...Yalvarıram, Tanrım, mənə səni
doyunca düşünməyə bir gün saxla...
Təlaş aynası
Şeirin
həyatda çox şeydən vacib olduğunu
hiss etdirən şairləri sevirəm.
Yaddaşı
gözəl günlərin
ziyarətgahı olan qadınları sevirəm.
Neynim, mənim
də zövqüm budur.
Adam ən tez özünə qayıdacağı
yolu unudur.
Bir uzun və soyuq
gecədir yazdıqlarım,
çox gözəl
bilirəm.
Qızınıram susduqlarımın oduna.
Qürbət məşuqədi -
ona görə xatırlayanda
çox zaman gecələri düşür
yadına.
Eh biz də qocalırıq,
oxuduğumuz məktəblər
soyub apardılar gəncliyimizi.
İndi
"çölə boşaldın,
- deyirlər, -
yorğunluqla dolu ciblərinizi".
Necə
də qaçılmazdır
ölüm -
sevdiyim çiçəklərə
baxa-baxa soluram.
Xatirələrlə baş-başa qalım deyə
özgələr arasında
özüm olmuram.
Tanrının qucağıdırmı sükut?
Hər kəs orda rahatlıq tapır.
Ömür istəklərini
ağlamaqla bildirən
uşaqdır,
Yəqin
ondandır ki,
çoxu arzularına
göz yaşlarıyla
çatır.
Qızıl ağaclarını
haqq yeyən hörümçəklər pərdələdilər,
lənət bir ada kimi çıxıb
su üzünə.
Həyat
sahib olmadıqlarımızın
vergisini istəyir,
kim nizam verəcək
dağılmış vicdan səfinə?
Bezginəm,
sanki hər şey bir-birinə qarşıdır,
hər kəs bir-birindən qeybət edir,
Yağış ələnir nagümanlığıma,
sular könlümdəki
odu keyidir.
Yalvarıram, Tanrım,
mənə səni
doyunca düşünməyə
bir gün saxla, -
sübhdən ta axşamacan
damarımdakı qana qarış,
beynimdəki damarlara
dol,
qayğıların üstünə
pərdə sal,
qoyma bu günün nəfsini
sabaha ümidin çarxında itiləyim.
Bir dəmir zindanı üstündə
sənin adını
zikr edə-edə
könül yaralarımı
ütüləyim.
Usandım lirik olmaqdan
Usandım lirik olmaqdan,
özümü başqası
vasitəsilə tanımaqdan,
indi ancaq
özüylə danışan
adamlardır dərd ortağım.
Qağayının, yağışın, gülün, bülbülün,
islanan saçların
üzünə bağlıdır
şeir otağım.
Usandım lirik olmaqdan,
Daha hüzn yaraşmır mənim şeirimə,
darıxmaq kəsir
gəlir şənimə.
Özümçün yaşadığım
günləri saysam
hələ bələkdəki
körpəyəm,
həyatla ölüm
arasında
altından zaman axan körpüyəm.
Usandım lirik olmaqdan,
çoxdandır ki,
çevrilib qara günlərim kölgəmə,
ağ günlərim nəfəsimə,
narahat olmayın,
ey bir-birinə bənzəyən bəndələr,
heç kəs daha heç kəsi xatırlatmır mənə.
Usandım lirik olmaqdan,
ömrüm bir daş lövhədir sadəcə,
adamların adı qalıb üstümdə.
Zəhərli günlər qanıma
qarışıb,
yumruğum boyda deyil daha ürəyim,
qəzəbim yorğunluq
sobasında kül olub.
Usandım lirik olmaqdan,
köhnə şeirlərimi
belə, oxuya bilmirəm,
yadırğamışam keçmişin
əlifbasını.
Rəhmim
kimsəsizlər qəbiristanlığıdır
tutmuram heç kəsin günah yasını.
Usandım lirik olmaqdan,
çatdığım arzular soyutmur qəlbimi,
naşükürlüyün girovuyam,
həyatda məna
axtarırmışam əbəs
yerə
əslindəsə,
əyləncə üçün
atılmış
bir güllənin
"ov"uyam.
Usandım lirik olmaqdan,
əsən əllərimə,
zəifləyən gözlərimə,
astaca ağaran saçlarıma
yaraşır elə lirika.
Çoxdan zəncirləyib məni
həyat
daim təzələnən
qorxularıma.
