Məktub

Esse

Bir səhər baxıb gördüm, dörd yanım bomboşdur. Yüngülləşmişəm, elə bil. Özümə də təəccüblü gəldi ki, daha rahat nəfəs alıram.

İlk dəfə ayaqlarımı uzadıb dincəlməyə başladım. Özüm kimi qoca yorğunluğu ağır yorğan kimi üstümdən atdım. Gözlərimi dörd açıb ətrafıma baxdım. Quşların cəh-cəhini dinlədim doyunca, yağışın şırıltısına, şəlalələrin səsinə, okeanın nərəsinə qulaq asdım. Aman Allah, bu səslər necə də ecazkarmış. Sanki bir bəstədir. Nə yalan deyim, əvvəlcə ləzzət eləyirdi. Yenə günəş doğurdu, gecə ulduzlar parlayırdı. Onları seyr edə-edə fırlanırdım sakitcə. O vaxtacan ki, baxıb gördüm, nəsə çatmır. Doğma və tanış olan səslər, görüntülər harasa yox olub, itib. Gördüm ki, özüm-özümlə tək qalmışam. Tablo kimi mənzərələr varıydı hər tərəfdə. Amma hamısı bomboş görünürdü. Sıfırın içindəki boşluq qədər nəhayətsiz idi hər yer. Günlər sıxıcı, monoton. Gecə, gündüz, yağış, külək, göyqurşağı - hamısı eyni rəngdə, eyni ritmdə. Və yenidən gecə... gündüz... İçimə dolan bu, nə boşluq idi belə? Düşünüb-daşındım və o itən bəndləri bir-bir xatirimdə canlandırıb tapdım. Uşaq gülüşləri, maşın siqnalları, azan sədaları, kilsə zəngləri, minlərlə dildə səslənən salamlaşmalar, marşlar, toy qatarları, ağlaşmalar, söyüşlər, qışqırıqlar, "Dönər", "Şabalıd", "Taksi var" deyən nidalar - hamısı ərşə çəkilmişdi...

Eheeyyyy, ey insanlar! Qaradərili, ağdərili, sarışın, qıyıqgöz adamlar, sizə səslənirəm, eşidirsinizmi? Bu nə sükutdur? Darıxmışam sizin üçün! Hardasız? O səs-küylər, tüstülər, bir-birinə qarışmış kəskin ətirlər, o tələsən kütlə, həyəcanlı izdiham üçün burnumun ucu göynəyir. Aramsız ayaq ləpirləri, küçələri darayan süpürgə izləri, asfalta sığal çəkən maşın təkərləri, gecələri çıraqban edən işıqlı vitrinlər üçün yaman darıxmışam. Boş xiyabanlar, küçələr, abidələr, qol-budaqlı ağaclar, çiçəklər, böcəklər, itlər, pişiklər - heç nə, heç kim sizin boşluğunuzu doldura bilmir. Bütün gözəlliklər sizdən kənarda sönük qalır, parıltısını itirir.

Məsafələr yaxınlaşdırırmış, sən demə. Hə, indi məsafəliyik. Amma bu sükut bizə lazım imiş. Çünki bu zaman kəsiyində bir-birimizi daha yaxşı tanıdıq, dəyərləndirə bildik. Bunu pəncərələrdən mənə zillənən həsrətli baxışlarınızdan oxudum. Bu ayrılıq mənə çox mətləbləri anlatdı. Bildim ki, mənim ən gözəl bəzəyim, ən dəyərli sərvətim, sevincim, kədərim sizsiniz. Başa düşdüm ki, bir-birimizə möhtacıq. Mənim sizdən ayrı kimsəm yox, sizin məndən başqa gedəcək bir eviniz.

Bir az da səbr edək. Lap az alıb. Tezliklə bu sükut pozulacaq. Bütün kilidlər söküləcək, qapılar taybatay açılacaq. Görüşəcəyik! Səbirsizliklə gözlədiyimiz bu görüş möhtəşəm olacaq! Daha təmiz küçələrlə, daha saf havayla, suyla, daha çox yaşıllıqla, güllə, çiçəklə qarşınıza çıxacağam. Yenə qulaqlarım minlərlə səs eşidəcək. Yollarda yüzlərlə insan, maşın qaynaşacaq qarışqalartək. İzdihamlı bayramlar, toplantılar, görüşlər, yarışlar ard-arda sıralanacaq. Hər şey əvvəlki məcrasına qayıdacaq. Düşünmək belə həyəcanlandırır. Amma hələ ki vaxta var. İndi bu sakitlikdən sizə səslənirəm. Gəlin qayıdın, küçələri, parkları, meşələri əvvəlkitək doldurun. Yenə dörd bir yandan hay-harayınız, çal-çağırınız ucalsın. Amma... amma bircə xahişim var. Hər səsinizə dözərəm. Ən böyük çığırtılara tabım var. Bircə partayış səsləri eşidilməsin, top-tüfəng sədaları gəlməsin. Sizdən rica edirəm, mənim ən yaxın dostlarım və mehriban düşmənlərim!.. Görüşənədək!

İmza: SİZİN DÜNYANIZ

Günel MEHRİ

525-ci qəzet.- 2020.- 2 may.- S.19.