Özümüzü niyə sevmirik?

Bizə həmişəmi qonşunun bağı daha yaşıl, toyuğu qaz boyda görünür, yoxsa qonşunun bağının və toyuğunun özümüzü sevməməyimizə dəxli yoxdur? Bu barədə xeyli düşündüm-daşındım, gördüm bu, bir nəfərlik iş deyil...

Yox, demirəm bizim bağımız o baş-bu baş büsbütün yaşıllıqdır, amma əlimizi vicdanımıza qoysaq, görərik ki, yel vurub yengələr oynadığını düşündüyümüz bağımız heç də elə deyil.

Sən denən, qonşu əmi, axı, bir neçə il əvvələ qədər rayona pul göndərəndə avtovağzalda heç tanımadığın sürücüyə etibar edirdin, deyirdin "ora çatanda filankəs səndən götürəcək pulu" və əmanətin də qəpiyinə qədər ünvanına çatırdı. İnsan ki həmin insandır, bəs inam niyə həmin inam deyil?

Yaxşı, sən denən, cavan dostum, bəh-bəhlə öyüb-təriflədiyin Avropada indi nə edirsən? Yadına gəlirmi tələbəlik illərində qapı qonşuların, o yaşlı ər-arvad hər axşam isti yemək gətirirdilər sənə, həm də heç bir təmənnasız. Onlar düşünürdülər ki, ev-eşiyindən uzaqsan və bu səbəbdən də səni bir qab isti yeməyə qonaq eləməyi özlərinə borc bilirdilər. İnsan ki həmin insandır, bəs içindəki bu nifrət nədir?

Ya da sən denən, uzaq qohumum, oğlun əsgərliyə gedəndən sonra bütün kənd əhli "ləbbeyk" deyib qarşında durmuşdu; oğlun Vətənin qulluğuna getmişdi deyə kənd əhli də özünü sənin qulluğuna vermişdi. İndi sən bağımızın ağaclarını nə qədər çürük göstərsən belə... İnsanlar kihəmin insanlardır, bu yaddaşsızlıq nədir bəs?

Ondan, bundan , məndən, səndən, bizdən soruşuram: Hər bağ payızı görür, amma özbağımızın ən yaşıl günlərində belə, qonşunun həyəti niyə daha yaşıl görünür bizə? Bu bağı ki salan özümüzük, bəs onda kimi və nəyə görə sevmirik?

Malik Atilay

525-ci qəzet.- 2022.- 7 sentyabr.- S.8.