Yurd vüsalı ayrılığın sonuymuş...

Hər qarış torpağına, dağına-dərəsinə, yalına-yamacına, yoluna-cığırına bələd olduğum aranlı-dağlı Cəbrayıldan başlayaraq Bakı, Gəncə, Mil, Muğan, Şirvan, Naxçıvan, Lənkəran, Qazax, Xaçmaz, Şəki... və Qarabağın timsalında bütövləşən ana Vətənim mənim nəzərimdə elə dünyanın özü boydadır...

Yaxşı yadımdadır, 1988-ci ilin fevral ayından sonra nankor qonşularımızın Qərbi Azərbaycanda yaşayan soydaşlarımızı öz dədə-baba yurdlarından qovub çıxaranda köçkünlüyün ilk nişanələrini yüz minlərlə insanın nəmli baxışlarında görüb hiss etmişdim. Doxsanıncı illərin əvvəllərində Xocalı, Xocavənd, Şuşa, Laçın camaatı bu müsibətlə üzləşməli oldular. Sonrakı vaxtlarda Kəlbəcər, Ağdam, Ağdərə, Füzuli, Cəbrayıl, Qubadlı, Zəngilan rayonlarının sakinləri də doğma yurdlarından perik düşdülər...

Mənim bir vaxtlar qoynundan pərvazlandığım ağır elli Cəbrayılın rayon mərkəzinin, dağlıq və dağətəyi kəndlərin düşmən əlinə keçdiyi 23 avqust 1993-cü il indinin özündə də ağrı-acılı yaddaşımın silinmiz izləri kimi nalə çəkməkdədir. Rayonumuzun Arazboyu kəndlərinin işğal edildiyi vaxtı - 23 oktyabr 1993-cü il tarixini isə aradan 27 il keçməsinə baxmayaraq, sözlə ifadə etməyə çətinlik çəkirəm. Araz çayının qırağında düşmən əlinə keçməmək üçün hər ağacı-kolu sığınacaq hesab edən, ancaq buna rəğmən yağı gülləsinə tuş gələn dinc sakinlərin ah-naləsi hələ də qulaqlarımda əks-səda verməkdədir...

Həmin qanlı-qadalı günün sonunda, - gecə saat ikiyə yaxın Füzuli rayonunun Əhmədallar kəndinin üst tərəfindən iranlı soydaşlarımın matorlu qayığında çayı adlayıb keçənlərdən biri olduğumdan, insanların təşviş hissi təbiidir ki, mənə də yad deyildi. O dəhşət saçan gecədə Arazın sağ tərəfindən boylanıb gecənin zülmətində tüstüsü ərşə qalxan kəndlərimizə baxanda anladım ki, məşəqqətli köçkünlük günlərinin astanasındayam...

Doğma ata ocağımı, Böyük Mərcanlı dəmiryol stansiyasındakı yük vaqonlarında qalan əmlakımı, 25 illik ədəbi yaradıcılığımın nişanəsi olan arxivimi, əlyazmalarımı, Cəbrayıl boyda dünyamı itirəndən sonra taleyin hökmüylə heç bir dost-tanışımın olmadığı bir şəhərə - Mingəçevirə gedib çıxdım. Bu şəhərdəki yataqxanaların birində eni-uzunu cəmisi 10 kvadratmetr olan otağa sığınandan sonra, yerli qəzetdə işə düzəldim. Uzun illər boyu yurd həsrətim qəddimi əyib-büksə də, qürurumu sındıra bilmədi. 1994-cü ilin yanvar ayından sonra Cəbrayıl rayon İcra Hakimiyyətinin səlahiyyətli nümayəndəsi kimi köçkünlüyün ilk illərində Mingəçevirə pənah gətirən 155 ailənin yükünü də çiyinlərimdə daşımağı özümə borc bildim. Ayrı-ayrı yataqxana, uşaq baxçası və sənaye obyektlərində müvəqqəti olaraq məskunlaşan Cəbrayıl köçkünlərinin qarşılaşdıqları problemlərin həllində fəal iştirak etdim. Məktəbyaşlı köçkün uşaqlarının təhsilə cəlb edilməsi istəyi ilə Cəbrayıl rayon İcra Hakimiyyəti rəhbərliyinin və yerli əlaqədar təşkilatların köməyi ilə Mingəçevirdə 18 saylı Cəbrayıl rayon köçkün məktəbinin açılmasına və sinif otaqları ilə təmin olunmasına nail oldum...

Ən başlıcası isə, illər boyu mənim kimi yurd ağrı-acıları ilə yaşayan köçkünlərə Cəbrayıla - doğma el-obalarımıza qayıdacağımız günlərin uzaqda olmadığını aşılamağa çalışdım. Qarabağın bir parçası olan, yuxularımda-xəyallarımda da olsa hər guşəsini gəzib dolaşdığım rayonumuzun həsrətini ürəyimdə daşısam da, doğma el-obama yönəlik övlad sevgimin zülmətdə qərq olmasına yol vermədim. Köçkünlüyün ilk ilində qələmə aldığım "Bir şair yaşayır Mingəçevirdə" adlı şeirim çeşidli qəzet-jurnallarda dərc ediləndən sonra dillər əzbəri oldu. Bu şeirimin sonuncu bəndində dediyim kimi, məcburən yurd yerimi dəyişsəm də, Cəbrayılın adı dilimdən əskik olmadı:

... Kürü Araz bilir, Bozdağı Diri,

Qalıb Cəbrayılda qibləsi-piri.

