Sizə heç ölüm qalmasaydı...
Esse
Ağcabədi Şəhidlər Xiyabanında
Vətən müharibəsi
şəhidlərinin portretləri,
haqlarında qısa məlumatlar sərgilənib. Hər gün
ziyarət olunur bu xiyaban.
Hər gün körpə balasının
əlindən tutub sərgi önündə şəhidlərimiz haqqında
məlumat verən valideynlərlə, portretlərə
baxaraq fikri çox uzaqlara gedən, bir şəklin önündə
dəqiqələrlə susub
qalan insanlarla rastlaşmaq olur. Dəfələrlə
gənc xanımların
içini çəkərək:
"İlahi, necə
yaraşıqlıymış" deməsini eşitmişəm
həmin şəkillərin
qarşısında... Hərə
bir cür ifadə edir hisslərini... Hərə
bir cür "söhbətləşir" qalib
ölkənin qalib şəhidləri ilə...
Hər dəfə xiyabana gedəndə bir-bir salam verib
keçirəm şəhid
şəkillərinin önündən...
Elə bilirəm birini diqqətdən qaçırsam,
inciyəcək, küsəcək.
Elə canlı baxışları, elə
saf təbəssümləri
var ki... Bəzən "göz-gözə
gəlirəm" onlarla...
Baxışırıq. Heç nə deyə
bilməsək də,
o baxışlarla bir-birimizi
"anlayırıq". Pıçıldayıram: "Eynən sənə oxşayan bir qızın gəldi dünyaya. Çox sevimlidir, Toğrul!", "Sənin haqqında nə qədər xoş sözlər eşitdik. Sən bu peşəni bir daha sevdirdin,
Tariyel həkim!", "Ziyarətçilərin simandakı
mülayimliyi görüncə
ayaqları yerə yapışır sanki... Bu nə sevgi
dolu baxış, bu nə müqəddəs
təbəssümdür, Təhmasib!",
"Sənin foton sosial şəbəkədə
yayılanda "bu lap
körpə imiş ki..." deyərək əlini dizinə çırpan, ah çəkənlərdən
biri də mən oldum. Tanışlarından eşitdiklərimiz
isə "sən necə böyük imişsən, necə geniş qəlbin var imiş" deməyə məcbur etdi bizi, cənnət
qoxulu Məhəmməd!
Addımlayıram şəkillərin sırasıyla. Bir ata dəsmalı ilə oğlunun yağışdan
islanmış şəklini
- onun üz-gözünü,
saçını qurulayır.
Həmin anda nələr hiss edir... Həmin anda nələr pıçıldayır...
Həmin anda hansı xatirələr canlanır gözü önündə...
Yağış yağmağa davam
edir, ata da oğlunun fotosunu qurulamağa... Axı soyuqdur. Axı "əyni"
yaş qalsa, xəstələnə bilər.
Axı o, atasının
gözündə hələ
də kiçik, nadinc, özünü qoruya bilməyən uşaqdır... Vətəni
uğrunda canından keçən qəhrəman
olsa belə, atanın qayğısına
ehtiyacı var... Yaxınlaşmaq, danışdırmaq istəyirəm atanı.
Cəsarətim çatmır. Onu balası ilə söhbətindən, xatirəsindən
ayırmağa ürək
etmirəm.
Keçirəm buradan. Lap sonuncu şəklə yaxınlaşıram.
Göz-gözə gəlirəm Fərid
İsgəndərovla. Yox, üzündə təbəssüm
yoxdur onun. Giley var, etiraz
var:
- Nə idi mənim
günahım? Mən bir
qarışqanı da
əzməmişdim. Niyə vurdular
axı?
- Fərid, düşmənlərimiz
ermənilər idi. Özün bilirdin axı. Bilirdin ki, onlar
üçün uşağın,
qocanın, qadının
fərqi yox idi... Uzağa getməyək, Xocalıda
törətdikləri vəhşilikləri
unutmamışıq ki...
- Mən yaşamaq istəyirdim. Arzularım var idi.
Rəngli-rəngli arzularım. Amma bircə rəngi, qırmızı rəngi
gördüm son anda.
- Çoxmu ağrıdın,
Fərid?
- Canım yandı...
- Nə istədin son nəfəsdə?
- Anamı görməyi. Anamın qucağına qısılmağı... O, məni
qoruyardı... Ölməyə
qoymazdı...
Doğum
tarixinə baxıram onun... 11 avqust 2006-cı il... Yeniyetmə deyirik
bu yaşda olanlara. Önündə
dayandığım şəkildən
isə anasının
isti nəfəsindən
doymayan bir uşaq boylanır...
"Sən ölmədin"
demək istəyirəm. Deyə
bilmirəm... Əziz Nesinin misralarını pıçıldamaqdan başqa
heç nə bacarmıram:
... Öylə bir ölsəm,
Öylə bir ölsəm,
çocuqlar,
Sizə heç ölüm qalmasa.
Kaş ki...
Məhsəti MUSA
525-ci qəzet.- 2021.- 27 yanvar.- S.19.