..."Adil Şamiloğlu" sözünü
gördüm"
DƏYƏRLİ QƏLƏM DOSTUMUN 60 YAŞINA
Şəmkir rayonunun Sərxan kəndində
yaşayan, elə həmin kənddə də Azərbaycan dili və ədəbiyyatı müəllimi işləyən və bu il
60 illik yubileyini qeyd edən Adil
Şamiloğlu uzun illərdən bəri dövrü mətbuatda çap olunan şeirləri ilə
mənim düşəncəmdə
özü haqqında müəyyən bir fikir formalışdırdı və güman edirəm ki,
ədəbiyyatla məşğul olan bir çox adamlarda da belədir. Onun "Əyalət şairləri"
şeirini oxuyanda çox kövrəldim və bu şeir
məni gənclik illərimə apardı. Bakıdan
gələn şairlərlə
rayonda görüş
keçirilirdi və axırda güc-bəla ilə raykom katibi mənə söz verdi.
Sözü də belə dedi: "İndi də söz verilir yerli şairə". Yəni mənə. Nədənsə
səhnəyə çatanacan
kürəyimdə adamların
kinayəli irişmələrini
hiss etdim və o irişmələri bu günə qədər kürəyimdə hiss edirəm.
Səhv etmirəmsə, Xalq şairi Sabir Rüstəmxanlının bu
mövzuda bir şeiri var. Adil Şamiloğlunun aşağıdakı
şeiri mənə bu qədər duyğuları xatırlada
bilirsə, demək, bu şeir yaşadığımız
həyatı çox
dürüst şəkildə
ifadə edir.
Yazarlar həm əruzda, həm sərbəstdə,
hecada,
Cavan şair
olarmı əlli yaşlı qocadan?
Onsuz da eşidilməz, danışmazlar ucadan,
Əyalət şairləri...
Aşağıdakı iki misrada qarşılaşdırma,
müqayisə və bir də bunun
üstünə gəlsək;
axıcılıq, orijinal
ifadə tərzi göstər ki, şair çox mətləblərdən halıdı
və iki misraya qədər uzun yol keçib,
həyatın bərkinə-
boşuna düşüb,
ömrün 60-ında mərkəzdən
uzaq olsa da, özündən uzaq deyil. Elə əsas
məsələ özündən
uzaq olmamaqdır.
Mərkəzdən uzaqsa da, uzaq deyil özündən,
Mərkəz çap etməsə də, el danışır
sözündən.
Adil Şamiloğlu
ədəbiyyata xidmət
edir, həm öz şeirləri, həm də işlədiyi orta məktəbdə keçirdiyi
ədəbi-bədii gecələri
ilə, yeni kitabların müzakirəsi
ilə, şagirdlərdə
ədəbiyyata maraq hissini aşılamaqla. Bu iki gözəl hissin bir canda
olması insanı el-obası üçün,
kənd- kəsəyi
üçün, bütövlükdə
götürəndə müxtəlif
bölgələrdə yazıb
yaradan adamlar üçün sevimli edir.
Bu ilin yayında Gədəbəyə gedirdim,
hava yağışlı,
dumanlı, axşama işləyən vaxt məni sıxanda qəflətən Şəmkirin
Sərxan kəndinin mərkəzində gözəl
şairimiz Səyavuş
Sərxanlının doğma
kəndində vüqarlı,
həmişəki kimi
saçları arxaya daranmış büstünü
gördüm, elə bildim, bu qərib
yerdə mənə qəmxar, dost çıxan
kimsə var. Səyavuş
mənə "gülümsədi",
"xoş gəlmisən"
dedi, mənə tərəf gəlmək istədi, ancaq peydestalı hündür olduğundan aşağı
düşə bilmədi.
Bununla nəyi demək istəyirəm? Qərib, uzaq
bir kəndi Səyavuş Sərxanlı
mənə doğmalaşdırdı.
Demək, kəndin ən doğma, ən tanış,
ən istəkli adamları onun şairləridir. Bir az irəli
gedəndə yolu keçən bir nəfərdən Adil Şamili soruşdum, o da, sağ olsun,
məni apardı Gədəbəyə gedən
yolun sol sahilində yerləşən evinə.
Bu da doğma
bir ünvan. Nə vaxtsa bir yazıda
oxumuşdum ki, şairlərin hamısı
bir-biri ilə qohumdur. Elə bu yerdə gözəl
şairlərimiz, bu torpaqda doğulan Məzahir Hüseynzadəni,
Vasif Süleymanı, Məhəmməd Turanı
xatırladım, birdən-birə
hər şey mənə doğmalaşdı,
yol da, yal
da yamac da. Burdan isə Gədəbəyə
şair dostum Sahib Camalgilə gedəcəkdim.
Şairlər doğulduqları yerlərin ən işıqlı ünvanlarıdır.
Yuxarıda Adilin "Əyalət şairləri" şeirindən
yarızarafat, yarıciddi
bəhs edəndə içimdə bir ümid işığı
parladı ki, artıq şair qardaşım Sovet dövründə xas olan "kənd şairi" deyil. Onun ölkəmizdə
xeyli sayda oxuculaı var. İnternet saytlarında və sosial şəbəkələrdə
onun ünvanını
axtardım, şeirlərinə
yazılan rəyləri
gördüm. Qərarım
bu oldu ki,
Adil kənd yox ey, lap "mərkəz" şairdir.
