Özünə tale qazanan şeirlər
TAPDIQ
ƏLİBƏYLİNİN POEZİYASI HAQQINDA DÜŞÜNCƏLƏR
"Sizə hardan xəbər verim, az danışanlardan, qaradinməzlərdən, mırt-mırt
arvadlardan, hürməyən
itlərdən, ulamayan
çaqqallardan, çox
danışanlardan, dilli
arvadlardan, küsəyənlərdən,
oğrulardan, yalançılardan,
yoldaşa xain olanlardan, vəfasızlardan,
əhdinə əməl
etməyənlərdən, buzov minib çay
keçənlərdən, yaba ilə dovğa
içənlərdən, xoruz
belində bostan əkənlərdən, kosasaqqallardan,
göygözlərdən, nə
bilim nədən, nə bilim nədən...
Lənət quyruqlu yalana,
rəhmət quyruqsuz düzə, bir qoz pozana, iki
qoz düzənə.
Rəhmət yazana, lənət
pozana.
Söz qalsın,
insan getsin, yaxşılıq qalsın,
pislik getsin. Dost var olsun, düşmən
puç olsun, ağıllı yesin, ağılsız hesablasın.
İndi gələk mətləbə.
Süleyman tacirin aynası
açıldı, durub
şəhərə çıxdı
ki, bir qədər
gəzsin, qəmi lap dağılsın. Süleyman tacir
evə tərəf gəlirdi, bir də gördü bir nərilti gəldi, bir işıq qaranlığı
yara-yara yerə düşdü. Süleyman tacir
bu işə məəttəl qaldı,
yavaş-yavaş işıq
düşən yerə
gəlib gördü ki, burda bir
uşaq var.
Süleyman tacir öz-özünə
dedi: "Xudaya, sənə çox şükür. Yəqin rəhmin gəlib,
göydən bu uşağı mənə
saldın". Uşağın adını Tapdıq qoydular". Tapdıq adını
eşidəndə "Tapdığın
nağılı" yadıma
düşür. Elə bilirəm
ki, bütün Tapdıqlar göy üzündən insanlara ərməğandır, tanrı
duasından insanlara bəxşişdir. Tapdığı
(bizim Tapdığı
- N.M.) tanıyandan sonra
əmin oldum ki, atalı-analı, arzulu, həsrətdən qopan, nisgillərə məlhəm olan bir övlad da var. İndi o da həmin nağılda
yaşanmış həyatı
bizim kimi maraqla oxuyur, hətta: "Baba, bizə
bir nağıl
de" - israr edən nəvələrinə söyləyir.
Dünyamıza xoş gəlmisən,
Ay nəfəsi gül qoxulu.
Yoxsa özün bir gülmüsən,
Qənirsizsən, tayın yoxmu?
Mübarəkdir qədəmlərin,
Ocağımın hərarəti.
Olmasın heç qüssə
- qəmin,
Ay evimin nəvə ətri.
Tapdıq
Əlibəyli - duyğulu,
həssas bir qələm sahibi, azərbaycançılıq ənənələrinə
həmişə sadiq,
ona dəyər verən istedadlı şair! Təsadüfi deyildir ki,
"Payız çöhrəsində
yazdı 44 gün"
kitabı ilə Azərbaycanın Vətən
müharibəsində qalibiyyətinin
ilk carçısı məhz
o olmuşdur.
Bürüsə də duman, çən Qarabağı,
Zəfər çiçəklədi bağrının
dağı.
Yadda boz illərin çiskin-sazağı,
Payız
çöhrəsində yazdı
44 Gün!
Döyüş meydanında yenildi
yağı,
Düşmən sırğa etsin
qoy ağ
bayrağı!
Sərkərdə gur çatıb
tonqal, ocağı...
Qələbə tarixi yazdı
44 Gün!
Uzaq dağ kəndində, Yardımlıda, özünün
dediyi kimi, təmiz və səfalı, çiçəkli,
bulaqlı təbiətin
qoynunda böyüyüb
boya-başa çatmış,
yeniyetməlik dövründən
ta Bakıya ali təhsil
almağa gələnədək
zəhmət dərsləri
keçmiş, bu da onun dərin
mənəvi, yüksək
insani keyfiyyətlər
qazanmasına, gələcəkdə
yetkin bir şəxsiyyət kimi formalaşmasına, eləcə
də yaradıcılığına
öz təsirini göstərmişdir.
Azərbaycan adlı bu məmləkətin
Yardımlı bölgəsi, dağ vüqarı var.
Dostan əsirgəməz duz-bərəkətin,
Əzəli-əbədi torpaq-varı var.
