"Mənim bu gün də
"sandıq" ədəbiyyatım var"
Xalq yazıçısı
Elçinin APA-ya müsahibəsi
- Pandemiya
günləriniz necə keçir?
- Pandemiya
çox uzandı... Teatrlardan, konsertlərdən,
ədəbi məclislərdən, gediş-gəlişdən
uzaq düşmüşük. Bir ay deyil, beş
ay deyil, bir ildən çoxdur. Vaxt keçdikcə adam darıxır. Ancaq nə etmək
olar? Müdhiş bir hadisəylə
üzləşmişik. Düzdü, vaxt
bolluğu yaranıb, yazı-pozu üçün vaxt
qıtlığı yoxdu.
- Deməli,
bu günlər yaradıcılıq baxımından məhsuldar
keçir.
- Hə.
-
Maraqlıdı, nə yazmısınız, nə üzərində
işləyirsiniz?
- İl
yarım mənim üçün az
müddət deyil. Yeni pyeslər yazmışam.
Çoxdan idi bilavasitə Abşeron
mövzusunda hekayələr yazmırdım. Bu mövzuda hekayələr yazmışam, başqa
hekayələr də var. Qaldoninin "Kələkbaz dul
qadın" komediyasını tərcümə etmişəm
və sair başqa yazılar. Bunu artıq
demişəm ki, mənim arxivim çox səliqəsiz vəziyyətdədir.
Fikirləşdim ki, imkan düşmüşkən
arxivi səliqə-sahmana salım. Elə sənədlər,
qeydlər, elə məktublar, avtoqraflar çıxdı ki,
elə bil məni keçmiş dünyaya apardı,
Süleyman Rüstəm, Əli Vəliyev, Mir Cəlal, Mirvarid
Dilbazi, Abbas Zamanov, Qabil, Tofiq Kazımov, Cabir Novruz haqqında
esselər yazmışam. Oxucular bəziləriylə
artıq tanışdır. Özüm
üçün də bu gözlənilməz silsilə davam
edir. Arxivi səliqəyə salmaq isə
qalıb bir tərəfdə. Kitabxanam da
eləcə səliqəsizdi, o da necəydisə, elə də
qalıb (gülür).
Mənim "Azərbaycan xalq mahnılarında
erotika" adlı çoxdan hazır olan bir yazım var.
Yadımdan çıxmışdı. İstəyirəm,
onu da çapa hazırlayım. Güman
edirəm ki, əhəmiyyətli mövzudur. Bugünkü mətnlərdə, hər halda
oxuduqlarımı deyirəm, erotika bəzən vulqar təsvir
edilir. Erotika ədəbiyyatın predmeti ola
bilərmi? Şübhəsiz. Ola bilər və olmalıdır. SSRİ
zamanının absurdlarından biri yadıma düşür:
"Bizdə seks yoxdur!.." Ancaq erotika gərək erotika xətrinə
yazılmasın. Bu, çox həssas
mövzudur, daha artıq dərəcədə istedad və bədii
zövq tələb edir. Azərbaycan xalq
mahnılarında erotika gizlindədir, zərifdir, incədir,
eyni zamanda güclüdür, ehtiraslıdır.
Rus dram teatrında Stalin haqqında bir pyesim
hazırlanıb. Premyerası pandemiyaya görə təxirə
salındı. Çox adama təəccüblü
gələ bilər ki, Stalin hara, Elçinin
yaradıcılığı hara? Mən
son dövrlərdə Sovet tarixi və Sovet liderləri
haqqında xeyli ədəbiyyat oxumuşam. Həqiqətənmi uzun illər
yaşadığım bir ölkə ancaq və ancaq nifrətə
layiqdir? Yaxşısı nə idi, pisi nə?
Ümumiyyətlə, bu ölkə necə
ölkə idi? Kommunizm nə
üçün şərəfsizcəsinə iflasa
uğradı? Mən hansı ölkədə
yaşamışam? Suallar çoxdur və
mənim üçün də çox maraqlıdır.
-
Yazdıqlarınızı bildik. Bəs
yazılanlardan nə oxuyursunuz? Məsələn,
bugünkü gənc yazarlardan kimi oxuyursunuz?
