Müəllimlər müəllimi - Həbib
xan Naxçıvanski
BÖYÜK NƏSLİN DƏYƏRLİ NÜMAYƏNDƏSİ İLƏ BİR GÖRÜŞDƏN YADİGAR QEYDLƏR
kuliyevm@yandex.ru
Tariximizin şanlı səhifələrində dərin
izlər qoyan nəsillərdən biri də Kəngərli-Naxçıvanskilərdir. Tam süvari
generalı İsmayıl xanın oğul nəvəsi Əkbər
xan Naxçıvanski də dövrünün
tanınmış şəxsiyyətlərindən biri olub.
Onunla bağlı ilk yazımı 2002-ci ildə
yazmışam. Amma o vaxtlar Əkbər xan
haqqında arxiv sənədləri
tapılmadığından onun haqqında ətraflı yazmaq
çətin idi. Buna görə də həmin
illərdə Əkbər xanın sağ qalan varisləri ilə
söhbətləşmək və öyrənmək
üçün onları axtarıb tapırdım. O
vaxtlar Əkbər xanın qızı Əxtər xanım
Naxçıvanda yaşadığından ilk dəfə
olaraq onunla görüşdüm. Yaddaşında
olanları dəftərçəmə
köçürdüm. Onun dedikləri
sonrakı axtarışlara yol açdı. MDB məkanındakı arxivlərdən sənədlərin
də tapılmasına kömək oldu. Bir az irəli gedib deyim ki, sonralar Əkbər xan
Naxçıvanskinin həyatı və fəaliyyəti ilə
bağlı əhatəli yazılar çap etdirdim. Amma indi təkrarən o illərə - 2002-ci ilə
xəyalən qayıdıram. İstəyirəm
ki, ustad pedaqoq Həbib xan Əkbər xan oğlu ilə
görüşümüzü qələmə alam.
Əxtər xanımdan öyrənirəm ki,
qardaşı Həbib xan sağdır və Oğuzda
yaşayır.
Hazırlaşıram Həbib xanla
görüşə və avqust ayının 9-da səhər
Naxçıvandan təyyarə ilə yola düşürəm.
Həmin günün axşamı Oğuza
yollanıram. Artıq avqustun 10-da sübh
yezdən Oğuzdayam. Təmiz havası var
buradakı meşələrin.
Şəhər çox xoşuma gəlir. Beynəlmiləl
şəhərləri, kəndləri çox
xoşlayıram. Şəhər İcra
Hakimiyyətinə gedib Həbib xanın orada işləyən
oğlu Yusif müəllimlə görüşürəm.
Yusif müəllim deyir ki, bax, üzüyuxarı bu
küçə ilə gedin, 1 №-li ev
bizimdir. Mən işdə olduğumdan nahar fasiləsində
gələcəyəm. Üzüyuxarı
qalxdıqca Həbib müəllimin yaşadığı
küçənin adını da bilmək istəyirəm.
Küçənin adını lövhədə oxuyuram: Həbib
Naxçıvanski küçəsi. Sevinirəm ki, həmyerlimiz
Həbib xan burada o qədər məşhur pedaqoq olub ki, hələ
sağlığında yaşadığı Oğuz şəhərində
onun adına küçə var.
Artıq Həbib xanın evindəyəm. Hündürboylu, ağbəniz,
bir az da sarışın Həbib xanla
görüşürük. Ulu əcdadlarının
vətəni Naxçıvandan salamlar yetirirəm. Yanında həyat yoldaşı və 2 oğul nəvəsi
səmimiyyətlə, maraqla bizim görüşümüzə
baxırlar.
