Vətən müharibəsi
qazisi Şəxsiyyət vəsiqəsi ala bilmir
Kəşfiyyatçı Elmar Allahverdiyev: “Şəxsiyyət vəsiqəmin vaxtı keçib, amma yenisini ala bilmirəm. Heç bir səbəb
göstərmirlər, vermirlər, vəssalam”
Vətən müharibəsi iştirakçısı, kəşfiyyatçı Elmar Allahverdiyev 1986-cı il noyabrın 4-də Şəki rayonunun Cəfərabad kəndində anadan olub. 2002-ci ildə Cəmşid
Naxçıvanski adına Hərbi liseydə,
2005-2009-cu illərdə Heydər Əliyev adına Azərbaycan
Ali Hərbi Məktəbində motoatıcı ixtisası
üzrə təhsil alıb. 2010-cu ildə Azərbaycan
Silahlı Qüvvələrinin Təlim-tədris Mərkəzində
zabit, 2010-2011-ci illərdə isə Silahlı Qüvvəllərin
Təlim-tədris mərkəzində kəşfiyyat
kurslarını uğurla bitirib. 2010-cu ildən
2013-cü ilə qədər N saylı hərbi hissədə
taqım komandiri kimi fəaliyyətə başlayıb.
2013-2016-cı illərdə o, öz istəyi ilə xidmətini
Tərtər rayonu N saylı hərbi hissədə kəşfiyyat
bölük komandiri kimi davam etdirib. 2016-2017- ci
illərdə Goranboy rayonu N saylı hərbi hissədə kəşfiyyat
bölük komandiri olub, 2016-cı ilin Aprel döyüşlərində
iştirak edib. 2017-ci ildə məlum “Tərtər
işi” zamanı tutulub, 10 ay həbsdə qaldıqdan sonra bəraət
alıb. 2020-ci ilin oktyabr ayında
könüllü kimi Vətən müharibəsinə
qatılıb, noyabrın 5-də Daşaltı kəndi istiqamətində
gedən döyüşlərdə yaralanıb.
***
- Hərbçi
həyatının çətinlikləri məlumdur. İstəyirsinizsə,
söhbətə sizi bu peşəyə gətirən səbəblərdən
başlayaq...
- Mənim
hərbçi olmağımda anamın xüsusi rolu olub. Anam uzun illər hərbi məktəbdə tarix fənnini
tədris edib. Dayılarım hərbçi
olub. Anamın ən böyük
arzularından biri məni hərbçi görmək idi.
Elə anamın hərb sənətinə olan
marağı da mənim bu peşəni seçməyimə səbəb
oldu. Ona görə də anamın təkidi
ilə 8-ci sinifdə oxuyanda ailəlikcə Bakıya
köçdük. Burada Cəmşid Naxçıvanski
adına Hərbi liseyə imtahan verdim və
qəbul olundum. Bir müddət sonra Milli Qəhrəman
Mübariz İbrahimovla dostlaşdıq. Çox
yaxın dost olduq. Sonralar qəhrəmancasına
şəhid olan Fərid Əhmədovla
tanışlığımız yarandı. 2010-cu ildə dostum Mübariz İbrahimovun və Fərid
Əhmədovun şəhid olması məni çox
sarsıtdı. Bakıda xidmət
zamanı fikrim ancaq kəşfiyyatçı kimi xidmətimi
cəbhə bölgəsində davam etdirmək idi. Nəhayət, dözmədim və ərizə
yazıb bildirdim ki, xidmətimi döyüş bölgəsində
davam etdirmək istəyirəm. Müsbət
cavab gəldi və məni Tərtərə, Fərid Əhmədovun
xidmət etdiyi hərbi hissəyə göndərdilər.
Həmin hərbi hissəyə göndəriləndə
mənə oraların necə çətin yer olduğunu
demişdilər. Fərid Əhmədovdan
sonra oraya xidmətə göndərilən bir çox
bölük komandirləri ən çox 6 ay dözə
bilmişdilər. Mən Fəridin
çarpayısında yatanda artıq məni qarşıda
hansı çətinliklərin gözlədiyini bilirdim.
Amma onu da bilirdim ki, bunun öhdəsindən gəlməliyəm.
