Balaş Azəroğlunun lirikası: azərbaycançılığın
bədii aynası
Xalq şairi Balaş Azəroğlu yarım əsrə
bərabər yaradıcılığı ilə
şimallı-cənublu bütöv Azərbaycan poeziyası
tarixində möhtərəm bir mövqe sahibidir. Gənclik illərində
Ərdəbildə milli-azadlıq hərəkatının
iştirakçısı kimi fəaliyyəti, şeirlərində
əks olunan məfkurəsi ilə, hətta təxəllüsünün
ifadə etdiyi dəqiq ünvanla Balaş Azəroğlu azərbaycançılığın
mükəmməl simvollarındandır. Onun
yazdıqları Azərbaycanın tarixi, coğrafiyası,
milli mənliyi, müqəddəs dili, millətinin insanlıq
tarixində mövqeyi və kimliyini əks etdirən, bu
xalqın azadlığı, xoş gələcəyi naminə
mücadiləyə çağırışdır.
Balaş
Azəroğlu şeir-sənət aləminə gəlişinin
məramını hələ 1937-ci ildə yazdığı
"Addımlar" adlı şeirində belə ifadə
etmişdi:
...Nəğmə
dəftərimin, söz dəftərimin
Adını "Vətən"lə açmaq istərəm.
Mənim
arzum budur, bir oğul kimi
Kaş bu çətinliyə dözə biləydim.
Vətənə
sevgimi, elə sevgimi
Könül sözlərimlə yaza biləydim.
Bu şeirdəki "çətinliyə dözə
biləydim", "könül sözlərimi yaza biləydim"
ifadələri bir gənc şair-fədainin
yaşadığı tarixi dönəmin zorluqları
içində qarşılaşacağı hər cür
çətinliyi gözə aldığı anlamını
ifadə edir.
Bu tarix o tarix idi ki, Cənubda milli-ictimai fikrin
formalaşmasında, milli oyanışın vüsət
almasında rolu olan mücahidlər təqibə, Şimalda isə
milli ruhu sözlə ifadə olunan Azərbaycan
türkünün sözü, ədəbiyyatı repressiyaya
məruz qalırdı. Bu tayda rus, o tayda fars
imperiyasının qadağaları, məhdudiyyətləri, tənqid
və təhdidlərinə baxmayaraq, vətənpərvərlik,
xalqa, torpağa, mənliyinə, dilinə sadiqlik, vətənin
azadlığına, gözəl gələcəyinə inam
bütün qələm sahibləri kimi, Balaş Azəroğlunun
da poeziyasının əsas mövzusu idi. Azərbaycanın
azad və bütöv sabahına gedən yolda dönməz
bir məfkurə şairin poeziyasının - yaradıcılığının
və həyatının mənasını əsaslandırırdı.
Vahid Azərbaycan
uğrunda mücadilələri (Stalinin xəyanətləri səbəbindən)
məğlubiyyətlə nəticələnsə də, Vətənin
bütövlüyü Azərbaycan türklərinin məfkurəsində
həmişəlik müqəddəs bir amal olaraq qaldı,
Balaş Azəroğlu tarixin o sınaqlarında milyonlarla
mücahidlərdən biri kimi qələbənin "bir
addımlığı"nı yaşadı və bu fəxarət
hissini həyatı boyu yaşatdı, mütləq bir gün
xalqın zəfər çalacağına inamını itirmədi:
Atamın
səngəri məzarı oldu,
Üstünə bir qırıq kərpic qoyuldu.
Dostları
süngüylə qazdı: "Mücahid".
Mənim də "Fədai" qalacaq adım.
Sabahkı
döyüşdə olmasam şahid
Başqa
bir ad ilə yenə övladım
O gün
vuruşacaq...
Bil, bu
zülmətdən
Qurtaracaq səni, vətən, ey vətən.
("Vətən
məhəbbəti")
Şairin
"Fədailər marşı", "Təbrizin
baharı", "Azərbaycan", "Aşıq
Hüseynə cavab" və s. şeirlərində vətən
həsrəti ilə bərabər, bütöv Azərbaycan
arzuları və bu yolda mübariz bir xalqın istəyi, amalı öz əksini tapmışdır:
Biz
odlardan yaranmışıq,
anamızdır Azərbaycan
Qoymarıq
ki, əl uzatsın
bu
torpağa qarı düşmən.