Usandım lirik olmaqdan,
bacardığım qədər
döyüşmüşəm qədərlə,
şeirlərimsə ağ yaylıqdı,
yellənir aqibətimin
sərhədlərində,
bir lirik ölüb,
amma
kübar olun bir az - vurmayın
üzümə.
Usandım lirik olmaqdan,
daha qəlbim sağa bilmir göz yaşlarımı,
dövran göyərçini
dənlədi
hövsələsizləri ömrümdən
və mən ürək rahatlığıyla
söykəmişəm
səbrin çiyninə
başımı.
Tarixin qumar masası
Vaxt ötür,
aram-aram anlayırsan ki,
yaşadığın bu ömürdə
nəyə cəsarətin
çatmayıbsa,
haqqını itirmisən
onların önündə.
Və sözlər,
əməllər duman kimi çəkilib,
lal və hərəkətsiz dayanmısan
taleyinin saatları yatıb.
Dəlicəsinə sevdiklərinin
hərəsi bir tərəfdə
öz cəlladını
tapıb.
Tarixin gözləri qumar masasıdır,
o, ancaq qaliblərə və məğlublara baxır,
bizsə tarixdən
uzağıq,
bir neçə dostu kimi
eyni xatirənin başına yığışmış.
Bəzən
bir günah gözlərində batırırsan
axirətin sərmayəsini,
bəzən
bir gözləmə
otağının önündə
yaşayırsan
sonuncu ləyaqətli dəqiqəni.
Yuxu kimi
Bizdən
elə gözəl günlər qalıb ki geriyə,
o anların xatirinə həmişə
keçmişdən danışmağa
çatır haqqımız.
Qiyamət qiyamında
kölgəli bir ağaca möhürlənib
adımız.
Dünənə qarşı qəzəbimiz
yoxdur,
xoşdur tarixçəmizin
niyyəti
bircə
səninlə eyni söhbətləri etmək
sayılmır qocalıq
əlaməti.
Günahdan gözlərimiz qamaşır
baxa bilmirik bəhanə günəşimizə,
amma ayrılıq soğan doğraya bilməz
ömürlük doğmalıq
nəşəmizə.
Dünya
bir pəncərə imiş,
Baxdım
- səni gördüm,
Hansı
evə köçdümsə,
sənə baxan pəncərəni də
özümlə götürdüm.
Sima xəritəsi
Üzümün xəritəsində
sevgim gözlərin rəngdədir,
incimə,
demə ki, heç soruşmursan,
"ölmüsən, ya qalmısan?"
Sənin
yerini ən yaxşı mən bilirəm:
sətirlərim arasındasan.
Qanımı soyunub yatıram
ki,
barı gecələr
axmayasan damarlarımdan,
sənsə boşluğun
araladığı qapıdan
sızırsan qəlbimə.
Şükür, şükür,
bizə səhvlərimizi
sevdirən günlərə.
Nə demişdimsə, hamısı
bir-bir gəldi başımıza,
amma yenə də biz,
fil qulağında yatdıq.
Bu da az şey
deyil -
arzularımıza olmasa da,
ehtimallarımıza çatdıq.
Təzə sətir həsrəti
Sən gəncsən, gözəlsən,
və xəbərsizsən
bunlardan
Gözlərində
o qədər böyük gələcək var ki,
səndən əvvəl
öləcəyimi
rahatca oxuyuram ordan.
Sevdiyim qadınlar
evinə çatmayan
mühacir məktublarıdı
ömrümdə.
Sən məndə yubanma,
yetiş yaşayacağın
evin sahibinə.
Gücünü arsızlıqdan alan zəmanəmizdə
mənimlə yorma özünü,
hiyləli əlifbalarla
yazılmış kitablardan
köçürmə həyatın
üzünü.
Kim nə yaşayıbsa yaşayıb,
kim kimə qurşanıbsa qurşanıb.
Mənim
ömrümdə
dəliliyə təzə
sətirdən başlama.
Beş günlük həyatımızı
bir ömürlük
təəssüfə bağışlama.
Əbədiyyət savaşı gedən
bu fani dünyada
Mənim
əllərimlə
sabahkı yalnızlığına
odun tullama.
Keçdi ayağının altına
daş qoyub
böyüdüyümüz günlər.
Dözmək susuzluğundan quruyur
istək torpağına
əkdiyin güllər.
Onsuz da ovcunda
gizlətdiyin səadətin
yerini
qorxuların söylədi
hamıya.
Xiffətin mənə yadigar
olsun,
qismətin Tanrıya.
Fərid
HÜSEYN
525-ci qəzet.- 2021.- 30 oktyabr.- S.23.