- Cəbhə
bölgəsində ilk təcrübəniz zamanı nə
kimi çətinliklər yaşadınız?
- Nə qədər
hazırlıqlı olsan, təlimlər keçsən də,
real döyüş şəraiti tamam başqadır. Tərtər istiqaməti ən çətin ərazi
olub. Hələ 90-cı illərdə gedən
döyüşlərdə ən ağır itki verdiklərinə
görə ermənilər Tərtər camaatından çəkinirdi.
Ona görə də düşmən bu ərazidə
tez-tez təxribat törədirdi. Çətinlik
sözsüz ki, var idi. Amma insan elə
varlıqdır ki, düşdüyü hər situasiyaya uyğunlaşır,
çətinliklərə istər-istəməz
qatlaşır. Kəşfiyyatçının isə ən çətin
gününün ömrü uzağı bir gün çəkir.
Bunu öz təcrübəmdən deyirəm.
Mən səhv etməkdən qorxurdum.
Çünki komandirin səhv əmri çox böyük
faciələrə, itkilərə səbəb ola
bilər. 2014-cü ildən bu istiqamətdə
ilk döyüş tapşırıqlarını icra etməyə
başlamışdım. Komandiri
olduğum 8-10 nəfərdən ibarət kəşfiyyat qrupu
ilə çox uğurlu nəticələr əldə
etmişdik. 2015-ci ildə Silahlı Qüvvələrdə
son iki ili döyüş
tapşırıqlarının icrası və düşmənin
verdiyi itkilərə görə birinci yerə
çıxmışdıq. Müdafiə naziri, general Zakir Həsənovla dəfələrlə
görüşlərimiz olub, məni təltif edib.
- Ən çətin kəşfiyyat
tapşırığınız hansı olub?
- Öz
işini mükəmməl biləndə, ərazini və
düşməni düzgün qiymətləndirəndə kəşfiyyatçı
üçün heç bir tapşırıq çətin
olmur. Ona görə də döyüşdə kəşfiyyatçının
ölümü ən sonuncu amil ola bilər.
Komandirin verdiyi ani qərardan asılıdır
hər şey. Komandir ani qərarlar
zamanı düzgün davrananda kəşfiyyatçı da
itki vermir. Ən əsas da bu işlərin
gizlin aparılması vacibdir. Mən rəhbərlik
etdiyim əməliyyatlar haqqında heç vaxt, heç kimə
açıqlama vermədim. Ona görə də Aprel
döyüşləri də daxil olmaqla 3 il
ərzində mənim rəhbəri olduğum bölük
şəhid vermədi.
- Aprel
döyüşlərindən söz düşmüşkən,
döyüş necə başladı?
-
2016-cı ilin mart ayında bayramdan sonra bizi təlim adı ilə Stansiya Mingəçevir deyilən
əraziyə göndərdilər. Bizə
deyilmişdi ki, Silahlı Qüvvələr gününə
hazırlıqla bağlı təlimə gedirik. Amma ora
çatanda gördüyümüz ərazi və qurulan plan
artıq nəsə deyirdi bizə. Təlimlərdə
iştirak etdik, iki gün qalmış bizə dedilər ki,
real döyüş olacaq. Döyüş
istiqamətinin Seysulan istiqaməti olduğu bildirildi. Aprelin 1-də günorta qəfil əmr gəldi, biz
maşınlarla öz bölmələrimizə
qayıtdıq. Şəxsi heyətə
istirahət əmri gəldi. O zaman başa
düşdüm ki, axşam döyüş olacaq. Bizə məlumat
gəlmişdi ki, neytral ərazi deyilən keçidlər,
sağ-sol cinahlar
minalardan təmizlənib.
İki gün əvvəl bu barədə
istehkamçı bölmələrə tapşırıq
verilmişdi.
Artıq birinci gün məruzə olundu ki, deyilən
ərazi təmizdir. Ayın 1-də gecə
saat 11-12 radələrində bizə artıq döyüş
istiqamətində hərəkət əmri verildi. Həmin istiqamətə məsafə uzun idi, hərbi
hissənin 30 kilometr müdafiə zolağı vardı.
