"Şəhərin göz yaşları"

Ülvi Ələkbərzadə 1999-cu ildə Bakıda anadan olub. Azərbaycan Dövlət Bədən Tərbiyəsi və İdman Akademiyasını bitirib. "Əfsun" elmi-ədəbi, bədii-publisistik jurnalında çalışır. "Bir fincan limonlu çay (povest və şeirlər)" kitabının müəllifidir.

Şəhərin göz yaşları

Bu şəhərin göz yaşları

isladır Xəzər dənizini.

Çıxıb bir ağ buluda

qışqırmaq istəyir

küçələrin yuxusu - arzularını,

xəyallarını.

Şəhərin boyu qısadır,

çatmır gecələrin qulağına

pıçıldasın həqiqətləri.

Gecənin boynuna çıxıb,

öpür bu şəhərin alnından

tanrının mələkləri

şəklini çəkərək dünyanın.

Bu şəhərsə, hələ də

yorğun baxışlarıyla gözləyir

tikiləcək göydələnləri.

Bu gecənin

Darmadağın çarpayı,

eləcə bir küncə atılmış

boş şərab butulkası.

Masa - üzərində aylar öncə

söndürülmüş siqaret kötükləri.

Saralmış kağız, bir də qələm.

Kağıza düzülmüş

misra-misra göz yaşları.

Qələmin mürəkkəbindən intihar edən

sükutun hayqırtısı.

Və yerdə qan ləkəsi kimi

bir ümid işığı.

Asıldı bu gecənin

lənət qoxuyan yaxasından.

Bir misra əzab müjdəsi

Bir saralmış məktub

sətirləri göz yaşından.

Varağa düzülmüş,

həsrətdən öləzimiş şeirlər.

Bir əlçim yalnızlıq

əlləri üşümüş həsrətdən..

Bir ümidsiz yol

sonunda ayrılıq nəğməsi oxunur.

Qara buludlardan

intizar ətirli ruhuma

ümidsizlik toxunur.

Pərən-pərən bir ürək

içində kədər qoxulu kirpik izləri

Qılınc kimi dəlib-deşmiş ürəyi.

Üfüqü yarıb keçən baxışlar,

Üfüqdə günəşin sapsarı tellərindən

boylanan arzular.

Ovcumda bəslədiyim

sərçədən yadigar qalan

quru çörək ovuntuları.

Hə, bir də

dimdiyində gətirdiyi

bir misra əzab müjdəsi...

Paramparça etdi

məni,

sabahımı,

yuxularımı...

Bir də "sənsizlik" qoxuyan

gələcək ömrümü.

Səs-küy, sükut!

Sağım səs-küy, bağırtı, hənirti.

Solum - səssizlik, sükut..

Sükutun səssizliyindən qulaq batır.

Mən ortada qalmışam,

nə səs-küyəm, nə sükut...

Nə sağam, nə də sol...

Özüm sükutdan yaranmışam,

səsdən yoğrulmuşam.

Yırtmışam sükutun yaxasını,

udmuşam səs-küyün havasını

Mən nə sağımdakı səs-küyəm

nə də solumdakı sükut...

Özüm elə sükutam..

Özüm elə səs-küyəm.

O sükutun, səssizliyin içində.

Sonda

Bir yağış yağacaq

pozacaq səssizliyi.

Bir külək əsəcək

uçuracaq kədəri.

Bir mahnı oxunacaq

bitirəcək bu həsrəti..

Sonda..?

Sonda... bir göy qurşağı parlayacaq

güldürəcək bütün üzləri.

Gecə miniatürü

Gecədir,

içimdə lal bir sükut hayqırır.

Ulduzlar gecənin yanağından

dağılır saçlarıma.

Gözlərim ayla söhbət edir.

Pəncərəmə düşən şeh

ayın baxışlarıdı.

Dözməz ürəyim

Ey eşq-məhəbbət

Bu dəfə qəlbimə gələndə

ayaqyalın gəl.

Soyun qəlbin qapısında

həsrət qoxuyan ayaqqabıları.

Könlümə gətirmə

kədərin, ayrılığın ayaq izlərin.

Daha dözməz, dözməz ürəyim.

Səndən əvvəl

Səndən əvvəl

dadmamışdım ayrılığın dadını.

Bilməzdim həsrətin

ağrısını, acısını.

Səndən əvvəl yox idi

lügətimdə

"Göz yaşı", "intizar"

"kədər" ... sözləri.

Sən gəldin ömrümə

və tez də getdin..

Ömürlük qaldı

sinəm üstə

eşqimizin şikəst

izləri...

Gedirəm

Gedirəm buralardan.

Gedirəm.

Bir ovuc torpaq aldım,

bir parça bulud.

Bir də misra-misra yalnızlıq.

Bu şəhərin sən ətirli küçələrindən

keçib gedirəm.

Üstünə basa-basa xatirələrin.

Qəlbimin sən adlı qapısını bağladım

girməsin içəriyə,

sənsizlik həsrət tozuna bulaşmış ayaqlarıyla.

Gedirəm.

Birdəfəlik gedirəm.

Geridə nə qoydum?

Kiçicik bir ev. Pilləkənsiz.

Bizdən sonra nəyə lazım,

o ev, o pilləkənlər.

Hə, unutmadan...

Bir də ayrılıq qoxuyan

bayquşun titrəyişini.

Ülvi ƏLƏKBƏRZADƏ

525-ci qəzet.- 2021.- 18 may.- S.15