"Şah
Mat"ın təqdimatındakı "edam
hökmü"
Son illərdə Azərbaycanda
xüsusən gənclərin
incəsənətə, mədəniyyətə
maraq və sevgisini danmaq, fikrimcə, ən böyük haqsızlıqlardan
biri olar. Bu yöndə
təhsil alan gənclərimizin bir çoxu sənətə
olan səmimi sevgiləri və yaradıcı təfəkkürləri
sayəsində müasir
Avropa və dünya incəsənətində
gedən prosesləri izləyir, onları Azərbaycanla müqayisə
edir, yeni, kreativ və uğurlu layihələr ərsəyə gətirmək
üçün çalışırlar.
İnkar etmək olmaz ki, bunu
bacardıqları da az olmur.
Xüsusən, teatr sahəsində bu cür yenilikçi
gəncləri və onun ortaya qoyduğu
işləri görmək
mümkündür. Oktyabr ayında
dörd yaşını
qeyd edən müstəqil Şah Mat Teatrı da həmin yaradıcı və yenilikçi gənclərin zəhmətinin
bəhrəsidir.
"Zirzəmi Teatrı" üslubunda olan Şah Matın kollektivi heç bir təşkilata, heç bir quruma tabe deyil
və teatr yaxın günlərə
qədər tamaşalarını
əsasən zirzəmilərdə,
"pub house", "club"larda və fərqli məkanlarda nümayiş
etdirirdi. Bu günlərdə
isə nəhayət özünün yeni və belə görünür ki, daimi yerinə köçdü. Dekabrın 2-si həm Şah Mat Teatrının yeni səhnəsinin açılışı,
həm də burdakı ilk tamaşasının
nümayişi idi.
Əvvəldən fəaliyyətlərini izləsəm, kollektivindən
bəzi fəncləri
tanısam da, mənim də teatrla ilk əyani tanışlığım elə
həmin gün oldu.
Teatr yeni səhnəsini dünya ədəbiyyatının şedevrlərindən
sayılan, müxtəlif
zamanlarda fərqli teatrlar tərəfindən
bir neçə dəfə səhnələşdirilən
bir əsərlə açdı. Bu, Viktor Hüqonun "Ölüm
məhbusunun son günü"
romanının motivləri
əsasında hazırlanmış
"Edama məhkumun
son günü" adlı
monotamaşa idi.
Dünya
şöhrətli fransız
yazıçı V.Hüqonun
1829-cu ildə çox
gənc yaşında
real gördüyü edam
səhnəsindən təsirlənərək
qələmə aldığı
roman qısa zamanda məşhurlaşmaqla bərabər,
Fransada ölüm hökmünün ləğv
olunmasına birbaşa
təsir göstərən
amillərdən biri kimi də dəyərləndirilir.
Dərin
psixoloji qatlara malik əsərin səhnələşdirilməsi heç də asan məsələ deyil. Burada xəstə qızına
çörək oğurladığı
üçün ən
ağır cəzaya
- ölüm hökmünə
məhkum edilən gənc adamın şüurlu şəkildə
ölümü gözləməsindən,
ondan qurtulmağa çalışdığı hər anında ona daha çox
yaxınlaşmasından, ədalətsizliyə
qarşı sadəcə
özünün və
dörd divarın eşitdiyi üsyanından,
ölümə getdiyi
yolda keçirdiyi daxili sarsıntılardan danışılır. Bu qədər ağır və qeyri-adi situasiyaya səhnə həlli vermək, onu dar məkana
sığdırıb tamaşaçını
inandırmaq rejissor üçün əlavə
enerji və təcrübə istəyir,
yəqin ki.
Fiziki ağrılardan
daha çox mənəvi ağrıların,
ruhi əzabın üstünlük təşkil
etdiyi əsərin qəhrəmanını-ölümə məhkum edilmiş məhbusu canlandırmaq da asan məsələ
deyil. Canlı bir insanın
ölümün nəfəsi
altında ona biçilən zamanı
"yaşaması" aktyordan
əlavə ustalıq
və eyni zamanda, psixoloji hazırlıq da tələb edir.
