Qarabağı
vərəqləmək
Məlum olduğu kimi, bu yaxınlarda Azərbaycan
Yazıçılar Birliyinin təşəbbüsü ilə
hazırlanan "Qarabağ dastanı, otuz ilin həsrəti -
44 günün zəfəri" adlı kitab işıq
üzü görüb. Kitabda Azərbaycan
yazıçılarının Qarabağla bağlı xatirə
və düşüncələrinə yer verilib. Bu yazılarda Qarabağın tarixinə dair
maraqlı faktlar, müəlliflərin şirinli-acılı
xatirələri öz əksini tapıb.
Qəzetimizin
bu sayında yazıçı Pərvinin kitabda yer alan "Qarabağı vərəqləmək"
yazısını təqdim edirik.
***
Gözümüzü
açıb dünyanı azca hiss edəndən Qarabağ
sözünü ağrı, əzab, itki ilə
qavramışıq. Böyüklərin dərin
təəssüf və iztirab dolu söhbətlərində bəzən
ümidi, bəzən də ümidsizliyi duymaq çətin
olmayıb. O yerlərin havasından, suyundan, səfasından,
gözəlliyindən qorxa-qorxa danışıblar.
Oraları görə bilmədiyimiz üçün, sulardan
içib bal havanı ciyərlərimizə çəkmək
imkanımız olmadığına görə utanıblar da
qarşımızda. Ona görə hərdən
heç üstünü vurmayıblar. Ki
bizdən daha şanslı imişlər. İnsan
psixologiyasının bir qanunauyğunluğu var; həmişə
övladının səndən daha yaxşı
yaşamasını, daha xoşbəxt, daha rahat ömür
sürməsini istəyirsən. Hə, illərdir
ki, böyüklərimizin qarşımızda bir əskik
işi vardı. Çünki bilirdilər - Qarabağdan
"daha yaxşı, daha rahat, daha xoşbəxt" ola bilməz... Bu gözəllikdən
məhrum olmağımız, gözümüzə batan
tikanlı məftillər çox ağrıdıb onları,
bilirəm. İtkidən, iztirabdan
doğulanlar daha güclü imişlər. Onların
Qarabağsız ölmək vahiməsindən müqəddəs
yerləri həqiqi sahiblərinə qaytaran, düşmənin
başını əzib yerini göstərən nəsil
yetişdi. Və anladıq ki, insana xas ən
murdar cəhət unutqanlıqdı, vecsizlik, biganəlikdi.
Biz Qarabağı unutmadığımız üçün,
ona bir an belə biganə
qalmadığımıza görə Vətən müharibəsində
qalib olduq. 44 günə sığan Zəfər
mübarizəsinin düşüncədə müharibə,
şüurlarda mücadilə mərhələsi də var. Bəli,
44 günün arxasında 30 illik fikir savaşı durur.
Axı sevgi hər şeydən əvvəl
düşüncədi; fikrindən çıxmayanı sevirsən,
ağlını tərk etməyən qəlbinin də
hakimidir deməli. Biz bu illərdə bir an ara vermədik Qarabağ sevgimizə... Amma gənc nəslin yaşadığı bir
acı reallıq da Qarabağı
dağıdılmış, viran qoyulmuş kadrlarla
tanımağıdı. Qarabağ savaşı və
tarixi ədalətsizliklər haqda yazılmış əsərlər,
çəkilmiş filmlər, hər il
adamın ürəyini parçalayan sənədli kadrlar və
itkilərimizin statistikasının efirdən
çatdırılması çox mühümdü. Xüsusən yeni gələn nəsillərin həqiqətləri
bilməsi, dəqiq dərk etməsi və elə Vətən
müharibəsinə hazır olması üçün həyati
əhəmiyyəti vardı. Amma hər dəfə
viran Qarabağı kadrlardan görəndə içimizdə
dəhşətli bir ehtiyac da üsyan qaldırıb. Bəs hanı o dinc, azad, gözəl Qarabağ?!
Dünya cənnətə dönsə, yaddan
çıxmayan, dili-dodağı tar-kaman olan, nəğməyə,
dastana, ən təsirli eşq hekayəsinə
dönmüş o yurd hardadı?! Ora əlimiz
çatmırsa, ünümüz yetmirsə, barı
filmlərdən, bədii əsərlərdən görmək,
tanımaq imkanımız olsun. Elə bu ehtiyacla
Qarabağı ifadə edən bir yaşıl yarpaq, bircə
çiçək, bir uşaq gülüşü, gəlin-qız
yaşmağı, at belində kişi, əlçatmaz
dağ, yorğan-döşəyə meydan oxuyan çəmənlik,
beyni sığallayan musiqi, fikri arındıran söz
üçün ürəyimiz gedib.
2012-ci ildə Astanada (indiki Nursultan şəhəri) Anar
müəllimə "Türk dünyasında ilin ədəbiyyat
adamı" mükafatı təqdim olunurdu. Türk
dünyasının müxtəlif yerlərindən gələn
söz adamları yazıçıyla söhbətlər
edir, sualların ünvanlayırdılar.
