"Yaralı qadın"
hekayə
Maşın silkələdikcə qadının
yarasından qan açılırdı. Üstünə əski basmışdılar.
Xeyri yox idi. Şüursuz halda, başlarına
gələnləri xatırlamağa
çalışırdı. Yadına qırıq-qırıq bir
şeylər düşürdü.
Kəndi qoruyan əsgərlərin tək-tək
atdıqları güllə
səsləri, vəhşilərin
kəndə doluşması,
yandırılan evlər,
amansızcasına öldürülən
qohumları, qonşuları,
köməksiz qız-gəlinin
qışqırığı...
Güclü təpiklə evin qapısı taybatay açıldı. Saç-saqqallı, gözləri qan
çanağına dönmüş
bir nəfər içəri hücum çəkdi. Dörd gözlə
ətrafı boyladı.
Ağzında it boğuşdura-boğuşdura:
- Başınızı hara
soxmusunuz, it uşağı!
Mətbəxdəki krandan damcı-damcı su düşürdü. Sanki evdəkilərin həyəcandan,
qorxudan döyünən
ürəklərinin səsi
idi. Qadın iki körpəsini
qucaqlayıb çarpayının
altına güclə
girmişdi. Son döyüşlərdə
üç oğlunu itirmiş, ağlamaqdan gözləri tutulmuş ana bu qəfil
səsin xeyrə olmadığını anlayıb,
susmağa üstünlük
verdi. Onu düşündürən
oturduğu çarpayının
altında özlərini
caninin gözündən
gizlətməyə çalışan
cavan gəlini və iki nəvəsi
idi.
- Eyy, qoca kaftar,
kim var
evdə? Oğlun hardadı? Yoxsa, yorğanın
altında gizlətmisən?
- Allah xatirinə, çıxın
gedin. Məndən başqa bu evdə
heç kim
qalmır.
- Sonsuzsan, kaftar? Sizin kökünüzü
kəsəcəyik, onsuz
da! Az
qalıb!
Ana içindəki nifrəti
püskürtməmək üçün
özünü güclə
saxlayırdı.
- Allahdan qorxun, gedin, çıxın gedin...
- Allah? O kimdi, qarı?! - deyə, kinayəli,
iyrənc təbəssümlə
evi alt-üst eliyən saqqallının
gözü birdən divardan ona qılınc
kimi iti nəzərlərlə baxan
komandirin şəklinə
sataşdı.
İçindən titrəmə keçdi. Gözünün önünə on gün bundan qabaq tək
canıyla onların əlliyə yaxın adamını öldürən,
iki topunu, bir tankını məhv edən döyüşçü gəldi.
Bu o idi. Onlara qan udduran, ürəklərinə
qorxu salan komandir. Son gülləsinə
kimi onların gözünün odunu alan qəhrəman
tankla bərabər özünü də məhv etmişdi. Qeyzlə anaya tərəf yeridi, nifrətlə onu süzüb, qəfildən
onun ağ
saçlarından yapışdı:
- Heç kimin yoxdu deyirsən, hə, həyasız qarı? Bəs, bəs bu kimdi, kimin oğludu?
Ağ saçları üz-gözünə
dağılmış ana,
vəhşinin ölmüş
igid balasının şəklindən belə,
qorxduğunu anladı,
dodağında məğrur
bir təbəssüm
oyandı, qeyri-ixtiyarı
ağzından:
- Ölüsündənmi qorxdun?
- sözləri çıxdı.
- Mənə gülürsən?
- Saqqalı böyründən
xəncəri çıxarıb:
- İndi səni də oğlunun yanına göndərərəm!
Get, orada onunla öyünərsən! Amma
belə yooxx! Elə günə salım ki, o dünyada oğlun belə tanımasın!
Görməsə də, qarşısındakının
nə hala düşdüyünü, özünün
bu alçaqdan qat-qat güclü olduğunu hiss edirdi:
- Ölüdən qorxan alçaqlar! Onun ölüsü də sizdən şərəflidir!
Şərəfsizlərin, dinsizlərin əlində
ölmədi mənim
oğlum! Murdarlar, oğlum kimilər yüzlərlə, minlərlədi!
Qovacaqlar sizi it kimi, dayanın! Yurd-yuvası olmayan dilənçilər!
Qəfildən qadının hər
iki ayağına xəncərlə vurdu:
- Diz çökəcəksən
qarşımda, "öldürmə"
deyə yalvaracaqsan, qoca kaftar!