Düzünü desəm, kollektivi əsasən gənclərdən
ibarət olan bir teatrın bu qədər ağır tamaşanın
öhdəsindən necə
gələcəyi mənimçün
ayrıca maraq mövzusu idi. Qeyd edim ki, tanınmış
şair Salam Sarvanın
tərcüməsi əsasında
hazırlanan monotamaşanın
quruluşçu rejissoru
Mir Qabil Əkbərov,
quruluşçu rəssamı
Günel İsgəndərova,
geyim üzrə rəssamı Səbinə
Abutalıbzadə, musiqi
tərtibatçısı Aişə Həsənovadır.
Ölüm hökmünə məhkum edilmiş gənc adamı istedadlı Anar Bulud canlandırırdı.
Rejissor əsərin
səhnə həllində
olduqca sadəliyə,
minimalizmə meyl edib. Bu da tamaşanın
psixoloji yükünü
daha da artırırdı.
Çünki səhnədə tamaşaçının fikrini
qəhrəmandan yayındıran,
demək olar ki, heç nə yox idi.
Bu isə özlüyündə
aktyor üçün
əlavə yük və məsuliyyət deməkdir. Xüsusi vurğulamaq lazımdır
ki, gənc yaşına baxmayaraq, Anar Bulud bu
rolun öhdəsindən
məharətlə gəlməyi
bacardı. Onun görünüşündən
tutmuş, üz mimikasına, bəzən pərakəndə, bəzən
oturuşmuş hərəkətlərinə
qədər hər şey həyatla ölüm, peşmanlıqla
günahsızlıq, ağılla
dəlilik arasında qalmış insanın mənəvi əzablarını
əks etdirirdi. Obraz öz diliylə başına gələn,
gətirilən hadisələri
danışmaqla bərabər,
uğradığı haqsızlığa
qarşı da üsyanını dilə
gətirir. Biz görürük ki, onu ən çox
sarsıdan öldürüləcəyi
deyil, cəmiyyətin
bu vəhşi, iyrənc, qeyri-humanist qanunlarıdır. Məhz
buna görədir ki, obraz təkrar
edir: "Fiziki ağrılar mənəvi
ağrıların yanında
heç nədir".
Hətta
obraz daxilində, qəlbinin ən dərinində bu cür yırtıcı cəmiyyətdən qurtulacağı
üçün sevinir
də. Amma onun bu sevinci küllərin arasından alovlanmağa şərait tapmayan köz kimidir. Xatırladığı bir nüans
isə bu közü bir dəfəlik söndürür.
Bu, onun hər
şeydən xəbərsiz,
balaca qızıdır.
O, qızının atasız,
sahibsiz qalacağından
daha çox, bu cür cəmiyyətdə
böyüyəcəyinə təəssüflənir. Çünki bu ədalətsiz cəmiyyətdə onu qoruyacaq bir atası
da olmayacaq. Axı atası heç özünü də qoruya bilmədi...
Səhnə əsərinin uğuruyla bərabər, mənə
görə, çatışmayan,
ya da mənimçün
kifayətsiz qalan bir nüansını da qeyd etməliyəm. Bu da tamaşanın davamlı tempiylə uyuşmayan sönük sonluğudur. Fikrimcə, əsərin
sonluğunu ən azından 40-45 dəqiqəlik
tempinə uyğun, daha yadda qalan
vermək olardı.
Ümumilikdə isə Şah Mat Teatrının psixoloji
dram janrında hazırladıqları
tamaşa təkcə
uğurlu səhnə
işi kimi deyil, Azərbaycanın yaradıcı gənclərinin
sənətə, əsərə
həssas münasibətinin
daha bir nümunəsi kimi də xatirimdə qaldı. Tək elə bu səbəbə
görə də Şah Matın bütün kollektivini təbrik
etməyə dəyər!
Şahanə
MÜŞFİQ
525-ci qəzet.- 2021.- 10 dekabr.- S.8.