YAD
Hekayə
- Allahu Əkbər!
Sadıx təkbir gətirəndə
barmaqları əsdi. Alnının təri gilə-gilə köynəyinin yaxasına
düşdü.
Gicgahındakı damar zoğ atmışdı, gözünün
içi al qan idi. Hər tərəf qarşısında
dayanan mollanın əbası kimi birdən-birə qaraldı.
Mahir dədəsinin səndirlədiyini görüb
qoluna girdi:
- Lələ, nooldu?
Sadıx dişini dişinə sıxıb birtəhər
ayaq üstə dayanmağa çalışdı. Gözünü ağardıb mollanı işarə elədi.
Mahir cibindəki dəsmalı çıxarıb atasının
tərini sildi. Qadir qardaşından da canıyanan idi, amma irəli durmağa ürəyi gəlmirdi, hamıdan arxada çəpərə
sığınıb siqaret
tüstülədirdi.
Zərnigarın isti nəfəsinin kəsilməyi bu üç kişinin canına soyuq yel kimi hopmuşdu. Həyətin rəngi qaçmışdı,
cücələr hindən
çıxmır, inəklər
samana baxmırdı.
Həyətdəki it mat-mat gözünü xalçaya bürünmüş
meyitə zilləmişdi.
Zil qara olduğundan itə Qaraş deyirdilər. Zərnigar Qaraşın
yalını bol eləyərdi, indi eləməsin. Qaraş dilini
çıxarıb ləhləyirdi.
Hərdən gözünü meyitdən çəkərək
Qadirin yanına yüyürür, yalmanırdı.
Sadıx sağdan, oğlanları soldan mafanı çiyinlərinə götürdülər,
qonum-qonşu da irəli durdu. Üç
kişinin çiyni bir qadının yükünü çəkməyə
yetmirdi...
Zərnigar Qaragözü sağıb
evə qayıdanda həyətin ortasında ürəyi dayanmışdı. Sinəsi gömgöy
idi. Sadıx yəqin eləmişdi ki, bu, inəyin
təpiyinin izidir...
Arvadı torpağa tapşırılan
günün gecəsi
Sadıx havalı kimi stul qoyub
həyətin ortasında
oturdu. Mahir dədəsinin bu
pərişanlığından çox nigaran idi, şüşəbənddə
o baş-bu baş var-gəl edirdi, arada başını pəncərədən çıxarıb
dədəsinə göz
qoyurdu. Qadir otağında ağzı
üstə uzanıb gilə-gilə yaş tökürdü. Qardaşı
içəri girib pıçıldadı:
- Qadir, dədəm özündə deyil, dur gedək yanına, başını
qataq.
- Bəs bizim başımızı kim qatsın?
Qadirin sözü
ağzında qaldı. Sadıxın bağırtısı aləmi
götürdü. Uşaqlar tez
həyətə yüyürdülər.
Sadıx
nar ağacına bağlanmış Qaragözü
şallaqlayırdı. Mahir dədəsinin bir qolundan, Qadir o biri qolundan yapışıb
evə çıxardılar.
Sadıx
özündə-sözündə deyildi. Mahir dizini atıb yalvardı:
- Lələ, biz yazığıq
axı, sakit ol, dərdimizi çəkək, Qaragözün
nə günahı var?
- Bəs ananızın nə günahı varıydı?
Qadir səsi əsə-əsə:
- Lələ, əcəldi də, bizim də ciyərimiz yanır, əlimizdən nə gəlir?!
- Bıçaqları itlə,
sabah kəsəcəm
bunu!
- Gözümüzü o beş-altı
baş heyvana dikmişik, hara kəsirsən? Özü də Qaragöz
boğazdı.
Sadıx
gözünü acıqlı-acıqlı
Qadirə zillədi:
- Çıxın bayıra!
Uşaqlar otaqlarına çəkildilər. Həmin
gecə nə Sadıx, nə də oğlanları gözünü qırpdı...
Hüzr qurtaranacan evin hər işi qaydasında idi. Hamı əl-ayağını
yığışdırıb evinə gedən gündən kişilər
çar-naçar qaldılar.
Pal-paltar, yeyib-içmək,
həyət-bacanın işi
qutarmırdı. Sadıx
da, oğlanları da gündən-günə
çöpə dönürdülər,
qatsız şalvar geyinirdilər, köynəklərinin
harasındasa mütləq
yağ ləkəsi
olurdu, Zərnigar öləndən bağçanın
gülləri də öləzimişdi.