Torpaq qarış-qarış Vətəndir
bizə,
Hər qarış
əzizdir, anamız kimi.
Daşı-kəsəyi də gülümsər üzə,
Hallalıq mayası, sadəlik əzmi.
Bütün şüurlu yaradıcılığı
ilə O, mədəniyyətimizin,
ədəbiyyatımızın inkişafına şərəflə
xidmət edir. Heç
vaxt şeir yazmamışam, ancaq çox şair dostlarım var. Məni Tapdıqla bağlayan, hər şeydən əvvəl, ruh birliyidir: dostlarına münasibətdə səmimiliyi,
təmənnasızlığı, nəfsini, heysiyyətini, məğrurluğunu saxlamağı
bacarmağı.
Sadəliyi səmimiyyət batmanı,
Kədəri də, sevinci də bölüşər.
Halallıqdan yoğrulubdu imanı,
Bir-birinin köməyinə yetişər.
Şeirlərində dilimizin saflığına,
onun qorunmasına sanki bir çağırış
var. Poeziyasının gücü
hüdudsuz fantaziyasındadır,
hər bir bəndi yaradıcı düşüncəni inkişaf
etdirən gözəl
sənət nümunələridir. Uğurları ilə seçilən Tapdıq Əlibəyli fitri istedadının bədii inikasını yaradır, poeziyasının
sehrli və sirli boyalarından məharətlə istifadə
edir, estetik zövqünü, büllurlaşan
imzası çoxçalarlı
üslubunu formalaşdırır,
bu şeirlərdə
poetik nəfəsini tapır və başqa səslərin arasından fərqləndirir.
Ürəyimdən gözlərimə düşən
şeh,
Kirpiyimdə yarpaq-yarpaq qırovdu.
İçim qüzey, hər
əsəndə xəfif
meh,
Çölüm güney, çınqılanan
kösövdü.
Ay işığı nur çiləyir gözümə,
Güneyimə düşən işıq
üzümdə.
Günəş seli səpilsə
də üzümə,
Quzeyimə düşən işıq
gözümdə...
İki yolun ayrıcına çatmışam,
Biri işıq,
biri zülmət-getməli.
Ay doğubdu, günəş
kimi batmışam,
Şəfəqlənib dan yerində bitməli.
Yaradıcılıq yolu üslubi təkamülə meyillidir
- axtarışları lirik-fəlsəfi
sərhədədək yol
alır, janrından və bədii yozumundan asılı olmayaraq, bütün əsərlərində zəngin
ekspressiv ifadələri
tərənnüm edir. Poeziyası ilə
musiqi arasında möhkəm bir bağ, güclü vəhdət var - bu, bir sənət
dünyasına sığmayan
qüdrətli bir ilhamın musiqi ilə səslənən ifadəsidir. Vaxtsız
dünyasını dəyişən
dünya şöhrətli
Yaqub Zurufçu onun qələmindən çıxan "Könül
nəğməsi"nə musiqi bəstələmişdi,
heyif ömür vəfa qılmadı:
Oğlan:
Mən bir arı, sənsə
pətək,
Şirinimsən, şanı-baltək...
Qəlb
evimdə bitən çiçək,
Ləçək-ləçək qoxuyuram.
Qız:
Mən sahiləm, sənsə dəniz,
Ləpələn hey əziz-əziz...
Sevgimizlə xoşbəxtik biz!
Sanki şirin bir yuxuyam...
Tapdığın poeziyasını səslərin
təsir gücü, melodiyası, avazı, müxtəlif vasitələrlə
bədii idrakın zirvəsinə yüksəldir. Milli şeirimizin
təkcə istedadlı
yox, həm də daim axtarışda
olan şairlərindəndir.
Şeirlərini ilhamının təbii
axarında yazır, həyatı şairanə,
poetik ifadələrdə
duyur, geniş mütaliəsi yaradıcılığına
bələdçilik edir.
İçimdə büdrəyəndə,
Əlimdən yapışdı Söz.
Qəlbimə söz dəyəndə,
Ruhumda alışdı
Söz.
Düzdəsə sözün düzü,
Sübhədək inləmişəm...
Başıma çəkib Sözü,
Özümü dinləmişəm...
Başlanğıcından lirik ovqata köklənib,
bəzən sentimental notlarla
da yükləndiyinin şahidi oluruq, mətləblər sadəcə
müşahidələrinin yekunu yox, fikrin
mənaya doğru yönələn istiqamətidir. Poeziyası donmuş
rəsm əsəri,
an (!) deyil, təkrarlanan
zaman - əbədiyyətdir.
Görən bu dünyanın
hansı yaşından
Rəssam fırçasında danışır
rənglər?