Bu ellərin
hər daşında
bir igiddən
nişan vardır.
Qəhrəmanlar
böyütmüşdür
qucağında ana torpaq,
Ey
qardaşım möhkəm saxla,
Səttarxandan
yadigardır
Çiynindəki
odlu tüfəng,
əlindəki qızıl bayraq.
("Fədailər
marşı")
Vətən
- Ana - torpaq türkün ali eşqi, ali
amalı, həyatının mənası Balaş Azəroğlu
poeziyasının əsas göstəricisi -
ünvanıdır. Ömrünün mənasını
Vətənin azadlığı yolunda ölməkdə
görən və bu şərəfli ölümü ilə
müqəddəs borcunu yerinə yetirmiş olacağına fəxarətlə
inanan bu azəri fədaisi (və onun kimiləri) XXI əsrin qəhrəmanlıq
tarixini yazan - 44 gündə Qarabağı erməni
faşizmindən azad edən vətənpərvər, igid
varislərin əcdadları idi. Türkün torpaq, vətən,
millət sevgisinin haradan gəldiyini və bu genələksəlliyin
tarixinin də sübutu dünyaya bəlli oldu və bunun əbədi
olacağını dünya da, düşmənlər də
yaxşı bildilər: "Onlar bilir bu ellərin ürəyindəkin,
Onlar bilir azərilər dönməz heç zaman..." Çünki "Təbriz oğlun qorxutmadı nə
sürgün, nə dar". Bu qürurla
dünyaya meydan oxuyan şair "Təbrizin baharı"
şeirində Təbriz həsrətli vətən
oğullarının xəyalları, istəkləri ilə bərabər,
onların ümidlərini, inamlarını da ifadə
etmişdi.
"Azərbaycan"
adlı şeirində Balaş Azəroğlu vətənin
tarixindən, qəhrəmanlarından, dahilərindən fəxarətlə
söz açır, keçmişini vərəqləyir,
xalqın həyat tərzindən, o taylı, bu taylı
güzəranından danışır, taleyin bu xalqla
rastlaşdırdığı
böyük dərdi kədərlə qələmə
alır:
Kəndli
öküzünü qatıb önünə
Keçib bu sahildə sürdü torpağı.
Axşam əyri
xışı açaraq yenə
Qayıtdı evinə o, azan çağı.
Onun
ürəyində sonsuz arzular
Tər töküb işlədi qışı,
baharı.
O hardan
bilirdi bu axan sular
Kəsəcək
minillik açıq yolları...
Bu xalqın başına gələcək
ən böyük faciə, onun tarixi boyu
uğradığı dəhşətli "cəza"dan
ötəsi ola bilməzdi. Vətənindən,
torpağından doğmalarından məhrum olma bu qürurlu,
məhəbbət dolu, elinə, dağına-düzünə
bağlı şair xalqın taleyinə yazılmış
"sizif əzabı"na çevrildi. Hələ də sonu görünməyən bu
böyük ağrının "Araz", "Təbriz"
adlı həsrət, yanğı, acı simvolu bu xalqın həm
yazılı, həm şifahi dilinin ruhuna hopmuş oldu.
Bütün ömrü boyu Balaş Azəroğlu şeirinin
də ruhunda nidaya dönən bu simvollar Azərbaycan adlı qədim
bir diyarın sinə dağı, fəryadı, haq səsi
oldu:
Vətən
torpağını ikiyə bölən
Tək
Araz olsaydı mənim nə dərdim...
İnan
ki, Arazın tutub belindən
Mən
onun özünü iki bölərdim!
Kim
dözər, kim dözər göstərin
mənə,
Onun ürəyini ikiyə bölsən?!
Mən
dözə bilmirəm bu möhnətinə
Sən mənim
qəlbimsən, inan ey Vətən!
1945-ci ildəki milli-azadlıq hərəkatı nəticəsində
Cənubda qurulan milli hökumətin ləğvi arzuları,
bütün mücadilələri puç olan fədailəri
daha böyük faciələrlə üzləşdirdi. 1946-cı illərdən
Şimali Azərbaycana üz tutub ömürlük həsrətdə
yaşamalı olan qələm sahibləri heç vaxt
inamlarını itirmədilər. Tarixi təcrübə,
xalqın azadlıq istəyi, əzmi onlara həmişə
ümid verdi. Əli qələm
tutanların yazısında, dili söz tutanların
sözündə mütləq bu inam vardı və indi də
var.
