"Azərbaycanda və
İraqda Bayatlar" kitabına giriş
Əməkdar
elm xadimi, professor Qəzənfər Paşayev "Azərbaycanda
və İraqda Bayatlar" adlı əsər yazıb. Oxucu və tədqiqatçıların
marağına səbəb olacağını nəzərə
alaraq əsərin "Giriş" bölümünü təqdim
edirik.
Azərbaycan
xalqının dünya, zaman, insan, dövlət, ordu, qəhrəmanlıq,
ənənə və s. haqqında yazılmış qanunlar,
düşüncələr, baxışlar məcmuəsi
olan, etnik şüurun göstəricisi kimi onun səviyyəsini,
səciyyəvi xüsusiyyətlərini, milli kimliyini
açıqlayan, bitkin və sistemli abidə - "Kitabi-Dədə
Qorqud" şifahi xalq ədəbiyyatımızın zirvəsi,
şifahi və yazılı ədəbiyyatımızın
başlanğıcı və tükənməz enerji mənbəyidir.
"Kitabi-Dədə
Qorqud"un "Müqəddimə"si
aşağıdakı cümlə ilə başlayır:
"Rəsul Əleyhissəlamın zamanına yaqın Bayat
boyundan Qorqud Ata derlər bir ər qopdı. Oğuzun
ol kişi tamam bilicisiydi, - nə deyərsə, olurdu".
Yuxarıdakı cümlələr bir çox mətləblərə
işıq tutur. Onlardan biri də Bayat boyu, Bayat əşirəti
ilə bağlıdır. Təəssüf
ki, Azərbaycan Qor-qudşünasları bu məsələyə
o qədər də diqqət yetirməmişlər. Halbuki bu və ya digər eposun yarandığı
tarixi şəraiti dəqiq müəyyənləşdirmədən
onu səciyyələndirmək asan olmur.
Rəşidəddin
və Bahadır xan Oğuz xanın böyük oğlu
Gün xanın 4 (dörd) oğlu olduğunu və birinci
oğlunun adının Qayı, ikincinin - Bayat,
üçüncünün - Alka öylü,
dördüncünün - Qara öylü
adlandığını göstəriblər.
Bayatın törəmələri Bayatlar adlanıb və
böyük bir Tayfa Birliyinə çevrilib. Bayatın
anlamı - dövlətli və neməti bol deməkdir.
Bayatlar 24 Oğuz boylarından biri olub. Digər
Oğuz tayfaları kimi Azərbaycanda, İranda, Türkmənistanda,
Anadoluda, İraq və Suriyada yayılmışdılar.
Bayat Tayfa Birliyinin araşdırılmasının
tariximiz üçün faydalı olacağına əmin
olduğumdan Quzey Azərbaycanda və İraqda yaşayan
Bayatlar haqqında tədqiqat aparmaq qərarına gəldim.
Monoqrafiyanın
"Quzey Azərbaycanda Bayatlar" adlı I fəsli
bütövlükdə Bayatlara, Dədə Qorquda, Qarabağ
xanlığının ilk paytaxtı "Bayat
qalası"na və s. həsr edildiyindən, burada İraqda
toplu halda yaşayan və milli kimliyini qoruyan Bayatlardan daha
çox bəhs etdik.
İraqda Bayat əşirəti haqda maraqlı məlumatı
"Şərqi-Hind" şirkətinin nümayəndəsi
Ceymz Edmondzun 1820-ci ildə türkmanların
yaşadığı əraziyə səyahətindən əldə
etdik. Edmondz
yazmışdır: "Saat 820-də Quruçaya
çatdıq. Burada Bayat
türkmanlarının çadırları vardı. Əşirətin başçısı,
"Qaraquş" ləqəbli Həsən bəy gəlib
bizi yeməyə dəvət etdi".
Ceymzin
Bayatların yaşadıqları bölgəyə gəlişi
barədə bilgiyə kərküklü tədqiqatçı
Şakir Sabir Zabitin araşdırmalarında da təsadüf edilir: "Bayat torpağı
düzənlik olaraq Kifri təpələrindən
başlayaraq Çəmənə
qədər uzanır. Bura türkman
bayatların oturuş yeridir. Yanıma rəisləri
Həsən bəy gəldi. O, özünü təqdim
etdikdən sonra bizi yeməyə dəvət etdi və dedi ki,
bu bölgə torpağı Sultan tərəfindən bayatlara
verilmişdir. Onlar dövlətə vergi vermirlər.
Yalnız Bağdad vilayətinə əskəri
yardım edirlər. Bayat rəisi mənə
bildirdi ki, Nadir şah Bayatların çoxunu Xorasana döndərmişdi.
