Uçuq divarlar labirinti
Nə vaxtdan bəri getməyə ürək eləmədiyimdən
qəsdən təxirə
saldığım Ağdam
səfərimi, axır
ki, gerçəkləşdirə
bildim - otuz illik həsrətin, ağrının, itirilmiş
gəncliyin, alt-üst
olmuş xatirələrin
səfərinə çıxdım. Gördüyüm mənzərədən sarsıldığımı
demək, sözlə
dopdolu olsa da, qəlbin əslində, susduğunu
etiraf etmək kimidir. Şəhər, elə bil,
ixtisar olunub, kiçilib, yumağa dönüb, xiffətdən
sınıxıb bir qırıq qalıb.
Enli, böyük küçələr
bapbalaca dar cığırlara dönüb.
O böyüklükdə şəhər
indi uçuq divarların labirintidir elə bil. Damı-örtüyü
olan bir dənə də ev yoxdur.
Damsız Ağdam... Çox ağır səslənir... Əməliyyatxana
masasında, naşı
cərrahın əlində
qanlar içində yatan xəstəyə, ürəyi küt bıçaqla sökülüb
çıxarılmış yaralıya bənzətdim
səni, gözəl şəhərim, möhtəşəm
şəhərim, doğma
şəhərim!.. Otuz ili əlindən
alınmış, bütün
həyat işartıları
dondurulmuş şəhərim!.. "Ruhlar
şəhəri deyirdilər
Ağdama, amma mən deyərdim, ruhunu itirib Ağdam
bu illər ərzində - qaynar, coşğun ruhunu. Yol ayrıcında oturub övlad yolu gözləyən qoca kimiydi bu
gün Ağdam...
...Torpağına ayaq basar-basmaz üzləşdiyim
dəhşətli mənzərəni
görəndə heyrət
içində neçə
il öncə
şəhərimin - Ağdamımın
dilindən yazdığım,
insanlarına - bizlərə
səslənən bir
şeirimin bu misralarını xatırladım:
...Neçə vaxtdır yoxa çıxıb gözdən itən
İnsan
oğlu, de hardasan?..
Tez ol, qayıt!
Qayıt,
məni mənə qaytar,
O nəşəli günlərimi
yenə qaytar...
Qayıtdıq - qayıtdım, doğma
şəhərim!..
Doğulduğun, böyüdüyün, on il təhsil
aldığın doğma
şəhərinə gələsən
və yol ortasında azıb qalasan. Heç yol da demək
olmaz, minalardan təmizlənmiş bir neçə cığır...
Sən demə, qismətdə bunları da yaşamaq varmış.
Bir daşın üstünə
qalxıb evimiz olan səmtə boylandım - bəlkə,
uçuq divarlarını
görərəm deyə...
Amma boyum çatmadı... Bir az da qısalmışdı, kiçilmişdi
boyum... Heç "Ağdam" deyə-deyə
dünyadan köçən
valideynlərimin ruhu da dadıma yetmədi, əlindən tutub bələdçilik
eləmədilər evlərinin
yolunu azmış bu balaca qızcığaza...
Payız onsuz da hüznlü, kədərli fəsildir. Bilmirəm, təsadüf idimi, Ağdamla görüşüm də bir payız günündə gerçəkləşdi. Və payız bu görüşü bir az da hüzünləndirdi.
Bu gün
Ağdam başdan-başa
bir payızdır: uçulmuş
evləriylə, tökülmüş
yarpaqlarıyla bomboz bir
payız. Qarşıda bir qış da var - son
qış, amma sonra yaz gələcək, günəşli, gül çiçəkli həyat dolu bir yaz.
Bax o şəhər
- əvvəlki kimi qaynar,
nikbin Ağdam yenə
var olacaq. Əminəm,
mütləq olacaq!..
Şahrun
SÜLEYMANOVA
525-ci qəzet.- 2021.- 5 noyabr.- S.10.