Yadımdadı, Lev Qumilyov adına Pedaqoji
Universitetdə keçirilən tədbirdən sonra mən də
fürsətdən istifadə edib "Üzeyir
ömrü" filmi haqqında soruşdum. Etiraf
edim ki, məni filmin çəkiliş tarixçəsi daha
çox maraqlandırırdı; Rəsul Rza və Nigar Rəfibəylini
yüz günün içərisində itirən oğul o
yas, matəm günlərində Şuşada film çəkirmiş.
Həftənin cümə axşamları
Bakıya yas mərasimlərinə gəlib sonra yenidən
Şuşaya qayıdırmış. Məhz bu filmin sayəsində
Azərbaycan tamaşaçısı Üzeyir bəy
dühasını hərtərəfli anlaya, görə
bildi... Bəlkə yaşıma uyğun
uşaqsayağı maraqla Anar müəllimin gözlənilməz
bir etiraf edəcəyini, valideyn itkisindən doğan
ağrısını filmə necəsə
köçürməsindən danışacağını
gözləyirdim. Amma o, filmdən, dəhşətli
itkilərindən yox, Şuşadan və
şuşalılardan dedi. Dedi ki, film çəkilişi, Şuşa və şuşalılar
olmasaydı, o ağır günləri yaşaya bilməzdi. Şuşanın əsrarəngiz təbiəti,
insanlarının həssaslığı, qonaqpərvərliyi,
sənət qoxan ab-havası itkiləri ovutmağa
yardımçı olub. Qarlı, bumbuz Astanada Anar müəllim
- yenə yaxşı ki, o film çəkilib, Şuşa
o kadrlarda qalıb - dedi. Və bu sözlərdən Şuşa nisgilinin ən dərin
qatlarını duymaq çətin deyildi.
Həqiqətən,
filmdə Üzeyir bəy və Şuşa
bir tamın, bütövün paralarıdı. "Leyli və
Məcnun" kimi bənzərsiz sənət nümunəsi,
Bülbülün ariyaları, Bəhram Mansurovun tarda
ifası, Qədir Rüstəmovun Azan kimi sədası,
"Qarabağ bülbülləri"nin
ilikləri tərpədən səsi, Xan qızı Natəvanın
övlad itkisindən doğan kədərli misraları
Şuşanın əsrarəngiz təbiəti ilə,
Allahın Şuşaya səxavəti ilə iç-içədir...
Və bunlara baxanda, dinləyəndə xoşbəxtliyin
varlığına inanır adam. Anarın
rejissor kimi uğurlu tapıntılarından o qədər
danışmaq olar ki... Amma indi Şuşa
həsrətimiz sona çatdığı üçün
ayrı cür izləyirəm filmi. Üzeyir bəyin
Peterburqda suya baxıb Şuşanı, qarda
açılmış cığırla gedən qocanı
xatırlamasını elə yaxşı başa
düşürəm ki! Elm, sənət, mədəniyyət
paytaxtı Peterburqda Şuşadan ötrü qəribsəmə,
həm də müəllifin bu nisgili Üzeyir bəyə
yaraşdırması çox dəqiqdi... Qəribə
bir tənhalıq yağır bu kadrdan. Adama elə gəlir
ki, Üzeyir bəy bu izahsız, heç bir təhlilə gəlməyən
düşüncələriylə birgə fərqlidi,
qeyri-adidi, Şuşadı!
Xankəndidən Şuşaya gedəndə yeddi qat
dolamanı keçəndən sonra yolun sağ əlində
Ərimgəldi yerləşir. Bir vaxt yaz aylarında
xankəndili bəylər faytonla Aran Qarabağa gedərmişlər.
Bəylərin xanımları da bu qayanın ətrafına
yığışar, istirahət edər, ərlərinin
yolunu gözləyərdilər. Elə ki tanış
atlını görərdilər, ərini qaraltısından
tanıyan gəlin bərkdən: "Ərim gəldi, ərim
gəldi" - deyərdi. Qarabağ xanlığı dönəmində
burda qala tikilib və əvvəllər Çanaqqala adlanan qala getdikcə Ərimgəldi
adını alıb... "Üzeyir ömrü" filmində
"Leyli və Məcnun" operasından qızların
xorunu dinləyə-dinləyə gəlinlərin həmin
qaladan bulaq başına enməsini izləyirik...
Bu gələn
yara bənzər,
Telləri
qara bənzər
Ay
qız, ay qız, bir bəri bax!
Qoşa
xallar üzündə...
Sanki bu sözlər, musiqi, qızların
"sallana-sallana" enişi elə bu yerlər
üçün yazılıb. Filmin də
üstün cəhəti Şuşanın mədəniyyət
paytaxtı, konservatoriya, söz-sənət ocağı
olmasını Üzeyir ömrü nümunəsində,
içərisində göstərməsidi. Və bu
gün məhz elə "Üzeyir ömrü" sayəsində
qazandığımız qələbəni hər cəhəti
ilə dərk edirik... Azad olan sadəcə
torpaq deyil, yurd deyil, həm də o torpaqda bitəndi, ordan boy
göstərən sözdü, sənətdi, musiqidi,
Üzeyirdi.