Qalanları azdır. Lazım olanda
yalnız 1000 (min) atlı çıxara
bilər. O, bayatların İraqa gəlişi vaxtını bilmirdi".
İraqlı
tarixçi alim Abbas əl-Əzzəvi də Bayat əşirətindən
söz açır: "Bayatlar İraqda əskidən bəri
yerləşən türk əşirətlərindəndir. Zəyimlər hökuməti nəzdində yüksək
yerləri vardı".
İraqda yaşayan soydaşlarımız özlərini
də, bizi də türkman adlandırırlar. Əslində
əsrlər boyu biz də türkman adlanmışıq.
Türkman məfhumu "Kitabi-Dədə Qorqud"un Drezden, Vatikan və 2018-ci ilin dekabrında
yeni tapılan "Qazan xanın yeddibaşlı əjdahanı
öldürdüyü boy"un əlyazmasında da öz əksini
tapır. Əlyazmanı İranın
Gülüstan ostanlığının (əski Xorasan vilayəti)
Günbət şəhərindən (İraqda da Kərkük
yaxınlığında Günbəd kəndi vardır -
Q.P.) olan tanınmış mühəndis Vəli Məhəmməd
Xoca bukinist mağazasında üzə
çıxarmışdır. Yəqin
buna görədir ki, əksər tədqiqatçılar onu
"Günbət əlyazması" adlandırırlar.
"Kitabi-Dədə Qorqud"un bu əlyazması
İstanbulda Yusif Azmun və İzmirdə Mətin Əkici tərəfindən
ayrıca kitab halında çap olunmuşdur. Bakıda
isə əlyazmanı görkəmli türkoloq alimimiz Ramiz
Əskər maraqlı Ön söz və şərhlərlə
dərc etmişdir. Prof.Dr. Ramiz Əskər
və Prof.Dr. Əhməd Bican Ərcilasun əlyazmanın
dili üzərində tədqiqat apararaq o qənaətə gəlmişlər
ki, bu əlyazma da Drezden nüsxəsində olduğu kimi, Azərbaycan
dilində yazılmışdır.
Az sonra
akademik Möhsün Nağısoylu yeni tapılan bu əlyazmanın
mətnini dilçilik yönündən tədqiq edərək
sanballı monoqrafiya ortaya qoymuşdur. Lakin Yusif Azmunun əlyazmanı
"Dede Korkutun üçüncü əlyazması"
(İstanbul, 2019) və Ramiz Əskərin "Kitabi-Dədə
Qorqud"un üçüncü əlyazması"
(Bakı, 2019) adı ilə çap etdirmələrinə
haqq qazandırmaq olmur. Bu, üçüncü
əlyazma deyil, Dədə Qorqudun bir qoludur. Kiçik
bir əlyazmanı abidənin möhtəşəm Drezden və
Vatikan nüsxələrinə tay tutmaq
heç bir məntiqə sığmır. "Kitabi-Dədə
Qorqud"un "Günbət əlyazması"na
dair tədqiqatçılarımızın yol verdiyi başqa
bir nöqsan haqqında da fikrimi bildirmək istərdim.
Əlyazmanın fotofaksimelisində əliflə
yazılan söz Türkman oxunduğu halda alimlərimiz bu
sözü Türkmən kimi veriblər.
Türkman sözünün yazılışının
və oxunuşunun fərqinə varmamaq bir yandan "Kitabi-Dədə
Qorqud"u, digər tərəfdən də İraqda
yaşayan soydaşlarımızı istəsək də, istəməsək
də, bizdən uzaqlaşdırmağa yönəlmiş
olur. Nəticədə türkmən
qardaşlarımız İraqda yaşayan
soydaşlarımızı və "Kitabi-Dədə
Qorqud"u özününküləşdirmək
iddiasına düşürlər.
Halbuki "Kitabi-Dədə Qorqud" və tarixi kitablar
türkmənlərin iddiasına əks mövqedə durur. "Kitabi-Dədə
Qorqud" boylarında tez-tez türkman etnoniminə təsadüf
edilir. "Qanlı qoca oğlu Qanturalı" boyunda (VI
boy) oxuyuruq: "Bəli, canım baba, eylə istərəm! Pəs
varasan, bir cici-bici Türkman qızını alasan" və
ya IX boyda işlənən "Oğuzun arsızı
türkmanın dəlisinə bənzər" bu qəbildəndir.
