Fraqmentlər haqqında etüdlər
MƏNTİQSİZLİYİN MƏNTİQİ, YAXUD
ZÜLÜMOVÇULUQ NƏDİR?
"Əhməd haradadır?"
filmindən aşağıdakı
epizodu yada salaq:
...Zülümov siyahıya baxıb ilk adı oxuyur:
- Əhməd
Əliyev nömrə
bir.
Şofer
Əhməd irəli yeriyib deyir:
- Mən hazır.
Zülümov onu ilk dəfə
görürmüş kimi
başdan-ayağadək süzərək
üzünü oğlunu
axtaran Nərgiz xalaya tutur:
- Oğlunuz deyil ki?
...Məncə, Azərbaycan kinosunda absurdun tarixi məhz bu kadrlarla, bu
replika ilə başlayır, çünki
bu məntiqsizliyə,
bu cəfəngiyyata başqa ad vermək mümkün deyil.
Zülümovun sonrakı hərəkətlərinə,
replikalarına absurdluq
kontekstində baxmasaq,
o, çoxlarının elə
indi də düşündükləri kimi
zırrama, axmaq, ağıldan kəm adam təsiri
bağışlayacaq,
Axı heç ağıllı adam da 60 yaşlı
kişini 50-55 yaşlı
ər-arvadın yanına
aparıb deyərmi li, muştuluğumu verin, bu da
oğlunuz Əhməd
Əliyev?
Tikinti idarəsi rəisinin köməkçisi vəzifəsinə
qədər yüksəlmiş
adam Əhməd
Əlibaba oğlunu Nərgiz xalaya onun doğma oğlu kimi sırımaq istəyəndə
məgər normal məntiqləmi
fikirləşir?
Bəşir Səfəroğlunu - yetim Əhmədi növbəti dəfə Şirin kişiyə təklif edəndə bu ağıldan kəmlik öz apogeyinə çatır:
"Neyləsin? Yazıq yetim
oğlandır".
Bəs bu obraz, bu
situasiyalar filmin müəlliflərinə nə
üçün lazım
olub və üstəlik, süjetdə
ona kifayət qədər yer ayırıb, "düşük"
hərəkətlərini təkrar-təkrar
sərgiləməsinə belə
şərait yaradıblar?
İş burasındadır ki, Zülümov və onun zahirən "qurşaqdan aşağı"
hoqqaları ("Xala,
sən elə itirə-itirə gedirsən. Bax ha, qorx ki, axırda kişini də itirəsən" replikasını yada salaq) milyonluq şəhərdə heç
ünvanını da bilmədikləri oğullarını
yalnız ad və soyaddan ibarət ipicunun köməyi ilə axtaran ər-arvadın əslində, daha məntiqsiz görünən
hərəkətlərinə ironiya, xalq gülüşü
mövqeyindən Molla
Nəsrəddinsayağı yanaşmanın ifadəsidir.
Bu mənada Zülümov
Nərgiz xalanın istəyinin absurd mahiyyətini
dərk edən yeganə obrazdır . Əslində, o, yuxarıda
yada saldığım situasiyalarda öz "düşüklüyünü"
nümayiş etdirmir,
sadəcə Molla Nəsrəddin kimi axmaq roluna girib
təlxəklik edir və bu mənada
filmdə absurd vəziyyətə
absurd münasibət paradiqmasını
(düşüncə modelini)
təcəssüm etdirdiyinə
görə başqalarından
daha ağıllı təsir bağışlayır.
Zülümov Azərbaycan kinosuna heç kəsin dilə gətirmək istəmədiyi həqiqətlərin
birbaşa ifadəsi olan "təlxəklik fəlsəfəsini" gətirən
ilk obrazdır.
Onun zahirən
məntiqsiz, absurd təsir
bağışlayan hərəkətlərinin,
replikalarının məntiqi
də elə bundadır.
ŞƏRƏFSİZLİYİN
ANATOMİYASI
("Böyük dayaq" filmindən bir epizod haqqında)
Bir yazımda demişəm:
"Kinonun ən fərqli xüsusiyyətlərindən
biri odur ki, lap təsadüfən də gəlib kadra düşən hansısa bir nəsnə, səs, replika istər-istəməz
informasiya mənbəyinə,
yaxud da "qara" gücə çevrilir - ya filmin strukturunda öz yerini tapıb missiyasını yerinə yetirir, ya da "paxıllıqdan"
pozuculuq funksiyasına
başlayır, aranı
qatıb, hər şeyi korlayır.