Sümüyə dəyən zərbənin
ağrısı beynində
əks-səda verdi. Gözlərini yumub, dişlərini
qıcadı. Amma
yıxılmadı, oğlunu
düşündü: - "Sənin kimi oğulun anası diz çökməz!"
- deyə, əlini yavaş-yavaş ortasına bağladığı
ala yaylığın altına
apardı. Keçən gün belində
gizlətdiyi iti bıçağın dəstəyini
var gücü ilə sıxdı. Vəhşinin gözləri ondan
yayınan kimi, çıxarıb düz
ürəyinin başına
sancdı. Çarpayının altında iki cüt göz olanlara dəhşətli baxışlarla şahidlik
edirdi. Biri isə dünyadan,
xəbərsiz anasının
südünü əmərək
yatırdı. Gəlin
dörd yaşlı oğlan balasını nə qədər özünə sarı sıxıb, gözlərini
örtməyə çalışsa
da, uşaq onun əlindən çıxıb:
- Nənəə!- deyə fəryad edərək, çarpayının
altından ox kimi çıxıb, qarının
ayaqlarına sarıldı...
Artıq
gec idi... nənənin barmaqları
arasından süzülən
qan yavaş-yavaş döşəmədə göllənirdi...
Qadının sinəsindən tükürpədici
inilti çıxdı. Qəfildən sinəsinə vurulan dalbadal kəskin zərbədən səndirlədi.
Dişi ilə alt dodağını necə
sıxdısa... Bir anda
al qanı xərmən
oldu. Neçə gündü vəhşilərin
verdiyi işgəncədən
gözlərinin işığı
sönmüşdü. Kölgəli baxışları ətrafı bir anlıq dolandı. Beş addımlığında qorxudan
gözləri böyüyən
yeddi-səkkiz körpə
uşaqların arasında
axtardığını görmədi.
Taqətsiz bədəni daşların
üstünə düşdü.
Ucadan vəhşi səslə qəhqəhə çəkib
gülən əsgər
geyimli adam
etdiyindən ləzzət
alırmış kimi
ağzını marçıldatdı,
yabanı səslə
çığırdı:
- Bax belə!! Küçüyünü də
at yanına, getdik!
- Bəs bunu doğramayaq?
Ya da... -yoldaşı ədəbsiz-ədəbsiz güldü.
- Bu gün kefim çox yaxşıdı.
Süngüyə sancdığım qız uşağının
yalvarıcı, qan dolu baxışları yadıma düşdükcə
özümlə qürur
duyuram. Hələ,
əllərini, ayaqlarını
qızmış dəmirlə
dağladığım o əkizlər...
Gördün ki, necə çığırırdılar. Hələ başını "uf"
demədən kəsdiyim
dörd əsgəri demirəm. Bunlara işgəncə, əzab
verməkdən zövq
alıram mən, dünya mənim olur, bilirsən...
Onun vəhşiləşmiş
sifətindən nifrət
aşıb-daşırdı. Yoldaşı
ayaqlarından başaşağı
salladığı iki-üç
yaşlarında, şaxtadan
gömgöy göyərmiş
uşağı daş
parçası kimi qadının üstünə
tulladı:
- Qoy bu da
anasının yanında
it kimi gəbərsin!
Onsuz da aclığa, soyuğa tab gətirməyəcək.
Onun da işgəncəsi
bu olsun!...
Ürəkləri dağlayaraq ağlayan
yazıq tifilin səsi xırp kəsildi.
- Öldünmü? Ölmə,
anan sənə süd verəcək indi! - deyə,
onlardan biri şit-şit gülərək
bağırdı.
***
Üz-gözü qana bulaşan körpənin zəif iniltisi donmuş sükutu pozurdu. Qadın balasının hənirini hiss edib, şaxtadan ağaca dönmüş, parça-parça olmuş əlləri ilə onu axtarıb tapdı. Ağrıdan qıvrılaraq, bir əlini yerə dayaq verib dikəlməyə çalışdı. O biri əlilə onu özünə tərəf çəkdi. Anasının qoxusunu almış uşaq boş qalmış yaralı sinəni balaca əlləri ilə qucaqladı. Dəhşətli ağrıdan qadın şüurunu itirdi, amma körpəni buraxmadı. Körpə balaca, titrək dodaqları ilə axtardığını tapmasa da, təzə yaranın ortasından axıb paltarda laxtalanan süd qoxulu qanı acgözlüklə əmməyə başladı. O, qeyri-ixtiyari balasını bağrına basdı. Soyuq hava onu bir az özünə gətirdi. Amma kaş ki, özünə gəlməsəydi. Qadının gözü biləyinə göy muncuq bağlanmış tək ələ sataşdı. Qan sağılmış gözlərini yumub, bir də açdı. "Demək... oğlumu da..." Onsuz da nə çığırmağa, nə də ağlamağa heyi qalmamışdı. Nitqi qurudu. Körpəsini bərk-bərk sıxmış qolları yavaş-yavaş boşaldı... Yenidən huşunu itirərkən - "Aman, Allah!", "Allah cəzanızı versin, vəhşilər, əclaflar!"- deyə, çığıran doğma səsləri eşitdi.