-
Düzü, son dövrlər, bədii ədəbiyyatdan daha
çox, sənədli ədəbiyyat oxuyuram. Ancaq
mətbuatı, ədəbi prosesi izləyirəm və bu, ilk
gənclik çağlarımdan bu tərəfə mənim həyat
tərzimdir. Bilmirəm,
yaxşıdır, ya pisdir? Son dövrlərdə
oxuduğum şairlər içərisində Hədiyyə
Şəfaqətin şeirləri xoşuma gəlir. Onu
oxuyanda hiss olunur ki, qələmi təbii və səviyyəli
qələmdir, hissiyyatlıdır. Hekayələri,
esseləri də maraqlıdır. Ay Bəniz
Əliyarın şeirləri, A.Əlizadənin, Məhsəti
Musanın feminist təmayüllü və cəsarətli
şeirləri və sair. Mirmehdi
Ağaoğlunun hekayələri istedadlı qələmin ifadəsidir.
Sevda Sultanovanın və Aliyənin məqalələrində
razılaşmadığım məqamlar az olmur, ancaq
yaxşı cəhət odur ki, onların teatra, kinoya,
ümumiyyətlə, sənətə yanaşmalarında səviyyə,
toxunduqları mövzularla bağlı səriştə var.
Azərbaycan teatrşünaslığının tarixi
qısa olsa da, güclü ənənələri
mövcuddur. İndi də müasir səslənən
o ənənələr rəhmətlik Cəfər Cəfərovdan
gəlir. Onun "Sən həmişə
mənimləsən" tamaşası haqqında
yazdığı "Təklik faciədir" məqaləsi
teatr tənqidimizin klassikasıdır. Bu
gün isə teatr, kino problemlərini qaldıran, öz qələmi
ilə bəsitliyə və bədii avamlığa
qarşı tutarlı söz deyənlərin sayı çox
azdır.
- Ədəbiyyatımızın
da durumu güllük-gülüstanlıq deyil...
- Səviyyəli
əsərlər hər gün yaranmır. Bunun
üçün zaman lazımdır. Ədəbiyyatımızın
bu gününə qalanda... Mən
uşaqlıqdan ədəbiyyatın içində
olmuşam. Bir də oxuyuram, elə
adamların yetmiş, səksən illiyi bəlağətli
cümlələrlə qeyd edilir ki, mən indiyə qədər
bu adda yazıçı eşitməmişəm. Hardan peyda oldu bunlar? Bu gün
yazılan əsərlərə gəldikdə, mənə
görə, zəif, sönük, bəzən də tamam mətləbsiz
yazıların orta statistik sayı səviyyəli ədəbiyyatın
sayından çox yüksəkdir. Əsas
problem budur. Bizdə oxucu problemi də
ciddidir. 1980-ci illərin əvvəllərində
"Mahmud və Məryəm" romanı yüz min tirajlarla
çap olunmuşdu, oxunmuşdu. Ancaq elə
o zaman da digər ölkələrlə müqayisədə,
oxumaqda birincilər sırasında deyildik. İndi isə daha çox geriləmişik. Bunun da öz səbəbləri var. SSRİ
dağılandan sonra sistemin dəyişməsi, bazar
iqtisadiyyatı, ideologiyanın dəyişməsi və s. Bir
tərəfdən də erməni təcavüzü, bizə
qarşı yönəlmiş ikili siyasi standartlar. Bütün bunlar həm maddi, həm də mənəvi
baxımdan çox ciddi kataklizmə gətirib
çıxartdı. Ədəbiyyatda da, oxucular
arasında da...
- Yəni
otuz ildə Azərbaycan ədəbiyyatı bu kataklizmi
keçə bilmədimi?
- Ədəbiyyatın,
sənətin müqabilində 30 il elə
uzun müddət deyil. Bir dəfə məndən
soruşdular ki, niyə Qarabağ mövzusunda güclü əsərlər
yazılmır? Düzdür, Qarabağ
mövzusunda güclü əsərlər var, ancaq zəif əsərlər
daha çoxdur. Mən də o suala belə
cavab verdim ki, həmin güclü əsərləri vaqonlarda,
yataqxanalarda böyüyən o qaçqın,
köçkün uşaqları, həm də yalnız onlar
yox, ümumiyyətlə, gələcək nəsillər
yazacaq. Ədəbiyyatın genetik
yaddaşı çox zəngin və möhkəmdir. O,
meyvə kimi yetişməlidir. Bu o demək deyil
ki, indi yazılmasın. İndi də
yazılıb, yazılır və yazılacaq.