Bacıları yığışıb Sadıxa
arvad almaq istəyirdilər. Hamı bir ağızdan nəsihət verirdi: Evlən, balaların da böyüyüb, hamısı özünə
gün ağlayacaq, əllərdə qalma.
Sadıx
eləcə bunu deyirdi:
- Yox, gədələrimdən
ayıbdı, olar çayxanaya çıxanda
tay-tuşları deməz
ki, dədəniz qızıxıb?!
Söz-söhbətdən xəbərdar olan kimi oğlanları
Sadıxa ürək-dirək
verdilər:
- Lələ, düz deyirlər, nə vaxtacan çayını özün süzəcəksən,
sən bizə baxma...
Mahir də, Qadir də bunu
dildə deyirdilər,
içdən-içdən xiffət çəkirdilər. Evin hər bucağında analarının əllərini
hiss eləyirdilər. Qadir anası
öləndən yeməyini
axıracan yeyə bilmirdi, süfrə üstə doluxsunurdu.
Mahir isə yuxusunu qarışdırmışdı, səhərə qədər
oyaq qalırdı, elə hey dağı arana, aranı dağa daşıyırdı.
Zərnigarın ölümündən düz
altı ay keçmişdi,
hərə başını
bir cür girləyirdi.
Cansıxıcı günlərin birində
Mahir bağçada ot biçirdi.
Qadir asta-asta gəlib dilləndi:
- Çay içirsən?
- Yox. Heç soruşan deyildin,
yaman qayğıma qalırsan. O yan-bu yan eləmə, sözünü de.
- Ay Mahir, yəni lələm arvad alar?
Mahir əl saxladı, əlini əlinin üstünə qoyub çənəsini kərəntiyə
söykədi:
- Vallah, mən də gecə-gündüz
fikirləşirəm.
- Əşi, elə
özümüz razılıq
verdik də.
- Noolsun, bir söz
idi dedik.
- Səni də başa düşmürəm
e...
- Nədi, deyirsən, anamın yerində ayrı arvadla mazaqlaşsın?
Qadirin nitqi tutuldu, nəsə tapıb deyə bilmədi. Tez evə yüyürdü.
Anasının dolabındakı noxudu kəlağayısını
çıxardı. Zərnigarın bütün paltarlarını
yetim-yesirə paylamışdılar.
Təkcə bu kəlağayı
qalmışdı. Qadir kəlağayını
aparıb öz otağında balışın
altında gizlətdi.
Bu söhbətin üstündən
heç bir gün də keçməmiş Sadıx
evə ağzıdolu
gəldi, danışmağa
fürsət gəzirdi. Axşam düşmüşdü.
Bığlarını tumarlaya-tumarlaya stolun
başında oturdu, süfrə açıldı.
Anaları öləndən xörəyin dadı-duzu qalmamışdı. Sadıx yeməyini
bitirib nəm dəsmalla ağzını
sildi. Mahir kasaları üst-üstə
qoyub hovuzda yumağa apardı. Sadıx öskürüb gözünü
gah yerə, gah divara, gah
pəncərəyə dikdi,
oğlanlarının üzündən
başqa nəyə desən baxdı. Nəhayət qısıq
səslə dilləndi:
- Mən bir qərara
gəlmişəm, day dolana
bilmirik, işimiz ağırdı, bu evə bir arvad
lazımdı, Güllünü
məsləhət görüblər.
Sabah götürüb gələcəm.
Mahirin qolları boşaldı. Qadir qaşlarını çatıb atasının gözünün içinə baxdı. Sadıx təəccüblə:
- Özünüz demirdinizmi evlən? Niyə duruxdunuz?
Mahir dilləndi:
- Day özün ölçüb-biçmisən də, niyə bizimlə məsləhət eləyirsən?
- Məsləhət eləmirəm, dedim, xəbəriniz olsun.
Qadir eyhamla dilləndi:
- Allah xoşbəxt eləsin! Biz xoşbəxt ola bilmədik, heç olmasa sən qoşa qarı!
Qadirin sözü Sadıxı ildırım kimi vurdu, ayaqları gizildədi. Zərnigarın divardan asılan şəklinə baxıb duruxdu. Ayrı vaxt olsaydı, belə kinayəli cavab üstündə oğluna yağlı bir şillə çəkərdi, amma dili qısalmışdı.
Hərə bir tərəfə çəkildi. Evdəki sükut qulaq batırırdı. Sadıx pərt olsa da, özünü sındırmır, siqareti siqaretə calayır, dırnaqlarının ucunu gəmirirdi.
