Trolleybus əhvalatı
hekayə
1991-ci ilin 20 noyabrında törədilmiş dəhşətli
terrordan - ermənilərin
daha bir qanlı əməli olan Qarakənd faciəsindən 30 il keçir. Təqdim olunan bu hekayə
həmin faciənin qurbanlarından birinin - Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı, fədakar
teleoperator Fəxrəddin
Şahbazovun xatirəsinə
həsr edilib.
***
Aybəniz MƏMMƏDƏLİYEVA
Azərbaycan Televiziyasının əməkdaşı,
Həsən bəy Zərdabi Mükafatı laureatı
...Həmin gün özünün də xəbəri olmadan ecazkar bir aləmə
düşmüşdü. Ətrafına göz gəzdirdi,
hər tərəfdə
onu gördü.
Bildi ki, axtardığı odur! Sevindi. Yalnız onu görürdü, heyrət edirdi Tanrının qüdrətinə.
Düşünürdü ki, o mələksima
da yalnız onu görəcək.
Buna görə də inamla gəlirdi ona tərəf. O qədər
inamla gəlirdi ki, ürəyi ondan qabaq uçurdu.
***
- Ay qız, Nəsibə, nə çəkiliş-çəkiliş
salmısan? Dərsdən çıxan kimi
tez gəl evə.
- Nənə, sənə qurban olum, qoy
da gedim. Uşaqların hamısı gedir.
Hə, hə, televizorda göstərəcəklər
ey məni...
-Yaxşı, yaxşı,
get. Amma syomkadı, nədi qurtardımı, tez gəl evə...
- Ay sağ ol,
mənim göyçək
nənəm.
- Özündən muğayat
ol, a bala..
- Narahat olma, nənəcan...
***
- Bu nədi!? Dəyişin planı! Pah atonnan, yenə eyni plan, eyni kadr!
Hə, bax belə, şükür Allaha, dəyişdilər kadrı...
Yox ey, yox, yenə
həmin kadr, həmin tələbə.
Qoy bir özüm düşüm aşağı,
baxım görüm kimin kamerasındandır?!
Rejissor pult arxasından durub çəkiliş yerinə
gəldi. Fəxrəddinin kamerası idi.
O, rejissorun səsini eşitmirdi, heç eşitmirdi. Öz dünyasında, öz aləmində idi. Gözünü kameranın gözüylə
uzun illərdiki axtardığı tale qismətinə
zilləmişdi.
- "Eh,
Mehdi imkan verməz ki..." Teleoperator da ürəyində rejissoru yıxıb sürüdü. Necə deyəydi
ki, nə olar, qoy doyunca
baxım. İlk dəfədir
ki, ürəyimə yatan birini tapmışam.
Fəxrəddin daha bir neçə
başqa kadr da çəkib yenə obyektivi suyuşirin tələbə
qızın üzərinə
yönəltdi. Çəkiliş sona çatmaq
üzrəydi. Başqa vaxt
olsaydı işin tez qurtarması keçərdi ürəyindən.
Proqramdan
sonra ya idman zalına məşqə, ya da molbert üzərində
yarımçıq qalmış
rəsmi tamamlamaq üçün evə tələsərdi. İndi
isə çəkilişin
sonsuza qədər uzanmasını arzulayırdı...
- Şahbazov, fikrin
auditoriyada olsun. Az qalıb. Bir-iki kadr da
çəkirik, vəssalam,
- deyə rejissor səsini ucaltdı.
DİKTOR:
- Beləliklə, tələbə
dostlar, verilişimiz sona çatır. Gələn proqramlarda görüşmək
ümidilə ayrılırıq
sizdən. Proqram haqda
arzu və təkliflərinizi bizə
yazın. Ünvanımızı
xatırladırıq: Bakı,
Mehdi Hüseyn küçəsi, 1. Azərbaycan
Televiziyası - "Tələbə
dünyası" verilişi.
Fəxrəddin sonluğu da çəkib, kameranı söndürdü.
Nəsibə çəkiliş qurtaran
kimi, qrup yoldaşları ilə görüşüb dayanacağa
tələsdi. Bilirdi ki, nənəsi
nigarandı. Bəlkə də
səhərdən yüz
dəfə eyvana çıxıb, küçəyə
boylanıb.
- Ay, nə yaxşı trolleybus
gəldi. Geciksəm, nənəm aşımın
suyunu verərdi.
Fəxrəddin qrup üzvləri ilə görüşmədən
tələm-tələsik dayanacağa
sarı götürüldü. Nə olur-olsun,
onu gözdən qoymayacaqdı. İtirsə, bu boyda şəhərdə
onu yenidən necə tapacaqdı?!
"Lap az qalıb. 2 dəqiqəyə çatıram dayanacağa".
Sən saydığını say... Trolleybus
artıq dayanacağa çatıb, sərnişinləri
götürüb, yola
düşmüşdü. Fəxrəddin peşman-peşman trolleybusun arxasınca boylandı. "Heyif,
çata bilmədim..."
Aman Allah, möcüzə!
Trolleybusu elektrikə bağlayan
qollardan biri xətdən ayrılır.
Ulduza bənzər qığılcımlar
xoş xəbər müjdəçisi kimi ətrafa yayılır.
Trolleybus yerindəcə qalır.
"Vay, vay, nənəm məni öldürəcək..." - Nəsibə nigaran-nigaran pəncərədən çölə
boylanır. Baharın ən gözəl
çağıdır. Ətraf yaşıllığa bürünüb,
çiçəklər bir-birilə
gözəllik yarışına
girib. Günəş
artıq qüruba enir, gecə qaranlıq pərdəsini
yavaş-yavaş şəhərin
üzərinə sərir...
