Hələ boş ev var
Ovcumun içində bişir çörəyim,
Hərdən küt gedəni olur görürsən.
Kirayə mənzilə dönüb ürəyim,
Gələni, gedəni olur görürsən.
Uzanır ömür-gün torpaq yol kimi,
Hər ötən yolçunun tozanağı var.
Kimi baxıb keçir quru kol kimi,
Kiminin gözündə göz qınağı var.
Yanıram ürəyi qısıq olana,
Sonuncu tikəmə baxıb doyuram.
Hərdən umduğuna umsuq olana,
Mən də ürəyimdən bir pay qoyuram.
Gələnin dərdi var, gedənin yükü,
Hər kəsə pay çatar Allaha qalsa.
Kasıba
paltardı bir quşun tükü,
Quşun
da yiyəsi insaflı ola.
Yüksək kürsülərə çıxır yalanlar,
Cırtdan tikəsinə göz dikən dev var.
Küçədə qalanlar, evsiz olanlar,
Gəlin,
ürəyimdə hələ
boş ev
var.
Hər kəs qalır
Axıb
gedir günlər, aylar,
Geriyə bir həvəs qalır.
Ümidin
əldən saldığı
Dəymədüşər nəfəs qalır.
Nə alan, nə
satan udur,
Sanır
ki, daş atan udur,
Ara yerdə şeytan udur,
Bizə də bəhsəbəhs qalır.
Dən düşüb itir içində,
Gör nə
lər bitir içində,
Səs uçub gedir içindən,
Yerində boş qəfəs qalır.
Hönkürüb boylanır bəri,
Bir qanadı qırıq pəri,
Qayıdıb baxıram geri
Məndən başqa hər kəs qalır.
Düşür
Sən uca, kölgəli dağ,
Baxanda papaq düşür.
Kölgən qonaq sevəndi,
Hər gün bir qonaq düşür.
Göy durur yeddi qatda,
Yeddi bük, yeddi qatda,
Qurduğun çadır altda,
Hər fəsil
yığnaq düşür.
Var olan eləcə var,
Bar verən gətirir bar,
Nə qədər sevənin var,
Sevginə ortaq düşür.
Biz endik, sən qaldın
İsti
bir yay günü,
Bir ağac altda,
Üzün göy üzünə çox oxşayırdı.
Üfüq yaxın idi, gün batabatda,
Sənin gözəlliyin göz oxşayırdı.
Üzündə ilıq bir təbəssüm vardı,
Gözün gizlədirdi öz qüssəsini.
Nə səni tanıyır,
Nə sözüm vardı,
Nə də axtarırdı ruhum səsini.
Arabir ötürdün yanımızdan
sən,
Gəlişin sərin bir külək kimiydi.
Göydənmi enmişdi bu can, bu bədən,
Sən bəyaz
geyinmiş mələk
kimiydin.
Ayrıldıq, əl qatdı
zaman özünə,
Ayrıldıq,
Sən qaldın
o ağac altda.
Qalxmışdıq yanına, o göy üzünə,
Biz endik, sən qaldın yuxarı qatda.
Öldürüb gedir
Bu dərdimi mələklərə
Nədəndi bildirib gedir.
Adım
Lövhü-məhfuzdaydı,
Pozdurub, sildirib
gedir.
Gəlib
görür üç-beş
məni
Dərdim qurudur çeşməni.
Ara yerdə dost-düşməni,
Üstümə güldürüb gedir.
Arısı yoxdu şan versin,
Yağı yoxdu, yavan versin,
Gəlmişdi cana can versin.
Bilmir ki, öldürüb gedir.
Bir Qarabağ şikəstəsi...
Qaldırın qollarınızı,
Qaldırın.
Bir az şənlik
edək.
Qarabağ şikəstəsi altında
Rəqs edək.
Arzularımız
Cəngi havası ilə rənglənsin.
Ayaqlarımız eyni ahəngə köklənsin.
Addımlayıb gedək
İşğal altındakı torpaqların
üstünə.
Tökülsün günəşin şəfəqləri
Şuşa qalasına sancılan
Üçrəngli bayraqların üstünə.
Qaldırın qollarınızı.
Döyüşə-döyüşə,
Düşmənlərdən təmizləyib,
Açın yollarınızı.
Hamının üzündə
Məğlubiyyətdən doğan xəcalət təri.
Sən ey məğlub ölkənin əsgəri,
Silahını saz kimi sinənə basıb,
Ürəkdən bir
Qəhrəmanı havasını çal.
Çal, düşmənlərin halvasını
çal.
Qaldırın,
Qırıq quş qanadları
kimi sallanan
Qollarınızı qaldırın.
Yeriyin düşmən üstünə,
Şuşada ermənilərə
Bir Qarabağ şikəstəsi çaldırın.
Çatır
Qısalıb dünyanın boyu,
Əl atsan başına çatır.
Verdiyi nə adamına,
Nə də qurd-quşuna çatır.