Düşmənin müşahidəsinə
düşməməmək üçün o istiqamətdə
təxminən 7-8 kilometr piyada irəlilədik. Saat 4-ün yarısı artilleriya qüvvələri
hərəkətə keçməliydi, mən saat 4-də
döyüş əmrini icra etməliydim. 4-ün yarısında artilleriya qüvvələrimiz
düşmənə sarsıdıcı zərbələr
vurdu. Əslində, bu, mənim qrupum
üçün keçdiyimiz təlimlərlə müqayisədə
çox rahat tapşırıq idi. Təmiz
ərazidə irəliləyib döyüşmək elə də
çətin olmur. Biz əvvəlki
döyüş tapşırıqlarını
artilleriyasız yerinə yetirmişdik, minaları
özümüz təmizləyə-təmizləyə
düşmən mövqeyinə keçirdik. Burada isə düşmən mövqelərini
artilleriya susdururdu və biz rahat şəkildə ərazini
keçib mövqeyə çatırdıq. Aprel döyüşlərində ərazi
yaxşı təmizlənməmişdi. Ərazinin
təmizlənməməsi, döyüşə təcrübəsiz,
gənc əsgərlərin qatılması bizi xeyli ləngitdi.
Qorxulu, çətin vəziyyət yaranmışdı.
Açığını deyim, nə qədər təcrübəli
olsam da, belə qarışıq vəziyyətdə nə edəcəyimi
bilmirdim. Şəhidlər var idi. Rəhbərə
məruzə etdim ki, şəhidləri ortadan götürmək
lazımdır, gənc əsgərlər bunu görür və
psixoloji cəhətdən tab gətirmirlər.
Mən orada bir hadisənin şahidi oldum. Snayper atırdı, bu an əsgər başını qaldırdı
və böyrümdə vuruldu. Baş nahiyəsindən
dəydi və beyni yerə səpildi. Vurulan
əsgər ortada qalıb, o anda digər əsgərə
gözümə sataşdı. Şəhid
olan əsgərin yoldaşı idi. Yoldaşının
vəziyyətini görən əsgərin əlində silah
necə donub heykələ çevrildiyinin, necə yerə
çırpıldığının şahidi oldum. O
mənzərəyə şahid olmaq ağır idi. Çox çətinliklə də olsa, biz
düşmən mövqeyinə girib iki nəfər erməni
əsgərini tutduq. Onları əsir
götürmək fikrim var idi. Əsgərimə
komanda verdim ki, ona de, təslim olsun. Elə
bunu deyəndə erməni əsgəri bizim əsgərin
üstünə qumbara tulladı. Orada hisslərimə
hakim ola bilmədim əmr, verdim ki, ikisini də
öldürün.
Artıq mövqe bizdədir və arxaya məruzə edirəm
ki, mövqe bizdədir, qüvvə göndərin otuzduraq səngərə. Əsgəri
səngərə salmalıyam. Çünki
artilleriya vursa, hamısı qırılacaq. Amma arxa cəbhə ilə rabitə kəsildi.
Kömək gəlmədiyi üçün
düşmən itirilmiş ərazini geri almaq istəyirdi və
məni sıxmağa başlamışdı. Əlbəttə ki, mən 19 nəfərlə
uzaqbaşı 2-3 saat döyüşə bilərdim. Bölüyümə komanda verdim ki,
çıxırıq, amma topa yox. İki-iki,
üçü-üç giriş nöqtəmizi göstərdim
ki, bu qaydada keçəcəyik. Şəxsi
heyəti sağ-salamat təhlükəsiz əraziyə gətirmişdim,
bu zaman xəbər gəldi ki, iki kəşfiyyatçı
qalıb orda. Çevrilib gördüm həqiqətən
də uşaqlardan ikisi yoxdur. Kəşfiyyatçının
düşmən mövqeyində qalması nə deməkdir?
Bu an ərazidən bir ZİL keçirdi.
Maşını saxlayıb sürücünü dartıb
yerə saldım, qrupuma dedim hamınız minin maşına,
qayıdırıq döyüş bölgəsinə. Mən o uşaqları orda qoya bilməzdim. Ora
çatanda gördüm heç kim yoxdur.
