YEL ƏSİR

(05.11.1891 - 17.03.1959)

Yel əsir... yel əsir... yel əsir...

Yarpaqlar küləkdə tələsir...

Hardasan? Hardasan? Hardasan?

Bəlkə sən hardasa dardasan?...

Qara bax, qarışıb yağışa,

Mən sənin uğrunda düşmüşəm

Zirvəsi dumanlı yoxuşa...

Gül çöhrən canlanır önümdə

Hər zaman, hər yerdə, həmişə!...

Arzuma göy əsir, yer əsir...

Yel əsir... yel əsir... yel əsir!..

SAAT NEÇƏDİR?

Kədər mürgü döyür qəlbimdə hələ,

Hələ səhərə var, hələ gecədir.

İçimdə bir sual çəkir ah-nalə:

Saat neçədir?

Qapını kəsdirib sonsuz qaranlıq,

Yəqin ki, əqrəbin yönü üçədir.

Zülmət də suala dönür bir anlıq:

Saat neçədir?

Gedib son faytonçu, eşikdə qalan

Dumana bürünən xoflu küçədir.

Bu nədir? Nə səsdir? Zəngdirmi çalan:

Saat neçədir?

Allah, yağış kəsmir, banlamır xoruz,

Banlaya bilmir o, hələ beçədir...

Cavab yox, ha çığır, ha qışqır, soruş:

Saat neçədir?

"Dəmlənmək dəmidir, boşlayın dərdi,

Həyat müvəqqəti, ömür keçəndir!.." -

Yəqin ki, Şarl Bodler belə deyərdi

Ondan soruşsalar:

Saat neçədir?

MƏN VƏ GECƏ

Bu şeiri yazan zaman ötüb keçir gecəyarı,

Xəyalımda biyabanın mehlə qələn nağılları...

Ay nurundan gümüş yorğan

əvəz edib duman-çəni,

Həyətimdə həzin külək yırğalayır yasəməni.

Nihal zərif nuru ilə bəzəyibdir asimanı,

Onun da bu şeir kimi duyğuludur hər bir yanı.

Çöl sehrli boyalarla, Allah, elə cilvələnib,

Elə bil ki, ürəyimdən soraq tutub, sirr öyrənib.

Mən könlümdə öz sirimi gizlədi rəm

çoxdan bəri,

Heç kəs bilməz, toxunammaz

ona çölün küləkləri.

Dostlar belə bilmir hələ

ürək necə dözür dərdə,

Onun dərin qatlarında

nələr yatıb bu illərdə.

Ən xoş dəmlər bilə bilməz

qəmli qəlbim nədən şişir,

Çala bilməz saf sirimi qadın eşqi, nəvazişi.

Nə şərabla dolu badə,

nə yatarkən həzin ahlar

Aparammaz o hissi ki,

ürəyimdə gizlin çağlar.

Yalnız mənə həmdəm olan

zülmət gecə bilir mənim

Ürəyimin o sirrini, bilir nədən yanır tənim.

Bilir, necə yetim qaldım, əzab çəkdim,

yandım necə,

İki dostuq bu dünyada:

Gecə və mən... Mən və gecə...

Qalaktion TABİDZE

525-ci qəzet.- 2020.- 20 mart.- S.22.