Azəri xalqının ruhuna köklənmiş həm cənublu,
həm şimallı şairlərin həsrət
ağrıları "Cənub dərdi" salnaməsini
yaradırdı. Azərbaycanı bütöv görmək
istəyən, cənublu soydaşlarımızın
başına gələnləri öz ağrıları ilə
yaşayan şairlərimizin demək olar ki, hamısı bu
mövzuda var səslərini ucaldır, bu xalqın həsrət
dağını onlarla birgə içdən çəkirdilər.
Həyatda ən böyük amalın vətənin
bütövlüyü, azadlığı bilən qələm
sahiblərimiz Təbrizin azad gələcəyi
üçün xalqın ümidini, əzmini öz
harayları ilə gələcək nəsillərə
ötürürdülər. Balaş Azəroğlu
belə əhatədə, doğmalar arasında güvəndə
yaşasa da, yazılarında fikri dolandırıb həsrətlilərə
nisgilli ismarıclarını yönləndirdiyini aydın
görürük. Bu, bir çox şairlərimizin
şeirlərində ümid işığına
bürünmüş ağrılardır. 1958-ci ildə
Mirvarid Dilbazi yazdığı "Sinəm üstə"
şeirində söylədiyi kövrək ninni ilə - vətənin
bütövlüyü, xalqın ayrılmazlığı,
doğmalarına sədaqət, əminlik zəminində Araza
(Balaş Azəroğlunun oğluna) dediyi bir azəri
anasının laylası ilə bu millətin ruhunu
övladlarının qan yaddaşına necə
hopdurduğunu, ötürdüyünü görmək olur:
Təbrizimin
oğlu, sənin
Bir elin
var, bir vətənin...
Qoy
başını sinəm üstə
Kipriyini yum ahəstə.
Layla
çalım, Arazım, yat!
Bir
dalğalı sudur həyat!
Bu sahildən
o sahilə
Sən əbədi
bir körpü at!
"Ruh ancaq sənətdə, mənəvi mədəniyyətdə
gözə görünür, yaşayır, əyaniləşir,
sənədləşir! Etik genin, "mən"in ünvanı mədəniyyətdir.
Və bu ünvandan keçmədən
kökünə gəlib çatmaq, tapmaq, dərk etmək
çətin ki, mümkün olar". Bu xalqın gen
yaddaşına hakim "mən"ini səciyyələndirən
kimliyi və dili ilə fəxarət hissidir ki, Balaş Azəroğlunun
şeirlərində bunların toxunulmazlığı,
müqəddəsliyi naminə yaşanan insani
duyğuların möhtəşəmliyi şairin azərbaycançılığının
göstəricisidir:
"Milləti-qəyyur..."
- deyə
Kürəyinə
əl vurub
Dilini kəsirlər bu millətin.
Görək
kim qanıyla bahasını verəcək
Bu cinayətin!..
...Ana dili
qadağan olmuş Azərbaycanda.
Bir həddinə
baxın zülmün...
Səfəvilərin
qanun yazdığı dilə
Kilid vurmuş cəlladın birisi.
"Elə oğul istəyir vətən" şeirindəndir
bu misralar. Bundan böyük ağrılı, təhqiramiz
yaşam yoxdur türk oğlu üçün. Ona
görə də "Xətai qılıncıyla neçə
top zəncirini qıra bilən oğul gərəkdi vətənə"
- deyir şair.
Təkcə
XX əsrdə "üç dəfə şahla
üz-üzə duran, üç dəfə hökumət
quran, öldürən, ölən,
...azadlıq üçün torpağa düşən,
fəqət ayaqlarda sürünməyən bir xalqın"
dilini əlindən almaq, qadağan etmək bu millət
üçün dözüləcək işgəncə
deyil. Balaş Azəroğlunun şair ruhu bu
"işgəncəyə" dözməli olub.