Başladım səslənməyə. Bir neçə dəqiqə sonra səsimə səs
verdilər. Sual verdim ki, niyə
qaldınız orda? Dedilər, komandir,
yanımızda 15 yaralı var. Hətta tabor komandiri də
vardı aralarında. Yaralılar da
qışqırır ki, bizi burdan çıxardın. Yaralıları çıxaranda bölüyümdən
bir nəfər öz minamıza düşdü. Mən çox pis vəziyyətə
düşmüşdüm. Kəşfiyyatçının
döyüş meydanında ölümü çox pis hadisədir.
Aprel döyüşləri də çətin
və ağır döyüş idi. Amma
biz öhdəsindən gəldik.
- “Tərtər işi” ilə bağlı 10 ay həbsdə
yatmısınız. Bəraət alıb həbsdən
çıxdıqdan sonra psixoloji və sosial vəziyyətiniz
necə oldu?
-
Çox pis. Sağlamlığım
yaxşı deyildi. Uzun müddət mənə heç
yerdə iş vermədilər. İşsizlik,
ailədə çətin vəziyyət, 4 körpə ilə
kirayədə çətin günlər yaşadım.
Amma ən ağırı üstümdəki “vətən
xaini” ləkəsi ilə gəzmək idi. Uzun müddətdən
sonra türk iş adamı mənim günahsız olduğuma
inandı və mənə iş verdi.
- Şəhid general Polad Həşimovla çox
yaxın münasibətləriniz olub. Onun şəhid
olması xəbərini eşidəndə hansı hissləri
keçirdiniz?
- Bəli,
Polad Həşimovla bizim çox yaxşı münasibətlərimiz
olub. Həm bir şəxsiyyət, həm də
bir hərbçi kimi Polad Həşimovdan, onun qəhrəmanlıqlarından
saatlarla danışmaq olar. 2020-ci ilin
iyulunda döyüş baş verəndə mən Şəkidə
ata yurdumda idim. Polad Həşimovla
İlqar Mirzəyevin şəhid olduğunu eşidəndə
3 gün bir otağa qapandım.
- Məlum
məsələdir ki, dəfələrlə düşmənlə
üz-üzə gəlmisiniz, onları məhv etmisiniz. Olubmu ki, düşməni öldürmək istəməyib
buraxasınız?
-
Düşmən mənim torpağımı zəbt edib, mənim
dinc əhalimə divan tutubsa, onun
qarşılığını hökmən almalıdır.
Döyüş meydanında mərhəmət
hissi hərbçiyə yaddır. Müharibə
zamanı yalnız dinc əhali üçün keçərlidir
mərhəmət. Amma düşmən
bunu belə bacarmır. Gəncə terroru,
Bərdə hadisəsi, bundan əvvəl Xocalı faciəsi
nümunədir. Mənim
bölüyümdə bir kəşfiyyatçı var idi -
Elnur Fərzəliyev. Aprel
döyüşləri zamanı erməni hərbçinin
başını kəsmişdi. Ermənilər
onun başına pul qoymuşdular. Açığı,
bizə həmin hadisəyə görə çox irad
bildirdilər yuxarıdan. Amma mən
öldürdüyüm heç bir erməni hərbçiyə
görə peşman deyiləm. Çünki
Aprel döyüşləri zamanı onlar bizim bir neçə
şəhidimizin cəsədinə işgəncə
vermişdilər. Kəsilən erməni hərbçisinin
başını şəxsən mən özüm aparıb
erməni zabitlərə təhvil verib 16 şəhidimizi təhvil
almışam. Orada erməni zabiti ilə
aramızda belə bir dialoq olmuşdu. Mən
şəhidləri təhvil alıb gedəndə məni
arxadan çağırdı. Dedi, komandir, biz bildik sən
kimsən, səninlə döyüş meydanında
görüşəcəyik. Mən
güldüm. O, qıcıqlandı. Dedi, şübhə
edirsən? Dedim yox, inşallah döyüş meydanında
görüşərik.
- Vətən
müharibəsinə nə zaman qoşuldunuz?
-
Müharibə başlayanda tez telefonumda nömrəsi olan kəşfiyyatçı
dostlarımı yığmağa başladım. 60 nömrənin demək olar ki, 40-na zəng
çatmadı. Dedilər, həlak olublar.