Dediklərimi "Böyük dayaq" filminin bir epizodu
nümunəsində açım.
Kolxoz sədrinin müavini olmaq üçün hər cür şərəfsizliyə hazır
olan Salman onu bu arzusuna
çatdıra bilən
Kələntər lələnin
arxasınca quyruq tulası kimi sürünə-sürünə "it dili" çıxarır:
- Nə olar, ay Kələntər lələ,
bir bizim də qapımızı açasınız... (yəni bizə qonaq gələsiniz -
Ə.H.).
Pilləkənlə qalxan Kələntər dayanıb
arxaya çevrilir və deyir:
- Gələrəm, mütləq
gələrəm... Varam
Naznaz xanımım plovuna, gələrəm...
Burda 2 məqam
diqqəti cəlb edir. Salmanın sözündən belə çıxır ki, Kələntər hələ onlarda olmayıb. Kələntərin replikasının ötürdüyü informasiya
isə budur ki, ən azından
o, Salmanın bacısı
Naznazın bişirdiyi
plovdan yeyib və çox xoşuna gəlib.
Zahirən qəribə bir paradoks yaranır - olmaya qardaş bacısının Kəkəntərlə əlaqələrindən xəbərsizdir? (!) Amma dərhal da yeni suallar doğur: "Əgər belədirsə, nə üçün Kələntər Naznazla olan sirrini Salmana açır? Yaxud bu əlaqədən xəbər tutan Salmanın niyə heç tükü də tərpənmir?”
Bəlkə dialoq rejissorun ehtiyatsızlığı üzündən səhv qurulub?
Yenə də dilemma yaranır - ya Kələntər özünü unudub ağzından söz qaçırır, ya da sadəcə olaraq fikrini düzgün ifadə edə bilmir, məsələn, deyək ki "Naznaz xanımın bişirdiyi ləzzətli plovun sorağı mənə də çatıb" - demək istədiyi halda, çaşıb belə axmaq cavab verir.
Lakin Kələntər artıq Salmanın qonağı olduğu epizodda söz gəlib sədr müavinliyi məsələsinin üstünə çıxarkən Naznazın yerinə yetirdiyi kiçik bir jest hər şeyi yoluna qoyur və həmin paradoks da öz "aktuallığını" itirib, necə deyərlər, gedir işinin dalınca. Sözügedən məqamda Naznaz qardaşının yanında əlini yad kişinin çiyninə qoyur, az qala ona sığınıb naz- qəmzə ilə sədr müavini vəzifəsinə ən "layiqli" namizəd olan qardaşını nişan verir...
Beləliklə, "səhv" ilğımı aradan qalxır, bütün sual işarələri nida işarələri ilə əvəz olunur, paradoks aksiomaya çevrilir, Salmanın və bacısının hansı əxlaqın yiyələri olmaları barədə gümanlara, ehtimallara əl yeri qalmır.
Bu məqamlar filmdə təsvirini bilavasitə tapmasa da, əslində, baş verən (və baş verəcək), çox mətləblərdən söz açır.
Bayaq haqqında danışdığım zahirən səhv təsiri bağışlayan "təsadüfi məqam" öz missiyasını bax beləcə mükəmməl tərzdə yerinə yetirərək çəkilib gedir..
ƏLİAĞA AĞAYEVLƏ FAZİL SALAYEVİN KƏŞFLƏRİ VƏ "HOQQALARI"
"Molla Cəbi" televiziya tamaşasında Əliağa Ağayevlə Fazil Salayevin məşhur duetini Azərbaycanda izləməyən az adam tapılar. Hər 2 aktyorun virtuoz ifası sayəsində ənənəvi mövzuda qurulmuş bu oyun aktyorluq sənəti dərsliklərinə daxil ediləsi bir səviyyədə klassik nümunəyə çevrilib.
Mən bu qeydlərdə bunların heç biri haqqında yox, Ə.Ağayevin və F.Salayevin sual və təəccüb nidalarından ibarət 2 replikası haqqında danışacam.