-
"Aha, mənimki gətirdi"
- deyib Fəxrəddin
üzüaşağı trolleybusa
sarı qaçdı.
Sürücü məharətli idi
deyəsən. Nasazlığı tez bərpa edib, sükan arxasına keçdi.
Vaxt itkisini doldurmaq üçün təntidiyindən
trolleybusun arxa qapısını bağlamağı
unutmuşdu. Fəxrəddin onun üçün açılan bu bəxt qapısından özünü içəri
atmazdımı?! Gözücü salona nəzər salıb Nəsibəyə
yaxınlaşdı.
- Çəkiliş xoşunuza
gəldimi?
- Əlbəttə.
- Bizdə tez-tez olur belə çəkilişlər. İstəsəz, telefon nömrənizi verin, çəkiliş vaxtını sizə deyim.
- Telefonumuz yoxdur.
- Elə isə mən verim nömrəmi sizə. Vaxtaşırı zəng vurun.
Çəkiliş olanda sizə
qabaqcadan xəbər verim.
Yaş fərqləri dərhal
hiss olunduğundan Nəsibə
operatorun suallarına çəkinmədən cavab
verirdi. Hardan biləydi ki,
yaşca ondan xeyli böyük olan operator çoxdan axtardığını tapıb.
İndi isə heç cürə itirmək istəmir. Xarakterinə xas olan utancaqlığı da unudub, sualı sual dalınca verir. Növbəti dayanacaqda Fəxrəddin
sağollaşıb ayrıldı.
Nəsibə çəkilişin təəssüratları
altda bir neçə dayanacaq irəlidə düşüb
nənəsigilə sarı
getdi. "Nənəmgilin
qonşuluğunda yaşayan
bir xanımın qohumu eşitdiyimə görə Teleteatrda işləyir. Elə ona
deyərəm, mənə
çəkiliş vaxtını
deyər. Niyə bir
də tanımadığım
adamın evinə zəng vurub narahat edim ki?!"
- deyə düşündü.
- "Birdən zəng
vurmaz, birdən daha görə bilmərəm. Yaxşısı budur fürsəti
əldən verməyim..."
- Taksi, taksi. Salaməleyküm, qardaş,
sən Allah tez sür o trolleybusun arxasınca...
Yolboyu Fəxrəddin trolleybusun qapısından gözünü
ayırmadı...
"Bay, bu elə həmin
qonşudur ki... Sən təsadüfə bir bax. Qoy sözümü deyim".
Nənəsigilin dayanacağında düşüb
evlərinə gedən
Nəsibəni daha bir sürpriz gözləyirdi. Qohumu Teleteatrda işləyən
qonşu həyətdə
azyaşlı uşağını
gəzdirirdi.
- Salam, Sitarə bacı, necəsiniz?Allah saxlasın, nə şirindi...
- Sağ ol, a
Nəsibə, Allah sənə
də qismət eləsin.
- Sitarə bacı...
Nəsibə sözünün ardını
deyə bilmədi. Sitarə
üzbəüzdə dayanan
adama sarı baxıb: "Bu ki bizim Fəxrəddindir"
- dedi. "Televiziyada
işləyir. Bilirsən necə
yaxşı oğlandır?!
Özü də idmançıdır.
Rəssamlığı da var. Di gəl
ki yaşı keçir, amma evlənmir. Könlümə yatan qız
tapa bilmirəm" - deyir. "Nə
bilmək olar? Bəlkə də tapıb?!"
- Sitarə mənalı-mənalı
Nəsibəni süzdü.
Beləcə, bahar günlərindən birində televiziyadakı bir çəkilişdə
böyük bir məhəbbətin bünövrəsi
qoyuldu.
İllər keçəcək, dövran
dəyişəcək. Baharda bünövrəsi
qoyulan bu saf, ülvi məhəbbət bir çiskinli, dumanlı payız günündə
fələyin gərdişindən
param-parça olacaq.
Bu tez başlayıb
qara əllər sayəsində erkən bitən sevginin meyvələri - Əminə
və Səbinə bu gerçək məhəbbət nağılını
dəfələrlə analarının
dilindən eşidəcək.
Ailə
qurduqdan sonra Səbinə bu nağılı atasının
adını daşıdığı
övladına söyləyəcəkdi:
- Heç biz də yaxşı xatırlamırıq. Onda Bakıda trolleybuslar, tramvaylar varmış. Sənin qəhrəman baban Fəxrəddin Şahbazov nənənlə həmin trolleybusda tanış olmuşdu. Sonra, sonra da... filmə bənzər bir tale yaşamışdılar...
Sən nə qədər məndən uzaqlaşsan, bil,
Yer deyil, əflakə belə uçsan, bil,
Qarşılaşıb birləşərik
daima!
Ayrı deyil, çünki birik, daima.
***
...Həmin gün özünün də xəbəri olmadan ecazkar bir aləmə
düşmüşdü. Ətrafına göz gəzdirdi,
hər tərəfdə
onu gördü.
Bildi ki axtardığı odur! Sevindi. Yalnız onu görürdü, heyrət edirdi Tanrının qüdrətinə.
Düşünürdü ki, o mələksima
da yalnız onu görəcək.
Buna görə də inamla gəlirdi ona tərəf. O qədər
inamla gəlirdi ki, ürəyi ondan qabaq uçurdu.
Amma...
Daha sən günəş
kimi əlçatmazsan mənimçün.
Ürəyim səndə qaldı!
Aybəniz Məmmədəliyeva
525-ci qəzet.- 2021.- 20 noyabr.- S.18.