Naxıra gedənlər axura qayıtdı, növbəti gecə yetişdi. Güllü səhərdən gəlmişdi. Otaqdan bayıra çıxmağa ürək eləmirdi. Mahir ilə Qadirin qaşının düyünü açılmırdı. Sadıx gecə otağa girib qapını örtdü. Qapının çıqqıltısı oğlanları diksindirdi. Sadıx otağın işığını söndürəndə toyuqlar hində qaqqıldaşmağa başladı. Qonşu Sinə nənə çubuğunu yandırıb tüstülətdi, Zərnigarın ilboyu yorğanda yatan qardaşları qışın oğlan çağı tər töküb yuxuda vurnuxdular. Gecə 3-ə qədər çayxananı açıq saxlayan Məmməd kişi 11 tamamdan qapıya qıfıl vurub evə getdi. Sadıxın bəylik taxtının cırıltısına zirzəmidəki siçovullar dəli-cinli oldu.
Kənd həmin gecə gözünü yumub qulağını batırdı!
Güllü Sadıxın köynəyinin düymələrini açdıqca Sadıx sanki Əsli misalı alışırdı. Güllünün saçının qızıl qırmızı xınası Sadıxı diksindirdi. Güllünün də az yaşı yox idi. Boğazının altından döşünün arasıyla süzülən tər Sadıxın sinəsinə hopurdu. Sadıxın beyni dumanlı idi. Zərnigarın surəti gözünün qabağından çəkilmirdi, hərdən elə bilirdi ki, çiyinlərində gəzişən əllər Güllünün yox, Zərnigarın əlləridir.
Qadir anasının kəlağayısını cibinə qoyub həyətdən çıxdı, Mahir də onun ardınca getdi. Arxın yanında bardaş qurdular. Yanğılarından siqaretin kötüyünü də çəkirdilər. Qadir gözünü ovuşdurub köynəyinin qolu ilə sildi. Mahir pıçıltı ilə dedi:
- Ağlama...
- Ağlamıram, siqaretin tüstüsü gözümə doldu.
Qadirin bu cümləni deməyi ilə hıçqırmağı bir oldu. Mahir qardaşının çiynini qucaqlayıb dedi:
- Yadındadı, məktəbdə uşaqlar deyirdilər ki, atanızın adı niyə Sadiq deyil, Sadıxdı, belə ad olar?! Dədəmizin sadiqliyi qırıq imiş. Ona görə Sadıx imiş adı. Anam yatan taxtda Güllünü necə sığallayar axı? Yəni 6 ay dədəmə bəs elədi?
- Danışdıqların məni lap yandırır.
Qardaşlar danışa-danışa mürgüləyirdilər. Günəş yavaş-yavaş oyanırdı. Qadir ayağa qalxdı:
- Mən dayımgilə gedirəm, iki-üç gün oralarda hərlənim, gələrəm. Sən də gəl.
- Yox, mal-qara başsız qalar, evə gedəcəm...
Qardaşlar aralandılar. Qadir dayısıgilə, Mahir evə üz tutdu. Dədəsiylə üzbəüz gəlmək gözünə durmuşdu.
Sadıx kabus görürmüş kimi təngnəfəs oldu, yerindən atılıb şalvarını geyindi. Dan yeri sökülürdü. Əl-üzünü yuyub hinin ağzını açdı. Qaloşlarını geyinib tövləyə girdi. Tövləyə girməyi ilə yerindəcə donub qaldı. Qaragöz ölü doğmuşdu. Arada başını qaldırıb Sadıxın gözünə baxırdı, sonra təzədən gözünü qıyıb cansız balasını yalayırdı.
Sadıx utana-utana Qaragözü sığalladı. Dizini yerə atıb ağlamağa başladı. Gecənin ağırlığını boşaldırdı. Sadıxın gözünün yaşı ilə Qaragözün ağzının seliyi bir-birinə qarışmışdı.
Mahir doqqazı açıb həyətə girdi. Qaraş doqqazın səsini eşidib mırıldadı. Mahir yaxınlaşıb itin başını tumarladı. Qaraşın şələ qulaqları gözlərini örtmüşdü.
Sadıx tövlədən çıxıb
çömbəldi. Kürəyini daş hasara söykəyib
başını qaldırdı. Nəfəsi daralırdı.
Qaraş Sadıxı görəndə
yerindən dik atıldı. Hürə-hürə
tövləyə sarı qaçdı. Sadıx
Qaraşın səsini eşidib doqqaza boylandı, illərdir qapısında yatan itin hürə-hürə
üstünə gəlməyinə təəccüblə
tamaşa elədi.
Nadir
YALÇIN
525-ci qəzet .- 2021.- 4 avqust.- S.22.