GECİKDİYİM QATARLAR

Ömür ötüb keçdi yel kimi,

Arzularımı külək apardı.

Sevmədiklərimi dəfn elədim xatirələrimdə,

Sevdiklərim ürəyimdə tufan qopardı.

Əsdim beləcə kiminin üstünə külək kimi,

Kiminin də ömrü-günü üçün əsdim.

Özgələrin yolunda işıq oldum bəzən.

Bəzən də özüm öz yolumu kəsdim.

Bircə günümü qaytara bilsəm geri

Bütün günahlarıma o günü çıraq elərəm.

Çırpıb getdiyim qapılardan təzədən keçərəm,

Keçərəm hamıdan, hamını keçərəm,

özümə gələrəm.

Ötüb keçdi hər şey,

İndi günlərim də sürət qatarıdı elə bil.

Əlində bilet,

perronda gözləyən sərnişin kimiyəm,

Gecikdiyim qatarlar geri dönən deyil.

Gülməyin, siz Allah, bu vurhavurda

Mənimçün qazılmış qəbir yadıma düşmür.

Neyləyim ki, həyat

acılı-şirinli xatirələrsiz ötüşmür.

Yaxşı-yaman yaşadım, demədim,

bu da gün-güzərandımı,

bu da həyatdımı?

Gecikdiyim qatarların dalınca boylanmadım

və soruşmadım heç

bileti əlimdə qalan yerlərdə oturanlar

mənzil başına çatdımı?

ŞEİR

Həmişə aciz olanda,

dərdlərin əlində əsir-yesir qalanda

şeir yazıram.

Qəm zümzümə edir,

kədər nalə çəkir,

ürək sızıldayır,

həzin-həzin nəğmə deyir,

yazıram.

Qınayıram özüm özümü,

hərdən ürəyim bulanır,

amma qaytarmıram,

çiy yeyirəm sözümü,

dilimi zəhərləyən həb kimi

çeynəyirəm sözümü.

Və utanıram

əlimi-qolumu ölçə-ölçə

şeir deməyə,

şişirtmələrdən,

bənzətmələrdən,

boyamalardan

xəcalət çəkirəm.

Hünər meydanında

dilimə güc verdiyimə görə

ət tökürəm.

İncimə, şeirim,

əlim hər yerdən üzüləndə

səni həmdəm bilirəm özümə.

Nə yaxşı ki,

ətalətə boyun əymirəm,

Tanrı önündə dua edirmiş kimi

səcdəyə gəlirəm

sözümə.

YUXU

Hamı yatanda

yola çıxmaq çətindir,

üstümə hürən itlərin

arasından keçib gedirəm.

Gündoğana

doğuram Günəş kimi,

keçdiyim yolları

nura qərq edirəm.

Di gəl ki

işığımı görmür

qaranlıq adamlar.

Bilirsən, yolumun üstündə

nə qədər

qaranlıq adam var?!

Məni uzaqlara,

lap uzaqlara aparan

öz ayağımla açdığım cığırlarda

tək olduğumu görürəm.

Sonra da deyirlər,

adama yovuşmuram,

sərgərdan bir ömür sürürəm.

Yovuşmaq necə olur,

atam balası,

bu yolun yolçuluğunu

yolu başa vurmamış

atımmı?

Mən də gedib

hamı kimi

başımı atıb

yatımmı?

NƏĞMƏ

Sən oxuma, bülbül,

Qoy mən oxuyum,

Mənim dərdim daha böyükdü.

Səni oxudan güllər, çiçəklərdi,

Mənim nəğməmə

sənin dərdin də yükdü.

Sən uçursan budaqdan-budağa,

Mənim ürəyim uçur

Sənin qanad çaldığın yerə.

Sən özünü göylərin övladı sanırsan,

Mənim ruhum həsrətdi göylərə.

Sən oxuma, bülbül,

Qoy mən oxuyum

Sənin vətən bildiyin

Torpağın dərdlərini.

Sən də tanı

Bir "Şikəstə"nin

ağlatdığı elin

Mərdlərini,

namərdlərini.

Sənə nə var?

Oxuyub gedəcəksən.

Bəlkə də özünü

bir nəğməyə qurban edəcəksən.

Mənsə

İçimdə boğulan səslə

Qovrula-qovrula qalmışam.

Öz boyumca deyiləm,

Mən çox qısalmışam,

Çox qısalmışam.

SON DUAM

Ulu Tanrı, mərhəmətinə sığınıram,

Səndən

mənə verdiklərindən özgə

heç nə istəmirəm.

Hüzurunda çox səhvə yol vermişəm,

günahımdan keçmə, istəmirəm.

Nə var həvəskarıyam,

nə də dövlət,

İştahım da həddini aşmır.

Bu dünyanın malına-mülkünə boyun əymək

mənə yaraşmır.

Nə veribsən, bəsimdi,

nə verərsən, özün bilərsən,

uzun ömür də yaşamaq keçmir ürəyimdən.

Razıyam "kasıb" süfrəmdən,

süfrəmi bəzəyən duzumdan-çörəyimdən.

Ruzi diləmişəm həmişə,

bolluğa meylim olmayıb.

Bilirəm,

elə də çox ömrüm qalmayıb.

Bir diləyim var səndən, Ulu Tanrı,

son duamı eşit,

mənə ləyaqətli bir həyat vermisən,

ləyaqətlə yetir

bu ömrü

son ana da.

Ömrümün sonunda

məni möhtac eləmə

boynunda haqqım olan

insana da.

Bilal ALARLI

525-ci qəzet.- 2020.- 11 yanvar.- S.23.