Qürbətdə həyatı ağ-qara görürdüm
Son 5 ildə İsraildə
yaşayıb-işləmiş Elçin Əliyevlə dost
ölkədəki yaşantıları barədə söhbətləşdik
Müsahibim 5 ilini doğma Vətəndən uzaqda - İsraildə keçirən
Elçin Əliyevdir. O, İsrailə
2016-cı ildə, iş
üçün getmişdi.
Elçin bəylə İsraildəki
mədəniyyət, mentalitet,
milli dəyərlər,
beş il
ərzində yaşadıqları
haqqında söhbət
etmək üçün
onu səbirsizliklə
gözləyirdim. Ötən
5 il ərzində
istər Azərbaycanda,
istərsə də bütün dünyada, bizim həyatımızda çox şey dəyişib. Bu dəyişiklikləri
onun gözü ilə də görmək maraqlı idi.
Müsahibimi aeroportda qarşılayanlar
içərisində mən
də vardım. Ailəsi onu
həyəcanla gözləyirdi.
Təxminən, bir saat çəkən gözləmədən
sonra müsahibimi qarşıladım. Maşına minəndə arxada oturmasına baxmayaraq, oturan kimi kəməri
taxması diqqətimi
çəkdi. Bir neçə
saat sonra söhbətimiz zamanı bu məqamla bağlı da sual ünvanladıq.
***
- Xoş gəldiniz! Həmişə Vətəndə! Səfər necə keçdi?
- Bir az yol yorğunluğu var. Amma bəlkə də, məni yoran yol deyildi,
səbirsizliyim və həyəcanım idi. Yuxusuz qalmışdım. Ancaq təyyarədən
düşüb oğlumu
qucaqlayan kimi, buranın havası ciyərlərimə dolan kimi bütün yorğunluğum üstümdən
götürüldü.
- Bu 5 ildə orada ən çox nəyin çatışmadığını
hiss edirdiniz?
- Mən qürbətdə həyatı ağ-qara görürdüm. Parklardan uşaq
səsi gəlmirdi.
Suyun dadı başqa, yeməyin dadı başqa, hisslərin dadı başqa. İnsanların üzünə
baxanda hiss edirdin ki, bura vətən
deyil. O doğmalığı,
istiliyi hiss edə bilmirdim. Burada çaydan bir qurtum alanda belə
ürəyimə yağ kimi yayıldı. Beş ildir, bu hissə ac idim sanki.
- İndi qayıtmısınız,
ilk dəqiqələrdə nələr hiss etdiniz?
- Fərqli hisslər yaşadım. Ən birinci, aeroportdan
düşəndə mənə
bu qəribə gəldi ki, hamı azərbaycanca danışırdı. Niyə belə
qəribə gəldi,
bilmirəm, açığı.
Orada kimsə bizim dildə danışmırdı və
beş il
sonra belə bir vəziyyətlə qarşılaşmaq mənə
qəribə hisslər
yaşatdı.
- Başqa nə kimi qəribəliklər var?
- Bax elə bu
yolu yaxşı tanımağım. Buraların hər
qarışının yadımda
qalması qəribədir.
Maraqlıdır ki, orada 5 il
keçirməyimə baxmayaraq,
yaşadığım evdən
başqa heç haranın yolunu tanımırdım. Yəni yadımda
qalmırdı. Nə bilim,
bəlkə də yadımda saxlama ehtiyacı duymurdum. Çünki orada yaşayırsan,
ancaq bilirsən ki, bu, müvəqqətidir,
nə vaxtsa geri qayıdacaqsan. Ona görə özünü
ora tam bağlaya bilmirsən.
- Maşında oturan kimi kəməri bağlamağınız diqqətimi
çəkdi...
- (Gülür) Hə,
bununla bağlı maraqlı bir hadisə də başıma gəlib. İsraildə arxada oturanda da kəməri bağlamaq məcburidir.
Bir dəfə işə gedəndə yol polisi maşınımızı
saxladı, kəməri
bağlamayan 4 nəfərə
cərimə yazdı.
Bəxtimdən, qayda pozuntusu
etmədiyim üçün
mənim heç sənədlərimi də
yoxlamadı. Oradakı ab-havaya
öyrəşməyə çalışdıqca məcburən
hər detalı sonrakı həyatında da tətbiq edirsən. Bu kəmər
məsələsi də
məndə ona görə ilişib qalıb deyəsən...
- 5 il əvvəlki
Azərbaycanla indiki Azərbaycan arasında hansı fərqlər var, sizcə?
- Çox kəskin fərqlər görmürəm.
