Yazmışam

Mənim söz ağacım buğum-buğumdur,

Hər kəlməm göyərən tumdu-toxumdu.

Şeir yarpağımdı, tumurcuğumdu,

Günəşə boylanıb-baxıb yazmışam.

Səmti itirəndə dumanda-çəndə,

Harayım dil açıb avazda-ündə.

Qəfildən bulanıq selə dönəndə,

Durula-durula axıb, yazmışam.

Gah zili gəzmişəm, gah da ki, bəmi

Sözə çevirmişəm sevinci-qəmi.

Hardasa büdrəyib yıxılan kimi,

Təzədən ayağa qalxıb yazmışam.

Gözümün odunu alanlar olub,

Qarşımda dikələn yalanlar olub.

Dinə bilmədiyim elə anlar olub,

Dişimi-dişimə sıxıb, yazmışam.

Kimsən, ay qapımı döyən

Göydən enmiş mələksənmi,

Bir yüyənsiz küləksənmi?

Çərxi dönmüş fələksənmi -

Kimsən, ay qapımı döyən?

Kimdir səni qovan axı,

De, hardan belə çıxmısan?

Elə bil ki, gecəyarı

Mənlə duelə çıxmısan -

Kimsən, ay qapımı döyən?

Bir bəlalı sevgisənmi,

Ruhsanmı, kölgəsənmi?

Doğmasanmı, özgəsənmi -

Kimsən, ay qapımı döyən?

Kimsən, ay qapımı döyən,

Gəncliksənsə qayıt geri,

Gəlişin nəyimə gərək?

Daha ayrı hava çalır

Sinəmdə döyünən ürək.

Allah qonağısansa gəl,

Nəyim varsa bölək yarı.

Üzünə gəc baxan olar,

Döymə özgə qapıları...

Ürəkli ol, keç içəri,

Ha qaynat-daşan deyiləm.

Yandırıb yaxsan da məni,

Sənə sataşan deyiləm -

Kimsən, ay qapımı döyən?

Sükutun məzar sükutu,

Bu halın məni üşüdür.

Haqqın dərgahından gələn

Bir əcəl olsan da belə,

Səndən niyə qorxum axı,

Ölüm də Tanrı işidir -

Kimsən, ay qapımı döyən?

Məni hər yanda izləyən

Amansız ehtiyacmısan?

Gecənin bu vədəsində

Üstümə niyə qaçmısan?

İncimə, sənin üzünə

Qapımı açan deyiləm.

Zəhmindən qorxub-çəkinib,

Harasa qaçan deyiləm...

Kimsən, ay qapımı döyən,

Səbrimi daşdırma mənim.

Dillən, ay atam balası,

Yanıldıb, çaşdırma məni.

Ya geri dön, ya din-danış,

Çıx üzə, gəl olaq tanış.

Kimsən, ay qapımı döyən,

Kimsən, ay qapımı döyən?..

Yaşadım qərib eldə

Özgə səmtədir yönüm,

Hər yerdə niyə dinim?

Nə qəzəbim, nə kinim,

Nə sancım şeir oldu.

Çəkilmədim xəlvətə,

Can yandırdım külfətə.

Uymadım var-dövlətə,

Saxlancım şeir oldu.

Mən saflığa baş əyən,

Ya üz döndər, ya bəyən.

Süfrəmdən tükənməyən,

Qazancım şeir oldu.

Böyüdüm addım-addım,

Sevinc də, qəm də daddım.

Sözlə minbər ucaltdım,

Azançım şeir oldu.

Dil açdım zildə-bəmdə,

Köz gəzdim soyuq küldə.

Yaşadım qərib eldə,

Dilmancım şeir oldu.

Daş

Hər daşın öz sanbalı,

Hardasa öz yeri var.

Çınqılın da, qumun da

Bağrında iz yeri var.

Dağ-dağa söykənəndə

Daş da ürəkli olur.

Vətən daşı həmişə

Yurdda gərəkli olur.

Daş əzəmət, daş qürur,

Daş mərdlik nişanəsi.

Daş ulu əcdadımın

Sabaha çatan səsi.

Düşmənin qarşısında

Ərən sırasıdır daş.

Mürgüləyən bəxtimin

Ağı-qarasıdır daş.

Tunc sinəli qayalar

Torpağın daş yaddaşı.

Qəriblik ağır dərddir,

Heç vaxt gedib düşməsin

Qürbətə vətən daşı.

Şeir söyləməyin...

Şeirdir yamyaşıl yarpağım-barım,

Şeirdir tükənməz sərvətim-varım.

Sizə canım qurban, şair dostlarım,