Mən iki dəfə könüllü
yazıldım. Heç bir xəbər
çıxmadı. Özüm bir də zəng
vurdum. Kimliyimi biləndən sonra dedilər
ki, sənə ehtiyac yoxdur. Mən də onlara dedim ki, təcrübəsiz
əsgərlərləri qabağa verməyin, bu iş mənim
işimdir, buraxın gedim döyüşüm. Məni oktyabr ayına kimi orduya buraxmadılar. Oktyabrın 16-da məni orduya
çağırdılar. Qızğın
döyüşlər gedirdi, irəliləyiş də var
idi. Öz istəyimlə 2-ci Ordu Korpusuna
göndərildim. Füzuli istiqamətində
kəşfiyyat bölük komandiri kimi döyüşlərə
qatıldım. Sırf o istiqamətə çatanda mən
üçüncü bölük komandiri idim. Mənə qədər iki zabit, iki komandir kəşfiyyat
rəisləri şəhid olmuşdu. Ağır
döyüşlər getmişdi, nəticə də var idi, kəndlər,
rayonlar azad olunmuşdu.
-
Füzuli istiqamətində gərgin döyüşlər
olduğunu bilirik. Amma o anların canlı
şahidi sizsiniz. Nə baş verirdi orda?
-
Döyüşün əvvəllərində bir qədər
çətinlik var idi. Məsələn,
düşmənin bir bunkeri var idi, oranı tutmaq
üçün altı dəfə hücum olmuşdu, amma
bunkeri götürə bilməmişdik. Çünki
ora çox zirehli yer idi. Hətta aviasiya da
vurdu, amma dağılmadı. Sağından-solundan
ötüb hücuma davam etmək lazım idi. O hücumun
qabağında erməni bunkerdən çıxıb
döyüşməyə cürət edə bilməyəcəkdi,
axırda təslim olacaqdı. Nəhayət,
sonuncu - 7-ci addım uğurlu oldu və bunkeri
götürdük. Bununla da Füzuli rayonu
işğaldan azad olundu. Gecə ilə əmr gəldi, bizi Hadrut istiqamətinə
verdilər. Hadrut istiqamətində Tehran Mənsimovun
tabeçiliyinə verildim, bir həftəyə kimi onun
tabeçiliyində döyüşdüm...
- Vətən
müharibəsi dövründə ən ağır əməliyyatınız
hansı istiqamətdə oldu?
- Şuşa istiqamətində. Biz
Topxana meşəsi deyilən yerdə kolon şəkilində
düşmənin artilleriya pusqusuna düşdük.
Birinci və axırıncı maşını vurdular və 30-dan
çox maşın, 500-ə yaxın şəxsi heyət
qaldıq ortada. Təsəvvür edin, nə
geri qayıda bilirik, nə irəli gedə bilirik. O anda
polkovnik Tehran Mənsimov qışqırdı ki, şəxsi
heyət düşür enişə. Düşmən
bizim sağımızda idi, enişə düşməsəydik,
bizi vuracaqdılar. Həqiqətən də
şəxsi heyət enişə düşəndə
artilleriya başladı maşınları vurmağa. Hətta düşmən atdığı mərmilərdən
biri gəlib bizim qradımıza düşdü, qradın
üzü çöndü və başladı
özümüzə mərmi yağdırmağa. Amma hər şey polkovnikin doğru qərarından
asılı oldu. Komandir düzgün qərar verdi ki, şəxsi heyət piyada bu yerdən
uzaqlaşmalıdır. Sonra bir-bir
sürücülər gəlib maşınları
çıxarda biləcəkdi. Elə də
oldu. O yerdən piyada çıxdıq və heç
bir canlı itki vermədik. Düşmən
kolonu tutub, amma bilmir ki, şəxsi heyət enişlə
çıxıb ordan. Biz o istiqamətdə
Tuğa gəldik. Orda da üç gün
çətin yerdə yüksəkliyi tutub saxlamalı idik və
bunu bacardıq. O yüksəkliyi tutub saxladıq. Düşmən əks hücumlarına məruz
qaldıq. Şükür Allaha, ora qədər
hər şey yaxşı idi, şəhid verməmişdik.