Hər ikisində Oğuzlar "türkmən" etnik
anlayışına qarşı qoyulur... "Dədə
Qorqud" boylarındakı oğuzlar özlərini
etnopsixoloji baxımdan türkmənlərdən seçirdilər.
Burada İraq-Türkmanlarına ciddi işarə
vardır.
Tarixçilər göstərirlər ki, "İç
Oğuz" - "Daş Oğuz" Birliyi ("Qalın
Oğuz") coğrafi baxımdan Zaqafqaziyanın
gündoğar hissəsini (Dərbənd daxil olmaqla - orda Qazan
xan 10 min qoyun saxlatdırırdı) və İraqi-Əcəmin
günbatan hissəsini (Bağdaddan yuxarı indi
İraq-Türkmanlarının məskunlaşdığı ərazilər)
tutmuşdu.
Deyilənlərlə bərabər, Türkmən dilini
Azərbaycan dilindən, onun İraq-Türkman ləhcəsindən
və "Kitabi-Dədə Qorqud"dan fərqləndirən
əsaslı fərqlər vardır. İkicə misalla kifayətlənəcəyik:
1.
Türkmən dilində ilkin uzanan saitlər geniş
yayılaraq ingilis dilində olduğu kimi sözün mənasının
dəyişməsinə səbəb olur; məsələn:
baş-baş, baaş yara, gör-gör-göör-gor və
s.
2. Ərəb
və ingilis dilləri üçün səciyyəvi olan
dişarası s, z səsləri eynilə türkmən dili
üçün də səciyyəvidir.
İlkin uzanma və dişarası səslərə nə
Azərbaycan dilində, nə Kərkük dialektində, nə
də "Kitabi-Dədə Qorqud"da rast gəlinir.
Biz hələ
1992-ci ildə "Yazıçı" nəşriyyatında
çap olunan "İraq-Türkman folkloru"
kitabımızda yazmışdıq: "Elə təsəvvür
yaranmasın ki, məqsədimiz dillərin
yaxınlığını və ya uzaqlığını
sübuta yetirməkdir. Kim bilmir ki, türk dilləri
ailəsində türk və Azərbaycan, eləcə də
türkmən dilləri biri-birinə çox
yaxındır".
Xalq
yazıçısı Anar "Türk dünyasının
nadir söz abidəsi" məqaləsində bu mühüm
məsələyə aydınlıq gətirmişdir:
"Kitabi-Dədə
Qorqud"u israrla Azərbaycanla bağlamaq cəhdləri bu
möhtəşəm abidəni Türkiyə türklərindən,
yaxud elə Orta Asiya türkmənlərindən ayırmaq,
almaq niyyəti güdmür... Dastanın öz
mətni əsasında onun Azərbaycanla sıx
bağlılığını bir daha göstərməyimizin
yalnız bircə səbəbi var - Azərbaycan
torpaqlarında türk dilində danışan
xalqımızın qədimliyini bir daha təsdiq etmək".
Araşdırıcılar göstərir ki, "Kitabi-Dədə
Qorqud" eposunun çox qədimlərlə səsləşən
əfsanə, rəvayət və hekayətlərdən ibarət
əksər boyları islamiyyətdən əvvəl
yaranıb, sonralar yazıya köçürülüb.
Burada bir mühüm məsələyə xüsusi diqqət
yetirmək zərurəti ortaya çıxır. Folklor
nümunələrinin yaranması və yazıya
alınmasını eyniləşdirmək qətiyyən
doğru deyildir.
"Kitabi-Dədə
Qorqud"un Müqəddiməsinin
başlanğıc cümləsini əsas götürərək
eposun VII əsrdə yarandığını göstərmək
həqiqətdən uzaqdır. Abidədə yer alan boylarda cərəyan
edən, islamla uyuşmayan hadisələr, epopeyada işlənən
2721 sözdən yalnız 559 sözün ərəb-fars mənşəli
olması, İslam dövründə və sonralar geniş
yayılan şəxs adlarına boylarda, demək olar ki, təsadüf
edilməməsi, "Duxa qoca oğlu Dəli Domrul" boyunda
Dəli Domrulun Əzrail haqqında təsəvvürünün
olmaması, "Kitabi-Dədə Qorqud"un əksər
boylarının İslama qədər yaranmasından xəbər
verən dəlil-sübutdur.
Henrix
Fridrix fon Dits başda olmaqla əksər tədqiqatçılar
"Basatın Təpəgözü öldürdüyü
boy"u yeni eradan əvvələ aid edirlər.
