Ürəyi Vətən torpağında döyünən qəhrəman

Bu gün - iyunun 29-da 25 yaşı olan Vətən müharibəsi şəhidi Cavid Bayramov döyüşlərə ilk gündən qatılıb və Füzuli, Cəbrayıl uğrunda döyüşlərdə iştirak edib.

Atası Azər Bayramovun dediklərindən: "Cavid könüllü yazılmışdı. Nə gizlədim, "bəlkə, bir-iki gün gözləyəsən" dedim. Nəsə ağırlıq doldu ürəyimə. Üzümə elə qəribə baxdı ki, hələ də o baxışları görürəm... "Ata, nə danışırsan? İllərdi gözləyirik. Vətəndir, torpaqdır bu, qala bilmərəm, birincilərdən olmalıyam" dedi. Oğluma baxıb fərəhləndim. Özüm Birinci Qarabağ savaşının veteranıyam. O vaxt yaralanmışdım, şəhid olduğumu düşünmüşdülər, ailəmizə də xəbər vermişdilər. Mənə şəhidlik qismət olmadı. Oğluma nəsib oldu. Zaman-zaman o günləri, döyüşləri xatırlayırdım. Düşünürdüm ki, niyə qoruya bilmədik torpaqları? Niyə şəhid olmadım bu yolda? Hərdən fikirləşirəm ki, oğlum 30 ildi yaşadığım "kaş ki"lərdən qurtarmaq istədi məni..."

Cavid kimi oğullar bizi 30 illik ağrıdan arındırdılar, demək istəmədiyimiz, amma hər birimizin beynini oyan, ürəyini deşən "məğlub" sözündən xilas etdilər.

Cavid Azər oğlu Bayramov 1997-ci ildə Bakıda anadan olub. 2003-2014-cü illərdə Nərimanov rayonundakı Eldar Əliyev adına 93 nömrəli tam orta məktəbdə təhsil alıb. İkinci Qarabağ savaşında həmin məktəbin 3 məzunu şəhid olub: Mehrac İntiqam oğlu Əhədov, Babək Bəxtiyar oğlu Allahverdiyev və Cavid Azər oğlu Bayramov.

Cavid məktəbin sevimli, seçilən şagirdlərindən olub. Müəllimləri ilə həmsöhbət olandan sonra bu qənaətə gəldim, hər biri Caviddən ağısdolusu bəhs edirdilər.

Məktəbin psixoloqu Xətayə Qurbanovanın dediklərindən: "Çox nadir uşaq idi. Elə bil bir ömür yaşayıb ikinci dəfə doğulmuşdu. İnanın, şəhid olan məzunlarımızın hər biri seçilən şagird idi. Onlara "İnsan və cəmiyyət"dən dərs keçirdim. Həmişə dərsə hazır olardı. Psixoloji testlər aparanda ilk onun cavablarına baxırdım, çünki fərqli olurdu. Müəllimlərin də çəkindiyi şagird olur, o da elə idi. Kimsə yersiz hərəkət etsə, onun baxışından özünü yığışdırardı. Davakar deyildi, sadəcə, müdrik idi".

Cavid məzun olduğu il ATU-nun Nəqliyyat və Logistika fakültəsinə daxil olur. 2014-2018-ci illərdə universitetdə təhsil alır.

Fakültənin dekanı texnika üzrə fəlsəfə doktoru Allahverdi Şərifovun dedikləri: "Cavidin oxuduğu qrupa 3 semestr dərs demişdim. Ən sevimli tələbələrim olublar. Cavid də sevilən, unudulmaz tələbəm idi. Onun haqqında keçmiş zamanda danışmaq çətindir. Çox nikbin idi, həmişə üzündə təbəssüm olurdu. Nəyəsə hirsli olsan belə Cavidi görəndə əsəbin keçirdi. Nə deyim? Savadlı idi, güclü məntiqi vardı. Universitetin fəxri idi. İndi hamının fəxridi".

Cavid 2018-ci ildə həqiqi hərbi xidmətə çağırılır. Hərbi Hava Qüvvələrində müddətli hərbi xidmət zamanı nizam-intizamı, məsuliyyəti, savadı ilə hörmət qazanır.

Anası Kəmalə xanımla danışmaqda çətinlik çəkirdim. Nə söyləyim? Nə soruşum? Sadəcə bunu deyə bildim: "Ürəyinizdən keçənləri deyin".

