Sadəlik və səmimiyyətin
poeziyası
Naxçıvan ədəbi mühitinin yetirməsi olan
İbrahim Yusifoğlu çağdaş Azərbaycan
poeziyasında öz yeri, öz səsi olan şairlərimizdəndir. İndiyədək 30 adda kitabı nəşr
olunub, gənc yaşlarından müəllim və pedaqoji
işçi kimi fəaliyyət göstərsə də,
şairlik fitrətinə həmişə sadiq qalıb,
ürəyindən keçənləri ardıcıl olaraq
poetik yaşantılar şəklində əbədiləşdirməyə
çalışıb. Uşaqlar üçün şeir,
poema və mənzum pyeslərin, qabaqcıl müəllim və
təhsil işçilərinin həyat və
yaradıcılığından bəhs edən
çoxcildliyin, vətənimizin azadlığı və
bütövlüyü uğrunda şəhidlik zirvəsinə
yüksəlmiş igidlərimizin döyüş yolunu əks
etdirən nəsr əsərlərinin müəllifi olsa da,
fikrimizcə, o, hər şeydən qabaq, lirik şair kimi
tanınmaqdadır. Təsadüf deyil ki, bu
yaxınlarda çapdan çıxmış "Mənə
bircə gilə göz yaşı bəsdi" adlı yeni
kitabında barlı-bəhərli şair ömrünün
müxtəlif dönəmlərində qələmə
aldığı lirik-romantik şeirləri toplanıb.
Xalqımızın qeyrətli oğullarının,
şanlı ordumuzun azğın düşmənlər üzərində
çaldığı möhtəşəm qələbəni
müjdələyən "Zəfər nəğməsi"
şeiriylə açılan kitabdakı şeirlər 5 silsilə
halında qruplaşdırılıb. Akademik İsa Həbibbəyli
kitaba yazdığı "İbrahim Yusifoğlunun poetik
dünyası və uğurları" adlı çox
maraqlı və səmimi ön sözdə şairin
bütün yaradıcılığını
araşdırır, müxtəlif janrlarda yazılmış əsərləri
üzərində maraqlı təhlillər aparır.
"İstedadı şeirlərin ruhu və qanadı, zəhməti
isə mahiyyəti və bəzəyi" hesab edən
görkəmli alimin fikrincə, "qoynunda doğulduğu
dağlı-aranlı qədim Şərur çuxurunun,
Saralı-Xançobanlı Arpaçayın təbii görkəmi,
həyat ritmi İbrahim müəllimin şeirlərində
özünün əsl poetik mənasını və bədii
obrazını tapa bilmişdir". Kitabı
diqqətlə oxuyan hər kəs bu sözlərin
doğruluğuna inanar, şairin doğulub
yaşadığı, ömür-gün sürdüyü
diyarın, bölgənin və ümumən Azərbaycan təbiətinin
təsvir olunduğu rəngarəng şeirlərlə
qarşılaşar.
Ürəkdə
qan coşar, ilham çağlayar,
Bu qədim qalanı seyrə gəlincə.
Hər kəsi
özünə qəlbən bağlayar,
Qürur mənbəyimiz məğrur Əlincə.
26 il erməni işğalında qalan
Günnüt kəndinin azad edilməsi şairin qəlbini
ehtizaza gətirir, bu münasibətlə yazdığı
"Günnütüm" şeirində hiss və həyəcanlarını
aydın ifadə edir:
Salam,
Oğuz eli, vətən torpağı,
Salam, Dədəd Qorqud gəzən Günnütüm.
Kitabda 44
günlük II Qarabağ müharibəsində şanlı
ordumuzun zəfər yürüşünü əks etdirən
misralar da vardır:
Nəğmələrin
müqəddəsi, ulusu,
Meyvələrin ən şirini, sulusu.
Bulaqların
ayna kimi durusu,
Zəfər nəğməsi.
Qarabağın
və ümumən Azərbaycanın baş tacı olan
Şuşanın düşmən işğalından azad
edilməsi şairi daha çox duyğulandırır, bu
möhtəşəm qələbə gününün
sevincini "Şuşa" şeirində oxucuları ilə
belə paylaşır:
Dünyanın
müqəddəs günüdür bu gün,
Xoş müjdə qəlbləri gətirib cuşa.