Qarşımızda Daşaltı dururdu. Daşaltını ilk dəfə görəcəkdim.
Strateji baxımdan əhəmiyyətli kənd
idi. Bilirdim ki, bizi hansı çətinlik
gözləyir. Qolumda hərbi saat var idi.
O saatla özüm üçün təsadüfən kəndin
kompasla dərəcəsini çıxartmışdım. Kəndə girəndə yenə pusquya
düşdük və o qayalıqlarda xeyli şəhid verdik.
Qızğın döyüşlər getdi.
-
Yaralıları o qayalıqlardan, pusqudan necə
çıxardınız?
- Saatla
çıxartdığım dərəcə mənə yaralıları
ordan çıxartmaqda çox kömək oldu. Yol ilə qayıda bilmirdim, çünki oradan
qayıtsam, vuracaqdılar məni. Meşəyə
girməli idim. Meşə də
qaranlıq idi. Mən tərs bucaqda geri
qayıtmalı idim. Amma şükürlər
olsun ki, yaralıları haradan gəlmişdimsə, ora
çatdıra bildim.
- Komandir
üçün müharibədə ən dəhşətli
situasiya nədir?
- Təsəvvür
edə bilməyəcəyiniz qədər çətin və
dəhşətlidir müharibə. Ağır
yaralı olduğu halda əsgərə sakit olmağı əmr
etmək çox çətin idi. Təsəvvür
edin, əsgərin əzaları yoxdur, onun ağrısını
siz öz canınızda hiss edə bilirsiniz, amma onu susdurmaq məcburiyyətindəsiniz.
Yaralı əsgərlər dəhşətli
ağrılarına rəğmən, səslərini
çıxartmamalı idi. Çünki
düşmənin harada gizləndiyini təxmin etmək
çətin idi. Biz o yerlərə nabələd
idik. Orxan adında bir qazimiz var.
Artilleriyanın zərbəsindən gözlərini
itirmişdi. Mənim yanımda
yaralandı. Yanımda sanitar ləvazimatlar
da yox idi. Elə bir vəziyyət
yaranıb ki, mən onu oradan çıxartmalıyam. Çıxartmışam, amma əlim sanitara
çatmır. Başımdan
çeçenka papağı çıxardıb Orxanın
gözlərinə sıxmışam. Hələ
dalda nə qədər yaralı var. Birinin çənəsi
dağılıb, mərmi birinin qolunu aparıb, birinin
ayağını. Mən bunların
hamısını ordan çıxartmalıyam. 3 gündür də elə bir yorğunçuluq
vardı ki, təsəvür edə bilmirəm sizə o
yorğunluğu. Su da tapmırıq
içməyə. Dodaqlarımız,
ağzımızda dilimiz çatlayırdı susuzluqdan.
Yarpaqlardan yaralılara şeh içirdə-içirdə
aparırdım. Orxanın da övladı
olacaqdı. Tez-tez deyirdi ki, komandir, mən
balamı görə bilməyəcəm. Qulağına
dedim ki, mən sənə söz verirəm, sən balanı
qoxlayacaqsan. Mən onu gətirib tibbi
maşına mindirdim. Orxanı təhvil
verib yenidən qayıtdım bölüyün olduğu yerə.
Artıq biz Daşaltının üst hissəsini,
sağ cinahını götürmüşdük.
-
Döyüş meydanında tez-tez
xatırladığınız hadisə varmı?
- Unudulmayan
anlar çoxdur. Amma bir şey heç vaxt
yadımdan çıxmayacaq. Noyabrın
4-ü mənim ad günüm idi. O ad günümü
heç vaxt yadımdan çıxarmaram. Həmin
gün biz o qayalıqlarda nə qədər
üşümüşdük. Döyüşə
gedəndə istər-istəməz yüngül geyimdə
olursan. Nazik geyinirsən ki, qaçanda,
manevrlər edəndə ağırlıq olmasın. Amma özümüzlə götürürdük
qalın geyim. Çantamız
qalmışdı arxada. Səhərə
qədər bütün şəxsi heyət o qayalıqda
titrədik. Hərəkət də edə bilmirdik ki,
heç olmasa bir az isinək. Düşmən gecə vaxtı işıq verirdi
ki, yerimizi öyrənsin. Dərhal komanda
verirdim ki, tərpənməyin. Yerimizdən tərpənməyəndə
texnika təxmin edə bilmirdi ki, bu, daşdır, yoxsa adam. Amma bizdəki texnika tam fərqli
idi. Daha güclü idi. Canda istiliyə qədər bilirdi. Əgər onlarda da bizdəki kimi güclü texnika
olsaydı, biz o meşəlikdən salamat çıxa bilməzdik.