Dits bu boyun çox qədimlərlə səsləşdiyini
ortaya qoymuş və Homerin "Odisseya"sındakı yunan
siklopu - Polifemin Təpəgözün təsiri ilə
yarandığını on bənddən ibarət dəlil-sübutla
isbatlamışdır. Dits bu münasibətlə yazmışdır:
"İnanırıq ki, Homer Asiyaya səyahəti zamanı
Təpəgöz hekayəsini eşitmiş, onun natamam cizgilərini,
tərcüməçinin dediyinə əsaslanaraq öz
Polifemində vermişdir. Homerin Polifemi əsərə
yamaq kimidir".
1974-cü ildə Londonda "Dədə Qorqud"
dastanları Cofrey Lyuis tərəfindən kütləvi
tirajla nəşr edilib. O, abidənin Azərbaycana xas olduğunu göstərir
və qətiyyətlə bildirir ki, "Dastanlar" islamiyyətdən
əvvəl yaranıb, sonralar isə yazıya
köçürülüb.
Deyilənlərə
onu da əlavə edək ki, hələ XIV əsrin əvvəllərində
(1309) əslən oğuz olan tarixçi Əbubəkr ibn
Abdulla Əd-Dəvadari Misirdə ərəb dilində
"Şöhrətləndirilmişlərin tarixindən bir
inci" adlı kiçik əsərində "Kitabi-Dədə
Qorqud"dan, Təpəgözdən, Oğuz xandan söz
açır və yazır ki, türklərdə
"Oğuznamə" adlanan çox məşhur, əldən-ələ
gəzən bir kitab var. Burada onların ibtidai həyatından,
ilk hökmdarlarından bəhs olunur. Çox təəssüf
ki, əsərin orijinalı zəmanəmizə qədər gəlib
çıxmamışdır... Fakt budur ki,
Harun Ər-Rəşidin zamanında bu "Oğuznamə"
ərəb dilinə də tərcümə edilibmiş.
Görkəmli
türkoloq alimlər Fərhad Zeynalov və Samət Əlizadə
"Kitabi-Dədə Qorqud"un 1988-ci il
çapına yazdıqları Ön sözdə qəti qənaətə
gəlirlər ki, VIII əsrdə ərəb dilinə tərcümə
edilən bu əsər ağızlarda dolaşan şifahi ədəbiyyat
- folklor dilindən tərcümə edilə bilməzdi. O,
yazılı bir əsər olmalı idi. Deməli, hələ
o vaxt "Dədə Qorqud kitabı"nın
müəyyən hissələri mövcud imiş.
"Kitabi-Dədə Qorqud" bizim epik
yaddaşımız, düşüncə
qaynağımızdır, tükənməz bir xəzinədir,
qürur və fəxarət abidəmizdir.
Dünya alimlərinin qənaəti budur ki, "Dədə
Qorqud" dastanları Azərbaycan dilində
yazılmış və azərbaycanlılara aid bir abidədir. Bu, təkcə onunla izah
olunmur ki, "Kitabi-Dədə Qorqud"da yer alan
əksər toponimlər Azərbaycanla bağlıdır:
Əlincə qalası, Dəmir qapı Dərbənd,
Qazlıq tağı (Qafqaz dağları), Gəncə, Bərdə,
Göyçə gölü, Dondarlı və Dondar
Quşçu (Tovuzda kənd adları), Qaradərə
(Qarabağda yer adı), Düyərli (Şəmkirdə kənd
adı) və s.
"Kitabi-Dədə
Qorqud" tədqiqatçılarından V.Bartold, A.N.Kononov,
F.Köprülü, A.Dilaçar, M.Ergin onun azərbaycanlılara,
V.Bartoldun təbirincə desək, Qafqaz türkmanlarına məxsus
olduğunu, O.Gökyay, M.Ergin, Y.Yakubovski, H.Araslı, M.Təhmasib,
Ə.Dəmirçizadə, Ş.Cəmşidov, X.Koroğlu
və başqalarının isə əsərin Drezden nüsxəsinin,
ümumiyyətlə, Azərbaycanda qələmə
alındığını təsdiq etmələri ixtilaf
doğurmur, əksinə, onun Azərbaycanda azərbaycanca
yazıldığını təmin edir.
Maraqlıdır
ki, tədqiqatlarda Azərbaycan ədəbi dili tarixindən
danışarkən XV-XVI əsr ədəbi dilimizdə Cənubi
Azərbaycan və Bağdad (Kərkük) şivə
xüsusiyyətlərinin üstünlük təşkil
etdiyi göstərilmiş, İraq-türkman ləhcəsi Azərbaycan
dilinin Cənub qrupu - Təbriz, Ordubad, Naxçıvan, İrəvan
dialekt və şivələri sırasına daxil
edilmişdir.