Amma nə yazıq ki, azad olunan Qarabağımızı
bizə yerlə-yeksan qaytarıblar. Daşı daş
üstə qoymayıblar, tarixi, mədəniyyəti,
yurdlarımızı, təbiətimizi talan ediblər. Tez bir zamanda Qarabağın dünyanın cənnət
guşəsinə çevriləcəyinə şübhə
yoxdu. Bununla belə, elə qələbə ovqatında
o dinc Qarabağı duymaq, hiss etmək, oxumaq keçir
adamın könlündən. Mirzə Fətəli
Axundzadənin "Müsyö Jordan və Dərviş Məstəli
şah" komediyası çatır dadımıza. Bu, Mirzə Fətəlinin ən məşhur əsəridir.
Əsasında ekranlaşdırılmış "Dərviş
Parisi partladır" filmi Mərdəkan dendrarisində
çəkildiyi üçün Qarabağın necəliyini
elə mətn əsasında hiss etməyə
çalışıram.
Axundzadə
komediyalarında Azərbaycanın müxtəlif bölgələrini
- Nuxa, Təbriz, Sərab, Ağcabədi və s. məkan
olaraq seçir. Və burda niyyət ümumxalq
narahatlığını, problemlərini fərqli yerlərə
paylaşdıraraq diqqət cəlb etməkdi. Nuxalı
öz yerlilərinə baxanda, ya da qarabağlı el
arasında tanınan adamları səhnədən görəndə,
onlara güləndə özü haqqında da
düşünəcək şübhəsiz; gerçək
sənət vasitəsiylə maarifçilik də elə
budur, məncə... Etiraf edim ki, indi fransızların inqilab
edib hakimiyyəti dəyişəndə bizim arvadların
cadu-piti ilə məşğul olması, bu gün də
müasir ad qazanmış xurafatın - ekstrasensliyin ekranlardan
təbliğatı haqqında danışmaq həvəsində
deyiləm... Belə, yaxşı edib
çağırmışıq dərvişi, Parisi də əcəb
edib dağıtmışıq... Nədi
Şahbaz gedib Firəngistanda üzüaçıq
qızlarla şənlənməli, Şərəfnisə də
burda gözünün yaşın tökməliydi?! Oyy, deyəsən, zəfər havası
başımı gicəlləndirib və belə yozumları
da elə ləzzətlə dilə gətirirəm ki. Vallah qınamayın, mən həmin dövr
maarifçilərimizin oxumağın vacibliyini minbir üsulla
çatdırmağa çalışmasını başa
düşürəm. Mirzə Fətəlinin Parisə
oxumağa gedə bilməyən Şahbazı, Nəcəf bəy
Vəzirovun Fəxrəddinin, Mirzə Cəlilin İskəndərinin
sələfidi... Oxumağa gedə bilməyən
Şahbazın dərdi birdisə, oxuyub gəlib dilbilməzlər
arasında yaşamağa məhkum olan Fəxrəddinin,
İskəndərin bəlası rəqəmlərə
sığmaz... Amma mən indi Qarabağı
oxumaq, anlamaq istəyirəm. Çünki
məhz "Müsyo Jordan..."da Qarabağ ayrıca xarakter
olaraq qələmə alınıb. Özü də
dahimiz Mirzə Fətəlinin ustalığı sayəsində
qısa dialoqlar, bir cümləlik fikirlərlə...
"Əvvəlinci məclis Qarabağ vilayətində
min iki yüz altmış üçüncü ildə
yazın əvvəlində, Novruz bayramından bir gün
keçmiş Təklə-Muğanlının
qışlağında vaqe olur".
Deməli, əsər başlayan kimi müəllif deyir,
yerini rahat elə Qarabağdan danışacam. Və burda
qarabağlıların xasiyyətindən tutmuş təbiətinin
qeyri-adiliyinə kimi hər şey var...
Misal
üçün elə əvvəldə Şəhrəbanu
xanım gözünün yaşını töküb
Şahbazın gedəcəyindən danışan
qızını sakitləşdirir öz aləmində:
"Necə adaxlım kimdir? Bəs əmin
oğlu Şahbaz bəy kimin adaxlısıdır? Atan
iyirmi gündən sonra allah qoysa, sizə
bir toy edəcəkdir ki, tərifi tamam Qarabağda söylənəcək.
İsrağagün aşnası zərdablı
Qurban bəyə kağız yazırdı ki, Şamaxı
çəngilərinin vədəsini alsın, toya göndərsin".
Təkcə bu məqamda bir tərəfdən zəngin
həyata alışmış Qarabağ qadınlarının
dəbdəbə sevdalısı olması, digər tərəfdən
də burda keçirilən toyların koloriti duyulur. Amma əsərdə
zamanın təsdiq etdiyi başqa mətləblər də
var. Müsyo Jordanın Şahbazı tovlamağını
eşidəndə Şəhrəbanu xanım
öz-özünə deyinir: "Bu firənglər necə
naşükür xalq olurmuşlar. Heç
yaxşılıq bilməzmişlər. Mən
ağılsız, genə tarının hər günü
nahara müsyö Jordana qaymaq gərək, yağ
gərək, axşama plov gərək, bozartma gərək ki,
gedib öz ölkəsində deməsin ki, Qarabağ hörmət
eləmək bilmirlər. Di gəl bundan sonra xalqa yaxşılıq
elə! Tamam yaxşılığım bada
çıxdı getdi".