Şimalda da Azərbaycan türklərinin adını,
dilini millətin adı ilə səsləndirmək
yasaqlanır, dini-inanc yerləri dağıdılırdı,
lakin dilinə, dininə, əxlaqi dəyərlərinə
sadiq olan bu millətin kimliyini unutdurmağa,
"manqurtlaşdırmağa" qara güclərin
gücü yetmədi. Nə sürgünlər, nə qətllər,
nə zindan əzabları bu xalqın ruhunu sındıra
bildi. "Ruh Allahın əmanəti idi, təfəkkürü
isə insan özü qazanmışdı. Ona görə də ruhun tarixi insanların,
xalqların, millətlərin ilahi, təfəkkürün
tarixi isə real-dünyəvi tarixidir. Bu həqiqət
dünyanın qədim qövmü olan türkün törəninə
də aiddir". Dilinə, dininə, mənliyinə
sədaqət, kimliyi ilə fəxarət türkün gen
yaddaşının toxunulmazlığıdır. Bəlkə də özünü dərk edəndən
bu xalq özü ilə qürurlanıb, ona görə də
döyüşkən, azad ruhlu kimliyə sahib olubdur. Bu
qədim qövmün özləri haqda fikirləti çox
maraqlıdır: "Biz cüssəli, iribədənli, uzun,
gur saçlı, böyük qafalı, geniş omuzlu,
geniş alınlı, qalın boyunlu, uzun qollu, qalın kəmikli,
ən azı əkiz cocuq dünyaya gətirən nəsli ən
təmiz, əsəbləri ən qüvvətli, kəmikləri
ən mükəmməl kimsələrik" (ərəb
dilinə tərcümə Əl Cahiz VIII-IX əsr). Bu nəsli
ən təmiz qədim xalq öz kimliyini yaxşı bilib:
Babamın
babasının yadigarı,
Qara
gözlü, şirin sözlü gözəllərin,
Qəhrəman
oğulların diyarı,
Keçmişi
əzəmətli,
Gələcəyi
ümid dolu,
Bir əli
yaraqda,
Bir əli
torpaqda
Döyüşə-döyüşə
yaşayan
həyatını, nemətini qoruyan,
iki
gözüm mənim,
Təbrizim mənim.
"Babaların
mirası", "keçmişi əzəmətli",
"döyüşə-döyüşə yaşayan",
"əli torpaqda", "həyatını, nemətini
qoruyan", "gələcəyə ümid dolu", "qəhrəman
oğulları, qara gözlü gözəlləri" və
s. aydın bir təqdimatla Təbrizin adında
simvollaşdırıb, onu dünyaya baxan iki gözü bilən
şair Azəri türkünün mükəmməl
obrazına işıq tutur. "Məşrutə
niyyətli, azadlıq soraqlım, günəşim,
gündüzüm mənim, Təbrizim mənim" - deyən
Balaş Azəroğlunun azərbaycançılıq
ideologiyasının əsasında vətənin
azadlığı yolunda sarsılmaz iradəsi dayanır.
"Türk-Azərbaycan ideologiyasının
mayası məhz budur - Azad Ruh!"
Bir zaman
Ərdəbildə
Şeyx Səfi
küçəsindən
qarışıq cərgələrlə
qocalı,
cavanlı
hamımız bir əqidəli, bir inamlı
gedirdik
Alaqapı meydanına,
babaların xütbə oxuduğu yerdə
vətənə sədaqətimizi,
babalara
hörmətimizi,
kimliyimizi,
dəyanətimizi yad edək bir də,
Ana
laylası kimi şirin,
vətən göyləri kimi dərin,
Xətainin
şeir yazdığı dildə
getdik...
Şair inqilab
dövrü, azadlıq uğrunda xalqın fəxarətli
gedişini belə xatırlayır. Bu
inamlı yürüşün qürurunu ömrünün
sonunadək yaşayan Balaş Azəroğlunun azadlıq
ruhunun mayasında xalqın əqidəsi, inamı, vətənə
sadəqəti, babalara hörməti, Xətainin ana laylası kimi
şirin dilinə bağlılığı dururdu. 1971-ci ildə yazdığı "Şeyx Səfi
küçəsi" adlı bu şeirdə bir insan
ömrünün dəyərini, mənasını müəyyənləşdirəcək
informasiya tutumu, böyük bir xalqın azadlıq ruhunun əzəməti
vardır. Şair coşmuş izdihamın
önündə xitabət kürsüsündən imperiyaya
meydan oxuyan azadlıq carçılarının sarsılmaz əzmini,
gücünü görmüşdü, bu coşğunu
yaşamışdı. Bizə "moğol
qalığı" deyən fars alimlərinin "eynəyinə
qısılıb" qulaq asdıqları o meydanda nə qədər
cılızlaşdıqlarını,
qorxduqlarını belə ifadə edir Balaş Azəroğlu:
...O zaman
biri qulağından yapışa
deyə:
- Cənab,
bu
vüsətdə,
bu lətafətdə,
bu əzəmətdə
qalıq
olar?!