Dəlil-sübuta ehtiyac duyulmayan daha bir maraqlı fakt.
Dilçilərdən
P.Melioranski, M.Şirəliyev, N.Baskakov, A.Şerbak, H.Mirzəzadə,
Ə.Nəcib, Ə.Orucov, Y.Şirvani təxminən XIII əsrin
sonu, XIV əsrin əvvəllərində
hazırlanmış "İbn Mühənna lüğəti"ndən
danışarkən - əsər qədim Azərbaycan dilində
olduğuna görə - onun ya İraq ərazisində, ya da
müasir Azərbaycan ərazisində
yazıldığını qeyd edirlər.
Bu fakt yuxarıda deyilənləri təsbit edir.
Çəkinmədən
demək olar ki, əsrlərlə ərəblər və
kürdlər əhatəsində qalan, məhz buna görə
də qədim leksik və fonetik göstəricilərini daha
çox saxlayan İraq türkmanlarının ləhcəsi
"Kitabi-Dədə Qorqud"un dil
xüsusiyyətlərini tamamilə əks etdirir. "Kitabi Dədə
Qorqud"da yer alan onlarca sözün
indinin özündə belə Kərkük ellərində
işlək olması, daha doğrusu, həmin sözlərin
yalnız həmin mənada işlənməsi tutarlı dəlil
- sübutdur. Məsələn: kəpənək
(yapıncı), xerxız//xırxız (oğru), əkmək
(çörək), ənsə (arxa), qalavuz (bələdçi),
qısraq (at, madyan), yayan (piyada), nəsnə (əşya, alət),
səmiz (kök), sığır (buğa, çöngə),
mavlamaq (huşunu itirmək), qanara (çarmıx), boru
çalmaq (şeypur çalmaq), davul dögmək (təbil
çalmaq), ismarlamaq (tapşırmaq), yarın (sabah), ög
(ön), xoyrad (qaba, kobud, nadan), yağmalamaq (talamaq), qavat
(alçaq, əskik adam), oda (otaq), imdi (indi), baş üzərinə
(baş üstə!), eyi (gözəl), kəndi (özü),
dam (tələ), yoğurd (qatıq), yazı (çöl),
yaz (yay) və s. Maraqlıdır ki, təkrar olunanları nəzərə
almasaq, "Kitabi-Dədə Qorqud"da işlənən 2721
sözdən yalnız 559 söz ərəb-fars mənşəlidir.
Bu faktın özü də eposun daha qədimliyinə dəlalət
edir.
"Kitabi-Dədə
Qorqud"un İraq-türkman şifahi və
yazılı ədəbiyyatına təsiri də deyilənləri
təsdiqləyən əsas amillərdəndir:
Hanı
dediyim bəy ərənlər,
Dünya mənimdir deyənlər?
Əcəl
gəldi, yer gizlətdi,
Fani dünya kimə qaldı?
İraq-türkman
folklorunda:
Ya sinnən;
Mim əlifnən, ya sinnən.
Dünya
mənim deyənin
İndi gəldim yasınnan.
Günümüzdə Güney və Quzey Azərbaycanda
"Türkmaneli" və "Türkman" məfhumları
işlənmədiyi halda, İraqda yaşayan
soydaşlarımız "Türkman" kimliyini saxlayır. Yaşadıqları əraziləri
isə "Türkman eli" kimi təqdim
edirlər. Təsadüfi deyil ki, əski Kərkük evlərinin
böyük zalının girişində dör
(otağın yuxarı başı) və atəbənin birləşdiyi
iki divarın bitişiyində dayanacaqlarda (danacaq da deyirlər)
qarşı-qarşıya bəyaz (ağ)
və siyah (qara) qoyun fiqurları yapılırdı. Əslində, Kərkük şəhərinə məxsus
olan bu fiqurlardan bəyaz rəngdə olanı Kərkükdə
hökm sürən Ağqoyunlu, siyah rəngdə olanları
da Qaraqoyunlu Türkman dövlətlərinin simvolu mahiyyətində
əsərlər idi.
Görkəmli
alimlərimiz Fərhad Zeynalov və Samət Əlizadənin
bu münasibətlə dedikləri tarixi sözləri burada
verməyi münasib bildik: "Drezden nüsxəsində
aydın-aşkar əliflə yazılan sözün
Türkman oxunması xüsusi əhəmiyyətə malikdir.
Məlumdur ki, türkmanlar - İraqdakı azərbaycanlılar,
kərküklülərdir".