Bu
sözlər son vaxtların olaylarını xatırlatdı
lap... İllərlə beynəlxalq tədbirlər,
konfranslar keçirib ən gözəl
qarşıladığımız, yedizdirib-içizdirib ən
bahalı otellərdə, göz üstündə
saxladığımız əcnəbilər bəzən gedib
ölkəmiz haqda yalan da uydurub yazdılar, bədnam
qonşuya da yarındılar. Firənglərin də
Qarabağ hadisələrində mövqeyi və
davranışı şərhə gəlmir... Elə düz
deyirmiş Şəhrəbanu xanım!
Amma Hatəmxan
ağa da haqlıdır ki - bizdə hər nə adət və
xasiyyət var isə, əksi Paris əhlindədir... Ürəklə yaşayan bizlərdən
ötrü merkantil firəngləri anlamaq heç vaxt sadə
olmayıb. Amma Mirzə Fətəli məhz parisli
Müsyo Jordanın diliylə Qarabağın
avropalıları heyran qoyan təbii zənginliyini
çatdırır:
"Qarabağa gəlməsəydim (əlini uzadıb
cibindən bir dəftər çıxarıb, açıb
içində səliqə ilə düzülmüş bir
neçə otları göstərib), əgər mən
Qarabağ gəlməsəydim, kim biləcəkdi ki,
Qarabağın yaylaqlarında bu otlar mövcuddur? Bundan əvvəl
bizim ətibba və hükəmalarımız cənab Linney və
Turnefort və Bartram belə güman etmişlər ki, bu nəbatat
ancaq Alp dağlarında və Amerikada və Afrikada və
Şveysariya dağlarında mövcud olur. Amma indi mən buraya gəlmək səbəbi ilə
Parisin darülelminə isbat edəcəyəm ki, məzkur
hükəmalar bilkülliyə səhv ediblər".
Beləliklə, Mirzə Fətəli qəhrəmanlarının
sayəsində Qarabağın bütün sahələrdə
öndə olduğunu, hər mənada
ucalığını görürük. Hətta yalançı,
şarlatan dərvişin də sözlərində Qarabağ
həqiqəti var:
"Məgər eşitməmisiniz ki, bir neçə
şəyatinə əmr etmişəm ki, həmişə
Şişə qalasında üsuli və şeyxi
mollalarının arasında fitnə və fəsad salıb
heç vaxt onları dinc qoymasınlar! Ondan
ötrü ki, onlar minbərə çıxıb aşkara
xalqa vəz edirmişlər ki, cadukunə və sairə
inanmayın".
Bəli, Şərq xurafatın, riyakar mollaların fitnə-fəsadının içərisində itib-batanda Şuşada minbərdən maarifçilik söhbəti aparılırmış. Bunu təkcə dərviş yox, həm də Yusif Vəzir Çəmənzəminli yazır: "Bundan 35 il əvvəl Şuşa mədəni sahədə birinci sırada gedən şəhərlərdən biri idi. İqtisadi bazası zəif, ticarəti get-gedə azalan əhali çıxış yolunu məktəbdə aramağa başlamışdı. Ən mütəəssübü belə, övladını rus məktəblərinə göndərməkdən çəkinmirdi. O zaman Şuşada realni və şəhər məktəbi vardı. Bir az sonra rus-tatar məktəbi də açıldı. Buradakı tələbələrdən başqa, Bakı məktəblərində, paytaxt ali məktəblərində (Qafqazda ali məktəb yox idi), Qori və Yerevan seminariyalarında da şuşalılar var idi. Yay aylarında başqa yerlərdəki tələbə və kənd müəllimləri (o vaxt türklər orta məktəblərdə müəllimlik etmək haqqına malik deyildilər) Şuşada toplanır, şəhərə mədəni bir həyat gətirirdilər: teatr tamaşası verilir, müsamirə düzəldilir, leksiyalar oxunurdu. Bunların hamısında da Əbdürrəhim bəy Haqverdiyev başçılıq etmədə idi".