Bir küçə... bir xalqın tarixi, əsrlərə
bərabər günlər, dolanan zamanlar, fəsillər,
"bir küçə boyu" yaşanan ulu bir xalqın
taleyi sığışıb bu şeirdə. Balaş Azəroğlunun
şair ömründən keçib gedən bu küçədən
onun fərəhli, ağrılı, ümidli, nisgili vətən
boyda bir sevgisi işıqlanır. Bu sevgi
işığında şair özü də Şeyx Səfi
küçəsi kimi qaldı" keçmişinin
şöhrətli, dünəninin əzəməti, bu
gününün möhnətilə..."
Yenidən
zindan yolu oldu
Şeyx Səfi küçəsi.
Natiqlər
getdi bu küçədən
dili
bağlı.
Fədailər
getdi bu küçədən
qolu
bağlı.
Alimlər
getdi bu küçədən
qara
zindana...
"Bir
ömür yaşamağa nə var" şeirində
Balaş Azəroğlu "neçə-neçə
ömrün möhnət yükünü bir ömrün
çiyninə" yığdığını,
"min-min fədainin arzu yükünü, inam
yükünü, nakam ömürlərin qalan
gününü" öz ömrünə sığdırdığını
bu təlatümlü həyatının mənası bilir. "Vətən məhəbbətim, vətən həsrətim,
sevincim, əzabım, vüsalım, qəmim" olmasaydı
yaşamağımın "mənimçün mənası
olmazdı" - deyir şair.
"Kədərli, sevincli illər" şeirində
Balaş Azəroğlu çəkdiklərini,
yaşadıqlarını, hətta "dəryalardan dərin
kədərini" "o, mənim azadlıq sorağım,
mübarizə yarağımdır"- deyə dəyərləndirir.
Yarısı
səngərdə,
Yarısı
xitabət kürsüsündə
keçən ömrümün
qocalığı yox,
gəncliyi yox...
Şair keçdiyi həyat yolunun "bir gün də dincliyi yox" - deyir. "Dünənki səngərimdir, bugünkü yazı masam" - həqiqəti onun mübarizəsinin, mücadiləsinin məqam, forma fərqliyində davamıdır.
"Qibtə" adlı şeirində haqq yolundakı - müqəddəs amal uğrundakı ölümün özünə qibtəsi, şairin etirafı ululardan gələn kimlik vərəsəliyinin göstəricisidir:
Mən həqdən zərrəyəm, həqq özü məndə,
Heç zaman ölməyir həqq yer üzündə -
deyə-deyə dar ağacına - ölməzliyə gedən
məğrur babamız Nəsimiyə
qibtə etmişəm.
Şairin uğrunda şərəfli ölümü tərceh etdiyi həqqi - Vətənin azadlığı və bütövlüyüdür. Onun lirik "mən"inə hakim bir inam "heç zaman ölməyir həqq yer üzündə" məntiqinə söykənir və bu həqq qalibdir.
Bizim qalib haqqımızla vətənin şimalında dalğalandırdığımız üç rəngli bayrağımız mütləq bir zaman Cənubda da dalğalanacaqdır. Bu 40 milyonluq ulu bir xalqın istəyi, arzusudur.
Balaş Azəroğlu poeziyasında şairin azərbaycançılıq ideologiyasının əsasında da Vətənin bütövlüyü uğrunda mücadilədə bu xalqın mükəmməl kimliyi, sarsılmaz irdəsi dayanır.
Akademik İsa Həbibbəyli qeyd edir ki, ədəbiyyat və mədəniyyətimiz əsasında "möhtəşəm bir Azərbaycannamə yaratmaq mümkündür. Bu, müstəqil Azərbaycanda hər bir azərbaycanlının milli-mənəvi özünüdərk kitabına çevrilə bilər". Bu Azərbaycannamədə Balaş Azəroğlu yaradıcılığı, heç şübhəsiz, möhtərəm bir mövqe tutacaq.
Hicran
NƏSİBOVA
Filologiya
üzrə fəlsəfə doktoru
525-ci qəzet.- 2022.- 18 noyabr.- S.14.