Ötüb baharından, ötüb
qışından,
Dünyanın üzündə qarışır
rənglər.
Ona görə də onun yaradıcılığında,
çoxlarından fərqli
olaraq, ölüm mövzusu çox az işlənir,
ölüm onun üçün yox olmaq deyil, əməlləri
ilə yaşamaqdır.
Metafizik düşüncə notlarında
qələmə aldığı
şeirləri dünya
və insanla bağlı mənəviyyatın
ifadəsidir.
Çoxluğun içində qəbirlər
tənha,
Yoxluğun içində səssiz yaşantı.
Bədəndən ayrılıb yaşanan
ruha
Dirilər məzarı yurd yeri sandı.
Zamanın dayanıb durduğu
məkan,
Adəm övladının axirət
evi.
Torpağın qoynuna köçürsə
insan,
Nədir bu dünyada torpaqdan ülvi?!
Tapdıq
şeirlərində oxucusuna
əxlaq dərsi keçmir, əksinə, həyat hadisələri lirik düşüncələrini
tamamlayır, pak mənəviyyatı, yüksək
mənəvi xüsusiyyətləri
obrazlı şəkildə
elə təqdim edir ki, hər
kəs bu ali məqamdan
payını götürə
bilir, öz dünyasına qovuşur.
Poetik obrazlarında düşüncələrinin
gələcəyinə inanır.
Yaradıcılığa başlayandan
həmkarlarının şeir
dünyası, özünə
qədər yazılanlar
onun üçün mənasız görünmür,
demək olar ki, hər birinin
imkanlarına, gücünə,
istedadına, təqdim
etdiyi estetik zövqə bələddir;
yaxşı bilir ki, hər gələn
ədəbi nəsil mütləq fərqlənməyə
çalışır, rəngarəng
poeziyası ilə düşündürür, şeirlərində
səslənən fikirlər,
deyim tərzi, poetik mətləb, fərqli üslub dövrü üçün
yenilik sayıla da, sayılmaya da bilər.
Tapdıq şeirə nəsr təfəkkürü gətirir, amma ideyasını poetik sözə çevirir. Şeirlərindəki bədii çalarlar müəllifinin mövzuya həssas münasibətidir - fikrinin tamamlanması, yeni düşüncəsinin başlanmasıdır. Tapdığın poeziyasında düşüncə esse, yaxud publisistikanın ortalığında dayanır, özünü - poetik düşüncələrini obrazına çevirə bilir, təhkiyə, motiv, ideya, fikir, duyğu, qavrayış, anlayış, mühakimə onun özüdür, lakin ünvanları - sən, o, biz, siz və onlardır! Bu poeziyanın ovqatı və ahəngi zəngin, işığı boldur. Şeirdə bunu etmək çox çətindir, ancaq o, lirikanın imkanlarını bilən bir söz adamıdır. Ona görə də şeirlərindəki rəngarənglik, deyim tərzi fərqlilik yaradır, üslubi və intellektual özəlliklər bəxş edir, gözəl hisslər, xoş təəssüratlar yaradır: şeirləri oxuduqca düşünür, misraların alt mənalarını anlamağa çalışırsan, bu günümüzə bağlanır, gələcəkdən soraq alır, dünya, həyat haqqında fikirlər yeni, maraqlı məcraya yönəlir.
Səs selində yüngülləşdim,
Artdı qəlbdə Tanrı eşqim.
Bəlkə, səslə izə düşdüm...
Bu səs mənə tanış gəlir.
Yaxud:
"Əziziyəm" mehri, "mən aşıq" qatı,
Sözümün simsarı, ruhu, ovqatı.
Dilimin ahəngi ulu bayatı
Meracdır söz ilə söz dərgahına.
Şeir düşündürürsə - onu oxumağa dəyər. Şeir iç dünyasıdır - havadır, nəfəsdir. Hekayə də, povest də, hətta roman da yaza bilərdi, onda başqasının taleyi olardı, ancaq o, özünü yazır. Kamillik dövrünü yaşayır - öz taleyindən başqa onu heç nə təəccübləndirmir!
Təhkiyə və təsvirləri kifayət
qədər lirik-psixoloji,
duyğusaldır, oxudun - qopa
bilmirsən, artıq onun zövqünə
köklənirsən, bu kolorit
lirik janrların gücüdür.
Və sonra Tapdıq Əlibəylinin
"Şeirləri müəllifindən ayrı öz taleyini
yaşayır" (Ramiz Rövşən).
Nadir
MƏMMƏDLİ,
Filologiya
elmləri doktoru,
professor
525-ci qəzet.- 2021.- 21 oktyabr.- S.13.