"Bu davadan
qurtarsan..."
Qıqx dörd günlük müharibənin lap əvvəlləri
idi. "Səhər-Azəri"
kanalını izləyirdim.
Veriliş nə xəbərlər
proqramı idi, nə də siyasi rubrikalar. Bu proqramlarda, adətən,
Azərbaycanda baş verən hadisələrdən
söhbət açılır.
Mənim
müşayiət etdiyim
veriliş millət, vətən, torpaq, müharibə kimi mövzuları əhatə
etmirdi. Dünyanın
hər yerində müzakirə ediləcək
bir mövzu idi ki, şeirdən,
şeirin, ədəbiyyatın
yaranma tarixindən, güldən, ağacdan, sudan bəhs
olunurdu.
Həssas günlər idi. Bütün azərbaycanlıların
diqqəti Qarabağa,
orada baş verən hadisələrə
hakim kəsilmişdi. Günlərimiz gün kimi yox, qarşısına qalaqlanmış kösöyü
yalın əllərilə
təmizləyə-təmizləyə irəliləyən insanın
saniyə aşırımı
kimi yaşanırdı.
Can boğazda, göz televizorun ekranında İlham Əliyevin görünəcəyi növbəti
məqamı səbirsizliklə
gözləyirdik. Bizi yaşadan
da İlham Əliyevin simasındakı
qətiyyət idi ki, ümidsizliyə qapılmırdıq. Ürəyimiz onun üzərində elə əsirdi ki, sanki kiçicik
bir məyusluğundan
bütün dünya sarsılacaqdı. Əlbəttə ki, sarsılacaqdı, amma bizim dünyamız.
Əgər Prezident ən doğru və şanlı xəbərlərilə vaxtaşırı
öz xalqına müraciət etməsəydi,
dünyamız bəlkə
də ev-ev, küçə-küçə dağılacaqdı.
İnternet zəifləmişdi. Ümumiyyətlə, emailə baxmaq,
məktub almaq-göndərmək
çoxu kimi mənim də ağlıma gəlmirdi.
Bütün hisslərimin fövqü,
idrakımın üfüqləri
bir mesajın - qələbə ismarıcının
həsrətilə titrəyir,
ümidilə qızarırdı.
Hətta yaxından-uzaqdan
gələn məktubların
cavab məcburiyyətindən
yayınmaq üçün
email ünvanımı bağlamışdım.
Gecələr yuxuya gedə bilmirdim; hər helikopter səsi eşidən kimi yerimdən qalxır, əllərimi pəncərədən
buludsuz səmaya uzadır, adını bildiyim-bilmədiyim müqəddəsləri
köməyə çağırırdım. Qeyri-ixtiyari dualarımla
əsgərlərimizi "qoruyurdum".
Ömrümün heç bir dönəmində həyata
qarşı bu qədər həssas olmamışdım. Yağış ürəyimə yağır, duman gözlərimə çökür,
hər aldığım
qələbə müjdəsi
ayaqlarımı yerdən
üzür, şəhid
xəbəri sevincimi küsdürürdü, baxmayaraq
ki, bu sevincin
dünyada misli yox idi. Hərdən torpağın
ürəyini yalın
ayaqlarımla duya-duya Qarabağa getmək, işğaldan azad olmuş hər qarış yeri: - xoş gəldin Vətən torpağı,
xoş gəldin Vətən, - deyə bağrıma basıb duz kimi yalamaq
istəyirdim.
Qütblərdə qərar tutmuşdum:
kövrək və sərt; kimdənsə iradəmə, daha doğrusu, apardığımız
müharibənin iradəsinə
zidd söz eşitsəm, nəfəsim
dayanacaq qədər kövrək, kiminsə nəfəsini dayandıracaq
qədər sərt olmuşdum.
Hər kəs silaha sarılmışdı: kimi
cəbhədə vuruşur,
kimi informasiya toplayıb-yayır, kimi televiziya və radioda dövri əhəmiyyətli verilişlər
hazırlayır, kimi əsgərlərə isti
geyim, yemək daşıyır, kimi də efiri kirpik
qıpmadan izləyir,
qulağını geniş
açıb dinləyirdi.
Dünyanın hər yerində azərbaycanlılar, azərisevərlər
fikrən, ruhən, qəlbən Qarabağa səfərbər olmuşdu. Bir mikrofona
tuş gəlib nəsə danışanlar
da var idi,
müvafiq televiziya proqramlarının vasitəsilə
öz dəstəyini
nümayiş etdirənlər
də. Hətta "Səhər-Azəri" kanalından izlədiyim verilişin redaktoru kimi, özü görünməyib dualarını
musiqi vasitəsilə
ötürməyə çalışanlar
da tapılırdı.
Adıçəkilən verilişdə reklaməvəzi havaya bir nəğmə ucaldı:
- Boz at səni sərtövlədə bağlaram,
... Əgər məni bu davadan qurtarsan...
Musiqi son intizar anında boğulmaq üzrə olan insana nəfəs təsiri bağışladı. Eynən ustad Məmməd Arazın xüsusi həssaslıqla qələmə aldığı anları yaşadım: - Dilim dinməz, kirpiklərim səs elər.
Dünya ilə müharibə
etdiyimiz bir vaxtda həmrəyliyimizi, bu
kiçik musiqi
parçası vasitəsilə olsa da, qoruyan hər kəsin böyük Qələbəmizdə təmsilçilik
haqqı var. Odur ki, bütün
olanları, olacaqları göz
önündən keçirib Həmrəyliyimizə
həmrəy olan hər kəsə: - Salam olsun! - deyirəm.
Göyərçin KƏRİMİ
525-ci qəzet.- 2022.- 6 aprel.- S.23.