-
Daşaltı istiqamətində o vəziyyətdə nə qədər
qaldınız?
-
Daşaltı istiqamətində hava sutkanın çox
vaxtı dumanlı olurdu. Dumanlı havada piyada
döyüşçünün hərəkəti daha
rahatdır. Pis cəhəti odur ki, Harop,
Bayraktar dumanlı havada işləyə bilmir ki, sənin
qarşındakı zirehlini dağıtsın, rahat gedib o
mövqeyi götürəsən. Biz o vəziyyətdə
bir sutka qaldıq. Noyabrın 5-də
artıq hücum oldu və biz bölüklə birlikdə ilk
dəfə kəndə daxil olduq. Kəndə
girəndə 21 nəfər idik. Xeyli
şəhidimiz vardı. Kəndə
girdik. Tam axtarış etmirdik, evlərə
girmirdik. Çünki bilirdim ki, bu evlərdə
erməni varsa da, artıq özü çıxıb təslim
olardı. Kəndin
çıxacağında qarşımıza bulaq
çıxdı. Suyu görəndə
hamımızın gözünə işıq gəldi.
Tapşırığa əsasən, bizi
artıq yuxarıda Xüsusi təyinatlılar gözləyirdi,
mən onlara yaxınlaşıb birləşməliydim.
Əlimlə işarə etdim ki, mühafizəni
tutub iki-iki su içib çıxırıq. Hamımız topa şəkildə bulağın
başına yığışa bilməzdik. Elə də etdik.
Birinci iki əsgər gedib su içib
qayıdanda bizi atəşə tutdular. Güllə
yağmağa başladı. Məndən 300 metr
yuxarıda Şuşa yolu idi, mən o yolu
tutmalıydım. Qarşımızda 6
aşırım vardı. Birini qalxdıq.
İkinci aşırımı qalxanda yuxarıdakı əsgər
qışqırdı ki, komandir, bunlara bax, silahı atıb
qaçıblar. Baxdım ki, hamısı
iriçaplı silahlardır. Amma silahlar səliqə
ilə düzülüb. Atılıb
qaçılana oxşamırdı. Anladım
ki, düşmən özü üçün təyin edib hər
şeyi. Bu nöqtəni keçdiksə,
deməli, ölü nöqtəyə keçirik və bizi
rahatlıqla öldürə bilərlər. Əraziyə baxdım. Yoldan arx
keçirdi. Qarşıda meşə var
idi. Bildim ki, kimdirsə meşədə
olacaq. Gördüm meşədən ata
bilər mənə. Anladım ki, tələdəyik.
Elə bu an istədim qışqıram ki, solu
tut, bir anda başımıza güllə qar kimi yağdı.
Elə birinci atışda uşaqların
neçəsini götürdü. Dal-dala
süründüm. Bir yandan da
qışqırıram ki, arxa gir. Arxa girəndə
düz başımın yanında güllə açıldı.
Allaha yalvarırdım ki, güllə bircə
başıma dəyməsin. Əlimə,
ayağıma dəysə, sürünüb çıxacam.
Amma başıma dəysə, öləcəm.
Mənsə şəxsi heyəti görünməz
nöqtəyə salmalıydım. Qışqırıram
ki, dala sürünün. Mən çıxdım, amma
baxdım ki, qabağıma heç kim gəlmir.
O anda bildim ki, şəhid olublar. Mən
ölü sahəni keçmişəm. Arxamda
əsgərlər vardı. Dedim, bu
yoldan çıxmayacağıq. Məni bulaqda
görürsə, deməli, hər yerdə görür.