Haqverdiyevin Şuşasına keçməzdən əvvəl bir faktı da qeyd edim ki, Hacı Zeynalabdin Tağıyev Bakıda Qızlar məktəbi açanda bütün bölgələrdən, elə şəhərin özündən də ailələr mövcud qapalı mühitdə qızlarını oxutmaq istəmirdilər. Məktəbin statistikasına görə, bu məktəbə ən çox təhsil almağa gələnlər şuşalı qızlardı... Bu mənada Qarabağ, Şuşa elə əlavə bəzək-düzəksiz, xüsusi deyim forması axtarmadan da Tarixdi, Sənətdi, Ədəbiyyatdı... Yenə Çəmənzəminlinin fikirləri sözümüzə qüvvət olsun:
"Bizim ədiblər də əsərlərində həqiqi simalardan istifadə etmişlər və bəzən adlarını belə dəyişməmişlər. Mirzə Fətəli, deyirlər, Hacı Qaraya doğrudan rast gəlmiş və adını dəyişməyə hacət görməmişdir. Yenə eyni müəllifin çullu həkimi. Bu adam da Qarabağda məşhur imiş. Nəcəf bəyin "Qıdı kirvəsi" Daşaltı kəndindəndir, çocuqluğumda adını Şuşada çox eşitmişəm. Əbdürrəhim bəyin ağıçı Mələyi də həqiqi simadır. Ağıçı Mələk Qarabağ təziyələrində məşhur bir qadın idi. Ağı deyərkən özü də ağlardı, ağlamaqdan kiprikləri tökülmüşdü. 1911-ci ildə bu qadına Aşqabadda rast gəldim. Xalq ədəbiyyatını gözəl bildiyi üçün bir gün onu bacımgilə qonaq çağırdım. Gəldi, lakin qələmi əlimdə görər-görməz duruxdu və bir söz demədi: "Adım "Molla Nəsrəddin"ə düşər" deyə çəkindi. Dediklərini nə məqsədlə yazacağımı anlamaq istəmirdi.
Əbdürrəhim bəyin "Haqq
Mövcud"u da həqiqi simadır. Bu adamın əsl adı Molla
Qurban idi. Lakin camaat arasında "Haqq Mövcud" adı ilə
məşhur idi. Onun doğrudan da nüsxəbənd
Məşədi Əkbərlə məsələsi
olmuşdur. Lakin Əbdürrəhim bəyin
hekayəsində söylədiyi kimi deyil. Əbdürrəhim
bəy əslini yazsaydı, daha maraqlı və bədii
olardı".
Yusif Vəzirin yol xəritəsiylə Haqverdiyevin
yazdığı gerçək, həqiqi Qarabağı səyahət
etmək fikrinə düşdüm. Elə sadəcə cəhənnəmə
vasil olmaq üçün Tiflisdən Qarabağa yol alan "xortdan"ın marşrutu ilə getmək
bəs elədi... Deməli, "Xortdanın cəhənnəm
məktubları"nda Əbdürəhim bəyin Xortdan
adı verdiyi mifik qəhrəman cəhənnəmə getmək
üçün Qarabağa varıb ordan xüsusi eliksir almaq
istəyir. Ümumiyyətlə, o zamanlar
Qarabağda müxtəlif kimyəvi təcrübələr
aparıb nələrsə əldə etmək ənənəsi
varmış. Ona görə təkcə dirilik suyunun
yox, cəhənnəm eliksirinin burda axtarılması
yazıçının sarkazmını göstərir... Və bu, yol boyu Xortdanın bütün
dayanacaqları Qarabağı bir yöndən, tərəfdən
açır qarşımızda. Tiflisdən
faytona minən qəhrəman deyir ki, "Beş saatdan sonra
"Bərdə bazarına" varid oldum. Çox gözəl bazardır. Yolun
o tay-bu tayına dükanlar düzülmüş və hər
birində bir nəfər mömin qardaş əyləşmiş.
Hamısı əhli-iman, Allah bəndəsi,
özgənin bir quruşuna xəyanət eləməyən.
Süd əvəzinə su, yağ yerinə
piy satmayan. Akulə düyüsünə Tərtər
düyüsündən aşqar vurmayan. Doşab
küpələrində siçanlar oynamayan, yalandan
atalarının ərvahına and içib, malı
üçqat artıq qiymətə satmayan adamlardır".
Doğrusu, yazıçının bu yerdə ironiya etməsini,
ya ciddi danışmasını müəyyən etmək
çətindi. Elə əsl qarabağlılara xas cəhətdi
ki, hansı yerdə zarafat etdiklərin tutmaq hər adamın
işi deyil. Amma hər halda bölgəyə
aid kolorit, hətta qaynayan bazarın ab-havasını görmək
olur. Müəllif bu yerlərin mətbəxinin də
gözəlliyini xüsusi qeyd edir və hətta gürcülərin
kulinariya bostanına daş atır: "Mənə çox
dadlı bir çığırtma verdilər, yedim. Həqiqət o ləzzətdə
çığırtmanı mən Tiflisdə də yeməmişdim.
Tiflisdə gedərsən restorana,
çığırtmanın adını çexoxbili qoyub gətirib
verirlər adama. Nə yağı var, nə
dadı, nə də duzu. Bir manat yarım
da adamdan alırlar. Bu kişi məndən
bir manat aldı, amma çığırtması dəyərdi
İki manata. Sonra eşitdim ki, Qarabağda bir cür quş
var, adına sağsağan deyirlər. Bu çığırtma onun ətindəndir".