Doğma
insanlar kimi görüşdükdən sonra maraqla Həbib
xana qulaq asıram:
"Mən 1914-cü ildə, iyun ayının 15-də
Naxçıvanda, Xan Dikindəki mülkümüzdə
anadan olmuşam. Atam Əkbər xanın çoxlu uşağı
vardı. Amma çox dövlətli
olduğundan hər birimizin ayrılıqda dayəsi, süd
anası vardı. Mənim 6 yaşım
olanda Naxçıvanda Sovet hökuməti quruldu. Bizim var-dövlətimizi və
mülkümüzü əlimizdən aldılar. Zadəganlar tələm-tələsik mühacirət
edirdilər ki, bolşeviklər onları işgəncə ilə
öldürməsinlər. Amma atam ailəsini
buraxıb heç hara getmədi. Müsibətli
günlərimiz başladı. Atamı
tez-tez istintaqa çağırırdılar. Atam evə qayıdanda heç nə demirdi. Amma anam Aqiyə ilə kənara çəkilib
pıçıltı ilə danışırdılar.
Bir dəfə eşitdim ki, anama deyir: Aqiyə, qızlardan
muğayat ol, onları qoru.
Bolşeviklər şəhərə daxil olan
günün səhəri atamı həbs edib 19 gün həbsdə
saxlamışdılar.
1925-ci ildə atamın sahib olduğu torpaqların
hamısını əlindən aldılar. Böyük
ailəmizi dolandırmaq üçün atam müxtəlif
sahələrdə işləyirdi. Amma
buna da imkan vermirdilər. Onun axırıncı iş
yeri şəhər xəstəxanasında təsərrüfat
müdiri vəzifəsi olmuşdu. 1926-cı ildə
Azərbaycan Siyasi İdarəsinin göstərişi ilə
atamı işdən çıxardılar. Bir neçə ay işsiz qalan atam kooperativittifaqda mərkəzi
anbarın müdir müavini vəzifəsində işə
düzəldi. 9 fevral 1928-ci ildə
atamı yenidən həbs etdilər və onu iyun ayında
Bakıya göndərdilər.
5 sentyabr 1929-cu ilədək atamı istintaq edir və
müxtəlif bəhanələr uydururdular. Bakıda atama
3 illik həbs verdilər və Sibirə göndərmək
istəyirdilər. Zaqafqaziya Siyasi İdarəsi 1929-cu il noyabrın 10-da işə yenidən baxdı
və göstəriş verdi ki, Sibirə yox, uzaq Şimala -
Solovetsk konslagerinə göndərsinlər.
13 yanvar 1930-cu ildə həbs müddətini 5 ilədək
artırdılar və Arxangelsk vilayətindəki Kotlas şəhərinə
göndərməyi əmrləşdirdilər. 8 aprel 1930-cu
ildə atamı Kotlas şəhərinə göndərdilər.
Atam əmisi Bəhman xanın qızı Aqiyə
ilə ailə qurmuşdu. Hər ikisi
süvari generalı İsmayıl xanın nəvələri
idilər. 1956-cı ildə atam
sürgündən qayıtdı. Onu
Naxçıvana buraxmadılar. Atam Oğuza, mənim
yanıma gəldi, iki il bizdə qaldı. Həyat yoldaşım Şəkili Rəşid bəyin
qızı Səriyyə müəllimə ona öz atası
kimi qulluq edirdi.
***
Həbib xanın xalası Zivər xanım və Tovuz
xalasının uşaqları Nazxanım və Allahyar xan.
***
Bir
gün atam mənə dedi ki, oğul, Naxçıvan
torpağı məni çəkir, hökmən getməliyəm.
Ancaq onun övladlarının hamısı pərən-pərən
düşmüşdü. Atam getdi
Naxçıvana. 1961-cı ildə
qızı Reyhanatgildə vəfat etdi. İndi
gələk mətləbə. Bu illərdə
mən Naxçıvanda kişilər üçün
pedaqoji məktəbdə oxudum.
Onu da
deyim ki, atam çox bilikli adam idi və bir
neçə dili mükəmməl bilirdi. İstəyirdi
ki, balaları da yaxşı oxusunlar, yaxşı mütəxəssislər
olsunlar. Atamın çox zəngin kitabxanası
var idi. Ən çox Nizami Gəncəvini
oxuyardı. Mən də Nizamisevərəm.
