Qocaman şərqşünas dostum haqqında vida sözü
Vaxt var idi, yaradıcılığın
möhtəşəm aldanışı
məni qanadları üstünə alıb əlçatmaz, ünyetməz
aləmə aparırdı. Heç
ağlıma da gəlmirdi, ölüm var, itim var. Ağrılı-acılı ömrün
yarpaqtökən çağı
var...
Lap bu yaxınlarda onun "Hacının səxavəti" və
"Ağsaqqal məsləhəti
faydasız olmaz" yazılarını "Doxsanı
arxada qoyan, qələmi əlindən
qoymayan dostum" adlı təqdimatla
"525-ci qəzet"də çap etdirdim. Telefon çalıb təşəkkür
etdi. Səsi çox gümrah
idi. Dünya əhalisinin yalnız
bir faizini təşkil edən uzunömürlülər sırasında
vüqarla addımlayırdı.
Yazıb-yaradır, xeyriyyəçiliklə məşğul olurdu.
Qəfil
ölüm xəbəri
ürəyimi sızıldatdı,
sanki qəlbimdən bir sap qopdu.
İtki çox ağır olur. Xüsusən də uzun illərin dostunun itkisi. Dost itkisi
haqda vida sözü yazmaq isə daha da
ağrılı-acılı olur. Mən bunu Əzizə Cəfərzadə, Qasım
Qasımzadə, Bəkir
Nəbiyev, İmamverdi
Əbilov, Zəlimxan Yaqub, Rasim Kərimli,
tələbə yoldaşım
Ənvər Rza, sevimli tələbəm Zeydulla Ağayev, eləcə də kərküklü soydaşlarımız
Sinan Səid, Əbdüllətif Bəndəroğlu,
Əbdülvahid Küzəçioğlu,
Mövlud Taha Qayaçı və başqaları haqqında
vida sözü yazanda öz üzərimdə hiss etmişəm.
Nə edəsən ki, "gəlimli-gedimli, son ucu ölümlü dünyanın"
sərt və dəyişməz qanunu vardır. Yaranan bir gün köç edir.
Belə
halda Yəhya Kamalın misraları təsəlli olur:
Biçarə könüllər, nə
gedən son gəmidir
bu,
Hicranlı həyatın nə də son matəmidir bu.
Sadə, təvazökar, səmimi ürəyi, xeyirxahlıqla
döyünən Cümşüd
Muradov mənalı bir ömür yaşadı. O, ADU-nun Şərqşünaslıq
fakültəsinin fars dili və ədəbiyyatı
bölümündə görkəmli
pedaqoq və alimlərdən dərs almış, müdriklik məktəbi keçmişdi.
Uzun müddət Əfqanıstan
və İranda tərcüməçi işləmişdi.
Vətənə döndükdən
sonra yalnız bir yerdə - Nizami adına
Azərbaycan Ədəbiyyatı
Muzeyində işləmiş,
Həmid Araslının
yanında həyat və müdriklik məktəbi keçmişdi.
Ona Abbas Zamanov və
dostluq etdiyi Bəkir Nəbiyevlə bir yerdə işləmək də qismət olmuşdu.
Neçə illərdən bəri onun mətbuatda çap olunan xatirələrini, tarixi şəxsiyyətlə, xüsusən
də böyük bacanağı Mir Cəlal
müəllimlə bağlı
xatirələrini, ibrətamiz
hekayələrini oxuyub
düşüncələrə qərq olmuşam. Bir dəfə görüşümüz
zamanı dedim ki, niyə xatirələrinizi
toplayıb kitab halında çap etdirmirsiniz?
- Bunu mənə dostum Bəkir müəllim də deyib. Yaradanın köməyi ilə arzumuz yerinə yetər - dedi.
Belə də oldu. Bir gün
zəngin hadisələrlə
dolu, mənalı yaşanmış uzun bir ömrün salnaməsi olan "Unudulmaz xatirələr"
kitabının əlyazmasını
ortaya qoydu. Kitaba akademik Telman Əliyev "El ağsaqqalının
üçüncü gəncliyi",
mən isə "Bənzərsiz əsər"
adlı ön söz yazdıq.
Kitabda Cümşüd müəllimin
oxuculara ünvanlanan iki səhifəlik "Bir neçə söz"ünün hər
cümləsi qızıl
qiymətli fikirlər
olub, onun müəllifinin necə dərin biliyə, həyat təcrübəsinə
malik olduğundan, müdriklik zirvəsində
dayanan, həyat və insanlıq barədə, dünyanın
keşməkeşləri barədə
nüfuzlu söz sahibi, qadir bir
insanla üz-üzə
dayandığımızdan xəbər verir: "...qazancım insanların hörmət və ehtiramı, itkim isə nəfsimin çəkib aparmaq istədiyi arzularım, istəklərim olub".
Taledən gələn qismətdir ki, Cümşüd müəllim böyük
ədibimiz, görkəmli
alimimiz, təkrarsız
pedaqoqumuz Mir Cəlal müəllimin bacanağı
olub. O, Mir Cəlal müəllim
vasitəsi ilə bir çox görkəmli şəxsiyyətlərlə
ünsiyyətdə olmuş,
Səməd Vurğun,
Şıxəli Qurbanov,
Muxtar Maniyev, Mansurovlar ailəsi, Seyid Hüseyn Sadıqzadə, Almas İldırım, Əlibala
Hacızadə, Heydər
Hüseynov, Telman Əliyev, Nəriman Həsənzadə haqqında
"Unudulmaz xatirələr"
kitabında qələmə
aldığı maraqlı
hadisələr, epizodlar,
onların, eləcə
də Mir Cəlal müəllimin xarakterinin müəyyən məqamlarını,
bəzilərinin talelərinin
qaranlıq səhifələrini
açıb göstərməkdə
əvəzsiz xəzinədir.
Bu yazıları, eləcə də İran və Əfqanıstan xatirələrini
həyəcansız oxumaq
olmur.
Cümşüd müəllim "Unudulmaz
xatirələr" kitabını
mənə avtoqrafla bağışlamışdı:
"Əziz
qardaşım Qəzənfər!
Çoxdan
arzuladığımız kitab işıq üzü
gördü.
Sevincimə şərik
olmağınıza görə çox məmnunam!
Çox hörmətlə, Sizin Cümşüd.
14.VI.2016."
Cümşüd müəllim
düz doxsan il bundan əvvəl həmin
tarixdə anadan olubmuş.
Həyat belədir. Dahi Səməd Vurğun təsadüfi demirdi:
Bir də görürsən
ki, açılan solur,
Düşünən bir beyin bir torpaq
olur.
Bir yandan boşalır,
bir yandan dolur,
Sirrini verməyir sirdaşa dünya.
Lakin nə qəm. Cümşüd müəllim kimi
müdrik və xeyirxah adamlar cismani cəhətdən bizdən ayrılsalar da, övladlarının, qohumlarının, dostlarının,
dar gündə maddi və mənəvi
dayaq olduğu insanların qəlbində
daimi yaşayırlar,
unudulmurlar.
Qəzənfər
PAŞAYEV
Professor
525-ci qəzet.- 2020.- 25 yanvar.- S.15.