Əsər təkcə belə baməzə məqamları
ilə deyil, həm də etnoqrafik məlumat verməsi ilə
dəyərlidi. Elə povestdə keçən yer adlarını
sadalasaq, böyük bir xəritə yaranmış olar: Şuşa, Bərdə, Köçərli, Qərvənd,
Nəzirbəyli, Qarqar, Xocalı, Turş su, Əsgəran,
Ağdam... Və bu yerlərdən keçən,
bəzilərində əyləyən qəhrəman
günümüzlə səsləşən, adamda şirin
bir təbəssüm yaradan maraqlı detallara da diqqət
çəkir. Misal üçün Vətən
müharibəsi dönəmində, itkilərimizlə, şəhid
vermədən doğan dərin kədərimizlə, gözlənti
və həyəcanlarımızla bərabər, həm də
çoxlu yumoristik folklor nümunələri yarandı.
Ağdamın azadlığı ərəfəsində
rayonun döyüşsüz alınması sevincini bir az da ağdamlıların zirəkliyi ilə,
xarakteri ilə bağlayıb xoş zarafatlar edənlər
vardı. Bir sözlə ütük, zirək
ağdamlılar elə qarabağlıların özlərinin
də şux yumorunun obyekti olub. Və görünür,
Əbdürəhim bəyin Ağdam bazarından
danışanda burda hərlənən dəlləyin hərəkətlərini
nahaq yerə qabartmır: "Meydanda bir nəfər dəllək
mənim diqqətimi cəlb elədi. Bu
adamın nə başında, nə sifətində dərman
üçün bir tük var idi. Boyu
azından bir sajen. Dedilər: bu, məşhur usta Quludur.
Bazarda dolanır, elə ki, gördü kəndlinin
biri daş üstündə əyləşib, xəlvətcə
daldan gedib, qəfildən onun papağını
götürüb, başını islatmağa başlar.
Kəndlinin qışqırtısı heç
bir fayda verməz. Güclə
başını qırxıb, bir şahı pulunu alıb əldən
qoyacaq".
Bu səhnənin özü o qədər sevgiylə
yazılıb ki, insanın üzündə təbəssüm
yaranır, deyirsən kaş o bazar olaydı, ətrafında
da belə qəribə yerlilər dolaşaydı. Həm də
bəlkə o ab-hava olsa, o adamlar da yenə yetişəcək.
Və xoş olan odur ki, Xortdan sadəcə belə sadə,
gülməli adamları yox, həm də Qarabağın
elitasını təsvirə gətirir...
"Hətta Gəncədə belə
danışırdılar ki, iki nəfər erməni
azançının səsindən mütəəssir olub,
islamı qəbul ediblər. Mirzə bu sözü eşitcək
ucadan bir salavat çevirib dedi: - Doğru buyurursunuz. Qarabağ xanəndə mədənidir. Buradan neçə nəfər adlı xanəndələr
çıxıbdır. Məsələn, Hacı
Hüsü, Məşədi İsi, Həsəncə,
Qaryağdı oğlu və digərləri. Gözəl
səs sahibi cavanlarımız yenə var. Ancaq dərd budur ki,
cavanlarımızda islam ruhu qalmayıb".
Cavanlarımızda
islam ruhu qalmayıb - deməklə əslində,
söhbət dindən yox, xurafatdan gedir. Bir də belə suyu,
havası, torpağı, təbiəti, insanları olan yerlərin
öz dini, öz imanı varmış bəlkə...
"Ətrafı səfalı meşələr, sərin
bulaqlar, havası məsum uşaq qəlbi tək ipək. Bu şəhərin
ömrü bir elə uzun deyilsə də, tarixi bir şəhərdir.
Buraya adlı xanlar, bəylər, hətta
şahzadələr gəlib-gedirlər. Burada
padşah başı kəsilib, təpiklərdə paymal olub.
Abu havasının şairəliyi əhalisinin təbiətinə
də sirayət etdiyi üçün, o şəhər məşhur
şairlərin, ədiblərin, musiqişünasların, xanəndələrin
mədəni olmuşdur. May ayının
birindən sentyabrın ortasınadək şəhər şənlik
və abad olur. Yaylağa gələnlər, dağlara
mal və qoyunlarla şəhərin altından gedib və
qayıdan köçərilər bu az
müddətdə şəhəri bir qaynar qazana döndərirlər.
Elə ki payız gəldi və şəhər
təzədən çadırşəbini başına
çəkdi, şəhərin övzaı tamamən dəyişilir.
Tərəddüd azalır, ticarət kəsilir,
camaat bikarlayıb özünə məşğuliyyət
axtarır".
Xortdanı Şuşaya çatar-çatmaz tərk elədim,
onun cəhənnəm eliksirini necə alması və oralara
necə varması tamam ayrı yöndən təhlilə gəlir. Amma indi niyyətim
Qarabağı hələlik sözlə də olsa, gəzməkdi.
Haqverdiyev "Uca dağ başında" - deyə bir yerə
nişan verirsə, bura mütləq ki,
Şuşadı... Yuxarıda gətirdiyim nümunə də
elə əsərin başlanğıcından harda
olduğumuzu kəsdirməyimizdən ötrü
hazırlıqdı... Deyir - burda padşah
başı kəsiblərmiş. Qacardan
danışır. Yusif Səmədoğlunun "Qətl
günü" romanında yazdığı bu hadisəni elə
həmin əsərin sayəsində tarixi ədalət kimi
qavramışam... Qacarlar buraların
adamlarına çox zülmlər ediblər.
