Şəhidlik və xilaskarlıq zirvəsindəki Mehdimiz
Mehdi Zaman oğlu
Fərzullazadə haqqında
nəsə yazmaq düşündüyümdən də çətin oldu mənimçün. Təkcə ona
görə yox ki, Mehdi anadan olduğu 27 iyul 1995-ci ildən gözümün
önündə böyümüş
bacım oğludur.
Əlbəttə, bu da öz
təsirini göstərirdi.
Amma ən çox ona görə ki, beynimin bir yarımkürəsi
deyirdi, axı sən yox, əksinə,
gərək o, sənin haqqında belə xatirə yazaydı... Digər yarımkürə
isə məni yazmağa sövq edirdi... Niyə?.. Yazının sonunda məlum olacaq...
***
...Uşaqlıq illəri hələ də gözümün önündən
getmir. Körpəlik yaşlarından heyrət doğuracaq bir xüsusiyyəti vardı. Demək olar heç
ağlamırdı. Bu
vaxta qədər onun qədər sakit uşaq rastıma çıxmayıb.
Məsəl var, uşaqlar
yıxıla-yıxıla böyüyərlər.
Mehdi də az
yıxılmırdı, amma
di gəl ki, heç vaxt onu hönkürtü ilə ağlayan görmədim.
Orta təhsilini
yalnız Bülbülə
qəsəbəsinin deyil,
o zamanlar bütün Bakı şəhərinin
ən güclü məktəblərindən biri
sayılan 208 saylı
tam orta məktəbdə,
2002-2012-ci illərdə almışdı. Məktəb illərində idman yarışlarında, əsasən
futbolda qazandığı
uğurlara görə
aldığı xeyli
sayda fəxri fərmanları var.
Hərbi xidmətini 2013-2015-ci illərdə
Şəmkir korpusunda
keçirmişdi. Murov yüksəkliyini
qoruyan igidlərimizdən
biri idi. "Döyüş və ictimai-siyasi hazırlıqda, nizam-intizamda
əldə etdiyi yüksək nailiyyətlərə
görə" komandanlıq
tərəfindən fəxri
fərmanla təltif edilmişdi. Əgərlikdən
qayıdıb mülki
həyatın sərbəstliyini
düz-əməlli dadmadan,
o dəqiqə özünə
iş axtarmağa başladı. Avtoservisdə
usta köməkçisi
kimi işə düzəldi. Tezliklə işinin sirlərinə
yiyələndi. Sevinirdim ki,
yalnız qara işlə, pul qazanmaqla məşğul olmurdu, həm də işini çox sevirdi, daxilində güclü yaradıcılıq eşqi,
yenilik etmək şövqü vardı.
Bəlkə elə bu şövq də onu başqa bir ustanın yanına getməyə həvəsləndirdi. Bir müddət
keçəndən sonra
anasından - bacım
Elviradan eşitdim ki, ikinci işinin
də sirlərinə
çox qısa vaxtda yiyələnib.
Hətta ustası deyirmiş, Mehdi təkbaşına
öz kiçik biznesini də qura bilər... Və qurmağa hazırlaşırdı da...
2020-ci ilin iyulunda
Tovuzda düşmən
təxribatı nəticəsində
bir neçə əsgər və zabitimizin, xüsusilə
general-mayor Polad Həşimovun
şəhadət xəbəri
hamımıza çox
pis təsir etmişdi, əlbəttə. Mehdi isə əməlli-başlı
özünə yer tapmırdı. Könüllü olaraq ordu sıralarına
yazılmışdı. Sentyabrın
21-də Suraxanı hərbi
komissarlığı tərəfindən
döyüş təlimlərinə
çağırılmış, Vətən müharibəsinin
başladığı ilk gündən
hücum əməliyyatlarına
qatılmışdı. Füzuli-Cəbrayıl-Xocəvənd istiqamətlərində döyüş yolu keçmiş, 41 gün ərzində mənfur düşməni "iti qovan kimi" torpaqlarımızdan qovan cəsur döyüşçülərimizdən
biri olmuşdu. Bu müddət ərzində
ara-sıra baş tutan telefon danışıqlarında
həmişəki kimi
çox danışmırdı,
yalnız bunu hər dəfə deyirdi ki, "irəli gedirik, düşməni əzirik".
Anasına isə heç onu da demirdi: "Hər şey yaxşıdı, ana, mən döyüşmürəm,
postda durmuşam".
Sonralar,
bölük komandiri leytenant İlkin Rzaquliyev bizə danışırdı ki,
necə rəşadətlə,
düşmən gülləsindən
zərrə qədər
qorxmadan vuruşurmuş
bizim Mehdi...
