Rəssam əsgər olanda
Rubrikamızın
budəfəki qonağı Azərbaycan Rəssamlar
İttifaqının üzvü, Qarabağ müharibəsinin
iştirakçısı İntiqam Ağayevdir. Onunla müəllifi
olduğu "Nahar"tablosu haqqında
danışmışıq.
- "Nahar"ın yaranma
tarixçəsi haqqında nə deyə bilərsiniz?
-
2009-cu ildə qərar verdim ki, müharibə mövzusunda rəsmlər
çəkəcəm. Elə də etdim. Çəkdiklərimin
də əksəriyyəti Qarabağ müharibəsində
gördüklərim, yadımda qalanlar oldu. Yaddaşımdan kətana
köçürdüyüm mənzərələrdən
biri də bu rəsmdir. Burada olmuş bir hadisəni təsvir
etmişəm. Bu hadisə 1994-cü ildə baş verib.
Bilirsiniz ki, müharibə zamanı yemək, yaxud yuxu əsgər
üçün həyatda qalmağa vasitədən başqa
bir şey deyil. Ona görə də
həmin vaxt süfrə bəzəyib nahar etmək
yadımıza düşmürdü. Ancaq həmin gün
xatirimdə başqa cür qalıb. Deməli, bizim
döyüşdüyümüz ərazidə bir ev
dağıdılmışdı. Dağıdılan evdəki
qab-qacaq da sınıb tökülmüşdü. Mən orda
olanda gözüm sınan qab-qacağa sataşdı. Nahar
vaxtı olduğu üçün həmin qabları
yığıb belə bir süfrə düzəltdim. Çəmənlikdən dərdiyim çobanyastığı
da lap yerinə düşdü.
- Onda rəsmdəki əsgər
də siz özünüzsünüz?
- Hə, mən özüməm. Həmin vaxt
yaralı olduğum üçün başımı
sarımışdılar. O, belə yadımda qalmışdı. Rəsm üzərində
işləyərkən özümə
oxşayan bir əsgər çəkmək
əsas qayəm olmasa da, təsvir
etdiyim özüməm.
- Mən düşünmürəm
ki, müharibə zamanı hansısa əsgərin yadına çobanyastığı dərib
belə estetik mənzərə yaratmaq düşsün. Deyəsən,
bu, həm də rəssam olmağınızdan irəli
gəlir.
- Hə, bəlkə də, haqlısınız.
Harda olmağımdan asılı
olmayaraq rəssam kimliyim də mənimlə idi. Rəssamlar isə hər yerdə gözəllik axtarırlar. Amma bu gün bu rəsmləri
işləyərkən hərbçi
İntiqam mənimlədir.
Məsələn, mən burada
mülayim mühit təsvir etsəm də, əsgərin silahı yuxuladığı
halda belə əlindədir. Hərbin qanunlarına
bələd olduğum
üçün hərbə
aid ən kiçik detallara da diqqət
etməyə çalışıram.
Batal mövzuları işləyərkən
insanları çaşdıra
biləcək, yaxud yanlış fikir yaradacaq məqamların olmaması önəmlidir.
Bu gün fırça
həm də mənim silahımdır.
- Əlinizdəki
silahı görməsəm,
elə bilərəm ki, romantik yemək
üçün süfrə
düzəldib, sevgilisini
gözləyən oğlanı
təsvir etmisiniz.
- Bunu düşünməmişdim
(gülür). Bilirsiniz, mən
müharibə mövzusunda
çəkilmiş o biri
əsərlərimdə müharibənin
ən qızğın
məqamlarını təsvir
etsəm də, burada müharibənin başqa tərəfini göstərməyə çalışmışam.
Əsgərin yorğunluğuna qarışmış sakitliyi.
Müharibə iştirakçıları bu rəsmi görəndə
o mənzərəni dərhal
xatırlayıb, bunu mənə dəfələrlə
deyiblər.
- Asiman kimdir?
- Asiman mənim hərbdəki ləqəbimdir.
Müharibə zamanı bizə
adımızdan savayı
bir ləqəblə də müraciət edirdilər. Birinə
"Qartal", birinə də, məsələn, bir rəqəm deyirdilər. Mənə də "Asiman"
deyə xitab etdikləri üçün
bu adı yaşadıram. Ona görə
də əsərdə
imza yerinə öz adımı yox, "Asiman" yazmışam. "Asiman" mənə o dövrdən qalan xatirədir.
- Əsərin
rəng koloriti barədə nə deyə bilərsiniz?
- Batal mövzuda işləyərkən əsasən
tünd rənglərə
üstünlük verməyimizə
baxmayaraq, bu rəsmdə daha çox açıq rənglərdən istifadə
etmişəm. Bu, daha çox rəsmin ovqatından irəli gəlir. Mavi rəngdən istifadə hadisənin gündüz baş verdiyini bildirir. Məlum məsələdir ki, naharı təsvir edirəm. Bu rəng həm
də əsərə
sanki sakit, mülayim bir effekt verir. Digər rənglər isə yadımda qalan mənzərənin rəngləridir.
Tünd rəng demək olar ki, yalnız
əsgərə baxdığımızda
gözə çarpır.
- Bu rəsm bizə nə deyir?
- Ən çətin məqamda belə, görülə biləcək
gözəlliyi...
525-ci qəzet.- 2020.- 14 oktyabr.-
S.22.