Amma Yusif Səmədoğlu əsərində deyir ki,
Baba Kahadan əsən külək Qacarı xəbərdar eləməyə,
ayıltmağa çalışsa da, o, buna heç bir əhəmiyyət
vermədi. Hakimiyyətin əbədi olduğunu
düşünən hər kəsin bəlası budu. Bir də tarix göstərdi ki, Şuşaya
çirkab yapışmır. Və elə Yusif Səmədoğlu
da Baba kahanın havasını həqiqətin səsi kimi
vurur Qacarın üzünə, ölümünə yaxın
onun ayağını ağırlaşdırır. Qacarın
hərəkət edə bilməməsi günahlarının
ağırlığına işarədi əslində...
Bəli, tarixin də, ədəbiyyatın da dediyi kimi
padşah başı pamal olub bu yerlərdə. Və tarixən
qəliz mübarizələr məskəni olan buraların
adamlarının baməzəliyi, dəli oynatması qəribədi.
Adama elə gəlir bütün bu bəlalardan
keçən adamlar qaradinməz olmalı idilər. Hər halda təbiətin dirəniş qanunu,
insanın özünümüdafiə instinkti burda öz
işini görür. Şuşa,
Qarabağ və yurdun adamları özünəməxsusluqlarını
itirmirlər. Ona görə də Haqverdiyev deyir ki, burda
cavan qələm sahiblərinin müşahidə etməsi,
yazması üçün çoxlu tiplər var. Biri elə
Qubuş... Üzüm suyundan bala-bala vurur və
dünya vecinə deyil. Qazı da onu düz yola gətirmək
istəyəndə deyir ki:
"- Qazı ağa, mən bu üzümü yeyə
bilərəmmi?
- Əlbəttə,
yeyə bilərsən!
Qubuş
üzümün suyunu stəkana sıxıb yenə
soruşur:
- Qazı
ağa, mən bu üzümün suyunu içə bilərəmmi?
-
Çox gözəl içə bilərsən!
- İndi içməyib, saxlayıb üç aydan
sonra içəcəyəm".
Cavanşirlər
nəslinin kişi kimi qadını, Mirzə Cəlilin həyat
yoldaşı Həmidə xanım Xatirələrində
yazırdı ki, "Ölülər" qəhrəmanı
İskəndər onun atası Əhməd bəyin qohumu idi,
qarabağlı idi, öz çəkdiyi şərablardan
gündə içdiyi üçün xalq belə ayama
qoymuşdu ona...
Ümumiyyətlə, bu xatirələrdən və elə
həyatın özü qədər gerçək olan bədii
əsərlərdən anladığım odu ki, Qarabağ
başdan-başa sənət əsəri imiş. Və
yazılanlar tarixi, tarix də yazılanları təsdiq edəndə,
tamamlayanda bu tezisin doğruluğuna zərrə qədər
şübhə qalmır.
Bir il öncə Gəncə haqda hekayə yazmaq
üçün şəhəri gəzib material
toplayırdım, soraqlaşanda elə Avara bağında
oturan yaşlı bir adamı nişan vermişdilər ki, bu,
Gəncə ensiklopediyasıdı. Mən onu
sözə tutub Gəncəni ifadə edən rəvayətlər
danışmasını xahiş etmişdim. Uzun söhbətimizdən
yadımda qalan bir neçə gülməli əhvalat da var.
Biri də odu ki, inqilabdan əvvəl Gəncə bəylərindən
biri Peterburqa gedir... O zaman üçün bu, dünya səyahəti
səviyyəsində iş imiş. Qayıdanlar
başlarına gələnləri uzun-uzadı, fəxrlə
danışarmışlar. Bəylər
sözü bir yerə qoyurlar ki, səyahətçi dostu
danışmağa qoymasınlar. O, hər dəfə
olduqları yerə gələndə bir-bir durub aradan
çıxır, ağzını açmağa imkan vermirlər.
Axırı bəy vəziyyəti başa düşür və
dostlarının gizlin toplaşdığı yerə girib
şoşkanı çıxarır və deyir: Biriniz də
tərpənmirsiz, yoxsa vuraram... Deməli, mən Peterburqdan gəlmişəm...
Haqverdiyev
oxşar əhvalatı Qazaxdan "diliboz" atı gətirib
sözü ürəyində qalan, qəhrəmanlığından
danışa bilməyən Əsgər haqqında yazır...
Və mən bunu oxuduqca miflərin xalqdan gəldiyinə,
amma bunları mütləq kimlərinsə qələmə
almasının vacibliyinə əmin oluram. Ona görə artıq söylədiyim kimi bəzən
bədii mətnlər tarix kitablarından daha böyük
informasiya verir.
