Aqşin Babayevi
xatırlamaq...
10 iyunda dəyərli
yazıçımız Aqşin
Babayevin vəfatının
birinci ildönümü
tamam olur. Aqşin müəllimdən
danışmaq sağlığında
nə qədər xoş, sevimli və fərəhli idisə, vəfatından sonra bir o qədər
ağrılı-acılıdır.
Amma yenə də sevimli və fərəhli...
Aqşin Babayev bu dünyada
tanımaq şansı
qazandığıma ən
çox sevindiyim və hər onunla xatirələrimiz yada düşəndə Allaha dönə-dönə
şükür elədiyim
insandır. Həm də onun kimi əzəmətli, ta uşaqlığımızdan
heyrətlə baxdığımız,
əlçatmaz hesab etdiyim insanın mənim kimi bir gəncə verdiyi dəyər, göstərdiyi diqqət və inam içimi
qürurla doldurur, nə gizlədim. Məhz Aqşin müəllimin inamına görə insan özünə inanmaq istəyir, sanki dağı dağ üstünə qoya biləcəkmiş kimi. Sizə təəccüblü gəlməsin. Onu tanıyanlar yəqin ki, bu cümlələrimin
mübaliğə deyil,
hətta daha az olduğunu
bilirlər. Belə böyüklük sahibi idi Aqşin
müəllim. İnandığı, etibar etdiyi insanları
da özünün böyüklüyündə görərdi,
onları bu inam və dəstəklə
öz yanına qaldırmağa çalışardı.
Amma bunu elə xəfif,
elə sakit və səssiz tərzdə edərdi ki, ruhun da
inciməzdi. Bir də
baxardın onun böyüklüyündən boylanırsan
sən də həyata, ədəbiyyata,
insanlara.
***
Aqşin müəllim son illərdə
"525-ci qəzet"də çıxacaq yazılarını
mənə göndərərdi,
həm özüm oxuyum, həm də çapı üçün yönləndirim
deyə. Mənim də onun haqqında yazdığım,
ya da qəzetdən
oxuyub bəyəndiyi yazılarımı ona göndərməyimi istəyərdi.
Aramızdakı bu
"məktublaşmanın" ünvanı isə heç vaxt üzünü görmədiyim,
kim olduğunu
bilmədiyim Lalə adlı xanım idi. Lalə xanımın elektron
ünvanından gəlir,
yenə eyni ünvana gedirdi yazılar. Sonra Aqşin müəllim
bu dünyadan köçünü çəkib,
haqq dünyasındakı
məkanında qərarlaşdı.
Mənim də elektron poçtumda bir ünvan azaldı: Lalənin ünvanı. Daha nə o ünvandan
mənə yazılar
gəldi, nə də mən göndərdim. Beləcə,
Aqşin müəllimsiz
və Lalənin ünvanından gələn
məktublarsız bir il arxada
qaldı.
Amma mən bu bir
ildə Aqşin müəllimə bir az da yaxınlaşdım. Onun ömrünün
çox hissəsini həsr etdiyi, son zamanlarına qədər işlədiyi və bütün kollektiv tərəfindən bir ata kimi, böyük
qardaş kimi, dəyərli müəllim
kimi sevildiyi Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət və
İncəsənət Universitetində
(ADMİU) çalışmağa başlayaraq. Öncələrdə mədəniyyət müxbiri
kimi davamlı şəkildə ADMİU-nun tədbirlərində,
tamaşalarında, konfranslarında
iştirak edər, qəzetimiz üçün
material hazırlayardım. Demək olar ki, həmin
tədbirlərin hamısında
Aqşin müəllim
də olardı, özünün bəlağətli,
rəvan çıxışları,
maraqlı xatirələriylə
tədbirə ayrı
rəng qatardı.
Təəssüf ki, mənim
bu gözəl təhsil ocağına gəlişim Aqşin müəllimdən sonra oldu. Hətta burada işə başladığımı eşidən
Aqşin müəllimin
oğlu Gündüz bəy zəng edərək məni təbrik elədi, atası sağ olsaydı, buna nə qədər sevinəcəyini dedi. Bilirdim, çox sevinərdi Aqşin müəllim,
"Şahanə qızım,
nə çətinliyin
olsa, burdayam"-deyərdi. Amma mən yenə də onu burda
hiss edirəm. Əvvəllər
Aqşin müəllimin
keçib getdiyi o dəhliz, başdakı stulda oturduğu o iclas zalı, ən öndəki sırada əyləşib
gözünü səhnədən
çəkmədiyi tamaşa
zalı... Hamısı Aqşin müəllimin
əziz xatirəsini salır yada, hər biri onunla
keçən xoş zamanların məhrəm duyğularını paylaşır
sanki bizimlə.