Gec də olsa, onları qurtarmağa gələnlər gördükləri mənzərənin önündə qurumuşdular. Baxmağa ürək lazım idi. Baxanlar ya başını aşağı salır, qəzəblə dişini qıcayır, ya da ürəkləri tablamayıb yerə çökürdülər. Beş-on addımlıqdakı dəhşətli mənzərə cəhənnəmi xatırladırdı. Otuz-qırx insan meyiti üst-üstə qalanmışdı. Bəzilərinin başı yoxdu, bəzisinin əli, qolu, ayaqları doğranmış, gözləri çıxarılmış, dili, qulaqları, burnu kəsilmişdi. Ürəkləri soyumamışdı. Dar ağacı qurmuşdular. Dörd nəfərin başsız meyiti havada ağır-ağır yellənirdi. Çılpaq bədənləri qızmar dəmirlə dağlanmış, sinələrinə xaç şəkli çəkilmiş, əyri-üyrü xətlə "Böyük İmperiya" sözləri yazılmışdı.
Gələnlərdən biri üzü üstə düşən qadının üzünü ehmalca döndərdi. Sol qolunun üstündə, dodaqlarında qan qurumuş iki yaşlı qız uşağı deyəsən ölmüşdü. O biri qolu ilə biləyində göy muncuq nişanəsi olan, kəsilmiş balaca bir əli sinəsinə basmışdı... Onları onun soyuqdan qurumuş qollarının arasından güclə qopartdılar. Nəfəsi titrəyən qadının üstünə köhnə bir adyal atıb, bükdülər. Köməkləşib xərəyə qoydular. Bu yarımcan bədəndən başqa orada sağ adam yox idi. Bəlkə də qaçıb qurtaran olmuşdu. Amma harada idilər, bilən yoxuydu. Kimsəsiz, qar uçqunları ilə dolmuş dərə bir kəndin camaatına bir günün içində dərin bir məzar olmuşdu. Meyitlər elə tanınmaz hala salınmışdı ki, heç kimi tanımaq olmurdu. Amma onları orda qoymaq olmazdı. Vəhşilərin buraya qayıdıb-qayıtmayacağı bəlli deyildi. Doğranmış, hissə-hissə olmuş bədənləri köhnə bir yük maşınına yığdılar.
Vəhşi qəhqəhələr buz kimi havada it zingiltisinə bənzəyirdi. Amma çox uzağa getməyərək xərəkləyib yaprıxmış qarın içində itib-batırdı. Onların durduğu dərədən yuxarıya ensiz cığır uzanırdı. Cığırın ətrafında qar döyənək olmuşdu, tökülmüş qan izləri kənardan qırmızı qərənfilləri andırırdı. Tək-tək görünən qarağan kollarının budaqları soyuq küləyin təsirindən bir-birinə dəyərək vahiməli səs çıxarırdı. Axşamın qaranlığı yavaş-yavaş dərəyə çökürdü. Ac qurdların körpə quzuları parçaladığı dumanlı bir qış günü idi...
On-on iki
nəfər qadın, bir-birinə qısılmış halda qarın üzərində oturmuşdu. Əyinlərindəki
kör-köhnə paltarlar
cırıq-cırıqdı. Soyuqdan və
qorxudan hamısının dişi
dişinə dəyirdi. Başlarına nə gələcəkdi,
hələ bilmirdilər. Amma gözləri
önündə sıralarından zorla,
sürülərək aparılanların vəhşilərin
nifrətinə necə qurban getdiyini gördükcə gözləri daha da böyüyürdü.
İndi ölüm onlar üçün ən
yaxşısı idi...
Təranə ARİFQIZI
525-ci qəzet.- 2022.- 25 fevral.- S.15.