İlyas
Əfəndiyevin "Geriyə baxma qoca" əsəri həm
də bu cəhətdən əhəmiyyətlidir... Məhz 80-ci illərdə bu cür əsərlərin
yaranması siyasi xarakter daşıyırdı, sosial mesaj
ötürürdü. Qarabağa diş
qıcıyanlara təkcə tribunlardan, qəzet səhifələrindən
yox, həm də belə bədii mətnlərlə cavab
verirdi Sənət. Görünür, Rəsul Rzanın eyni
ildə "Şuşam mənim" şeirini yazması təsadüfi
deyildi:
Pənahların
yadigarı,
Alagözlü,
qarasaçlılar diyarı
Səndə
Cabbarın, Seyidin,
Nəvvabın,
Üzeyirin, Bülbülün,
neçə-neçə nəğməkarın,
qoç
igidin
nəğməsi var,
nərəsi var.
Könüllərdə
neçə-neçə mahnıların
zümzüməsi,
sözü qalıb,
Sənin
doğma torpağında
neçələrin gözü qalıb.
Vətən
adlı doğma yurddan
püşk olarmı?!
Pay
olarmı?!
Yüz
bir şəhər adı çəkim,
Gözəllikdə,
biri sənə
tay olarmı?!
Şeirlə bu boyda tarixi informasiyanı vermək, Şuşanı Pənahəli xanın salmasını, azərbaycanlı-türk yurdu olmasını müxtəlif adlar çəkərək söyləmək sadə məsələ deyildi. Və görünən odur ki, şair-yazıçılarımız bu məsələyə heç vaxt biganə qala bilməzdilər. "Geriyə baxma, qoca" bu günün ovqatında oxunanda başa düşürəm ki, müəllif sadəcə ömrün qürubunda öz-özünə "baxma" deyə-deyə keçmişinə, xatirələrinə boylanmır, həm də Qarabağın bizə aidliyini, məxsusluğunu təsdiqləyir. Bir də dediyim kimi, zamanın təsdiq etdiyi, bəlkə öz qarşımızda sübuta yetirdiyi doğruları göstərir. Misal üçün, "Səkinə ilə Mahal Murovunun əhvalatı"nda Səkinə şikəst olmuş Gülməmmədə ərə gedir. Yazıçı bunu kövrək bir şəkildə, qadının fədakarlığın vurğulayaraq yazır. Və burda elə Vətən müharibəmiz dönəmində müxtəlif xəsarətlər alan əlil qazilərimizin yarasına məlhəm olan, sonra onlarla ailə quran şəfqət bacılarımızı necə yada salmayasan?! Deməli, bu günümüzü anlamaq üçün təməllərimizi dərk etməyimiz vacibdi. Bu əsərlər isə köklərimizin sağlamlığın sübuta yetirir. Elə həmin əsərdə yazıçı "Xanım arvadla Damlıca mülkünün əhvalatı"nda atasının yurdunu qaytaran, ona qarşı edilmiş haqsızlığı yerdə qoymayan, canişindən cavab tələb edən Xanım haqda yazır: "Uzaq Qarabağ meşələrindən gələn bu qarayanız, arıq arvadın təmkinindən, cəsarətindən, iradəsindən canişinin xoşu gəldi və o, xoş əhvalla da dilmanca dedi - Onu başa sal ki, mən özüm əlahəzrətdən xahiş edəcəyəm onun mülkünü özünə qaytarsınlar..."
Beləliklə, İlyas Əfəndiyev yurdun qadınını bir yandan mərd, cəsarətli, qorxmaz, digər tərəfdən də anası kimi yumşaq, mehriban, gözəl geyimli-keçimli, baxımlı təsvir edir. Oxuduqca düşünürsən, bu torpaqları qaytaran oğulları məhz belə analar doğa, yetişdirə, böyüdə bilərdilər. Mən bu mövzularda danışanda patetikanın nə qədər mümkün olduğunu və ondan qorxduğumu da etiraf edirəm. Amma məsələ burasındadı ki, "Geriyə baxma, qoca" bəzən çox kiçik detallarla ayıldır adamı, yerə endirir, göydə uçmaqdan çəkindirir, sayıq olmağa çağırır... Misal üçün, sadə kəndli İmaşın dilindən deyir, fars padşahı bu xanları bir-birinə döyüşdürür ki, zəifləsinlər, sonra ürəyi istəyəndə gəlib talayıb aparmaq asan olsun. Şərhsiz!
Yaxud, Çarvadar Həbib sadə, savadsız bir adam olsa da, Şuşa qalasında Rastı, Çahargahı dinlədiyi üçün sevgi nə olduğun yaxşı bilir.
Bütün bu hisslərimizi tərbiyə
etməyə, düşüncələri arıtlamağa,
savadımızı artırmağa yardımçı olan əsərlər,
onlarda əksini tapan həqiqətlər Qarabağın və
bizim gələcəyimizi ayıq görməyimiz
üçündü. Bu gün xalq və hakimiyyət birliyi,
bərabərliyi, ordunun qüdrəti sayəsində,
şəhidlərimizin qanı bahasına
qaytardığımız torpaqların yenidən qurulması,
yaradılması, dirçəlməsi həm də təzə
əsərlərin yazılması ilə tezləşməlidir.
Yazmalıyıq... Bu günün öz küllərindən
doğulan Qarabağını yazmalıyıq!
PƏRVİN
525-ci qəzet.- 2021.- 9 oktyabr.- S.16-17;18.