Gözlər
bulaq kimi coşub-çağlayır,
Bu gün
anasına qovuşur Şuşa.
Düşmən
caynaqlarında qalan Kərki kəndinin hayı-harayı da
kitabda əks olunub, "Kərki" adının xəritədən
silinməsi müəllifi, haqlı olaraq, qəzəbləndirir,
bu ədalətsizliyə qarşı öz etiraz səsini
ucaldır:
Adı
xatırlanmır, dərdi çəkilmir,
Deyilmir dünyada sözü Kərkinin.
Bir
nöqtə boyda da şərti çəkilmir,
Yoxdu xəritədə özü Kərkinin.
İbrahim Yusifoğlunun yaradıcılığında
mənim diqqətimi daha çox çəkən onun öz fərdi
üslubuna uyğun qələmə aldığı lirik
şeirləridir. Bu şeirlərdə indi birmənalı
qarşılanmayan romantik bir kədər duyulmaqdadır.
Bir
payız günündə gəldim dünyaya,
Təbiət əyninə çəni geyibmiş.
Çoxu
sevinsə də, tanrı payına,
Sən demə, bu dünya mənlik deyilmiş.
"Bu həyat
mənimlə yola getmədi", - deyən şair, bəzən
bir az da dərinə gedir, daha bədbin
duyğulara qapılır. Nə yaxşı ki,
belə məqamlar onun nikbin poeziya kəhkəşanında
çoxluq qazanmır, ötəri, keçici könül
yaşantıları kimi bərq vurur.
Çıxıb
gedəcəyəm sənin əlindən,
Dünya, fərq qoymadın ölüyəm, sağam.
Ruhuna qəm
hopmuş nəğmələrimlə
Özgə bir dünyada yaşayacağam.
Ümumən
götürsək, nikbin poetik duyğular üzərində
köklənmiş İbrahim Yusifoğlu poeziyasında, az da olsa, belə
düşündürücü kədər motivli
misraların varlığı təbii görünür,
qapısı hər qonağa açıq olan şair ürəyinin
çeşidli çırpıntıları kimi şeirə
yansıyır.
Bu kövrək
məqamlar, titrək çırpınışlar bəzən
şairi ölüm həddinə də aparıb
çıxarır; "Dost olmuşam mən ömrümə
qənimlə, Mən ölümün qonağıyam,
qonağı", - deyir, sanki özünü
ölmüş bilir, öz məzarı başında
özünü ağlayır, yəni cismani yoxluğundan mənəvi
varlığına tamaşa edir.
İzimi
tapmadım torpaq-daşında,
Gözlərim
dolaşdı kəndin qaşında,
Mənimçün
qazılan məzar başında
Mən özüm-özümü ağlayan
gördüm.
2003-cü
ildə qələmə alınmış "Dərdlərin
belimi əydi, ay Vətən!" adlı şeirdə vaxtilə
hamımızı düşündürən,
qayğılandıran, dost-düşmən yanında bizə
başıaşağılıq gətirən fikir və
duyğular həssas oxucunu kövrəldir, ürəyini
ağrıdır, ancaq bu ağrı daha o vaxtkı
ağrılardan deyildir, daha belimiz əyri ola
bilməz, başımızı dik tutub şax gəzə bilərik.
Nə vaxt igidlərin dinib gələcək?
Sehirli xalçaya minib gələcək?
Ağ atın belinə sinib gələcək?
Dərdlərin
belimi əydi, ay vətən!
İbrahim Yusifoğlunun hələ 1996-cı ildə
yazdığı başqa bir şeiri haqqında burada
ayrıca söz açmaq istərdim. Bəlkə də şairin
özünün və çoxlarının o qədər də
diqqət yetirmədiyi bu kiçik şeirdəki kədərli
doğmalıq, nisgilli həssaslıq adamın əlindən
tutub qəribə duyğular səltənətinə
aparır:
Bu da bir
taledi, başım üstündən
Bulud çəkilmədi, günəş
doğmadı.
Heç
nə istəmirəm Tanrıdan ki, mən
Ruhuma bircə bu yağış doğmadı.
...Mənim
qismətimə ağrıyan qarı,
Dövrü lənətləyib qarğıyan qarı.