Ən yaxın
cəbhə yoldaşı
Firudin Seyidovun dediyinə görə,
Mehdi döyüş zamanı
nə qədər ağır vəziyyətdə
olursa olsun, yaxınlıqdakı yoldaşının
köməyinə çatmağa
həmişə hazır
idi. Beləcə neçə-neçə döyüş yoldaşına
ilk tibbi yardım göstərək ölümdən
xilas etmişdi. Döyüş başlayan kimi
isə dərhal düşmən üstünə
şığıyırdı, elə bil həmişəki
sakit oğlan deyildi. Füzulinin Qacar, Yuxarı Əbdürrəhmanlı, Veysəlli,
Qaraxanbəyli kəndlərinin,
həmin bölgədə
yerləşən bir
neçə strateji yüksəkliyin azad edilməsi əməliyyatlarında,
eyni zamanda, yaralı silahdaşlarının
xilas edilməsində
böyük xidməti
olmuş, xüsusi igidliklər göstərmişdi.
Nəhayət... Noyabrın
7-də Xocavənddəki 612-ci yüksəkliyin azad edilməsi uğrunda döyüşdə minomyot
mərmisinin qəlpəsil
yara alıb şəhadətə yetmişdi...
Əziz, unudulmaz Mehdimizin şücaəti, qəhrəmanlığı
dövlətimiz tərəfindən
yüksək qiymətləndirildi. Azərbaycan
Prezidenti, Ali Baş Komandan cənab İlham Əliyevin sərəncamları ilə
Mehdi Fərzullazadə "Vətən uğrunda"
və "Xocavəndin
azad olunmasına görə" medallarıilə
təltif olundu.
***
İndi isə lap əvvəldəki
"niyə?" sualına
cavab vermək vaxtı yetişdi. Onun adını nənəsi
- bütün müqəddəs
islam ziyarətgahlarını
ziyarət etmiş rəhmətlik Zərxanım
bibim vermişdi. Biz azərbaycanlı müsəlmanların
tam əksəriyyəti üçün
Mehdi Sahibəz zamanın
kim olduğunu
geniş izah etməyə ehtiyac yoxdur - o, sonuncu imam, axirət günündən
öncə zühur edib, bizi bütün
əziyyətlərdən qurtaracaq
müqəddəs xilaskardır.
Hacı,
kərbəlayi olan nənəsi də məhz ona işarə
edərək, Zamanın
oğluna, yəni öz nəvəsinə
Mehdi adını vermişdi.
Nəticədə şəhidimizin adı Mehdi Zaman oğlu olmuşdu. Görəsən, nənə bilirdimi
ki, bu adla
ilk gündən nəvəsinin
gələcək həyatını
müəyyənləşdirirdi?! Axı sonrakı bütün təqvalı
- namazlı,
oruclu həyatı boyunca Mehdinin əsas işi, həyatının başlıca
məqsədi ətrafında
ona ehtiyacı olanlara əlindən gələn köməyi göstərmək olmuşdu.
Qohum-əqrəbada, qonşuluqda keçirilən
bütün irili-xırdalı
məclislər onsuz keçmirdi. Dinməz-söyləməz
hər yerə qaçırdı, hər
işin qulpundan tuturdu və bir dəfə də olsun yoruldum
demirdi. Kiməsə
kömək etmək üçün ona ağız açmaq lazım deyildi, əlindən gələn
bir iş idisə, özü gedirdi... Buna görə də, orduya könüllü yazıldığını
biləndə, şəxsən
mən, dayısı olaraq, qətiyyən təəccüblənmədim...Vətənin də ağır günündə
ona ağız açmasını gözləmədən
köməyinə qoşdu,
düşmənlə əzizlərinin,
qohum-əqrabasının, bütün
xalqının arasında
Mehdi özünü sipər
etdi - yəni bizim xilaskarlarımızdan
oldu!
İnsanın içində belə
bir xilaskar döyüşçü haqqında
yazı yazmaq ehtiyacından təbii nə ola
bilər?! Məhz bu daxili ehtiyac
hissi idi nə qədər çətin olsa da, məni yazmağa sövq edən...
Sonda həyatımın
kiçik bir epizodunu buraya həkk etmək istəyirəm. Əvvəllər
o qədər də əhəmiyyət vermədiyim,
amma son günlər məni rahat buraxmayan epizod... Bir dəfə Mehdini də götürüb, Bülbülə qəbiristanlığına,
valideynlərimizin qəbirlərini
səliqə-sahmana salmağa
getmişdim. Rəhmətlik
atamın, onun babasının qəbrini tikan-qanqaldan təmizləyə-təmizləyə
ağızucu dedim ki, bir vaxt
gəlib mənim də qəbrimi beləcə təmizləyərsən...
Bunu deyəndən sonra baxışlarımız qarşılaşdı.
Mehdinin reaksiyasını o vaxt anlaya bilmədim. Həmişəki kimi yenə susmuş, yalnız qəribə bir təbəssüm qonmuşdu üzünə...
Belə
bir fikir var ki, şəhidlər
çox öncədən
duyub-bilirlər öz
talelərini... Əcaba, Mehdi o zaman öz qismətində
şəhadət olduğunu
bildiyinə görəmi
mənim sözlərimə
gülümsəmişdi?!
Etibar KƏRİMLİ
Yazıçı, publisist,
AMEA "Azərbaycan Milli Ensiklopediyası" Elmi Mərkəzinin böyük
elmi redaktoru
525-ci qəzet.- 10 fevral.- S.20.