Sızlaya-sızlaya nə vaxtdan bəri,

Bir şair yaşayır Mingəçevirdə.

Köçkünlüyün ilk illərində həm yurd nisgilimdən, həm doğulub boya-başa çatdığım el-obama məhəbbətimdən, həm də məskunlaşdığım ünvandan soraq verən bu şeirimdən sonra, "Araz çayına məktub", "Cəbrayıl dağlarına dediyim ağı", "Arazım", "Bəhmən Vətən oğluna", "Qarabağ", "İşlər belə getsə", "Çadırda doğulan uşaq", "Oktay Həziyevə məktub", "Cəbrayıllılar", "Xarı bülbülüm", "Şuşada açan çiçək"... adlı şeirlərimlə Qarabağ boyda yurd nisgilimi poetik çalarlarla naxışlayıb ortaya qoydum...

Tanrıya gündə yüz dəfə şükranlıq edirəm ki, illər boyu yurd həsrətiylə yaşayan yüz minlərlə köçkün soydaşlarım kimi arzusunda olduğum xoş soraqlı günləri mənə də bəxş etdi. Nə yaxşı ki, 2016-cı ilin aprel döyüşlərindən sonra qəddini dikəldən Cocuq Mərcanlının qədəmləri sayalı oldu! Ata elim Cəbrayılın bir parçası olan qala timsallı bu kənddən Qarabağa uzanan zəfər yolumuz sentyabr ayının 27-dən sonra şaxələnərək Talış kəndinə, Suqovuşana (Madagiz), Horadiz, Yuxarı Əbdürəhmanlı... kəndlərindən keçdiyi günlərdə bizim Cəbrayıl obalarına da üz tutdu. Nüzgar və Böyük Mərcanlıda zəfər qazanan Milli Ordumuzun əsgərləri hər qarış torpağına bələd olduğum Quycaq, Mehdili, Çaxırlı, Aşağı Maralyan, Karxulu, Cəfərabad, Mahmudlu, Şükürbəyli, Horovlu, Dəjəl, Məzrə, Şükürbəyli, Şıxalağalı, Sarıcallı... kəndlərini də düşmənin qanlı pəncəsindən xilas etdi. İyirmi yeddi illik zaman kəsimindən sonra ölkə Prezidenti, Ali Baş Komandan İlham Əliyevin qətiyyətli iradəsi, Milli Ordumuzun yenilməzliyi və xalqımızın monolit birliyi sayəsində işğaldan azad edilən xan çinarlı, büllur kəhrizli Cəbrayılda üçrəngli bayrağımızın yenidən dalğalanması milli kimliyimizin ən bariz ifadəsinə çevrildi.

Uşaqlıq illərimin, gəncliyimin şahidi olan Böyük Mərcanlının vüsalına qovuşacağım günü gözlərimin önünə gətirəndə sevincimin həddsiz-hüdudsuz olduğunu bütün varlığımla dərk etdim. Yurd nisgiliylə yaşayan milyonlarla soydaşımızın ümidlərini öləziməyə qoymayan, köçkünlərimizə sevinc, fərəh bəxş eləyən qələbə müjdəli anlar ölkə Prezidentinin, Milli Ordumuzun, uca millətimizin yenilməzliyini ortaya qoymaqla, ayrılığın sonsuz olmadığını da ən bariz şəkildə nümayiş etdirdi. İnşallah, əzəli-əbədi düşmənlərimiz Ali Baş Komandanımızın təbirincə desəm, işğal olunmuş torpaqlarımızdan rədd olub gedəcəkləri vaxta sayılı günlər qalıb! Tezliklə Qarabağın qeyrət qalası Şuşada, Xankəndində, Laçında, Kəlbəcərdə... də üçrəngli bayrağımızın əzəmətlə dalğalanacağı günlərin sevincini birlikdə yaşayacaq, bir milyondan artıq insanın dilindən eşidəcəyimiz: "Biz daha köçkün deyilik!" kəlmələrinin işığında başımızı dik tutaraq doğma yurd yerlərimizə qayıdacağıq!

Eşq olsun "Qarabağ Azərbaycandır!" kəlmələrinin sevincini xalqımıza bəxş edən Ali Baş Komandanımıza, Milli Ordumuza! Ulu Tanrı torpaqlarımızın düşmənlərdən azad edilməsi naminə canlarından keçən şəhidlərimizə qəni-qəni rəhmət eləsin, Amin!..

İsmayil MƏRCANLI İMANZADƏ

Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Mingəçevir

bölməsinin sədri, Cəbrayıl rayonundan keçmiş məcburi köçkün

525-ci qəzet.- 2020.- 8 oktyabr.- S.6.