəyə, oradan da Moskvaya getməyi
düşünürdü.
Ananın
sevinci isə yerə-göyə sığmırdı:
oğlu Nəcəf Ali Hərbi Akademiyada təhsilini davam etdirəcək.
Gülsüm xanım təhsil illərində
oğlunun ailə qurmasını məsləhət
bilmişdi. Bu, ananın ən böyük
arzusu idi.
1941-ci
ilin iyun ayının 21-dən 22-nə keçən gecə -
saat 4-də, dan yeri sökülməmiş, alatoranda Sovetlər
Birliyinin qərbində sərhədboyu top, tank, təyyarə,
mərmilərin dəhşətli gurultusu sakitliyi
parçaladı, tufan qopardı. Bəşəriyyətin
dincliyi, sülh, əmin-amanlıq istəyi ərşə
çəkildi.
Alman-faşist
qoşunları qəflətən SSRİ-yə qarşı
total hücuma keçmişdi.
Cəbhəboyu şəhərlər, qəsəbələr,
kəndlər dağıldı, od-alov ərşə bülənd
oldu.
İlk həyəcan siqnalı Lvovda yayılanda Nəcəf
şirin yuxudan dik atıldı. Paltarlarını geyinə-geyinə
Gülsüm xanıma deyirdi: "Müharibə... Təcili ştaba... dalımca gəliblər.
Anacan, təcili Moskvaya qayıt, narahat olma, özünü
qoru, biz qalib gələcəyik, nigaran olma, salamat qal..."
Gülsüm xanım elə bil ki, onun dediklərini
eşitmirdi, həyəcanlı idi. Oğlu Nəcəfi bağrına
basıb titrək səslə: "Allah amanatı oğlum,
özünü gözlə, məni tək qoyma" - deyə
pıçıldadı. İki damcı göz
yaşı yanaqlarını islatdı.
Moskvaya çətinliklə qayıdan Gülsüm
xanım donuxub qalmışdı, nə edəcəyini
bilmirdi. Moskvada da sərtlik və pərişanlıqla
qarşılaşdı. Ana aram
tapmırdı. Qulağı radionun səsində,
gözü mətbuatda idi. Münəccimlər
uca göylərdə kəhkəşan aləmində öz
ulduzunu axtaran kimi Gülsüm ana bu qarışıq
dünyada gözünün ağı-qarası, təkcə
balası Nəcəfin sorağında idi.
Elə bil ki, İkinci Dünya müharibəsi, ölkənin
dərdi-səri Gülsüm xanımın həyatına
çökmüşdü. İstər-istəməz
ictimai əmək fəaliyyətini müharibənin tələbinə
uyğun qurdu. Sıravi vətəndaş
kimi mübarizəyə qoşuldu. Gülsüm
xanım Sovet qadınlarının antifaşist komitəsinin
üzvü kimi Moskva radiosundan ingilis qadınlarına
müraciət etdi.
(Ardı var)
Teymur ƏHMƏDOV
525-ci qəzet.- 2020.- 11 mart.- S.16-17.