Anası Kəmalə xanımın dediklərindən: "Doymadığım, həsrəti bitməyənimdir. Boylu-buxunlu balamdı. Haqqında xoşagəlməz söz eşidə bilməzsiz. Çox oxuyardı, hamının savadlı olmasını istəyirdi. Cavid kimi oğullar eldən getdimi deyim? Yox, el üçün getdi. Vətən sevdalısı idi. Ermənilərə nifrəti vardı. Atası müharibə iştirakçısı, anası Ağdam həsrətində yaşayan biri... Ona görə Cavid də, qardaşı da o torpaqların həsrətini çəkirdi. Oğlum həsrətinə qovuşdu... Tez-tez "Necə ola bilər ki, torpaqlarımız ermənilərin əlində qalsın? Bununla yaşamaq olmaz" deyirdi. Çox fikir edirdi, yurdunu sevirdi. Arzuları, ömrü yarım qaldı deyimmi? Yox, istəməzdi belə düşünüm. Özü narahat idi torpaqlarımıza görə, amma indi ruhu rahatdı oğlumun. Gözüm yaşlı olsa da, bilirəm ki, oğlum sevinir. Atasının gizli ağladığını hiss etmişəm. Cavid sevinc içində, gülə-gülə yuxuma gəlir, "Ana, ağlamayın, atama denən ağlamasın, mən yaxşıyam" deyir. Deyirlər, ölənlər yuxuda danışmaz, o danışır, ölməyib".

Kəmalə xanımın kövrək, yanğılı səsindən yansam da, qüruruna əyilirdim, heyran olurdum.

Cavid haqqında deyilənlərə qulaq asdıqca, onu tanıdıqca boylu-buxunlu oğlanı görürdüm: işıq dolu, sevgi dolu, həyat dolu...

Cavid kimi oğullarımız haqda yazanda düşünürəm ki, nə qədər xəyalları, arzuları vardı. Təəssüflənmədiyimi, ağrımadığımı desəm, yalan olar. Amma bunun Vətən təsəllisi, qalib adı, qələbə dadı var.

Cavid oktyabrın 8-i Füzuli uğrunda gedən ağır döyüşlərdə şəhid olub. İmkan olduqca ailəsi ilə əlaqə saxlayıb, "Hər şey yaxşıdı, qələbəyə gedirik" deyib. Şəhid olmazdan əvvəl də atası ilə danışıb, son sözləri belə olub: "Ata, Füzulini azad edəcəyik, bütün torpaqlarımızı işğaldan qurtaracağıq". Cavid igidliyi ilə ad qazanıb, mərdliklə döyüşüb, qələbəyə inanıb. Amma həmin gün döyüş yoldaşları kimi düşmən hiyləsindən xəbərsiz olub. Azərbaycan bayrağı ilə irəliləyən tankları görəndə Cavid və döyüş yoldaşları seviniblər. Pusquya düşdüklərini anlayan igidlərimiz son nəfəslərinə qədər döyüşüblər...

Bu döyüşün dəhşətini sözlərlə ifadə edə bilmərəm. Hazırda hərbi xidmətdə olan tabor komandiri kapitan Elçin Zeynalovun xatirələrini dinləmək belə ağır idi: "Bir həftə addım-addım, səngər-səngər irəliləmişdik. Bircə yaralımız vardı. Gözlənilməz oldu düşdüyümüz vəziyyət. Tankları gördük, əlində bayraq tutan əsgər dilimizdə tərtəmiz danışırdı. Elə bildik özümüzünkülərdi. Birdən atəş başladı. Erməni tankları ilə üz-üzə qaldığımızı anladıq. Çox ağır döyüş idi, çox itki verdik. Amma geri çəkilmədik. 12 tankla necə döyüşmək olar? Müharibənin dəhşətini elə bil onda gördük. Əsgərimiz Əliyev Cavid qumbara atanla öndəki tankı vurmasaydı, bir nəfər də o mühasirədən salamat çıxmazdı. 56 yaralı, 16 şəhidimiz oldu.

Bütün şəhidlərimizin ruhu bizimlədi. Bu oğulları böyüdən anaların qarşısında diz çökürəm".

Həmin döyüşdə Cavid Bayramov da şəhid olur. Tutduqları mövqedən geri çəkilməyən oğullarımız tankların qarşısına canlarını sipər edirlər. Mərmi Cavidin köksünü yarıb ürəyini tənindən ayırsa da, Vətən torpağından qopara bilməyib.

"Vətən uğrunda", "Cəbrayılın azad olunmasına görə", "Füzulinin azad olunmasına görə" medalları ilə təltif olunan Cavid Bayramovun ürəyi həmin döyüşdə Füzuli torpağına qarışdı - Vətən oldu! İndi hər yerdə Cavid kimi igidlərimizin ürəyi döyünür.

P.S. Cavidin sevdiyi olub. Bu barədə danışmasa da, valideynləri hiss edib. Binəqədi rayon Şəhidlər xiyabanının gözətçisi arada bir qızın Cavidin görüşünə gəldiyini deyib. Ata-ananın baxışları o qızı axtarır, "o qızı tapın" deyir... Ürəyimdən keçdi ki, kaş o qız bu yazını oxuya. Bəlkə, o qızı tapdım...

Kamalə ABİYEVA

525-ci qəzet.- 2022.- 29 iyun.- S.24.