Çünki atəş məni ancaq döngələrdə
tutur. Başa saldım ki, buradan
qayalıqdan qəfil keçəcəyik. Daşaltıda girişdəki situasiya oldu. Girişdə də artilleriya arxanı
bağladı. Minamyotlar arxa nöqtəni
vurmağa başladı ki, çıxa bilməyək.
Ayağa durdum ki, çıxam, minamyot düz böyrümə
düşdü, məni qayalıqdan aşağı
tulladı, düşdüm qayalığın dibinə. İstədim durum, gördüm dura bilmirəm,
ayağımdan yaralanmışdım. Başımı yuxarı qaldırdım ki,
görüm uşaqlardan kim gəlir. Səs gəlmədi,
elə bildim hamısı şəhid olub, mən tək
qalmışam. Sonra gördüm iki nəfər
dığırlanıb gəldi. Dedilər, meşədən
çıxıb üstümüzə gəlirlər. Qismətdən əsgərin birində balaca rabitə
var idi. Yoxladım, gördüm, danışıq var.
Artilleriyaya dedim ki, yolun solunu vur. Sağ olsun, dərhal da cavab
oldu, vurdular dediyim yeri.
-
Yaralı və silahsız vəziyyətdə hara getdiniz?
-
Daşaltının sol tərəfində qayalıqda bir erməni
qəbiristanlığı var idi.
Fikirləşdim ki, nə qədər də
olmasa, düşmən öz ölüsünə hörmət
edər, qəbiristanlığı vurmaz, bəlkə orada
sağ qalarıq. Gəldik qəbiristanlığa
çıxdıq, iki gün orada qaldıq. Yaralı idim. Dizim oynaqdan
aralanmışdı, belim də ciddi zədələnmişdi.
Ağrıdan hərəkət edə bilmirdim.
Bu an arxamdan Tehran Mənsimov gəlirdi. Məndən sonra o, pusquya düşdü. Onun pusqudan çıxması təxminən 5 saat
çəkdi.
-
Müharibə bitdi, qələbə qazandıq. Bu qələbədə sizin də
payınızın olmasına baxmayaraq, hələ də sizə
qarşı təzyiqlər olduğunu deyirsiniz.
- Mən nə müxalifətçiyəm, nə hansısa partiyanın üzvüyəm, nə də dövlətə qarşı olan bir insanam. Mən bu dövlət üçün, xalq üçün yaşamışam özümü dərk edəndən. 17 ilimi vermişəm hərbiyə. Müxalif kanala çıxıb ölkə başçısının tərəfini tutmuşam. Belə müxalifətçi olur? Biz hərbçi kimi and içəndə nə deyib and içirik? Bu xalqa, dövlətə ömür boyu şərəflə xidmət edib onu qoruyacağıq. Mən öz vətəndaşıma, dövlətimə sadiqəm. Bu ölkənin əsgəriyəm. Anam mənim üzümə qarşı bir söz dedi müharibəyə gedəndə. Mesaj yazdım ki, ana, birdən mənə bir şey olsa, balalarım sənə əmanətdir, onlara yaxşı bax. Mənə yazdı ki, mən səni vətənə vermişəm, yolun açıq olsun.
Şəxsiyyət vəsiqəmin vaxtı keçib, amma yenisini al bilmirəm. COVİD pasportu almalıyam, iş tapmalıyam, bu mənə lazımdır. Amma qanunsuz şəkildə şəxsiyyət vəsiqəmi vermirlər. Heç bir səbəb də göstərmirlər, heç bir arqument gətirə bilmirlər, vermirlər, vəssalam. ASAN xidmətə yaxınlaşıb şəxsiyyət vəsiqəmin ödənişini də etmişəm. Yenə müraciət edəcəm və bu, mənim sonuncu müraciətim olacaq. Ölkə rəhbərliyindən xahiş edirəm, bu məsələni araşdırsınlar, Azərbaycan Ordusunu, əsgərini, zabitini təhqir edən, alçaldan, şərləyən, ləkələyən qüvvələr cəzalandırılsınlar.
Günel
MUSA
525-ci qəzet.- 2021.- 9 dekabr.- S.11.