Akademik Şahin Mustafayevin "Tarixin və bugünün işığında Nadir şah" məqaləsi bu baxımdan deyilənlərə aydınlıq gətirir. Müəllif yazır: "Artıq XIV-XV əsrlərdə Azərbaycan və Şərqi Anadoluda yaranan dövlətlər özlərini "Türkman" dövlətləri kimi təqdim edirdilər. Xüsusilə Qaraqoyunlu və Ağqoyunlu hökmdarları. Bunu XV əsrin əvvəllərində Qaraqoyunlu hökmdarı Qara Yusifin Ağqoyunlu bəyi Qara Yölük Osmana sülh bağlamaq haqqındakı məktubundan da görmək olur. Qara Yusif barışığın zərurətini məhz ortaq etnik mənsubiyyəti - türkmançılığı ilə əsaslandırırdı: "Biz hər ikimiz türkman xalqındanıq".
Tədqiqatçı göstərir ki, bu dövlətlərin mərkəzini təşkil edən Azərbaycan və Şərqi Anadolu da tarixi qaynaqlarda "Türkman eli" olaraq tanıtdırılırdı. Məsələn, Osmanlı tarixçisi İbn Kamal XV əsrdə Qaraqoyunlu bəyi Pir Əhmədin Ağqoyunlu Uzun Həsənin sarayına qaçması haqqında yazırdı ki, o, tərki-diyar edib "Türkman eli"nə qaçdı, vardı Azərbaycanda qərar etdi.
Akademik eləcə də yazır ki, XV əsrdə Azərbaycan türkləri öz vətənlərini "Türkman eli" məfhumu ilə ifadə edirdilər. İki əsrdən sonra da Nadir şahın Osmanlı sultanına yazdığı məktubda özünü "Türkman eli"nin böyüyü adlandırması bu ənənənin davamçısı kimi çıxış etdiyini göstərir.
Akademik Ziya Bünyadovun "Azərbaycan Atabəylər dövləti" kitabında da "türkman" məfhumu ilə bağlı bir çox bilgilər vardır. Bircə faktla kifayətlənəcəyik. Kitabda göstərilir ki, III Toğrul dayısı Qızıl Arslana qarşı çıxır. Qızıl Arslan III Toğrulun və İzzətdin Həsənin Türkmanlardan ibarət ordusunu darmadağın edir. Onlar döyüş meydanından qaçaraq İzzətdin Həsənin Kərkük yaxınlığındakı Kərxın qalasına gəlirlər.
Deyilənlərə klassik şairlərimizin əsərləri və başqa məxəzlər də dayaq olur:
Ərəbin nitqi bağlandı dilindən,
Sənə kimdir deyən kim Türkmansan.
(Nəsimi)
Getdikcə tükənir ərəbin kuhi-məskəni,
Bağdad içrə hər neçə kim Türkman qonar.
(Xətai)
Görkəmli türk alimi Məhəmməd Fuad Köprülüzadə də "Azəri ədəbiyyatına aid tədqiqlər" əsərində Məhəmməd Füzulidən bəhs edərkən yazır: "Füzuli İraq türkmanlarındandır və ləhcəsi etibarı ilə azəri ünvanına verdiyimiz lisan dairəsinə mənsubdur. Füzulinin tədqiqinə girişməzdən əvvəl, əvvəla İraq və Azərbaycan türklərinin ləhcəsi olan azəri ləhcəsi ilə, bu ləhcə ədəbiyyatının Füzuliyə qədər keçirdiyi təkamül dövrləri haqqında ümumi məlumat verəcəyiz".
Fuad Köprülüzadə Füzulinin Bayat əşirətindən olduğunu da xüsusi vurğulayır.
Yeri gəlmişkən, Oğuznamələr üzrə mütəxəssis İsmixan Osmanlı Həsən Bayatinin "Cami-Cəm ayin" əsərinə yazdığı çox maraqlı Ön sözdə onun da dahi Azərbaycan şairləri - M.Füzuli, İ.Nəsimi, S.Vurğun kimi Bayat boyundan olduğunu qeyd etmişdir. Lakin tədqiqatçı İ.Nəsimi və S.Vurğunun Bayat boyundan olduğuna dair heç bir məxəz göstərməmişdir.