Ümidi
Tanrıya bağlayan qarı,
Ruhuma bircə bu qarğış doğmadı.
Mənim
şeirlərim yanğılarımdı,
Onlarda məhəbbət, kədər varımdı.
Qəlbimdən
ələnən yağışlarımdı,
Ruhuma bircə bu yağış doğmadı.
"İbrahim
Yusifoğlunun palitrasında baharın tacı sayılan bənövşənin
və badam ağacının rəng çalarları
üstünlük təşkil edir. Adama
elə gəlir ki, İbrahim Yusifoğlu Şərurun qonur,
çılpaq dağlarını və Arpaçay vadisini
alaseyrək çiçəkli badam ağacı sifətində
görür. İbrahim Yusifoğlunun təbiət
şeirləri sanki badam ağacında bənövşə
çiçəyidir" - bu da akademik İ.Həbibbəylinin
sözləridir, olduqca maraqlı və qəribə bənzətmədir,
deyilmi? Görünür, elə bu gözəl sözlər
də şairi bu mövzuda yeni bir şeir yazmağa
ruhlandırıb:
Uzaq
dağ kəndində bir yaz günündə,
Təbiət qəlbimi ovsunlamışdı.
Çopur
qayalar da gözüm önündə,
Günəşdən xoşlanıb
yosunlamışdı.
...Şərur
çuxurunda baharın tacı,
Gül-çiçək könlümü məst eləmişdi.
Gözlərim
önündə badam ağacı
Bənövşə çiçəyi çiçəkləmişdi.
Yuxarıda İbrahim Yusifoğlunun uzun müddət
pedaqoji mühitdə olduğunu, müəllimlərlə
işlədiyini demişdik. "Safdır, müqəddəsdir
müəllim ömrü" misrasıyla bitən bir
şeiri o illərin ən yadda qalan, ən unudulmaz poetik
yaşantısı kimi indi də xatırlanır. Bəlkə də həmin dövrün ədəbi
məhsullarından biri olan aşağıdakı şeir də
haqqında danışdığımız kitabda diqqətimizi
çəkdi.
Yox, yox,
bu titrəyiş meh ola bilməz,
Hələ qəlb isidən gün gəlməyibdi.
Bəlkə
də mələkdi... eh, ola bilməz,
Heç kim məni belə kövrəltməyibdi.
...Bu sənsən,
önümdə necə həvəslə,
Şeir oxuyursan titrək bir səslə.
"Şeir oxuyursan titrək bir səslə".
Bu yerdə
kitabın adı kimi önə çıxarılan şeirdən
də danışmamaq olmaz: "Mənə bircə gilə
göz yaşı bəsdi". Bu şeir də
yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi, müəllifin sadə və səmimi
dillə yazılmış ən yaxşı lirik şeirlərindəndir.
Göylərin
üzünü aldı buludlar,
Qəlbimi ürpədən külək də əsdi.
Mənim
səndə xeyli əmanətim var,
Qaytarsan... bir gilə göz yaşı bəsdi.
Bu gün ömrünün müdrik
çağlarını yaşayan, uzun və məhsuldar həyatının
zirvəsindən öz keçmişinə boylanan,
olanını-qalanını saf-çürük edən
şair bir şeirində özü də deyir ki, "Düz
bir qərinədi yol gəlir şeirim". Ən maraqlısı odur
ki, o, hələ öz şeirini yazmadığını, yəni
hələ ürəyində çox sözlərinin
olduğunu və bunları gələcəkdə
yazacağını dilə gətirir:
İllərdir,
qələmlə külüng çalıram,
Hələ Fərhad arxı qazmamışam mən.
Göylərdən,
yerlərdən ilham alıram,
Hələ öz şeirimi yazmamışam mən.
Neynək,
təki elə olsun, İbrahim müəllim, elə əvvəlki
kimi də yazıb-yaradın, lap "payız şeirləri"
olsa da. Bizə isə son olaraq sizə
"öz şeirlərinizi yazmaqda" yalnız
cansağlığı və uğurlar diləmək
qalır.
Zəkulla BAYRAMLI
Filologiya üzrə fəlsəfə
doktoru, dosent
525-ci qəzet.- 2021.- 12 oktyabr.-
S.15.