- Sizin də
qeyd etdiyiniz kimi, zaman məfhumu ədəbiyyat
üçün çox önəmlidir. Əgər
Sovet dağılmasaydı, siz "Ölüm
hökmü"nü çap etdirə bilərdinizmi?
- Yox,
etdirə bilməzdim. 1983-cü ilin sonları,
84-ün əvvəli idi, mən bu romanı yazmağa
başlayanda daxilimdəki senzura qayğılarını tamam
bir tərəfə atıb işlədim. Yüz faiz əmin idim ki, çap olunmayacaq. Ya
mənim bəxtimdən, ya əsərin bəxtindən elə
oldu ki, Qorbaçov gəldi, ara
qarışdı, məzhəb itdi, roman da çap olundu.
- Deməli,
Sovet dağılmasaydı, bu əsər sizin sandıq ədəbiyyatınızda
qalacaqdı.
- Bəli.
Onu da deyim ki, mənim bu gün də "sandıq" ədəbiyyatım
var. Elə əsərlər var ki, onları çap etməyin
hələ vaxtı deyil, onların
tamaşaçıları, oxucuları bir küll halında
yetişməyib. Hara tələsirik? Demirlər ki, əlyazmaları yanmır? Rəhmətlik
Araz Dadaşzadə deyirdi ki, oxucular iki qrupa ayrılır:
istedadlı oxucular və istedadsız oxucular. Mən
necə yazıçı olduğumu deyə bilmərəm,
ancaq istedadlı oxucuyam.
- İllər öncə sevdiyiniz hekayələrin
siyahısını paylaşmışdınız. Həmin siyahıda
Əkrəm Əylislinin "Ürək yaman şeydir"
hekayəsi də var idi. Bu gün Əkrəm
Əylisli ilə münasibətlərinizin yaxşı
olmadığı deyilir. Əylislinin həmin
hekayəsi ilə bağlı hələ də eyni fikirdəsinizmi?
Münasibətlərdəki gərginlik o
siyahıdan bu hekayəni silməyib ki?
- Elə
deyil, Əkrəmlə münasibətimiz nə pisdir, nə də
yaxşı. Sadəcə münasibətimiz
yoxdur. Əkrəmi bilmirəm, ancaq mən
buna təəssüf edirəm. Bəli, o
hekayənin adını yenə çəkərəm, əlbəttə,
çünki bu gün də o fikirdəyəm. Əgər Əkrəm bu gün zəif, ya da
xoşagəlməz nəsə yazıbsa, bu o demək deyil
ki, onun dünən yazdıqlarının da üstündən
xətt çəkək. Əgər onun
yazdığı zəif və xoşagəlməz
yazıları tərəzinin bir gözünə, həmin
hekayəni, ya da "Kür qırağının meşələri"
povestini o biri gözünə qoysaq, bu hekayə də, povest də
çox ağır gələr. Əkrəmin
tək qalması, tənhalığı, sizdən gizlətmirəm,
mənə pis təsir edir. Gərək
belə olmayaydı. Ancaq bu təcridin səbəbkarı
Əkrəmin özüdür. Ola bilsin ki, mən
yanılıram, bəlkə o,f
özünü camaatdan təcrid olunmuş, tək-tənha
hiss etmir? Təki belə olsun.
- Sizcə,
AYB-də olanlar, yoxsa AYB-ə qarşı olanlar?
- Ədəbiyyatda olanlar.
- Qarşıdan AYB-nin qurultayı gəlir. Sədr
seçkilərinə namizədliyinizi verməyi
düşünürsünüzmü?