Elə bil lap dünən çıxmışam ölkədən.
Əksinə, insanları daha
gülərüz gördüm.
Məncə, bunun Vətən
müharibəsindəki qələbəmizlə
əlaqəsi var. Hamının
üzündə anlamlı
təbəssüm görünür.
Bəlkə də səbəbi
başqadır, ancaq mən bu təbəssümə
həmin mənanı
verdim. İsraildə olanda da müharibənin gedişatını
anbaan izləyib qürur hissi keçirirdim. İstəyirdim ki, haradasa bir
azərbaycanlı görüm,
öpüb-qucaqlayım, sevincimi
bölüşüb təbrik
edim. Müharibə zamanı İsrailin
Azərbaycana dəstəyi
təkcə hərbi və siyasi xətt üzrə baş tutmurdu. Oradakı xalq da azərbaycanlıları
sevir. Oktyabr ayında müharibə
gedəndə İsraildə
yaşadığım şəhərdə
azərbaycanlıların təşkil
etdiyi bir mitinq olmuşdu. Həmin mitinqə israillilər də əllərində Azərbaycan bayrağı
ilə qoşulmuşdular.
Bu cür dəstək
məni heyrətləndirirdi.
- Günümüzün bəlası
olan koronavirusla mübarizə İsraildə
nə yerdədir?
- Dövlət sadəcə
insanları özlərini
qorumağa çağırırdı.
Demək
olar ki, heç bir ciddi karantin və ya sərtləşdirmə
tətbiq edilmədən
mübarizə aparılırdı.
Məsələ burasındadır ki, insanlar virusun
fərqində idilər
və özləri özlərini qoruyurdular.
"Koronaya inanmıram"
deyən bir nəfər də tapa bilməzdin. Virusa qarşı peyvəndlənmə
rəsmi şəkildə
elan edildikdən sonra da hələ
ilk gündən könüllü
peyvənd olunmaq istəyən minlərlə
şəxs növbəyə
düzülmüşdü. Mənə elə gəlir ki, hər kəs
özü-özünü qorusa, bu fəlakət
qısa müddətdə
öz təsirini bütövlüklə itirər.
- İsraildəki insanlarla necə əlaqə qururdunuz? Dil məsələsinə çətinlik çəkirdinizmi?
- İlk başlarda çətinlik olurdu. Deyirdim ki, mümkün deyil, mən burda qalıb yaşaya bilmərəm. Bundan əvvəl Rusiyada da yaşamışam. Ancaq rus dilini bildiyimdən mənə elə də çətin gəlmirdi. Ümumiyyətlə, başqa bir ölkəyə uyğunlaşmaq üçün dil çox vacib məsələdir. İsraildə yerli əhali öz dilində danışır. Bundan başqa, türk dili və ingilis dili çox yayılıb. Afrika ölkələrindən çox sayda işçi var. İngiliscə əsasən onlar danışırlar. Türklərin sayı isə gözlədiyimdən çox idi. Hətta deyə bilərəm ki, işçi sinfinin çox böyük bir hissəsini Türkiyə türkləri təşkil edir. Onlar yerli dili də yaxşı bilirlər. Mənə də dəfələrlə öyrətmək istəyiblər, qaçmışam bundan. Bəlkə də bayaq dediyim "onsuz da bir gün Vətənə qayıdacam" prinsipinə görə bunlardan qaçırdım.
- Bir də İsrailə qayıdarsınızmı?
- (Gülür) Yox, qayıtmaram. Ümumiyyətlə, bir də ölkədən çıxmaqla bağlı düşünmürəm. Hər ata kimi mən də istəmişəm ki, uşaqlarım xarici ölkələrdə təhsil alsınlar, orada özlərinə şərait yaratsınlar. Bu fikrimdən belə daşınmışam artıq. Vətəndən uzaq oldunmu, həmişə nədənsə tamarzı qalırsan. Lap belə yağ-bal içində yaşasan da. Mən şuşalıyam. Hazırda ən böyük istəyim də o torpağa qayıda bilməkdir. Hətta bunun üçün gün sayıram belə deyə bilərəm. Ümid edirəm ki, qısa müddətdə bu arzum reallaşacaq.
- Müsahibə üçün təşəkkür edirəm, ata, çox sağ ol!
- Sən sağ ol, oğlum. Bu, həyatımda ilk müsahibəm olması ilə birlikdə, həm də oğluma verdiyim ilk müsahibədir. Bunun verdiyi qürur məni daha çox sevindirdi.
EL ROMAN
525-ci qəzet.- 2021.- 9 iyun.- S.16;24.