Onun əsərlərini çox oxuyuram. Hətta
indi sənə bəzi parçalardan əzbər də deyərəm
və bədahətən söyləyir...
1927-ci ildə mən pedaqoji texnikumu bitirdim. Təyinatımı
Şahbuz rayonunun dağ kəndi olan Nursa verdilər. Nurs dağların zirvəsində olan gözəl kənddir.
Amma kənddə savadsız adamlar çox idi.
Gənc olsam da, ömrümü həmişəlik
xalqımın maariflənməsi və savadlanması işinə
həsr etməyi qərara aldım.
Çətin illər idi. Çətinlikləri
aradan qaldırmaq böyük iradə tələb edirdi.
Məktəbi, sinif otaqlarını təşkil
etmək lazım idi. Məktəbə ən
zəruri avadanlıq və tədris lövhələri gətirmək
lazım idi. Elə illər idi ki, dərslik-filan
yox dərəcəsində idi. Müəllim
üçün proqramlar, metodik və əyani vəsaitlər
yox idi. Bunların hamısını
özüm hazırlamalı idim. Mən bu
çətinliklərdən qorxmadım və böyük həvəslə
işə girişdim və bacardım.
Az vaxt ərzində
mən məktəb yaşlı oğlanları və
qızları məktəbə gətirə bildim. Bu işdə işgüzarlığım və səmimiliyim
mənə çox kömək elədi. Valideynlərlə
dil tapa bildim. Bundan başqa, Nurs kəndinin
qadın və kişilərini də
savadsızlığın ləğvi kurslarına cəlb edə
bildim. Getdikcə Naxçıvanda işlərimiz
daha da çətinləşirdi. Anama kömək
edirdim ki, bacı-qardaşlarımı bir yana
çıxara bilsin. Anam və qohumlarım məsləhət
gördü ki, həbs olunmamaq üçün mən
Naxçıvandan çıxıb getməliyəm.
Buna razı ola bilmirdim. Naxçıvan
mənim əcdadlarımın ruhunun dolaşdığı
bir məkandır. Necə tərk edim
buranı? Doğmalarımdan
ayrılım? Başqa
çıxış yolu yox idi. 1936-cı
ildə artıq ağır vaxtlar, dəhşətli
repressiyalar başlamışdı və geniş vüsət
tapmışdı.
1936-cı ildə mən uzaq Vartaşen (indiki Oğuz)
şəhərinə getdim. Bir az gözdən
uzaq yerə getdim ki, Naxçıvanskilərin əleyhdarlarlarının
gözlərinə görünməyim.
Həmin il mən (Oğuzda) Bucaq kənd məktəbinə
müəllim təyin edildim. Maarif işinə
həvəsimi görüb 1943-cü ildə məni rayonda təşkil
edilmiş uşaq evinə müdir müavini vəzifəsinə
təyin etdilər. Burada kimsəsiz
uşaqlara böyük qayğı göstərir və
qürbətdə darıxmamağa
çalışırdım. Bu
uşaqlara əsl atalıq qayğısı göstərirdim.
Maaşımı alan kimi uşaqlara
çörək və paltar alırdım. Səhhətimə
görə məni müharibəyə aparmadılar. Buna görə də mən həm də müharibəyə
gedən müəllimlərin də əvəzinə işləyirdim.
Uşaq evində böyüyən uşaqların kədərli
və iztirablı taleləri var. Bu saf, məsum
uşaqların gözlərinin dərinliyində elə qəm
vardı ki! Baxanda o qəm ürəyimi göynədirdi.
Çalışırdım ki, onların
qırıq qəlblərini sevindirim. Onları
sevinən görəndə elə bil dünyanı mənə
bağışlayırdılar. Qeyd edim
ki, qardaşım Aman (1925) də mənimlə birgə
yaşayırdı. İkinci Dünya
müharibəsinə getdi və itkin düşdü. 1944-cü ildə məni Padar kənd orta məktəbinə
direktor göndərdilər. 1951-ci ilə
rayon maarif şöbəsinə metodiki kabinəyə
müdir təyin etdilər.