- Elə
olsa, gözəl bir komediya olar! Mən cavan
olanda da, sonralar da, görürsən, indi də tez-tez bu fikri
deyirlər, yazırlar, belə suallar verirlər. O vaxtlar
da, indi də mənim o vəzifəyə, eləcə də
başqa bir vəzifəyə heç bir mənəvi
ehtiyacım olmayıb. Bu gün mən Xarici
Ölkələrdə Yaşayan Həmvətənlərlə
Mədəni Əlaqələr Cəmiyyəti - "Vətən"
Cəmiyyətində sədr olduğum vaxt
gördüyümüz işlərə görə qürur
duyuram. 25 il xeyli yüksək bir vəzifədə
çalışmışam və bundan da qürur duyuram ki,
Azərbaycan müstəqilliyinin əbədiləşdirilməsi
işində öz səlahiyyətlərim daxilində əlimdən
gələni etmişəm. Bu gün BDU-nun
professoruyam. İndi bu qədər illərdən
sora gedib AYB-nin sədrliyinə namizədliyimi versəm,
gülünc olmaz? Qoyun oturub,
yazı-pozumuzla məşğul olaq.
- Baş
nazirin müavini Elçin Əfəndiyev yazıçı
Elçinə mane olurdumu?
- Prinsipcə,
yox. O vəzifədə olduğum dövrdə çox insan
sevinci və ağrısı, xoşbəxtliyi və faciəsi,
müxtəlif insan taleləri görmüşəm. Yazıçı kimdir? İnsan
taleyini təsvir edən, onun hiss və həyəcanını
ifadə edən qələm sahibi. Maneçilik
yalnız vaxt baxımından ola bilərdi
ki, bu gün elə bil, həmin illərin əvəzini
çıxıram. İndi yazmaq
üçün xeyli vaxtım olur.
-
Yaradıcı adamlar vəzifədə olanda onların sanki
yaradıcılığına da yaltaqlanırlar. Siz belə adamları tanıya bilirdinizmi?
-
Yaltağı tanımaq üçün xüsusi istedada
ehtiyac yoxdur. Mən vəzifədə olanda da,
olmayanda da həmişə yaltağa nifrət etmişəm.
Həm də yalnız özümlə
bağlı yox, ümumiyyətlə. Əvvəllər
də demişəm, mən vəzifəyə gəlməmişdən
qabaq hansı Elçin idimsə, vəzifədə də, vəzifədən
sonra da həmin Elçinəm. Bəli,
kimlərsə mənə yaltaqlanıb, ancaq mən heç
kimə yuxarıdan aşağı baxmamışam.
- İlyas Əfənidevin oğlu Elçin, yoxsa
Elçinin atası İlyas Əfəndiyev? Sizcə, tarix
hansını yadda saxlayacaq?
- Mən
istəyərdim ki, hər ikisini yadda saxlasın, ancaq bu, mənim
istəyimdən asılı bir şey deyil, tarixin işidir. Mən bu gün İlyas Əfəndiyevin oğlu
olmağımla qürur duyuram. Bu, mənim
üçün hər şeydən öncə
alnıaçıqlıqdır. Mən
çox təəssüflənirəm ki, İlyas Əfəndiyev
Qarabağın azad olunduğunu görmədi, 44 günlük
tarixi zəfərin şahidi olmadı. Çox təəssüf,
çox... O, bütün varlığıyla Azərbaycana, Azərbaycanın
daxilində də Qarabağa bağlı idi. Xüsusilə
də Şuşaya. O özü Füzulidən idi,
Füzuliyə də olduqca bağlı idi. Bu bağlılığın
ifadəsini "Geriyə baxma, qoca",
"Üçatılan" romanlarında görə bilərsiz.
Qarabağın başqa bölgələrindən
olan adamların hamısı üçün
Şuşanın yeri bir başqadır. Bu
gün isə hamımız şuşalı, hamımız
qarabağlıyıq. İkili siyasi
standartlar dünyasında Ali Baş Komandan, hörməti
Prezident İlham Əliyev ortaya son dərəcə cəsarətli
siyasi iradə qoydu. Böyük Qələbə
əldə edildi. Onu da deyim ki, həmin
ikili siyasi standartlar "Domokl qılıncı" kimi həmişə
Azərbaycanın başı üzərindən
asılıb. O həyəcanlı və unudulmaz 44
gündə kitabxanamda axtarıb general-mayor Denstervilin 1925-ci
ildə Tiflisdə nəşr olunmuş xatirələrini
tapıb, təzədən gözdən keçirdim. Bu xatirələr
100 il bundan əvvəl də Azərbaycana
qarşı yürüdülən ikili standartların əyani
göstəricisidir. Bakı əldən gedirdi.
Tariximizdə belə faktlar çox olub.