***
Bir neçə gün öncə iş otağımızın qapısı
açıldı. Bir xanım
boylandı içəriyə,
"mətbuat katibi Şahanə Müşfiq
sizsiniz?" - deyərək. Təsdiqlədim.
"Mən Laləyəm,
- dedi - Aqşin müəllimin köməkçisi
Lalə... Sizə onun yazılarını
göndərən". Qəfil ayağa qalxdım. Aqşin müəllimin gedişiylə
yoxa çıxan Lalə "qayıtmışdı".
Elə bildim Aqşin müəllimin özü də qayıdıb, amma o yox idi...
Sadəcə elektron ünvan olaraq tanıdığım bu gözəl, mehriban xanımla tezcə sözümüz tutdu və şirin-şirin söhbətə başladıq. Mövzumuz isə əlbəttə, Aqşin Babayev.... Dedi ki, Aqşin müəllim işdə də adımı çox çəkərmiş, aramızdakı bu "yazı alış-verişi" onun kimi, Laləni də qiyabi də olsa, doğmalaşdırıb mənə. Bu yaxınlarda Müzəyyən xanımdan eşidib mənim də bu universitetdə işlədiyimi, gəlib ki, illərdir qiyabi tanıdığı məni daha yaxından tanısın. Bunları Lalə xanım dedi. Mənsə, gözlərindən başqa şeylər oxudum. O, bu otağa təkcə məni yox, həm də Aqşin müəllimi tapmağa gəlmişdi. Necə ki, mən qarşımda oturan bu xanımın gözlərində, sözlərində 12 il birlikdə çalışdığı o böyük insanı axtarırdım. Yuxarıda da qeyd etdiyim kimi, bir ildir, Aqşin Babayevi xatırlamaq həm ağrılı olur, həm də sevimli. Lalə xanımla söhbətimiz də məhz bu tempdə davam etdi. Həm çox darıxdığımız, yoxluğuna hələ də alışmadığımız sevimli insanımızı xatırladıqca gözlərimiz doldu, həm də onun şən, enerjili, xoş xatirələri yenidən üzümüzə təbəssüm qondurdu.
***
Lalə xanımı yola salandan sonra "525.az" saytını açıb, "Aqşin Babayev" adını axtarışa verdim, qəzetimizdəki son yazılarına yenidən baxmaq istədim. Gördüm ki, onun bizim qəzetdə ən son 2019-cu ilin noyabr ayında iki hekayəsi çap olunub: "Ağlamalı" və "Gülməli". Hekayələrin adı əl saxlamağıma səbəb oldu. Aqşin müəllimi hər xatırlayanda kipriyimi qırpsam yanağımdan süzüləcək yaşla, dodaqlarıma qonan təbəssümün təzad qarışıq qəribə ahəngi gəldi ağlıma. Bayaq buna bənzər halı Lalə xanımın da simasında görmüşdüm. Gülə-gülə danışırdı, amma bircə anlıq sussaydı, əminəm ki, ağlayacaqdı. Bəli, Aqşin Babayev özündən sonra bu iki hekayəsinin adındakı kimi ağlamalı yoxluq, gülüşlə, təbəssümlə yad ediləcək xatirələr qoyub getdi. Onsuz da, əsl yazıçı yazdıqlarıyla, əsl pedaqoq yetişdirdiyi tələbələriylə, əsl insan sonsuz gözəl xatirələri, saysız-hesabsız yaxşılıqlarıyla heç zaman ölmür, əbədi yaşayır. Bir də Aqşin Babayev kimi bunların hamısını və daha çoxunu özünün əzəmətli şəxsiyyətində cəmləşdirən insanlar var ki, şübhəsiz, onlar əbədiyyətin daimi sakinləridir.
Sonsuz sevgi və dərin
ehtiramla yad edirik! Allah rəhmət
eləsin!
Şahanə
Müşfiq
525-ci qəzet.- 2021.- 10 iyun.- S.11.