İraq türkman alimləri daxil, bütün tədqiqatçılar "türkman" etnonimindən danışarkən, onun "ulu türk", "xalis türk", "əsl türk", "qüdrətli türk", "böyük türk" mənasını verdiyini xüsusi vurğulayırlar. İndinin özündə belə, ədəbi dilimizdə və İraq türkman ləhcəsində işlək olan "azman", "qocaman", "orman", "ataman", "asiman", "daraman - (nəhəng)", "batman - (böyük çəki vahidi)", "kərtman - (böyük toxa)", "koçman - (böyük koramal)", "daraman təppəsi - (çox böyük və kök adam)", "şişman - (kök), keçəman (böyük kərtənkələ) və s. kəlmələrdə "man"ın ulu, böyük, əzəmətli anlamına gəlməsi dediklərimizi təsdiqləyir.
İraq-Türkman ellərində Dəli Domrul "Dəli Dobur" formasında, dəli-dolu mənasında bu gün də işlənir.
"Duxa qoca oğlu Dəli Domrul" boyunda söhbət açılan "Quruçay"ın Bayat torpaqlarında olması da üstündən sükutla keçiləcək fakt deyildir. Doğrudur, Quruçay Azərbaycanın Füzuli və Cəbrayıl rayonlarında, Güney Azərbaycan, Gürcüstan və Türkmənistanda da vardır. Lakin biz qədim keçmişə malik Bayat əşirəti və "Kitabi-Dədə Qorqud"la bağlı Quruçaydan bəhs edirik.
Keçmişimizi güzgü kimi əks etdirən "əcdadlarımızın zəngin idrak və təxəyyülünün məhsulu olan" monumental "Kitabi-Dədə Qorqud" abidəsi dünyanın bir çox dillərinə tərcümə edilərək 200 (iki yüz) ildən artıq böyük bir zaman kəsiyində tədqiqata cəlb olunur.
Abidəni ərəb dilinə çevirən kərküklü yazıçı Cəlal Polad ona çox geniş müqəddimə yazaraq göstərir ki, "Kitabi-Dədə Qorqud" türkmanca olan ilk əsərdir. Dədə Qorqud isə Bayat əşirətinə mənsubdur.
Cəlal Poladın "Kitabi-Dədə Qorqud"u İraqda yaşayan bayatlara aid etməsi təsadüfi deyildir. Məxəzlər deyilənlərə dayaq olur. Bayat Qalası və Bayat Bəyliyinin, 13 (on üç) Bayat qəbiləsinin İraqda olması, bu əşirətin, əsasən bu diyarda məskunlaşması belə qənaətə gəlməyə imkan verir.
Türk Ensiklopediyası bu münasibətlə yazır: "İraqdakı bayatlar, ümumiyyət-lə, Kərkük bölgəsində bulunurlar. Bu bölgədəki türk xalqının çoxu onlara məxsusdur. Bunlar 13 (on üç) qəbiləyə və hər qəbilə də müxtəlif oymaqlara ayrılmışdır. Böyük türk şairi Füzuli də bayatlardandır. Türk musiqi muğamlarından birinin adı olan "Bayatı" muğamı Bayat türklərinə nisbət edilərək bu ad verilmişdir. Bu muğamın IV Muradın Bağdaddan dönüşündə bərabər gətirdiyi iraqlı Bayat türklərindən 12 (on iki) musiqiçi vasitəsi ilə İstanbula gətirilib yayıldığı söylənilir".
Bayat əşirəti ilə bağlı Şakir Sabir Zabitin araşdırmaları inkarolunmaz faktlarla zəngindir. O, Britaniya Kəşfiyyat İdarəsinin 1958-ci ildə çap olunmuş məxfi məlumatına əsasən qeyd edir ki, 1917-ci ildə ingilislər tərəfindən hazırlanan gizli məlu-matda bayatlar haqqında yazılmışdır: "Bayatlar türkcə və ərəbcə danışırlar. Sayları 10.000 (on min) evdir. Kifridən Qərə təppə və Tuza (Tuz Xurmatu - Q.P.) qədər bölgələrdə yaşayırlar. Oymaqları: Əlbu Əli - 800 ev, Əmirli - 800 evdir; Bostamlı - 100 evdir; Əl Bəkr Əhməd - 100 evdir və s. Əlbu Həsən, Həsən Zərliyyə, Əlbu Hüseyn, Əlvazat, Yengicə və s. oymaqlarda yalnız bayatlar yaşayırlar".
Bu gün İraqda yaşayan Bayatların bir qismi dağınıq halda ölkənin bir çox qəsəbə və şəhərlərində yaşayırlar. Onların sayının 7 (yeddi) mindən çox olduğu göstərilir.
Toplu halda Bayatlar 64-dən artıq köydə (Qələ, Bostamlı, Səyyad, Əmirli, Biravçılı, Xasadarlı, Qaranaz, Yeşil təppə, Başagələn, Çardaxlı, Yengicə, Üç təppə, Əski Kifri, Qalxanlı, Zəngili, Kəhriz, Kötəburun, Aştökən, Hasarlı, Cabarlı, Zeydan, Casim bəy, Salman bəy, Şəkər, Muradlı, Quşçu və s.) yaşayırlar.