- Bu
gün qızlarınız kifayət qədər yaxşı
vəzifələrdə çalışır. Deyirlər ki, Elçinin qızlarının
bugünkü məqama gəlməsində Elçinin
adının böyük rolu olub. Bu fikirlərə
necə baxırsınız?
-
Çox primitiv dedi-qodudur. Əsl
"obivatel" təfəkkür tərzidir. Bəyəm demirdilər ki, Elçinin pyeslərini
vəzifəsinə görə tamaşaya qoyurlar? Bunu da çox vaxt elə adamlar deyirdi ki, onların
teatrdan xəbəri yoxdur. Mənim pyeslərim
İngiltərədə, İtaliyada, Türkiyədə, nə
bilim, Koreyada, Rusiyada, siyahını uzatmaq istəmirəm,
başqa ölkələrdə tamaşaya qoyulur. "Qatil" pyesi Nyu-Yorkda, Brodveydə tamaşaya
qoyulub, mən Amerikanın Prezidentinə zəng edib demişəm
ki, bax ha, mən Azərbaycanda Baş nazirin müaviniyəm, mənim
əsərimi tamaşaya qoy? "Mahmud və
Məryəm" yüz min tirajla, yaxud Moskvada hekayə və
povestlərim iki yüz əlli min tirajla nəşr olunanda,
satılanda bəyəm mən vəzifədə idim? Boş və gülünc söhbətlərdir.
Mən bu cür cahil dedi-qodusuna, bəzən də
qərəzli qrafoman yanıb-tökülmələrinə
heç vaxt cavab vermirəm. Buna iynənin
ucu qədər də mənəvi ehtiyacım olmayıb.
Bir dəfə demişəm, yenə təkrar edirəm: əgər
mənim yazdıqlarım da, fəaliyyətim də bu cür
dedi-qodulara, bu cür nadan püskürmələrinə davam
gətirməyəcəksə, onda yaxşı edib deyirlər,
yazırlar.
- Son hekayələrinizdən
olan "Ağadadaşın kişi sözü" hekayəsindən
sonra belə bir fikir səslənir ki, Elçin bu
günün adamlarını tanımır. Bu
fikrə münasibətiniz necədir?
- Əvvəla, indicə dediklərim tənqidə yox,
dedi-qoduya, "obıvatel" təfəkkürünə
aiddir. Ağadadaş isə bəyəm Marsda
yaşayır? Ağadadaş da bu
dünyanın adamıdır də. Sadəcə,
sosial şəbəkələr dünyasından uzaq
adamdır. Sosial şəbəkədən uzaq olan adam adam deyil? Ağadadaş sadə
bir kişidir, onun haqqında da yazmaq lazımdır, ya yox?
Bu da lap Sovet dövrünün söhbətlərinə
oxşayır. Necə ki, o vaxt deyirdilər,
xırda, kiçik, cılız adamlardan yazmayın. Belə şeylərə fikir verməyin.
Ədəbiyyat üçün xırda, kiçik,
cılız adam yoxdur.
- "Mahmud və Məryəm", "Ağ dəvə", "Ölüm hökmü", "Baş" kimi romanlar yazmış Elçin özü barədə nə deyər?
- Bəlkə təvazökar səslənməyəcək, ancaq mən özümü xoşbəxt yazıçı hesab edirəm. Bu mənada ki, əsərlərimin böyük bir hissəsini Sovet dövründə yazmışam. Ancaq o romanların, povestlərin, hekayələrin, pyeslərin, hətta məqalə və monoqrafiyaların da bir nöqtəsinə, vergülünə dəymədən bu gün müstəqil Azərbaycan oxucusuna təqdim edirəm. O oxucuya ki, onun təfəkkürü, onun dünya görüşü ilə Sovet dövrünün ideologiyası bir-biri ilə daban-dabana ziddir. Sovet dövründə o qədər yazıçılar var idi ki, yazdıqlarını da Sovet İttifaqı özü ilə apardı. Mən xoşbəxtəm ona görə ki, belə bir tragediyadan uzağam.
- Niyə Elçin?
- Elçin yazıçıdır, Elçin Əfəndiyev isə vəzifə adamı. Zəhmət olmasa, siz də yazarsınız ki, Xalq yazıçısı Elçinlə müsahibə...
Aytac SAHƏD
525-ci qəzet.- 2021.- 14 iyul.- S.6;7.