Üşüməz çörəyi
varsa,
Bir yırtıq köynəyi
varsa,
Əl-ovcunda nəyi varsa
Bir yarma aşına çatar.
Uyar çoban tütəyinə,
Qonar arı pətəyinə,
Əl yetməsə ətəyinə,
Gücü göz yaşına çatar.
Nə durulub, nə arına,
Nə görsə gəlməz arına,
Nə Kəbənin divarına,
Nə qara daşına çatar.
İyulun son şeiri
Dalğın, yorğun baxışlar,
Məğlub yamaclar,
Uduzulmuş yoxuşlar.
Göy üzündə
Yağmağa fürsəti olmayan yağışlar.
Havalı bir sıxıntı.
Heç
yerdə əl atıb tutmağa
Yox bir çıxıntı.
Deyəsən, üzaşağı gedirəm.
Bəlkə qayıdası olmadım.
Hər kəsi dost bildim,
Kimsəyə asi olmadım.
Sinəmdə qaçqın düşüncələr,
Yurdsuz fikirlər.
Ayağı xınalı arzular.
İçimdəki daşlar üzərində
səkir.
Gözüm solğun şəkil.
Üzüm mürəkkəbi qarışmış
məktub.
Bu gecə gözümü
qan tutub.
Bir azdan əllərim
Yeni bir şeirin qanına bulanacaq.
Göy üzü sulanacaq,
Köynək kimi söküləcək.
Bir azdan
Buludlar
Aşağı töküləcək.
Gedək günəş doğan
yerə
Keçdi bahar, ötdü
payız,
İllər bizi ayrı saldı.
Mən tək oldum, sən də yalqız,
Fələk bizdən ömür çaldı.
Yuxu kimi keçdi aylar,
Nə sən gəldin, nə mən çatdım.
Elə səmtsiz axdı çaylar,
Sən dərd
aldın, mən qəm satdım.
Biz iki dağ, aramızdan
Bir ayrılıq
çayı axır.
Kimsə
görmür, çiynimizdə
Dərd çəkirik, dağdan ağır.
Gəl,
ayrılıq sona yetsin,
Sığın könlüm sığan yerə.
Tut əlimdən çıxaq
gedək,
Gedək günəş doğan yerə.
"Mənsuriyyə"
Bir səs tutub yeri, göyü,
Su yerinə səs
ələnir.
Bürünüb tarın səsinə
İsti bir nəfəs ələnir.
Kaman elə havalanıb,
Səs götürüb
onu gedir.
Qavalın köksü sökülür,
Tarın qızıl qanı gedir.
Həllac
Mənsurun külüdü,
Səpilir Dəclə çayına.
Nəsimi
qələm götürüb
Gəlir səsin harayına.
Qalxır
Xanın qəlyanından,
Tüstüsü səsi qaynadır.
Mələyi göydən endirir,
Adamı yerdən oynadır.
Köçüb gedib bu dünyadan,
Bir səsin
yuvası qalır.
"Mənsuriyyə" köç
havası,
Bir Yaqub nəvası qalır.
Sən ey şüşəyığan...
Səndə insaf yoxmu, ey şüşəyığan,
Bilsən ürəyimi necə yaxırsan.
Mən içki şüşəsi,
o, su şüşəsi,
Nədən ikimizə eyni baxırsan?
Baxma lüt-üryanam, bir boş şüşəyəm,
Sən ey şüşəyığan
bir az
yaxın gəl.
Dünən bir süfrənin
şahı idim mən,
Bir şah məclisində gəzirdim
əl-əl.
Çox
uca vitrinlər bəzəyi olduq,
Necə
ki, doluyuq, göz önündəyik,
Mənim
içim boşdu, sənin ciblərin,
Sən ey şüşəyığan, eyni gündəyik.
Dostlar məclis qurub, can-can deyiblər,
Hər şey görünübdü üzdə
çox sadə.
Eyni hal əhliyik, ey şüşəyığan,
Səni
dost aldadıb, məni
də badə.
Nə ömür kağızdı,
nə də gün dəftər,
Yonub ürəyini qələm eyləmə.
Eh, bəlkə bir azdan günəş doğacaq,
Sən ey şüşəyığan, heç qəm eyləmə.
Dərd olub
Dönüb ərəb saçına,
Dünya yaman sərt olub.
Hər işin başı insan,
Əzrayıl bir fərd olub.
İtib çoxdan yol-yordan,
Haqqı
asırlar dardan,
Durub baxır kənardan,
Şeytan da çox pərt
olub.
Çox
üzlü üzdə
qalıb,
Çox
vədlər sözdə
qalıb,
Düz elə düzdə qalıb,
Qazanan namərd
olub.
Caduya, sehrə baxmır,
İstəyə, mehrə baxmır,
Göydəki yerə baxmır,
Bax, bu, mənə dərd olub.
Məmməd Tahir
525-ci qəzet.- 2021.- 8 sentyabr.- S.22.