Amma müəllimliyə o qədər bağlı idim
ki, məktəbsiz və şagirdlərsiz qala bilmirdim. Həm də
dərs deyirdim. Mən istəyirdim ki, ali
təhsil alım. Ona görə də 1950-ci ildə
sənədlərimi Azərbaycan Dövlət Qiyabi Pedaqoji
İnstitutuna verdim və daxil oldum. 1955-ci ildə həmin
institutu əla qiymətlərlə bitirdim..."
Biz hamımız, pedaqoqun sədaqətli həyat
yoldaşı Səriyyə müəllimə, nəvələri
Cəmşid, Kamran, qızı Adilə müəllimə və
mən böyük maraqla qulaq asırdıq. Yeri gəlmişkən,
Səriyyə müəllimə Qədimova (1922-2019, 19 oktyabr)
Şəkili Rəşid bəyin qızıdır. Həbib müəllim ömrünün 60 və Səriyyə
müəllimə ömrünün 40 ilini gənc nəslin təlim-tərbiyəsinə
həsr edib. Onların qonaqları olduğum müddətdə
hiss etdim ki, hər ikisi də insanpərvərdilər. Şəki-Zaqatala-Oğuz zonasında əsl xalq
müəllimi kimi tanınan və sevilən Həbib müəllim
1957-ci ildə "Qabaqcıl maarif xadimi" adını,
1975-ci ildə "Əmək veteranı" adını və
müxtəlif medallar almışdı. 1960-cı
ildə isə ona "Azərbaycan SSR-in Əməkdar müəllimi"
adı verilmişdi. Həbib müəllim və Səriyyə
müəllimə cəmiyyətimizə layiq övladlar
böyütmüşlər: Mahir, Aqiyə, Yusif, Adilə və
Natəvan.
Həbib müəllim öz övladlarını vətənə
sədaqət ruhunda yetişdirib.
Xəyalən 2002-ci ilin 10 avqustuna qayıdıram. Həbib xanla
görüşəndən və xeyli dərdləşəndən
sonra Bakıya, oradan da Naxçıvana getməliyəm.
Artıq axşamdır. Həbib
xanla və yaxınları ilə sağollaşıram. Həbib xan mənə yadigar fotoşəkil
bağışlayır. Fotoşəklin arxasında
öz dəsti xətti ilə belə yazıb:
"Naxçıvanskilərlə çox
maraqlandığınız üçün sizə çox
minnətdaram. Şəklimizi sizə yadigar
veririk. Həbib xan və Səriyyə
xanım. 10 avqust 2002".
Oğuzdan Bakıya dönəndə, bütün yolu,
gecəni Naxçıvanskilərin 87 yaşlı varisi Həbib
xanla söhbətimizi təkrar-təkrar xatırlayıram.
Həbib
xan kövrəlir, ağlayır... Onun bu göz
yaşlarında qəribə bir vətən həsrəti
var. Ayrılanda Həbib xan dedi: "Naxçıvanı elə
ürəyim istəyir ki! Ora ata-ana vətənimdir..."
Onun
ayrılıq vaxtı dediyi sözlərdə qəribə kədər
ladları vardı... Həbib xan Əkbər xan
oğlu Naxçıvanski 2 fevral 2009-cu ildə 94
yaşında Oğuz şəhərində vəfat etdi.
Ruhu şad olsun!
Musa
QULİYEV (RƏHİMOĞLU)
AMEA
Naxçıvan Bölməsi Tarix, Etnoqrafiya və Arxeologiya
İnstitutunun aparıcı elmi işçisi, tarix üzrə
fəlsəfə doktoru
525-ci qəzet.- 2021.- 2 oktyabr.- S.21.