Tamaşanın süjet məntiqinə görə, hiyləgər, bic, fırıldaqçı Molla Cəbi sadəlövh, küt, bir az da ağıldan kəm Əlicanı tədricən yox, elə tanışlığın əvvəlində kəşf etməli idi. Çünki əsərin dramaturji quruluşu, hadisələrin sonrakı inkişafı bunu tələb edir. Bütün süjet boyu Molla Əlicanın qanmazlığı, kütlüyü ilə dialoqa girir, onunla sözün həm birbaşa, həm də məcazi mənasında oynayır, binəvanı müflis edib, necə deyərlər, "ikimərtəbəli" ölümə göndərir. Deməli, tamaşanın bütün fakturası da həmin o anın - Mollanın Əlicanı kəşf etdiyi məqamın məntiqindən doğur.
Bəs Ə.Ağayev və F.Salayev bu "həqiqət" anını necə oynayır, bizə necə çatdırırlar ki, nəticədə hadisələrin təbiiliyinə şübhə etməyə heç iynənin ucu boyda da əl yeri qalmır?
Həmin
o məqamın dramaturgiyası
belədir:
Əlican:
Molla əmi, salam.
Molla Cəbi (tam ciddi): Ay əleyküssalam... Əyləş.
Əlican
(bu sözün mənasını anlamadığında
əcaib bir tərzdə): Haaay?
Molla Cəbi (dərhal üzünü yana
çevirib nə isə vacib bir şeyi kəşf
edirmiş kimi təəccüb qarışıq
sevinclə):
-
A-a-a...
Və sonra da həngamə
başlayır, nə
başlayır:
- Deyirəm, otur, oç elə, oç elə..
Bu replika isə sonra baş verəcək 2-ci "tamaşanın" üverturasıdır.
"Molla Cəbi" tamaşasının uğuru, məncə, həmin o iki dirəyin - aktyorların özlərinin kəşfi olan " Hay?" və "Aaaa" nidalarının üzərində qurulub. Bu dirəkləri götürsən, tamaşadan heç nə qalmaz, necə deyərlər, ara qarışıb məzhəb itər...
ÖGEY ANANIN "DOĞMALIĞI"?
"Ögey ana" filmində demək olar ki, bütün personajlar İsmayılın yad qadını "ana" deyə çağırması, onu doğma anası kimi sevməsi uğrunda yarışa çıxır, uşağı az qala psix olmaq həddinə çatdırırlar. Amma nə qədər paradoksal olsa da, süni təsir bağışlayan son kadrlara qədər İsmayıl və onun nənəsi öz dirənişlərində, protestlərində daha səmimi və inandırıcıdırlar.
Dilimizin izahlı
lüğətində "ögey" sözü "doğma olmayan" mənasını verir.
Onda kimə
isə doğma olmayan qadından ona necə ana
ola bilər?
Axı
"ana" sözünün
kökündə ilk növbədə
bioloji doğmalıq anlayışı dayanır.
Yəni ana - övlad münsibətləri mənəvi
bağlılıqdan öncə
bioloji bağlılıq
səciyyəsi daşıyır.
Ana - övladı olan
(yəni doğan) qadına deyilir və məhz bu doğmalıq "ana dili", "ana Vətən" kimi ifadələrin də yaranmasına rəvac verib. Elə isə "doğma olmayan" sözünün sinonimini
("ögey" sözünü)
doğma anlayışı
ilə bağlı olan sözlərin ("ana", " Vətən",
"dil") hər birinə necə calamaq olar?
Sizi bilmirəm,
mən bu filmə tamaşa edəndə həmişə
arzulayıram ki, İsmayıl sınmasın,
öz doğma anasını unudub doğma olmayan qadına ana deməsin. "Yaxşı
xala", "yaxşı
qadın" desin, amma "ana" yox!
Filmin qüsuru ondadır ki,
İsmayıla nəinki
ana seçmək (!) təklif olunur, o, hətta buna məcbur edilir (!!).
P.S. Bu qeydlərdə
söhbət analıq hissindən məhrum olan,
övladını zibilliyə atan məxluqlardan
getmir.
Əlisəfdər HÜSEYNOV
525-ci qəzet.- 2021.- 18 iyun.- S.15.