Yəni bu gün internet əsrində şairin fiziki mənada harada yaşaması deyil, şeirlərinin, xüsusən ruhunun dünyəvi olmasıdır.
Özünün dediyi
kimi:
Bu həyatı hərə bir cür yaşadı,
Mən də elə öz ömrümü yaşadım.
Amma bu ömür təkcə sənin deyil. Dünyanın kiçik bir hissəsidir ömür.
Bu dünyanın hər şeylə, hər kəslə əlaqəsi var. Hətta
deyərdim ki, Sakit okeanla da.
Görürsən, məsələ
hara gedib çıxır, lap dünyanın
o başına.
Sevincim ölür içimdə,
Qəmim göz yaşımdan çıxır.
Bəlkə elə gözdən çıxan göz yaşı, yəni qəm, içdə ölən sevincin tabutudur. Sevinc ölməsə, gözdən qəm yağışları yağmaz.
Necə ki, sədəf abı- neysan görməyincə, gövhər
verməz. Baxın, bu
kiçik bənd hansı situasiyalara gedib çıxır.
Aşğıdakı bənddə
olduğu kimi:
Ömür-gün ötür, çürüyür,
Dünya üstümə yürüyür.
İçim yanır, tüstülüyür,
Alovum başımdan
çıxır.
Bir hadisənin
bitməsi başqa bir hadisənin başlamasına səbəbdir. Reaksiyaya girən
maddələrin reaksiyadan
çıxan maddələrin
çəkişi ilə
eynidir. Şair şeirini "olmuş"lardan
və "olacaq"lardan
keçirir. Poeziya da
elə burdan başlayır.
Həyatda qapılar cürbəcür...
Birtağlı, çoxtağlı qapılar...
Tapılar, bilirəm, gəzdiyim
O nurlu, çıraqlı qapılar.
Nə çoxdur qapıda dayanan,
O yandan, bu yandan
boylanan.
Qapılar yanaşı, yanbayan,
İznli, yasaqlı qapılar.
Yaşadığı sosial həyatın şəklini çəkən, təkcə fiziki mənada yox, şəklin arxasında baş verən hadisələri göstərən və hər gün rastlaşdığımız bu qapılar aşağı- yuxarı açılır örtülür. Əli Kərim bu qapıları bir zamanlar başqa cür yazıb: qapılar açılıb örtülür gah yerin altına, gah yerin üstünə. Qapılar təkcə bir idarə müdirinin deyil, daha geniş alnam daşıyan, dünya qapısını döyən və bu "get-gəllər"in, faniliyin, dünyadan çıxanların və dünyaya gələnlərin qapısıdır. Böyük Füzuli deyirdi ki, qocaların belə ona görə əyilir ki, onlar dünya qapısından çıxmağa hazırlaşırlar. Gözəl şairimiz Vaqif Bəhmənli də yazır: Yaşadığım kirayə evlərin qapısı alçaq idi deyə, əyildim. Baxın, bu qapı məsələsi gedib haralara çıxır.
Bu dağlar qoynunda qocalım deyə,
Əyildim, önündə ucalım deyə.
Səndən ilham alım, güc alım deyə
Hər an torpağında dizimi gördüm.
Adil Şamiloğlunun
evindən o tərəfə
Gədəbəyin dolayları
başlayır. O dolama yolları çıxmaq nə qədər gözəldisə, elə
kənardan tamaşa etmək və "küş qılmaq" bir o qədər gözəldi. Yəni güman edirsən
ki, sən gözəl, mənzərəli
o yolları hər ban
çıxa bilərsən
və çıxacaqsan.
Bu mənada internetdə
Adil Şamiloğlunu axtararkən onun bütün şəkillərini
təbiətin qoynunda
çəkildiyini gördüm.
Bu şəkillərdə şair həmişə dizini ana torpağa
söykəyib ayağa
qalxır. Hələ ayaq
üstə durmaq yuxarı qalxmaq deyil, gərək torpağa dizlərini qoyub ayağa qalxasan, onda daha güclü olursan. Şair təbiəti gəzib
gələndən sonra
onun füsünkarlığına
şeirlər yazır.
Və bir səhər iş stoluna baxır ki:
Səhər açılanda baxdım
varağa,
"Adil Şamiloğlu"
sözünü gördüm.
Adil Şamiloğlu
60 yaşını aşırıb 70-ə doğru
irəliləməkdədir. Dünyanın ən gözəl
bir kəndində doğulmaq,
yazıb-yaratmaq ən böyük
xöşbəxtlikdir. Və hər şeirdən sonra "Dan yeritək
sökülürəm" deməyin özü
də xalqınla, şeirlə, ədəbiyyatla bir olmaqdır. Mən şair
dostumu 60 illik yubileyi münasibəti ilə təbrik edir, yaradıcılığında yeni-yeni uğurlar
arzulayıram!
Qəşəm NƏCƏFZADƏ
Əməkdar mədəniyyət işçisi
525-ci qəzet.- 2021.- 2 oktyabr.- S.23.