Toplu halda köylərdə yaşayan bayatların sayı isə 1957-ci il əhalinin siyahıya alınmasına görə 17.455 nəfər, dağınıq və toplu halda yaşayan bayatların sayı 25.000 nəfər, ümumilikdə Kərkük vilayətinin əhalisinin sayı 388.912 nəfər göstərilmişdir.
Həmin vaxtda, daha doğrusu, 1957-ci ildə Kərkük idarə sistemi ilə Kərkük mərkəzinin 5 nahiyə və 250 köyü vardı. Kifri qəzasına 318 köy, Tuz Xurmatıya 234 köy bağlıydı. Bütün bunlar Kərkük Livasına (vilayətinə) tabe idi.
B.M.Dansiq Kərkük vilayətində əhalinin sayının az göstərilməsinin həqiqətdən çox-çox uzaq olduğunu göstərir. Tədqiqatçı bu münasibətlə yazmışdır: "Əhalinin ümumi hesaba alınması düzgün məlumat vermir. Bu, onunla izah olunur ki, rəsmi statistika idarələri hakim millətin sayının artıq göstərilməsinə çalışırlar".
1959-cu ildə İraqı ziyarət etmiş görkəmli Azərbaycan şairi Rəsul Rza da bu məsələyə kəskin şəkildə öz münasibətini bildirib: "Füzuli və onun oğlu Fəzli haqqında tədqiqat aparmış Bağdad Universitetinin pro-fessoru Hüseyn Məhfuzun dəvəti ilə Bağdad Akademiyasında olduğum vaxt akademiyanın prezidenti ilə söhbətimiz zamanı, prezident İraqda yaşayan türklərin (onlar bu xalqa gah türk, gah türkman deyirlər) 70-80 mindən artıq olmadığını və artıq assimilyasiya prosesi nəticəsində ərəbləşdiklərini söylədi... Onun süni bir laqeydliklə dediyi 70-80 min həqiqətdən uzaq olmaqla bərabər, bu rəqəmin azaldılmasında müəyyən məqsəd olduğunu aydın göstərirdi".
Hakim millətin sayının artıq göstərilməsinə cəhd 1237 hicri ilində bayatların toplu halda yaşadıqları bölgəni ziyarət edən Məhəmməd Münşi əl-Bağdadinin yazısından da açıqca görmək olur: "Kifri ilə Tuz Xurmatu arasındakı bölgədə Bayat əşirəti yaşamaqdadır. Min ev olar".
On üç qəbilə və hər qəbilədə müxtəlif oymaqların, kəndlərin min evdən ibarət olduğunu dilə gətirmək haqsızlıqdır. Təkcə oymaqlardan Əlbu Əlinin 800 evdən, Əmirlinin 800 evdən ibarət olduğunu göstərmək kifayətdir ki, Münşi əl-Bağdadinin məkrli niyyəti faş olsun. Yalnız Kifri (qəza mərkəzi), Qərə təppə (nahiyə) və Daquqda (nahiyə) yaşayan bayatların sayı rəsmi qaynaqlarda göstərilənlər-dən qat-qat artıqdır.
Göründüyü kimi, Münşi əl-Bağdadi gerçəkləri olduğu kimi yazmamış, elmiliyə məhəl qoymamış, tərəfsiz davranmamışdır.
Son olaraq deyə bilərik ki, Bayatlar İraqda qol-budaq atmış, ölkənin ictimai-siyasi həyatında mühüm rol oynayan böyük bir əşirətdir. Onların arasından görkəmli dövlət xadimləri, sərkərdələr, yüksək ixtisaslı, adlı-sanlı həkimlər, mühəndislər, istedadlı alimlər, şairlər, müğənnilər, mədəniyyət xadimləri çıxmış və çıxmaqda davam edir. Hazırda İraqda bayatlardan millət vəkili və nazirin olması deyilənlərə dayaq olur.
Bayatlar bəşəriyyətə Dədə
Qorqud və Məhəmməd Füzuli kimi dahilər,
"Kitabi-Dədə Qorqud" kimi möhtəşəm abidə
bəxş etmişlər.
Qəzənfər
PAŞAYEV
Respublika
Ağsaqqallar Şurası İdarə Heyətinin
üzvü, Əməkdar elm xadimi, professor
525-ci qəzet.- 2022.- 11 iyun.- S.20-21.