Gülüşü üzündə don vuran qadın

Necə əzab çəkib, necə dözmüsən,

Ömrünə-gününə can verən qadın.

Qürurlu görsənib saxta gülmüsən,

Gülüşü üzündə don vuran qadın.

Sevəndə sevmisən hamıdan gizlin,

Baxışların qorxaq, gözlərin sezgin.

Ayrılıq oduyla aldın əvəzin,

Gülüşü üzündə don vuran qadın.

Çox şey istəmədin axı həyatdan,

Üzüldü əllərin qohumdan, yaddan.

Heyf, yarımadın sevdiyin yardan,

Gülüşü üzündə don vuran qadın.

Tənhayam yenə

Qaranlıq otaq

Tənhayam yenə...

Dizimi qucaqlayıb,

ağlaram yenə.

Gözümün yaşını,

üzüm qurudur.

Çöldə yağış yağır,

göy guruldayır.

Mənim dərdlərimə

göy də ağlayır.

Divarlar çox soyuq,

otaq çox soyuq.

Yaman üşüyürəm

bu dərdlərimlə.

Heç nə eşitmirəm,

heç nə duymuram.

Bircə pəncərimi,

qapımı döyən,

Saçlarını yolan

küləkdən başqa.

Açmıram qapını,

əl çək deyirəm.

Bilirəm ki, yenə

bəd xəbərlisən

Qaytar gətirdiyin o

xəbərini,

Çatmasın o xəbər

öz mənzilinə.

Niyə tək qalmışam,

niyə sən yoxsan?

Arzularım sənsiz

belini büküb.

Durub dayanmağa

gücü qalmayıb.

Onu incitməyə

haqqın

ki, yoxdur.

Apar yağışını,

küləyini də,

apar

ikimiz olmayan yerə.

Necə oğurladın,

elə də qaytar

ömrümə nur saçan

günəşimi də.

Artıq dəli olmuşam

Xəbərin var,

artıq dəli olmuşam.

bezdim

divarlarla danışmaqdan,

Xəyalını pərdə kimi asdım,

gözlərimin önünə.

Alışdım bu yalançı həyata,

yalanların içinə

atılmış bir əşya kimi

qaldım həsrətimin küncündə.

Sənin kimi yalana qarışdım,

adı olmayan quru dənizlər kimi.

Yazın yağışını,

qışın qarını

sonra göz yaşlarıma qarışdırdım.

Yastığımın nəminə yapışdı üzüm,

sonra dəli kimi yastığı sən əvəzi,

bərk-bərk sinənə çəkdim.

Boylanıram gecələr

pəncərədən ətrafa

Ay işığındakı

külək tərpədən ağaclara.

Mənə elə gəlir ki,

dəli oluram artıq,

yarpaqlar mənə gülür.

Sənli xatirələrdən

narın yağış tökülür.

Gülnar ÜMİD (HÜSEYNLİ)

525-ci qəzet.- 2020.- 26 sentyabr.- S.23.